ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១

អ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗគួរពិនិត្យពិច័យម្ដងទៀតអំពីរបៀបដែលអ្នករាល់គ្នាជឿលើព្រះជាម្ចាស់ក្នុងជីវិតរបស់អ្នកពីដើមមក ដើម្បីឱ្យអ្នករាល់គ្នាអាចមើលឃើញថា អ្នកពិតជាបានយល់ដឹង ពិតជាបានយល់ច្បាស់ និងពិតជាចាប់ផ្ដើមស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់មែន ឬមិនមែននៅក្នុងដំណើរការដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ មើលឃើញថា អ្នកពិតជាស្គាល់អាកប្បកិរិយាអ្វីខ្លះដែលព្រះជាម្ចាស់ដាក់ក្នុងជំពូកមនុស្សខុសៗគ្នាមែន ឬមិនមែនមើលឃើញថា អ្នកពិតជាយល់ពីកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងធ្វើលើអ្នក ហើយពិតជាយល់អំពីវិធីដែលព្រះជាម្ចាស់កំណត់គ្រប់ទង្វើរបស់អ្នកមែន ឬមិនមែន។ ព្រះជាម្ចាស់អង្គនេះ ជាព្រះដែលគង់នៅក្បែរអ្នក កំពុងតែដឹកនាំទិសដៅនៃការវិវឌ្ឍន៍របស់អ្នក កំពុងគ្រប់គ្រងវាសនារបស់អ្នក ហើយកំពុងផ្គត់ផ្គង់សេចក្ដីត្រូវការរបស់អ្នក តើអ្នកយល់ពីព្រះជាម្ចាស់អង្គនេះកម្រិតណា នៅពេលដែលគ្រប់យ៉ាងត្រូវបាននិយាយរួច ហើយត្រូវបានធ្វើរួច។ តើអ្នកពិតជាស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់អង្គនេះកម្រិតណា? តើអ្នកស្គាល់កិច្ចការដែលទ្រង់ប្រគល់ឱ្យអ្នករៀងរាល់ថ្ងៃនេះទេ? តើអ្នកស្គាល់គោលការណ៍ និងគោលបំណងនានាដែលទ្រង់ប្រើជាគ្រឹះនៃគ្រប់សកម្មភាពរបស់ទ្រង់ទេ? តើអ្នកដឹងពីរបៀបដែលទ្រង់ដឹកនាំអ្នកទេ? តើអ្នកដឹងពីមធ្យោបាយដែលទ្រង់ផ្គត់ផ្គង់សម្រាប់អ្នកទេ? តើអ្នកស្គាល់ទ្រឹស្ដីដែលទ្រង់ដឹកនាំអ្នកទេ? តើអ្នកស្គាល់អ្វីដែលទ្រង់ចង់ទទួលបានពីអ្នក និងដឹងពីអ្វីដែលទ្រង់ចង់សម្រេចនៅក្នុងអ្នកទេ? តើអ្នកស្គាល់អាកប្បកិរិយាដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រកាន់ខ្ជាប់ចំពោះរបៀបនានាដែលអ្នកបញ្ចេញកិរិយាទេ? តើអ្នកដឹងថា អ្នកជាមនុស្សម្នាក់ដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យមែន ឬមិនមែន? តើអ្នកដឹងអំពីប្រភពដើមនៃសេចក្ដីអំណរ ព្រះពិរោធ ទុក្ខសោក និងព្រះហឫទ័យដ៏រីករាយរបស់ទ្រង់ រួមទាំងព្រះតម្រិះ និងយោបល់ដែលនៅពីក្រោយលក្ខណៈទាំងអស់នេះ ព្រមទាំងឥរិយាបទពិតរបស់ទ្រង់ដែរឬទេ? ចុងក្រោយ តើអ្នកដឹងទេថា ព្រះជាម្ចាស់ដែលអ្នកជឿអង្គនេះ ជាព្រះជាម្ចាស់ប្រភេទណា? តើសំណួរទាំងនេះ និងសំណួរផ្សេងទៀត សុទ្ធតែជាសំណួរដែលអ្នកមិនធ្លាប់យល់ ឬមិនធ្លាប់គិតដល់មែនទេ? ក្នុងការព្យាយាមឱ្យបាននៅក្នុងជំនឿរបស់អ្នកលើព្រះជាម្ចាស់ តើអ្នកបានកម្ចាត់ការយល់ខុសរបស់អ្នកចំពោះទ្រង់ តាមរយៈការថ្លែងអំណរគុណពិតប្រាកដ និងតាមរយៈបទពិសោធនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ ឬទេ? បន្ទាប់ពីទទួលការដាក់វិន័យ និងការវាយផ្ចាលពីព្រះជាម្ចាស់ តើអ្នកទទួលបានការស្ដាប់បង្គាប់ និងការមើលថែដ៏ពិតហើយឬនៅ? ក្នុងគ្រាដែលកំពុងទទួលការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើអ្នកបានចាប់ផ្ដើមស្គាល់ ចរិតបះបោរ និងធម្មជាតិជាសាតាំងរបស់មនុស្ស និងទទួលបានការយល់ដឹងបន្តិចបន្តួចអំពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ ឬនៅ? ក្រោមការដឹកនាំ និងការបំភ្លឺនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើអ្នកបានចាប់ផ្ដើមមានទស្សនៈថ្មីចំពោះជីវិតហើយឬនៅ? ក្នុងគ្រាកំពុងត្រូវឆ្លងកាត់នូវការល្បងលដែលព្រះជាម្ចាស់ចាត់ឱ្យមក តើអ្នកបានស្គាល់ពីការមិនលើលែងរបស់ទ្រង់ ចំពោះសេចក្ដីល្មើសរបស់មនុស្ស ក៏ដូចជាអ្វីដែលទ្រង់តម្រូវពីអ្នក និងរបៀបដែលទ្រង់កំពុងសង្គ្រោះអ្នកហើយឬនៅ? ប្រសិនបើអ្នកមិនដឹងថា ការយល់ខុសចំពោះព្រះជាម្ចាស់គឺជាអ្វី ឬមិនដឹងពីរបៀបបំបាត់ការយល់ខុសនេះ នោះគេអាចនិយាយបានថា អ្នកមិនធ្លាប់មានទំនាក់ទំនងពិតជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ និងមិនធ្លាប់យល់ពីព្រះជាម្ចាស់ ឬយ៉ាងហោចណាស់ ក៏គេអាចនិយាយបានថា អ្នកមិនដែលប្រាថ្នាចង់យល់អំពីព្រះអង្គឡើយ។ ប្រសិនអ្នកមិនដឹងថា អ្វីទៅជាការដាក់វិន័យ និងការវាយផ្ចាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្នកប្រាកដជាមិនស្គាល់អ្វីទៅជាការស្ដាប់បង្គាប់ ឬយ៉ាងហោចណាស់ក៏អ្នកមិនធ្លាប់ស្ដាប់បង្គាប់ ឬខ្វល់ខ្វាយនឹងព្រះជាម្ចាស់ពិតប្រាកដឡើយ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្នកច្បាស់ជាមិនស្គាល់អ្វីទៅជាភាពបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ ហើយអ្នកក៏រឹតតែមិនច្បាស់ពីអ្វីដែលជាការបះបោររបស់មនុស្សឡើយ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនធ្លាប់មានទស្សនៈត្រឹមត្រូវចំពោះជីវិតដ៏ពិតប្រាកដ ឬគោលបំណងត្រឹមត្រូវមួយក្នុងជីវិត ប៉ុន្តែអ្នកនៅតែមានសភាពយល់ច្រឡំ និងអល់អែកចំពោះផ្លូវអនាគតរបស់អ្នកក្នុងជីវិតដល់ថ្នាក់រារែកក្នុងការបន្តដំណើរទៅមុខ គឺច្បាស់ណាស់ថា អ្នកមិនធ្លាប់បានទទួលការបំភ្លឺ និងការដឹកនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ក៏គ្មាននរណាអាចនិយាយបានថា អ្នកមិនធ្លាប់ត្រូវបានផ្គត់ផ្គង់ ឬត្រូវបានបំពេញដោយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនទាន់បានឆ្លងកាត់ការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ មិនចាំបាច់និយាយក៏ដឹងដែរថា អ្នកច្បាស់ជាមិនស្គាល់ការមិនលើកលែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះសេចក្ដីល្មើសរបស់មនុស្សឡើយ ហើយអ្នកក៏មុខជាមិនយល់អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់តម្រូវពីអ្នកជាចុងក្រោយដែរ ហើយនៅទីបំផុត អ្នករឹតតែមិនយល់ថា អ្វីទៅជាកិច្ចការគ្រប់គ្រង និងកិច្ចការសង្គ្រោះមនុស្សរបស់ទ្រង់ឡើយ។ មិនថាបុគ្គលម្នាក់បានជឿលើព្រះជាម្ចាស់ប៉ុន្មានឆ្នាំហើយក៏ដោយ ប្រសិនបើពួកគេមិនធ្លាប់បានស្គាល់ ឬមិនដឹងអ្វីសោះអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេក៏ច្បាស់ជាមិនមែនកំពុងដើរតាមផ្លូវឆ្ពោះទៅរកសេចក្ដីសង្គ្រោះឡើយ សេចក្ដីជំនឿរបស់គេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក៏ប្រាកដជាគ្មានសារជាតិជាក់ស្ដែង ចំណេះដឹងរបស់គេអំពីព្រះជាម្ចាស់ក៏ច្បាស់គ្មានដែរ ហើយមិនចាំបាច់និយាយក៏ដឹងដែរថា ពួកគេមិនដឹងសោះថា អ្វីទៅគឺជាការគោរពកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់។

(ដកស្រង់ពី «អារម្ភកថា» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ២

កម្មសិទ្ធិ និងភាវៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺសុទ្ធតែត្រូវបានបើកសម្ដែងឱ្យមនុស្សស្គាល់តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ កាលណាមនុស្សស្គាល់ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ គេនឹងចាប់ផ្ដើមយល់ពីគោលបំណងដែលនៅពីក្រោយព្រះបន្ទូល ដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែង និងយល់ពីប្រភព ព្រមទាំងសាវតារនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ រួចយល់ និងអរគុណដល់ឥទ្ធិពលដែលបានគ្រោងទុកនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដំណើរការនៃការយកព្រះបន្ទូលទាំងនេះទៅអនុវត្ត។ សម្រាប់មនុស្សទាំងអស់នេះជាសេចក្ដីគ្រប់យ៉ាងដែលមនុស្សត្រូវតែឆ្លងកាត់ ត្រូវតែយល់ និងត្រូវតែទទួលឱ្យបាន ដើម្បីទទួលបានសេចក្ដីពិត និងជីវិត យល់ពីបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បានបំផ្លាស់បំប្រែនិស្ស័យរបស់ខ្លួន ហើយអាចស្ដាប់ បង្គាប់អធិបតេយ្យភាព និងការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នា មនុស្សដែលឆ្លងកាត់ យល់ដឹង ហើយទទួលបានសេចក្ដីទាំងនេះ នោះគេនឹងទទួលបានការយល់ដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់បន្តិចម្ដងៗ ហើយនៅពេលនេះ គេក៏នឹងបានទទួលកម្រិតខុសគ្នានៃចំណេះដឹងអំពីព្រះអង្គដែរ។ ការយល់ដឹង និងចំណេះដឹងនេះ មិនមែនកើតចេញមកពីអ្វីម្យ៉ាងដែលមនុស្សធ្លាប់ស្រមៃ ឬប្រឌិតឡើងទេ ប៉ុន្តែកើតចេញពីអ្វីដែលគេឱ្យតម្លៃ គេឆ្លងកាត់ គេដឹង និងបញ្ជាក់ក្នុងខ្លួនគេផ្ទាល់។ លុះត្រាតែគេឱ្យតម្លៃ ស្គាល់ ដឹង និងបញ្ជាក់ពីសេចក្ដីទាំងនេះ ទើបចំណេះដឹងរបស់មនុស្សចំពោះព្រះជាម្ចាស់ទទួលបាននូវខ្លឹមសារ។ មានតែចំណេះដឹងដែលមនុស្សម្នាក់នោះទទួលបាននៅពេលនេះប៉ុណ្ណោះ ទើបជាចំណេះដឹងជាក់ស្ដែង ពិតប្រាកដ និងត្រឹមត្រូវ ហើយដំណើរការនៃការទទួលបានការយល់ដឹង និងចំណេះដឹងពិតប្រាកដអំពីព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈការឱ្យតម្លៃ ការឆ្លងកាត់ ការដឹង និងការបញ្ជាក់ពីព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់នេះ មិនមែនជាអ្វីផ្សេងក្រៅពីការប្រាស្រ័យគ្នាពិតប្រាកដរវាងមនុស្សនិងព្រះជាម្ចាស់នោះឡើយ។ ក្នុងទំនាក់ទំនងបែបនេះ មនុស្សគឺពិតជាដឹង និងចាប់ផ្ដើមយល់ពីចេតនារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពិតជាចាប់ផ្ដើមយល់ និងស្គាល់ពីកម្មសិទ្ធិ និងភាវៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពិតជាចាប់ផ្ដើមយល់ និងស្គាល់ពីសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចាប់ផ្ដើមយល់ និងស្គាល់អំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដ ឈានដល់ការជឿជាក់យ៉ាងពិតប្រាកដ ព្រមទាំងនិយមន័យដ៏ត្រឹមត្រូវអំពីការពិតនៃអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើសត្តនិករទាំងអស់ និងទទួលបានការអត់ធ្មត់ដ៏សំខាន់ និងចំណេះដឹងពីអត្តសញ្ញាណ និងឋានៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងប្រភេទនេះ មនុស្សផ្លាស់ប្ដូរគំនិតរបស់គេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ លែងស្រមៃពីទ្រង់ដោយពុំមានអ្វីសោះ ឬសង្ស័យចំពោះព្រះអង្គតាមទំនើងចិត្ត ឬយល់ខុសចំពោះទ្រង់ ឬថ្កោលទោសទ្រង់ ឬទិតៀនទ្រង់ ឬសង្ស័យ ទ្រង់បន្តិចម្ដងៗទៀតហើយ។ ដូច្នេះ មនុស្សនឹងមានការជំទាស់ជាមួយព្រះជាម្ចាស់រឹតតែតិចទៅៗ គេនឹងមានជម្លោះជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់រឹតតែតិច ហើយឱកាសដែលមនុស្សបះបោរទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ ក៏មានរឹតតែតិចទៅដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការយកចិត្តទុកដាក់របស់មនុស្ស និងការស្ដាប់បង្គាប់របស់គេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នឹងកើនឡើងកាន់តែខ្លាំង ហើយការកោតខ្លាចរបស់គេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក៏កាន់តែពិតប្រាកដ ហើយជ្រាលជ្រៅដែរ។ នៅក្នុងការប្រាស្រ័យបែបនេះ មនុស្សនឹងទទួលបានត្រឹមតែការផ្ដល់ជូននូវសេចក្ដីពិត និងពិធីបុណ្យជ្រមុជនៃជីវិតប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែក្នុងពេលជាមួយគ្នា គេក៏នឹងទទួលបាននូវចំណេះដឹងពិតប្រាកដអំពីព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងបែបនេះ មនុស្សនឹងមិនត្រឹមតែបានបំផ្លាស់បំប្រែនិស្ស័យរបស់គេ ហើយទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះនោះទេ តែក្នុងពេលជាមួយគ្នា គេក៏ទទួលបាននូវការគោរពកោតខ្លាច និងការថ្វាយបង្គំដ៏ពិតប្រាកដដែលមនុស្សមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ដោយសារការមានទំនាក់ទំនងបែបនេះ សេចក្ដីជំនឿដែលមនុស្សមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់នឹងលែងជាក្រដាសទទេ ឬជាសេចក្ដីសន្យាដែលផ្ដល់ជូនត្រឹមបបូរមាត់ ឬជាទម្រង់នៃការព្យាយាមឱ្យបាន និងការគោរពស្រឡាញ់ទាំងងងឹតងងល់ទៀតហើយ។ មានតែទំនាក់ទំនងបែបនេះទេ ទើបជីវិតរបស់មនុស្សលូតលាស់ទៅរកភាពចាស់ទុំពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ហើយមានតែពេលនេះទេ ទើបនិស្ស័យរបស់គេនឹងត្រូវបំផ្លាស់បំប្រែបន្តិចម្ដងៗ ហើយសេចក្ដីជំនឿរបស់គេលើព្រះជាម្ចាស់ នឹងប្ដូរពីសេចក្ដីជំនឿដ៏ស្រពេចស្រពិល និងមិនច្បាស់លាស់ ទៅជាការស្ដាប់បង្គាប់ និងការយកចិត្តទុកដាក់ពិតប្រាកដ ទៅជាការគោរពកោតខ្លាចដ៏ពិតបន្តិចម្ដងៗ ហើយមនុស្សក៏នឹងវិវឌ្ឍពីជំហរអសកម្មទៅជាជំហរសកម្ម ពីជំហរអវិជ្ជមានទៅជាជំហរវិជ្ជមានសន្សឹមៗនៅក្នុងដំណើរការនៃការដើរតាមព្រះជាម្ចាស់។ គឺមានតែទំនាក់ទំនងបែបនេះទេ ទើបមនុស្សឈានដល់ការស្គាល់ និងការយល់ពីព្រះជាម្ចាស់ពិតប្រាកដ ជាចំណេះដឹងពិតប្រាកដអំពីព្រះជាម្ចាស់។ ដោយសារមនុស្សភាគច្រើនមិនធ្លាប់មានទំនាក់ទំនងពិតប្រាកដជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ចំណេះដឹងរបស់គេអំពីព្រះជាម្ចាស់ ឈប់ទ្រឹង ត្រឹមកម្រិតទ្រឹស្ដី គឺត្រឹមកម្រិតន័យពាក្យ និងគោលលទ្ធិ។ មានន័យថា មនុស្សមួយចំនួនធំ ទោះបីជាពួកគេជឿលើព្រះជាម្ចាស់ច្រើនឆ្នាំយ៉ាងណា ឱ្យតែនិយាយដល់ការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ គឺនៅតែដដែលដូចពេលដែលគេចាប់ផ្ដើម គឺនៅទ្រឹងក្នុងមូលដ្ឋាននៃការគោរពបែបប្រពៃណី ដោយប្រើអបិយជំនឿពីបុរាណ និងស្លាកស្នាមអណ្ដែតអណ្ដូង ដែលគេធ្លាប់មានពីមុនមក។ ចំណេះដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់របស់មនុស្សម្នាក់នោះ គួរតែនៅទ្រឹងត្រឹមចំណុចចាប់ផ្ដើមរបស់វា មានន័យថា តាមជាក់ស្ដែង ចំណេះដឹងនេះគឺគ្មានវត្តមានទេ។ ក្រៅពីការបញ្ជាក់របស់មនុស្សអំពីនិស្ស័យ និងអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សេចក្ដីជំនឿរបស់មនុស្សចំពោះព្រះជាម្ចាស់ គឺនៅតែស្ថិតក្នុងភាពមិនប្រាកដប្រជាដ៏ស្រពេចស្រពិលដដែលដែរ។ ជាលទ្ធផល តើមនុស្សអាចប្រកាន់ខ្ជាប់ចំពោះការគោរពកោតខ្លាចដ៏ពិតប្រាកដចំពោះព្រះជាម្ចាស់បានប៉ុនណា?

ទោះបីជាអ្នកជឿទៅលើអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្ជាប់ខ្ជួនយ៉ាងណា ក៏ជំនឿនេះមិនអាចជំនួសចំណេះដឹងរបស់អ្នកអំពីព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ ក៏មិនអាចជំនួសការគោរព ការកោតខ្លាចរបស់អ្នកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ទោះបីជាអ្នកបានរីករាយនឹងអំណរ និងព្រះគុណរបស់ទ្រង់ប៉ុនណាក៏ដោយ ក៏ការ រីករាយនេះមិនអាចជំនួសចំណេះដឹងរបស់អ្នកអំពីព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ ទោះបីជាអ្នកព្រមបូជាគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកមាន និងលះបង់គ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកមានដោយយល់ដល់ព្រះនាមទ្រង់ក៏ដោយ ការនេះក៏មិនអាចជំនួសចំណេះដឹងរបស់អ្នកអំពីព្រះជាម្ចាស់បានដែរ។ ប្រហែលជាអ្នកកាន់តែស្គាល់ព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់បានថ្លែង ឬអ្នកថែមទាំងចងចាំព្រះបន្ទូលទាំងនោះក្នុងចិត្ត ហើយអាចសូត្រយ៉ាងចាំមាត់ទៀតផង ប៉ុន្តែការនេះមិនអាចជំនួសចំណេះដឹងរបស់អ្នកអំពីព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ ទោះបីជាមនុស្សអាចនឹងកំពុងដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ដោយចេតនាបែបណាក៏ដោយ ប្រសិនបើគេមិនដែលធ្លាប់មានទំនាក់ទំនងពិតជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ឬមិនធ្លាប់មានបទពិសោធពិតអំពីព្រះបន្ទូលព្រះជាម្ចាស់ នោះចំណេះដឹងគេអំពីព្រះជាម្ចាស់ គឺទទេស្អាត ឬគំនិតរវើរវាយដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ដ្បិតអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកប្រហែលជាមាន បានទង្គិចស្មាជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងការឆ្លងកាត់គ្នា ឬជួបជាមួយទ្រង់មុខនិងមុខ ចំណេះដឹងរបស់អ្នកចំពោះព្រះជាម្ចាស់នឹងនៅតែសូន្យទទេ ហើយការគោរពកោតខ្លាចរបស់អ្នកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ក៏គ្មានអ្វីលើសពីពាក្យសម្ដីដែលធ្វើឱ្យគេចាប់អារម្មណ៍ ឬជាទស្សនៈដែលត្រូវតាមឧត្ដមគតិប៉ុណ្ណោះ។

(ដកស្រង់ពី «អារម្ភកថា» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣

មនុស្សជាច្រើនកាន់ខ្ជាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីអានរៀងរាល់ថ្ងៃ រហូតដល់ថ្នាក់តាំងចិត្តទន្ទេញបទគម្ពីរក្នុងព្រះបន្ទូលបុរាណទាំងនោះយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ដូចជាសម្បត្តិដ៏មានតម្លៃបំផុតរបស់គេ ហើយជាងនេះទៅទៀត គេក៏ផ្សាយព្រះបន្ទូលទៅគ្រប់ទីកន្លែងទាំងផ្គត់ផ្គង់ និងជួយដល់អ្នកដទៃ ដោយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀតផង។ ពួកគេគិតថា ការធ្វើបែបនេះគឺដើម្បីធ្វើបន្ទាល់ពីព្រះជាម្ចាស់ ធ្វើបន្ទាល់ពីព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ គិតថាការធ្វើបែបនេះ គឺជាការដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេគិតថា ការធ្វើបែបនេះ គឺជាការរស់នៅតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គិតថាការធ្វើបែបនេះ គឺជាការនាំយកព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់មកដាក់ក្នុងជីវិតរស់នៅផ្ទាល់របស់គេ គិតថាការធ្វើបែបនេះនឹងអាចឱ្យគេទទួលបានការសរសើរពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយដើម្បីឱ្យបានសង្គ្រោះ និងបានប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍។ ប៉ុន្តែ សូម្បីតែពេលដែលពួកគេផ្សាយព្រះបន្ទូលព្រះជាម្ចាស់ ក៏ពួកគេមិនធ្លាប់ប្រព្រឹត្តតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងការអនុវត្ត ឬព្យាយាមប្រៀបធៀបខ្លួនឯងទៅនឹងអ្វីដែលត្រូវបានបើកសម្ដែងនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេប្រើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីទទួលបាននូវការស្រឡាញ់ និងការទុកចិត្តអ្នកដទៃដោយប្រើល្បិច ដើម្បីចូលទៅក្នុងការគ្រប់គ្រងរបស់ពួកគេផ្ទាល់ និងដើម្បីបន្លំ និងលួចយកសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេសង្ឃឹមកេងយកឱកាសដែលបានមកពីការផ្សាយព្រះបន្ទូលទាំងមិនបានការ ដើម្បីឱ្យបានកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការសរសើររបស់ទ្រង់ជារង្វាន់។ ប៉ុន្មានឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅហើយ ប៉ុន្តែមនុស្សទាំងនេះមិនត្រឹមតែមិនអាចទទួលបានការសរសើររបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដំណើរការនៃការផ្សាយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេក៏មិនត្រឹមតែមិនអាចស្វែងរកផ្លូវដែលពួកគេគួរដើរតាមនៅក្នុងដំណើរការនៃការធ្វើបន្ទាល់ពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេមិនត្រឹមតែមិនបានជួយ ឬផ្គត់ផ្គង់សម្រាប់ខ្លួនឯងនៅក្នុងដំណើរការនៃការជួយ និងការផ្គត់ផ្គង់អ្នកដទៃដោយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេមិនត្រឹមតែមិនអាចស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ឬដាស់ខ្លួនឯងឱ្យមានការគោរពកោតខ្លាចពិតប្រាកដចំពោះព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដំណើរការនៃការធ្វើកិច្ចការទាំងអស់នេះប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ ការយល់ខុសរបស់គេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ គឺកាន់តែជ្រៅទៅៗ ការសង្ស័យរបស់គេក៏កាន់តែធ្ងន់ធ្ងរទៅៗ ហើយគំនិតរវើរវាយរបស់គេចំពោះទ្រង់ ក៏កាន់តែខុសឆ្ងាយពីការពិតទៅទៀតផង។ ដោយត្រូវបានផ្គត់ផ្គង់ ហើយដឹកនាំដោយទ្រឹស្ដីរបស់គេចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេហាក់ដូចជាកំពុងប្រើជំនាញរបស់គេយ៉ាងងាយស្រួលដោយមិនបាច់ប្រឹង ពួកគេហាក់ដូចជាបានរកឃើញគោលបំណងរបស់គេក្នុងជីវិតបេសកកម្មរបស់គេ ហើយពួកគេក៏ហាក់ដូចជារកបានជីវិតថ្មី និងហាក់ដូចជាបានសង្គ្រោះដោយមានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហូរចេញមកម៉ាត់ៗ តាមការរ៉ាយរ៉ាប់ដោយអណ្ដាតរបស់គេដែរ ពួកគេបានទទួលនូវសេចក្ដីពិត និង បានយល់ពីចេតនារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយហាក់ដូចជាបានរកឃើញផ្លូវឆ្ពោះទៅរកការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងដំណើរការនៃការផ្សាយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេច្រើនតែមករកព្រះជាម្ចាស់ ដោយមុខទល់នឹងមុខ។ ពួកគេក៏ឧស្សាហ៍ត្រូវបាន «រំជួលចិត្ត» រហូតដល់យំយ៉ាងខ្លាំង និងរមែងត្រូវបានដឹកនាំដោយ «ព្រះជាម្ចាស់» នៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេក៏ហាក់ដូចជាកំពុងយល់ពីក្ដីកង្វល់ដ៏ស្មោះត្រង់ និងចេតនាដ៏សប្បុរសរបស់ទ្រង់ឥតឈប់ឈរដែរ ហើយក្នុងពេលជាមួយគ្នា គេហាក់ដូចជាបានយល់ពីសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់មនុស្សជាតិ និងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ ហាក់ដូចជាចាប់ផ្ដើមស្គាល់ពីសារជាតិរបស់ទ្រង់ និងហាក់ដូចជាបានយល់ពីនិស្ស័យសុចរិតរបស់ទ្រង់ដែរ។ ផ្អែកលើមូលដ្ឋានគ្រឹះនេះ ពួកគេហាក់ដូចជាជឿលើអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់កាន់តែខ្លាំងជាងមុន កាន់តែដឹងអំពីសភាពរុងរឿងរបស់ទ្រង់ជាងមុន ព្រមទាំងដឹងអំពីភាពមហស្ចារ្យ និងឧត្ដមភាពរបស់ទ្រង់កាន់តែស៊ីជម្រៅ។ ដោយបានផុងជ្រៅក្នុងចំណេះដឹងលំៗរបស់គេអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សេចក្ដីជំនឿរបស់គេហាក់ដូចជាបានចម្រើនឡើង ការតាំងចិត្តរបស់គេក្នុងការទ្រាំទ្រនឹងទុក្ខលំបាក ក៏កាន់តែរឹងមាំ ហើយចំណេះដឹងរបស់គេអំពីព្រះជាម្ចាស់ ក៏កាន់តែជ្រាលជ្រៅដែរ។ ពួកគេសឹងតែមិនដឹងសោះថា ចំណេះដឹងគ្រប់យ៉ាងរបស់គេអំពីព្រះជាម្ចាស់ និងគំនិតរបស់គេអំពីព្រះអង្គ គឺសុទ្ធតែកើតពីគំនិតរវើរវាយ និងការគិតស្មានរបស់គេផ្ទាល់តាមចិត្តដែលគេប្រាថ្នា។ សេចក្ដីជំនឿរបស់គេមុខជាមិនបានបង្ហាញថាបានឆ្លងកាត់នូវការល្បងលណាមួយពីព្រះជាម្ចាស់ ជីវិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ និងឋានៈដែលគេអួតនោះ មុខជាមិនបង្ហាញថា បានឆ្លងកាត់នូវការល្បងល ឬការពិនិត្យពិច័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយការតាំងចិត្តរបស់គេ គ្រាន់តែជាប្រាសាទដែលធ្វើពីដីខ្សាច់ ហើយចំណេះដឹងរបស់គេអំពីព្រះជាម្ចាស់ ក៏គ្រាន់តែជាការប្រឌិតនៃគំនិតរវើរវាយរបស់គេប៉ុណ្ណោះ។ តាមពិត មនុស្សទាំងនេះធ្លាប់យកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តែមិនធ្លាប់បានដឹងសោះថា អ្វីទៅជាជំនឿពិត អ្វីទៅជាការស្ដាប់បង្គាប់ពិត អ្វីទៅជាការយកចិត្តទុកដាក់ពិត ឬក៏អ្វីទៅជាចំណេះដឹងពិតអំពីព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេយកទ្រឹស្ដី ការស្រមើស្រមៃ ចំណេះដឹង អំណោយទាន ប្រពៃណី អបិយជំនឿ ហើយនិងគុណតម្លៃសីលធម៌របស់មនុស្ស រួចក៏យកសេចក្ដីទាំងនេះមកធ្វើជា «មូលធន» និងជា «អាវុធ» សម្រាប់ការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ និងការដើរតាមទ្រង់ ថែមទាំងធ្វើឱ្យសេចក្ដីទាំងនេះក្លាយជាគ្រឹះនៃជំនឿរបស់គេលើព្រះជាម្ចាស់ និងការដែលគេដើរតាមព្រះអង្គថែមទៀតផង។ នៅក្នុងពេលជាមួយគ្នា ពួកគេក៏យកមូលធន និងអាវុធនេះ មកប្រែក្លាយជាវត្ថុស័ក្ដិសិទ្ធមានវេទមន្ត ដែលធ្វើឱ្យគេស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់ការប្រឈម និងការដោះស្រាយជាមួយការពិនិត្យពិច័យ ការល្បងល ការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅទីបញ្ចប់ ពួកគេមិនទទួលបានអ្វីសោះ ក្រៅតែពីការសន្និដ្ឋានចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដែលផុងជ្រៅក្នុងន័យលាក់កំបាំងខាងសាសនា ក្នុងអបិយជំនឿហួសសម័យ និងក្នុងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលនាំឱ្យរំជួលចិត្ត ប្លែកក្នុងចិត្ត និងជាអាថ៌កំបាំង។ មាគ៌ានៃការស្គាល់ និងការដែលគេកំណត់និយមន័យព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវបានដៅជាប់នៅក្នុងពុម្ពតែមួយ ជាមួយនឹងមនុស្សដែលជឿតែត្រឹមថា ស្ថានសួគ៌នៅខាងលើ ឬបុរសចំណាស់នៅលើមេឃ ខណៈដែលភាពពិតជាក់ស្ដែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សារជាតិរបស់ទ្រង់ និស្ស័យរបស់ទ្រង់ កម្មសិទ្ធិ និងអត្ថិភាពរបស់ទ្រង់ ។ល។ គ្រប់យ៉ាងដែលទាក់ទងនឹងព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិតផ្ទាល់ព្រះអង្គ គឺសុទ្ធតែជាសេចក្ដីដែលចំណេះដឹងរបស់គេយល់មិនដល់ ជាសេចក្ដីដែលចំណេះដឹងរបស់គេត្រូវបានផ្ដាច់ចេញស្រឡះ ហើយថែមទាំងនៅឆ្ងាយពីគ្នាស្រឡះ ដូចពីប៉ូលខាងជើងទៅប៉ូលខាងត្បូង។ តាមរបៀបនេះ ទោះបីជាមនុស្សទាំងអស់នេះរស់នៅក្រោមការផ្គត់ផ្គង់ និងការទំនុកបម្រុងនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែមិនអាចដើរលើមាគ៌ានៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់យ៉ាងពិតប្រាកដដែរ។ ហេតុផលពិតចំពោះរឿងនេះ គឺពួកគេមិនធ្លាប់បានស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ទាល់តែសោះ ហើយពួកគេក៏មិនធ្លាប់មានទំនាក់ទំនង ឬប្រាស្រ័យជាមួយព្រះអង្គដែរដូច្នេះហើយ ពួកគេមិនអាចឈានដល់ការយោគយល់គ្នាទៅវិញទៅមកជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ ឬដាស់ជំនឿពិតដែលគេមានក្នុងខ្លួនពួកគេ ការដើរតាម ឬការថ្វាយបង្គំសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ដែលពួកគេគួរគិតបែបនេះចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលពួកគេគួរគិតបែបនេះចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ទស្សនៈ និងអាកប្បកិរិយានេះបានបំផ្លាញពួកគេឱ្យត្រឡប់ពីការប្រឹងប្រែងរបស់គេដោយដៃទទេ បានបំផ្លាញពួកគេមិនឱ្យពួកគេអាចដើរលើមាគ៌ានៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បាន រហូតអស់កល្បជានិច្ច។ គោលដៅដែលពួកគេកំពុងតម្រង់ឆ្ពោះ និងទិសដៅដែលគេកំពុងទៅ បង្ហាញថាពួកគេជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់អស់កល្បជានិច្ច និងបញ្ជាក់ថាពួកគេនឹងមិនអាចទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះអស់កល្បជានិច្ចឡើយ។

(ដកស្រង់ពី «អារម្ភកថា» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៤

ប្រសិនបើក្នុងករណីដែលបុគ្គលម្នាក់បានដើរតាមព្រះ ជាម្ចាស់ជាច្រើនឆ្នាំ ហើយបានអាស្រ័យផលពីការផ្គត់ផ្គង់នៃព្រះបន្ទូលទ្រង់ជាច្រើនឆ្នាំហើយ និយមន័យរបស់គេអំពីព្រះជាម្ចាស់ គឺដូចគ្នានឹងនិយមន័យរបស់មនុស្ស ដែលដាក់ខ្លួនក្រាបបង្គំចំពោះរូបព្រះខ្លាំងណាស់ ហើយសេចក្ដីនេះនឹងបញ្ជាក់បានថា បុគ្គលម្នាក់នេះមិនបានទទួលនូវតថភាពនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ។ នេះគឺមកពីពួកគេមិនបានចូលទៅក្នុងតថភាពនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់សោះតែម្ដង ហើយដោយព្រោះហេតុផលនេះ តថភាព សេចក្ដីពិត ចេតនា និងការទាមទារពីមនុស្ស គ្រប់យ៉ាងដែលមាននៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពុំមានពាក់ព័ន្ធអ្វីសោះនឹងបុគ្គលម្នាក់នោះ។ មានន័យថា ទោះបីជាបុគ្គលម្នាក់ខំប្រឹងរៀនអំពីផ្ទៃខាងក្រៅនៃអត្ថន័យព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំងប៉ុនណាក៏ដោយ ក៏សេចក្ដីទាំងអស់នេះសុទ្ធតែឥតបានការដែរ៖ ដ្បិតអ្វីដែលពួកគេព្យាយាមឱ្យបាន គឺត្រឹមតែជាពាក្យសម្ដី ហើយអ្វីដែលគេទទួលបាន ក៏ត្រឹមតែជាពាក្យសម្ដីចាំបាច់ដែរ។ ទោះបីជាព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែង មានន័យត្រង់ ឬន័យជ្រាលជ្រៅបើមើលតាមសម្បកក្រៅទៅក៏ដោយ ក៏ព្រះបន្ទូលទាំងនោះសុទ្ធតែជាសេចក្ដិពិត ដែលសំខាន់ចំពោះមនុស្សដែរ នៅពេលដែលគេចូលទៅក្នុងជីវិត។ ព្រះបន្ទូលទាំងនោះ គឺជាប្រភពទឹករស់ដែលអាចឱ្យមនុស្សរស់រានទាំងនៅក្នុងវិញ្ញាណ និងសាច់ឈាម។ ព្រះបន្ទូលនេះផ្ដល់នូវអ្វីដែលមនុស្សត្រូវការ ដើម្បីរក្សាជីវិតឱ្យនៅរស់រាន ជាគោលការណ៍ និងគោលជំនឿសម្រាប់ការប្រតិបត្តិជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់គេ ជាផ្លូវដែលគេត្រូវតែទទួលយក ដើម្បីទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះ ព្រមទាំងគោលដៅ និងទិសដៅផងដែរ ជាសេចក្ដីពិតសព្វបែបយ៉ាង ដែលគេគួរមាន ក្នុងនាមជាភាវៈដែលត្រូវបានបង្កើត នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងជាសេចក្ដីពិតគ្រប់យ៉ាងដែលទាក់ទងនឹងវិធីដែលមនុស្សស្ដាប់បង្គាប់ និងថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះបន្ទូលទាំងនេះ ជាការធានា ដែលធានានូវការរស់រានមានជីវិតរបស់មនុស្ស ជានំម៉ាន៉ាប្រចាំថ្ងៃរបស់មនុស្ស ហើយក៏ជាជំនួយដ៏រឹងមាំ ដែលជួយឱ្យមនុស្សមានកម្លាំងខ្លាំងក្លា ហើយអាចក្រោកឈរបានដែរ។ ព្រះបន្ទូលទាំងនេះសម្បូរទៅដោយ ភាពពិតនៃសេចក្ដីពិតដែលត្រូវបានបង្កើតមក ដើម្បីឱ្យមនុស្សបានរស់នៅជាមនុស្សសាមញ្ញ សម្បូរដោយសេចក្ដីពិតដែលជួយមនុស្សជាតិឱ្យរួចពីសេចក្ដីពុករលួយ និងគេចផុតពីអន្ទាក់របស់សាតាំង សម្បូរដោយសេចក្ដីបង្រៀន ការទូន្មាន និងការលើកទឹកចិត្ត ឥតនឿយហត់ និងភាពធូរស្បើយដែលព្រះអាទិករប្រទានឱ្យមនុស្សដែលត្រូវបានបង្កើតមក។ ព្រះបន្ទូលទាំងនេះគឺជាចង្កៀងដែលដឹកនាំ និងបំភ្លឺមនុស្សឱ្យយល់សេចក្ដីគ្រប់យ៉ាងដែលវិជ្ជមាន ជាការធានាដែលធានាបានថា មនុស្សនឹងស្ដែងចេញតាមរយៈការរស់នៅរបស់គេ ហើយចាប់ផ្ដើមមានគ្រប់យ៉ាងដែលសុចរិត និងល្អប្រពៃ ជាលក្ខណវិនិច្ឆ័យ ដែលវាស់ស្ទង់មនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងវត្ថុទាំងអស់ ហើយជាសញ្ញាសម្គាល់ទិសដែលនាំមនុស្សទៅរកសេចក្ដីសង្គ្រោះ និងមាគ៌ានៃពន្លឺ។ មានតែនៅក្នុងបទពិសោធជាក់ស្ដែងពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ទើបអាចប្រទានឱ្យមនុស្សមានសេចក្ដីពិត និងជីវិតបាន ហើយមានតែនៅក្នុងព្រះបន្ទូលនេះទេ ទើបមនុស្សអាចចាប់ផ្ដើមយល់ថាអ្វីទៅជាភាពជាមនុស្សធម្មតា អ្វីទៅជាជីវិតដ៏មានន័យ អ្វីទៅជាមនុស្សពិត អ្វីទៅជាការស្ដាប់បង្គាប់ដ៏ពិតប្រាកដចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយមានតែនៅក្នុងព្រះបន្ទូលនេះទេទើបមនុស្សអាចចាបផ្ដើមយល់ពីវិធីដែលគេគួរយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ យល់អំពីវិធីដែលគេគួរមានភាពដូចគ្នារបស់មនុស្សពិត មានតែនៅក្នុងព្រះបន្ទូលនេះទេ ទើបមនុស្សអាចចាប់ផ្ដើមយល់ពីអត្ថន័យនៃសេចក្ដីជំនឿពិត និងការថ្វាយបង្គំពិត មានតែនៅក្នុងព្រះបន្ទូលនេះទេ ទើបមនុស្សចាប់ផ្ដើមយល់ថានរណាជាអ្នកគ្រប់គ្រងស្ថានសួគ៌ និងផែនដី និងរបស់សព្វសារពើ មានតែនៅក្នុងព្រះបន្ទូលនេះទេ ទើបមនុស្សអាចយល់ពីមធ្យោបាយ ដែលព្រះដ៏ជាចៅហ្វាយលើសព្វសារពើ ទ្រង់គ្រប់គ្រង ដឹកនាំ និងផ្គត់ផ្គង់ដល់អ្វីៗទាំងអស់ដែលទ្រង់បានបង្កើតមក ហើយមានតែនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ទេ ទើបមនុស្សអាចចាប់ផ្ដើមដឹង និងយល់ពីមធ្យោបាយដែលព្រះដ៏ជាចៅហ្វាយលើរបស់ទាំងអស់ដែលទ្រង់បានបង្កើតមក មានអត្ថិភាព សម្ដែងអង្គទ្រង់ ហើយនិងធ្វើការ។ ដោយត្រូវបានកាត់ផ្ដាច់ពីបទពិសោធពិតនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សពុំមានចំណេះដឹងពិត ឬការយល់ដឹងជ្រៅជ្រះខាងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសេចក្ដីពិតទេ។ មនុស្សបែបនេះ គឺជាសាកសពមានជីវិតដ៏ពិតប្រាកដ ជាសម្បកស្នូកសុទ្ធសាធ ហើយចំណេះដឹងទាំងអស់ទាក់ទងនឹងព្រះអាទិករ គឺគ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធនឹងគេសោះ។ នៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សបែបនេះមិនបានជឿលើទ្រង់សោះឡើយ ក៏មិនធ្លាប់ដើរតាមព្រះអង្គដែរ ដូច្នេះហើយ ព្រះជាម្ចាស់ក៏មិនទទួលស្គាល់គេថាជាអ្នកជឿលើព្រះអង្គ ឬជាអ្នកដើរតាមទ្រង់នោះដែរ រឹតតែមិនមែនជាភាវៈដែលទ្រង់បានបង្កើតពិតប្រាកដផង។

(ដកស្រង់ពី «អារម្ភកថា» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៥

ភាវាៈដែលព្រះបានបង្កើតពិតប្រាកដ ត្រូវដឹងថា ព្រះអាទិករជានរណា មនុស្សកើតមកដើម្បីអ្វី ត្រូវបំពេញទំនួលខុសត្រូវជាមនុស្សដោយរបៀបណា ហើយត្រូវថ្វាយបង្គំព្រះអម្ចាស់នៃអ្វីៗទាំងអស់ដែលបានបង្កើតមក ត្រូវដឹង ត្រូវយល់ ត្រូវស្គាល់ និងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះចេតនា បំណងព្រះហឫទ័យ និងការ ទាមទាររបស់ព្រះអាទិករ ហើយត្រូវប្រព្រឹត្តស្របតាមផ្លូវរបស់ព្រះអាទិករ គឺកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។

តើការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់គឺជាអ្វី? ហើយតើមនុស្ស អាចគេចពីសេចក្ដីអាក្រក់យ៉ាងដូចម្ដេច?

«កោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់» មិនមែនជាការភិតភ័យ និងរន្ធត់បែបអនាមិក ក៏មិនមែនជាការគេចចេញទៅឱ្យឆ្ងាយ ក៏មិនមែនជាការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ឬអបិយជំនឿនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាគឺជាការស្ងើចសរសើរ ការគោរព ការជឿទុកចិត្ត ការយល់ដឹង ការយកចិត្តទុកដាក់ ការស្ដាប់បង្គាប់ ការញែកជាបរិសុទ្ធ ក្ដីស្រឡាញ់ ក៏ដូចជាការថ្វាយបង្គំ ការតបស្នង និងការចុះចូលឥតលក្ខខណ្ឌ ព្រមទាំងគ្មានការរអ៊ូរទាំ។ គ្មានចំណេះដឹងពិតប្រាកដអំពីព្រះជាម្ចាស់ នោះមនុស្សក៏មិនមានការស្ងើចសរសើរ ការជឿទុកចិត្ត ការយល់ដឹង ការយកចិត្តទុកដាក់ ឬការស្ដាប់បង្គាប់ដ៏ពិតប្រាកដដែរ មានតែការយល់ដឹង និងការគេចចេញគួរឱ្យខ្លាច មានតែការសង្ស័យ និងការគេចមុខប៉ុណ្ណោះ។ បើគ្មានចំណេះដឹងពិតអំពីព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សនឹងគ្មានការញែកជាបរិសុទ្ធ និងការតបស្នងពិតប្រាកដឡើយ។ បើគ្មានចំណេះពិតអំពីព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សនឹងគ្មានការថ្វាយបង្គំ និងការចុះចូលពិតប្រាកដឡើយ មានតែការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ និងអបិយជំនឿដ៏ងងឹតងងល់ប៉ុណ្ណោះ។ បើគ្មានចំណេះដឹងពិតអំពីព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សមិនអាចប្រព្រឹត្តស្របទៅនឹងមាគ៌ារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ឬគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គ្រប់សកម្មភាព និងឥរិយាបថដែលមនុស្សពាក់ព័ន្ធនឹងពោរពេញទៅដោយការបះបោរ និងការរឹងទទឹង ពេញដោយការចោទប្រកាន់ដោយការមួលបង្កាច់ និងការវិនិច្ឆ័យអគតិចំពោះទ្រង់ និងពេញដោយកិរិយាអាក្រក់ ដែលកំពុងតែដំណើរការផ្ទុយនឹងសេចក្ដីពិត និងអត្ថន័យពិតនៃព្រះបន្ទូល របស់ព្រះជាម្ចាស់។

នៅពេលដែលមនុស្សមានទំនុកចិត្តពិតលើព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេនឹងដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ហើយពឹងអាងលើទ្រង់ពិតប្រាកដ។ មានតែទំនុកចិត្ត និងការពឹងអាងពិតប្រាកដលើព្រះជាម្ចាស់ទេ ទើបមនុស្សអាចមានការយល់ដឹង និងការជ្រួតជ្រាបដ៏ពិតប្រាកដ។ ការជ្រួតជ្រាបពីព្រះជាម្ចាស់ពិតប្រាកដ មកជាមួយនឹងការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះព្រះអង្គពិតប្រាកដ។ ទាល់តែមានការយកចិត្តទុកដាក់ពិតប្រាកដចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ទើបមនុស្សអាចមានការស្ដាប់បង្គាប់ពិតប្រាកដ។ ទាល់តែមានការស្ដាប់បង្គាប់ពិតប្រាកដ ទើបមនុស្សអាចមានការញែកជាបរិសុទ្ធពិតប្រាកដ។ ទាល់តែមានការញែកជាបរិសុទ្ធពិតប្រាកដ ទើបមនុស្សអាចមានការតបស្នងឥតលក្ខខណ្ឌ និងគ្មានការរអ៊ូរទាំ។ ទាល់តែមានការជឿទុកចិត្ត និងការពឹងអាងពិតប្រាកដ មានការយល់ដឹង និងការយកចិត្តទុកដាក់ពិតប្រាកដ មានការស្ដាប់បង្គាប់ពិតប្រាកដ មានការញែកជាបរិសុទ្ធ និងមានការតបស្នងពិតប្រាកដ ទើបមនុស្សអាចចាប់ផ្ដើមស្គាល់ពិតប្រាកដនូវអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះអាទិករ។ ទាល់តែពួកគេចាប់ផ្ដើមស្គាល់ព្រះអាទិករពិតប្រាកដ ទើបមនុស្សអាចបង្កើតឱ្យមានការថ្វាយបង្គំ និងការចុះចូលពិតប្រាកដនៅក្នុងខ្លួនគេផ្ទាល់បាន។ ទាល់តែមនុស្សមានការថ្វាយបង្គំ និងការចុះចូលពិតប្រាកដចំពោះព្រះអាទិករ ទើបពួកគេពិតជាអាចលះបង់ផ្លូវអាក្រក់របស់គេ ពោលគឺគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។

ការនេះបង្កើតនូវដំណើរការទាំងមូលនៃ «ការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់» ហើយក៏ជាសារជាតិនៃភាពពេញលេញនៃដំណើរការនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ដែរ។ នេះជាផ្លូវដែលត្រូវតែឆ្លងកាត់ ដើម្បីទទួលបាននូវការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។

«ការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់» និងការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់គ្នាឥតដាច់ដោយតំណជាច្រើន ហើយការផ្សារភ្ជាប់រវាងសេចក្ដីទាំងនេះបញ្ជាក់ចេញមកយ៉ាងច្បាស់ ដោយមិនបាច់ពន្យល់។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ចង់ទទួលបានការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ដំបូងគេត្រូវមានការកោតខ្លាចពិតចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ប្រសិនបើគេចង់ទទួលបានការកោតខ្លាចពិតចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដំបូងគេត្រូវតែមានចំណេះដឹងពិតអំពីព្រះជាម្ចាស់ ប្រសិនបើគេចង់ទទួលបានចំណេះដឹងពិតអំពីព្រះជាម្ចាស់ ដំបូងគេត្រូវឆ្លងកាត់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចូលទៅក្នុងតថភាពនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឆ្លងកាត់ការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះរបស់ទ្រង់ ប្រសិនបើមនុស្សចង់ឆ្លងកាត់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដំបូងគេត្រូវប្រឈមនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយមុខទល់នឹងមុខ ប្រឈមនឹងព្រះជាម្ចាស់ដោយមុខទល់នឹងមុខ និងទូលសុំព្រះជាម្ចាស់ឱ្យប្រទានឱកាសឆ្លងកាត់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងគ្រប់សណ្ឋាន គ្រប់ប្រភេទនៃបរិយាកាសទាក់ទងនឹងមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងវត្ថុបំណង ហើយប្រសិនបើគេចង់ប្រឈមជាមួយព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ដោយមុខទល់នឹងមុខ ដំបូងគេត្រូវមានចិត្តសាមញ្ញ និងស្មោះត្រង់ មានការត្រៀមខ្លួនទទួលសេចក្ដីពិត និងមានឆន្ទៈក្នុងការទ្រាំទ្រទុក្ខលំបាក មានការតាំងចិត្ត និងភាពក្លាហានក្នុងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ និងមានមហិច្ឆតាចង់ក្លាយជាមនុស្សដែលត្រូវបានបង្កើតពិតប្រាកដ...។ តាមវិធីនេះ អ្នកនឹងចូលទៅកៀកព្រះជាម្ចាស់ ដោយឆ្ពោះទៅមុខមួយជំហានម្ដងៗ ដួងចិត្តរបស់អ្នកនឹងរឹតតែស្អាតបរិសុទ្ធ ហើយជីវិត និងគុណតម្លៃនៃការរស់រានរបស់អ្នក នឹងកាន់តែមានន័យ ក្នុងការដែលអ្នកចាប់ផ្ដើមស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ កាន់តែមានន័យ និងកាន់តែមានរស្មី។ លុះដល់ថ្ងៃមួយ អ្នកនឹងដឹងថា ព្រះ អាទិករលែងជាប្រស្នាទៀតហើយ ដឹងថាព្រះអាទិករមិនធ្លាប់លាក់បំពួនពីអ្នកឡើយ ដឹងថាព្រះអាទិករមិនធ្លាប់លាក់ព្រះភក្ត្រពីអ្នក ដឹងថាព្រះអាទិករនៅមិនឆ្ងាយពីអ្នក ដឹងថាព្រះអាទិករលែងជាព្រះដែលអ្នកចង់បានជាដរាប ក្នុងគំនិតរបស់អ្នកទៀតហើយ ប៉ុន្តែជាព្រះដែលអ្នកមិនអាចឈោងដល់ដោយអារម្មណ៍របស់អ្នក ដឹងថាទ្រង់ពិតជា និងប្រាកដជាកំពុងឈរការពារអ្នកពីខាងឆ្វេង ដល់ខាងស្ដាំអ្នក ទាំងផ្គត់ផ្គង់ជីវិតអ្នក ហើយគ្រប់គ្រងជោគវាសនារបស់អ្នកផង។ ទ្រង់មិនមែននៅជើងមេឃសន្លឹម ក៏មិនបានលាក់បំពួនអង្គទ្រង់យ៉ាងខ្ពស់នៅក្នុងពពកដែរ។ ទ្រង់នៅក្បែរអ្នកបង្កើយ ដោយគង់ជាម្ចាស់លើគ្រប់យ៉ាងជារបស់អ្នក ទ្រង់ជាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកមាន ហើយទ្រង់ជារបស់តែមួយគត់ដែលអ្នកមាន។ ព្រះជាម្ចាស់បែបនេះ អនុញ្ញាតឱ្យអ្នកស្រឡាញ់ទ្រង់ចេញពីចិត្ត ប្រតោងទ្រង់ឱ្យជាប់ ប្រទាញទ្រង់ឱ្យកៀក ស្ងើចសរសើរទ្រង់ ខ្លាចបាត់បង់ទ្រង់ ហើយមិនព្រមបោះបង់ទ្រង់តទៅទៀត លែងរឹងចចេសនឹងទ្រង់ ឬលែងគេចពីទ្រង់ ឬនៅឆ្ងាយពីទ្រង់។ គ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកចង់បានគឺយកចិត្តទុកដាក់នឹងទ្រង់ តបស្នងគ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់ប្រទានឱ្យអ្នក ហើយចុះចូលនឹងអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់។ អ្នកលែងបដិសេធមិនឱ្យទ្រង់ដឹងនាំ មិនឱ្យទ្រង់ផ្គត់ផ្គង់ មិនឱ្យទ្រង់ការពារ និងមិនឱ្យទ្រង់ថែរក្សា លែងបដិសេធនូវអ្វីដែលទ្រង់បង្គាប់ និងបញ្ជាឱ្យអ្នកធ្វើទៀតហើយ។ គ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកចង់បានគឺដើរតាមទ្រង់ នៅជិតទ្រង់ដោយសហការនឹងទ្រង់ គ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកចង់បានគឺទទួលទ្រង់ធ្វើជាជីវិតតែមួយគត់របស់អ្នក ទទួលទ្រង់ធ្វើជាព្រះអម្ចាស់តែមួយគត់របស់អ្នក និងជាព្រះជាម្ចាស់តែមួយគត់របស់អ្នក។

(ដកស្រង់ពី «អារម្ភកថា» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៦

ជំនឿរបស់មនុស្សមិនអាចជំនួសកន្លែងសេចក្តីពិតបានឡើយ

មនុស្សខ្លះអាចទ្រាំទ្រនឹងទុក្ខលំបាក អាចបង់ថ្លៃ សំបកក្រៅពូកែសម្ដែង ជាបុគ្គលដែលមនុស្សម្នាគោរពស្រឡាញ់ ហើយគេរីករាយនឹងការកោតសរសើររបស់មនុស្ស។ តើអ្នករាល់គ្នានឹងនិយាយថា ឥរិយាបថខាងក្រៅនេះអាចចាត់ទុកជាការអនុវត្តតាមសេចក្តីពិតដែរឬទេ? តើគេអាចកំណត់ថា មនុស្សបែបនេះកំពុងតែបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? ហេតុអ្វីបានជាម្ដងហើយម្ដងទៀត នៅពេលដែលមនុស្សមើលឃើញបុគ្គលបែបនេះ គេគិតថា ពួកគេកំពុងតែបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ កំពុងតែដើរលើមាគ៌ានៃការអនុវត្តតាមសេចក្តីពិត និងកាន់តាមផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់? ហេតុអ្វីបានជាអ្នកខ្លះគិតបែបនេះ? វាមានសេចក្តីពន្យល់តែមួយគត់សម្រាប់ការនេះ។ តើវាជាសេចក្តីពន្យល់អ្វីទៅ? សម្រាប់មនុស្សភាគច្រើន សំណួរដូចជា តើអ្វីទៅជាអត្ថន័យនៃការអនុវត្តតាមសេចក្តីពិត? តើអ្វីទៅជាអត្ថន័យនៃការបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់? តើអ្វីទៅជាការមានតថភាពជាក់ស្ដែងនៃសេចក្តីពិត? គឺពួកគេមិនទាន់យល់ច្បាស់នៅឡើយទេ។ ដូច្នេះហើយបានជារឿយៗ អ្នកខ្លះចាញ់បញ្ឆោតមនុស្សដែលធ្វើខ្លួនដូចជាពូកែខាងវិញ្ញាណ ថ្លៃថ្នូរ ខ្ពង់ខ្ពស់ និងអស្ចារ្យ។ សម្រាប់មនុស្សដែលប្រសប់និយាយន័យពាក្យ និងគោលលទ្ធិ និងអ្នកដែលមានសម្ដីសំដៅ និងទង្វើហាក់ដូចជាគួរឱ្យស្ងើចសរសើរ ចំពោះមនុស្សដែលចាញ់បញ្ឆោតអ្នកទាំងនេះ ពួកគេមិនដែលសម្លឹងមើលសារជាតិនៃទង្វើ គោលការណ៍បង្កប់ពីក្រោយទង្វើ ឬអ្វីជាគោលដៅនៃទង្វើរបស់អ្នកទាំងនោះឡើយ។ លើសពីនេះ ពួកគេមិនដែលសម្លឹងមើលថាតើមនុស្សទាំងនេះពិតជាចុះចូលចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ឬគោរពកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ឬអត់នោះឡើយ។ ពួកគេមិនដែលឈ្វេងយល់ពីសារជាតិនៃភាពជាមនុស្សរបស់មនុស្សទាំងនេះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ដោយចាប់ផ្ដើមស្គាល់អ្នកទាំងនោះដំបូងៗ ពួកគេបែរជាស្ងើចសរសើរ និងគោរពមនុស្សទាំងនេះបន្ដិចម្ដងៗ រហូតដល់ទីបំផុត ពួកគេក៏ចាត់ទុកមនុស្សទាំងនេះជារូបព្រះរបស់ពួកគេ។ លើសពីនេះទៅទៀត នៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នកខ្លះ រូបព្រះដែលពួកគេថ្វាយបង្គំ និងបុគ្គលដែលគេជឿថាអាចបោះបង់ចោលក្រុមគ្រួសារ និងការងាររបស់ខ្លួនចោល និងហាក់ដូចជាអាចបង់ថ្លៃបាននោះ គឺជាបុគ្គលដែលពិតជាបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអាចទទួលបានលទ្ធផល និងទិសដៅដ៏ល្អយ៉ាងពិតប្រាកដ។ នៅក្នុងគំនិតរបស់ពួកគេ រូបព្រះទាំងនេះគឺជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់ស្ងើចសរសើរ។ តើអ្វីទៅដែលនាំឱ្យពួកគេជឿបែបនេះ? តើអ្វីទៅជាសារជាតិនៃបញ្ហានេះ? តើអ្វីទៅជាផលវិបាកដែលអាចកើតឡើង? ជាដំបូង ចូរយើងពិភាក្សាអំពីសារជាតិរបស់វាជាមុនសិន។

អ្វីដែលសំខាន់នោះគឺថា បញ្ហាទាំងអស់នេះដែលទាក់ទងនឹងទស្សនៈរបស់មនុស្ស វិធីសាស្ត្រនៃការអនុវត្តរបស់ពួកគេ គោលការណ៍នៃការអនុវត្តដែលពួកគេជ្រើសរើសប្រើ និងចំណុចដែលពួកគេម្នាក់ៗមានទំនោរចង់ផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើនោះ គ្មានទាក់ទងនឹងការទាមទាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សជាតិឡើយ។ មិនថាមនុស្សផ្តោតលើរឿងដ៏រាក់កំផែល ឬក៏រឿងដ៏ជ្រាលជ្រៅ ឬផ្ដោតលើន័យពាក្យ និងគោលលទ្ធិ ឬក៏លើតថភាពជាក់ស្ដែងនោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានប្រកាន់ខ្ជាប់នឹងកិច្ចការដែលពួកគេគួរតែប្រកាន់ខ្ជាប់បំផុតនោះឡើយ ហើយពួកគេក៏មិនបានដឹងអំពីរឿងដែលពួកគេគួរតែដឹងបំផុតនោះដែរ។ ហេតុផលសម្រាប់ការនេះគឺថា មនុស្សមិនចូលចិត្តសេចក្តីពិតឡើយ ដែលជាហេតុនាំឱ្យពួកគេមិនព្រមចំណាយពេលវេលា និងកម្លាំង ដើម្បីស្វែងយល់ និងអនុវត្តតាមគោលការណ៍នៃការអនុវត្តដែលមានចែងនៅក្នុងព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេចង់ប្រើផ្លូវកាត់ ដោយសង្ខេបនូវអ្វីដែលពួកគេយល់ និងដឹងថាជាការអនុវត្ត និងឥរិយាបថដ៏ល្អ ហើយសេចក្តីសង្ខេបនេះក្លាយជាគោលដៅដែលពួកគេដេញតាម ដែលពួកគេយកមកធ្វើជាសេចក្តីពិត និងត្រូវអនុវត្តតាម។ ផលវិបាកដោយផ្ទាល់ចេញពីការនេះគឺថា មនុស្សប្រើប្រាស់ឥរិយាបថល្អជាមនុស្ស មកជំនួសឱ្យការអនុវត្តតាមសេចក្តីពិត ហើយការនេះក៏ជួយបំពេញបំណងរបស់ពួកគេក្នុងការផ្គាប់ផ្គុនព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ការនេះផ្ដល់ឱ្យពួកគេជាដើមទុន ដើម្បីតតាំងជាមួយសេចក្តីពិត ហើយពួកគេក៏ប្រើវា ដើម្បីដេញដោល និងប្រកួតប្រជែងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ មនុស្សក៏បោះបង់ព្រះជាម្ចាស់ចោលដោយឥតអៀនខ្មាស ហើយជំនួសមកវិញដោយរូបព្រះដែលពួកគេស្ងើចសរសើរនោះ។ វាមានដើមហេតុតែមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលធ្វើឱ្យមនុស្សមានសកម្មភាព និងទស្សនៈដ៏ល្ងង់ខ្លៅ ឬមានទស្សនៈ និងការអនុវត្តតែមួយជ្រុងបែបនេះ ហើយនៅថ្ងៃនេះ ខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីដើមហេតុមួយនេះ៖ ទោះបីមនុស្សដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ អធិស្ឋានទៅទ្រង់រាល់ថ្ងៃ និងអានព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់រាល់ថ្ងៃក៏ដោយ ហេតុផលនោះគឺថា ពួកគេមិនយល់អំពីព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ នេះហើយជាឫសគល់នៃបញ្ហានោះ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់យល់អំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដឹងអំពីអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ អ្វីដែលទ្រង់ស្អប់ខ្ពើម អ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បាន អ្វីដែលទ្រង់បដិសេធ មនុស្សប្រភេទណាដែលទ្រង់ស្រឡាញ់ មនុស្សប្រភេទណាដែលទ្រង់មិនស្រឡាញ់ បទដ្ឋានប្រភេទណាដែលទ្រង់ប្រើប្រាស់ នៅពេលដែលទ្រង់ទាមទារពីមនុស្ស និងវិធីសាស្ត្របែបណាដែលទ្រង់ប្រើ ដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ តើបុគ្គលនោះអាចនៅតែមានទស្សនៈផ្ទាល់ខ្លួនទៀតឬ? តើមនុស្សបែបនេះអាចទៅថ្វាយបង្គំអ្នកផ្សេងកើតឬ? តើមនុស្សសាមញ្ញម្នាក់អាចក្លាយជារូបព្រះរបស់គេបានឬ? មនុស្សដែលមានការយល់ដឹងអំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប្រាកដជាមានទស្សនៈរិះគិតដ៏សមហេតុផលជាងនេះបន្ដិចហើយ។ ពួកគេនឹងមិនយកមនុស្សដ៏ពុករលួយម្នាក់មកធ្វើជាព្រះរបស់គេតាមអំពើចិត្ត ហើយក្នុងពេលកំពុងដើរលើមាគ៌ានៃការអនុវត្តតាមសេចក្តីពិត ពួកគេក៏នឹងមិនជឿទាំងងងឹតងងល់ ប្រកាន់ខ្ជាប់តាមក្បួនច្បាប់ ឬគោលការណ៍ដ៏សាមញ្ញពីរបី ថាមានតម្លៃស្មើនឹងការអនុវត្តតាមសេចក្តីពិតនោះដែរ។

(ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៧

មនុស្សមានទស្សនៈជាច្រើនទាក់ទងនឹងបទដ្ឋានដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើ ដើម្បីកំណត់នូវលទ្ធផលរបស់មនុស្ស

អ្វីដែលបុគ្គលគ្រប់រូបខ្វល់ខ្វាយនោះ គឺជាលទ្ធផលរបស់គេ តើអ្នករាល់គ្នាដឹងអំពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់កំណត់លទ្ធផលដែរឬទេ? តើព្រះជាម្ចាស់កំណត់លទ្ធផលរបស់បុគ្គលម្នាក់ដោយរបៀបណា? លើសពីនេះ តើទ្រង់នឹងប្រើបទដ្ឋានអ្វី ដើម្បីកំណត់លទ្ធផលនោះ? នៅពេលដែលលទ្ធផលរបស់មនុស្សម្នាក់មិនទាន់បានកំណត់ តើព្រះជាម្ចាស់ត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីបើកសម្ដែងអំពីលទ្ធផលនោះ? តើមាននរណាម្នាក់ដឹងដែរឬទេ? ដូចខ្ញុំបាននិយាយនៅមុននេះបន្ដិចអ៊ីចឹង មានមនុស្សខ្លះបានចំណាយពេលយ៉ាងយូរ ដើម្បីស្រាវជ្រាវអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែង ដើម្បីស្វែងរកតម្រុយអំពីលទ្ធផលរបស់មនុស្ស អំពីចំណាត់ថ្នាក់ដែលលទ្ធផលទាំងនេះត្រូវបានបែងចែក និងអំពីលទ្ធផលដែលមនុស្សប្រភេទខុសៗគ្នាត្រូវទទួលបាន។ ពួកគេក៏សង្ឃឹមចង់ស្វែងយល់ពីរបៀបដែលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់កំណត់ពីលទ្ធផលរបស់មនុស្ស ចង់យល់ពីបទដ្ឋានអ្វីខ្លះដែលទ្រង់ប្រើប្រាស់ និងរបៀបដ៏ច្បាស់លាស់ដែលទ្រង់កំណត់អំពីលទ្ធផលរបស់មនុស្សម្នាក់។ ប៉ុន្ដែ នៅទីបំផុត មនុស្សទាំងនេះមិនដែលរកឃើញចម្លើយណាមួយឡើយ។ ជាក់ស្ដែង នៅក្នុងចំណោមព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានចែងតិចតួចណាស់អំពីរឿងនេះ។ តើហេតុអ្វីទៅ? ដរាបណាលទ្ធផលរបស់មនុស្សមិនទាន់ត្រូវបានបើកសម្ដែង ព្រះជាម្ចាស់មិនចង់មានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សណាម្នាក់អំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅទីបញ្ចប់ឡើយ ហើយក៏មិនចង់ជូនដំណឹងដល់នរណាម្នាក់អំពីទិសដៅរបស់គេនៅថ្ងៃខាងមុខដែរ ព្រោះថាការធ្វើបែបនេះនឹងមិនផ្ដល់ប្រយោជន៍អ្វីដល់មនុស្សឡើយ។ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់កំណត់ពីលទ្ធផលរបស់មនុស្ស អំពីគោលការណ៍ដែលទ្រង់ប្រើនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ដើម្បីកំណត់ និងបង្ហាញពីលទ្ធផលទាំងនេះ និងអំពីបទដ្ឋានដែលទ្រង់ប្រើ ដើម្បីកំណត់ថាតើមនុស្សម្នាក់អាចមានជីវិតរស់ឬអត់ប៉ុណ្ណោះ។ តើនេះមិនមែនជាសំណួរដែលអ្នករាល់គ្នាខ្វល់ខ្វាយបំផុតទេឬអី? បើដូច្នេះ តើមនុស្សជឿថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងកំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្សដោយរបៀបណាទៅ? មុននេះ អ្នករាល់គ្នាបានលើកឡើងអំពីផ្នែកខ្លះនៃចម្លើយនេះរួចទៅហើយ៖ អ្នកខ្លះបាននិយាយថា វាទាក់ទងនឹងការបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួនយ៉ាងស្មោះត្រង់ និងលះបង់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់។ អ្នកខ្លះបាននិយាយថា វាទាក់ទងនឹងការចុះចូលចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងការបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ អ្នកខ្លះនិយាយថា វាជាការចុះចូលចំពោះការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយអ្នកខ្លះទៀតនិយាយថា គន្លឹះសំខាន់គឺត្រូវបន្ទាបខ្លួន...។ នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាអនុវត្តតាមសេចក្តីពិតទាំងនេះ ហើយនៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាអនុវត្តស្របតាមគោលការណ៍ដែលអ្នកជឿថាជារឿងត្រឹមត្រូវ តើអ្នករាល់គ្នាដឹងអំពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ព្រះតម្រិះដែរឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់ពិចារណាដែរឬអត់ថា អ្វីដែលកើតឡើងនោះកំពុងតែបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់? តើវាបំពេញតាមបទដ្ឋានរបស់ទ្រង់ដែរឬទេ? តើវាបំពេញតាមការទាមទាររបស់ទ្រង់ឬទេ? ខ្ញុំជឿថា មនុស្សភាគច្រើនមិនធ្លាប់គិតអំពីសំណួរទាំងនេះឡើយ។ ពួកគេគ្រាន់តែអនុវត្តតាមផ្នែកមួយនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬផ្នែកមួយនៃសេចក្ដីអធិប្បាយ ឬបទដ្ឋានរបស់បុគ្គលខាងវិញ្ញាណខ្លះដែលពួកគេចាត់ទុកជារូបព្រះ ដោយបង្ខំខ្លួនឯងឱ្យធ្វើបែបនេះ និងធ្វើបែបនោះប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេជឿថា នេះគឺជាផ្លូវដែលត្រឹមត្រូវ ដូច្នេះ ពួកគេបន្តប្រកាន់ខ្ជាប់ និងធ្វើតាមចំណុចទាំងនោះ ទោះបីនៅទីបញ្ចប់ មានរឿងអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ។ អ្នកខ្លះគិតថា «ខ្ញុំមានសេចក្តីជំនឿជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ ខ្ញុំតែងតែអនុវត្តបែបនេះ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំបានបំពេញតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំបានទទួលជាច្រើនចេញពីការធ្វើបែបនេះដែរ។ នោះគឺដោយសារតែខ្ញុំបានយល់អំពីសេចក្តីពិតជាច្រើនក្នុងអំឡុងពេលនេះ ព្រមទាំងរឿងជាច្រើនដែលខ្ញុំមិនបានយល់កាលពីមុន។ ជាក់ស្ដែង មានគំនិត និងទស្សនៈរបស់ខ្ញុំជាច្រើនបានផ្លាស់ប្ដូរ គុណតម្លៃជីវិតខ្ញុំបានផ្លាស់ប្ដូរយ៉ាងច្រើន ហើយឥឡូវនេះ ខ្ញុំមានការយល់ដឹងដ៏ប្រសើរអំពីលោកីយ៍នេះ»។ មនុស្សខ្លះជឿថា នេះគឺជាការប្រមូលផលមួយ និងជឿទៀតថា នេះគឺជាលទ្ធផលចុងក្រោយនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់មនុស្ស។ នៅក្នុងយោបល់របស់អ្នករាល់គ្នា ជាមួយបទដ្ឋានទាំងនេះ និងគ្រប់ទាំងការអនុវត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាដែលបានធ្វើ តើអ្នកកំពុងតែបំពេញតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? អ្នកខ្លះនឹងនិយាយយ៉ាងប្រាកដថា «ពិតណាស់! យើងកំពុងតែអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ យើងកំពុងតែអនុវត្តតាមសេចក្តីដែលបានអធិប្បាយ និងប្រាស្រ័យទាក់ទងខាងលើ។ យើងកំពុងតែបំពេញភារកិច្ចរបស់យើងគ្រប់ពេល និងកំពុងតែដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ជានិច្ច ហើយយើងមិនដែលបោះបង់ទ្រង់ចោលឡើយ។ ដូច្នេះ យើងអាចនិយាយយ៉ាងជឿជាក់ថា យើងកំពុងតែបំពេញតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មិនថាយើងយល់អំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់បានច្រើនកម្រិតណា ហើយមិនថាយើងយល់អំពីព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់បានច្រើនបែបណាឡើយ យើងតែងតែស្ថិតនៅលើផ្លូវនៃការព្យាយាមចុះសម្រុងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ជានិច្ច។ ដរាបណាយើងប្រព្រឹត្ត និងអនុវត្តបានត្រឹមត្រូវ នោះយើងនឹងទទួលបានលទ្ធផលត្រឹមត្រូវមិនខាន»។ តើអ្នកគិតដូចម្ដេចដែរអំពីទស្សនៈនេះ? តើវាត្រឹមត្រូវឬទេ? អ្នកខ្លះទៀតអាចនិយាយថា «ខ្ញុំមិនធ្លាប់គិតអំពីរឿងទាំងនេះពីមុនមកឡើយ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែគិតថា ដរាបណាខ្ញុំបន្តបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ និងបន្តប្រព្រឹត្តស្របតាមសេចក្ដីតម្រូវនៃព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះខ្ញុំអាចរស់រានមានជីវិតហើយ។ ខ្ញុំមិនធ្លាប់ពិចារណាអំពីសំណួរថាតើខ្ញុំអាចបំពេញតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬថាតើខ្ញុំកំពុងតែបំពេញតាមបទដ្ឋានដែលទ្រង់បានកំណត់មកនោះឡើយ។ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់មិនដែលមានបន្ទូលប្រាប់ខ្ញុំ ឬប្រទានសេចក្តីណែនាំដ៏ច្បាស់លាស់ណាមួយដល់ខ្ញុំ ដូច្នេះ ខ្ញុំជឿថា ដរាបណាខ្ញុំបន្តធ្វើការមិនឈប់ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងសព្វព្រះហឫទ័យ ហើយទ្រង់មិនគួរទាមទារអ្វីបន្ថែមទៀតពីខ្ញុំឡើយ»។ តើជំនឿទាំងនេះត្រឹមត្រូវឬទេ? ចំពោះខ្ញុំ ការអនុវត្តបែបនេះ ការគិតបែបនេះ និងទស្សនៈទាំងនេះសុទ្ធតែជាគំនិតបែបរវើរវាយ ហើយក៏មានភាពងងឹតងងល់បន្ដិចដែរ។ ប្រហែលជា អ្វីដែលខ្ញុំនិយាយនេះធ្វើឱ្យអ្នកខ្លះមានអារម្មណ៍ខូចចិត្តបន្តិច ព្រោះគេគិតថា «ភាពងងឹតងងល់? បើការនេះជាភាពងងឹតងងល់ទៅហើយ នោះសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងសម្រាប់សេចក្តីសង្រ្គោះ និងការរស់រានមានជីវិត គឺមានតិចតួច និងមិនច្បាស់លាស់ឡើយ តើមែនទេ? បើដូច្នេះ តើទ្រង់មិនកំពុងបំបាក់ទឹកចិត្តយើងទេឬអី?» មិនថាអ្នករាល់គ្នាជឿអ្វីឡើយ សេចក្តីដែលខ្ញុំនិយាយ និងធ្វើ មិនមានចេតនាធ្វើឱ្យអ្នករាល់គ្នាបាក់ទឹកចិត្តនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំនិយាយសេចក្តីទាំងនោះ ដើម្បីអភិវឌ្ឍដល់ការយល់ដឹងរបស់អ្នករាល់គ្នាអំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដើម្បីបង្កើនការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែព្រះតម្រិះ អ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់សម្រេច ប្រភេទមនុស្សដែលទ្រង់ចូលចិត្ត អ្វីដែលទ្រង់ស្អប់ខ្ពើម ប្រភេទមនុស្សដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ទទួល និងប្រភេទមនុស្សដែលទ្រង់ច្រានចោល។ សេចក្តីដែលខ្ញុំនិយាយនោះ គឺដើម្បីផ្ដល់ឱ្យគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នាមានភាពច្បាស់លាស់ និងផ្ដល់ឱ្យអ្នកមានការយល់ដឹងច្បាស់លាស់អំពីគម្លាតដ៏ឆ្ងាយដែលសកម្មភាព និងគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗចាកឆ្ងាយពីបទដ្ឋានដែលព្រះជាម្ចាស់បានតម្រូវទុក។ តើវាចាំបាច់ដែរឬទេក្នុងការពិភាក្សាអំពីប្រធានបទទាំងនេះ? ដោយសារតែខ្ញុំដឹងថា អ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីជំនឿជាយូរឆ្នាំ ហើយបានស្ដាប់សេចក្តីអធិប្បាយជាច្រើនផង ប៉ុន្តែនោះជាសេចក្តីដែលអ្នកនៅខ្វះខាតបំផុត។ ទោះបីអ្នករាល់គ្នាបានកត់ត្រាទុកគ្រប់ទាំងសេចក្ដីពិតនៅក្នុងសៀវភៅសរសេររបស់អ្នក ព្រមទាំងទន្ទេញ និងចារឹកនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នកនូវសេចក្តីមួយចំនួនដែលអ្នកជឿជាក់ថាសំខាន់ ហើយទោះបីអ្នករៀបចំផែនការប្រើសេចក្តីទាំងនេះ ដើម្បីបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងពេលដែលអ្នកអនុវត្ត ប្រើសេចក្តីទាំងនោះ នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាចាំបាច់ត្រូវការ ប្រើសេចក្តីទាំងនោះ ដើម្បីឆ្លងផុតគ្រាដ៏លំបាកនៅខាងមុខ ឬគ្រាន់តែឱ្យសេចក្តីទាំងនោះដើរជាមួយអ្នករាល់គ្នា ក្នុងពេលដែលអ្នករស់នៅក៏ដោយ ចំពោះខ្ញុំវិញ មិនថាអ្នករាល់គ្នាធ្វើវាតាមរបៀបណាឡើយ ប្រសិនបើអ្នកកំពុងតែធ្វើវា ការនេះមិនសំខាន់នោះឡើយ។ បើដូច្នេះ តើអ្វីទៅដែលសំខាន់បំផុតនោះ? អ្វីដែលសំខាន់នោះគឺថា ក្នុងពេលដែលអ្នកកំពុងតែអនុវត្ត អ្នកត្រូវតែដឹងច្បាស់នៅក្នុងចិត្តថា អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកកំពុងតែធ្វើនោះ ពោលគឺគ្រប់កិច្ចការទាំងអស់ ស្របតាមអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បានឬទេ ហើយថាតើគ្រប់សកម្មភាពរបស់អ្នកទាំងអស់ គ្រប់គំនិតរបស់អ្នកទាំងមូល ព្រមទាំងលទ្ធផល និងគោលដៅដែលអ្នកប្រាថ្នាចង់សម្រេចឱ្យបាននោះ ពិតជាបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងស្របតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់ពិតមែនដែរឬទេ ហើយថាតើទ្រង់យល់ស្របនឹងអ្វីទាំងអស់នោះដែរឬទេ។ ទាំងនេះហើយជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះ។

(ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៨

ចូរដើរនៅក្នុងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់៖ កោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់

មានពាក្យភាសិតមួយដែលអ្នករាល់គ្នាគួរតែកត់ត្រាទុក។ ខ្ញុំជឿថា ពាក្យភាសិតនេះសំខាន់ណាស់ ព្រោះថាសម្រាប់ខ្ញុំ ឃ្លានេះបានចូលក្នុងគំនិតរបស់ខ្ញុំជាច្រើនដងរាប់មិនអស់ឡើយនៅក្នុងមួយថ្ងៃ។ ហេតុអ្វីទៅ? នោះគឺដោយសារតែគ្រប់ពេលដែលខ្ញុំជួបជាមួយមនុស្សម្នាក់ គ្រប់ពេលដែលខ្ញុំឮសាច់រឿងរបស់នរណាម្នាក់ និងគ្រប់ពេលដែលខ្ញុំឮអំពីបទពិសោធ ឬទីបន្ទាល់របស់មនុស្សម្នាក់ក្នុងការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ខ្ញុំតែងតែប្រើពាក្យភាសិតនេះ ដើម្បីសម្រេចនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំថាតើបុគ្គលនេះជាប្រភេទនៃមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បាន និងជាប្រភេទមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឬក៏អត់។ ដូច្នេះ តើពាក្យស្លោកនោះជាអ្វីទៅ? ឥឡូវ អ្នករាល់គ្នាប្រហែលជាទន្ទឹងចង់ដឹងអំពីពាក្យស្លោកដែលខ្ញុំរៀបនឹងនិយាយនេះហើយ។ នៅពេលដែលខ្ញុំប្រាប់អំពីពាក្យភាសិតនេះ ប្រហែលអ្នករាល់គ្នានឹងមានអារម្មណ៍ខកចិត្ត ដោយសារតែមានមនុស្សខ្លះបានយល់ព្រមតែបបូរមាត់អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ ប៉ុន្ដែ ខ្ញុំមិនដែលយល់ព្រមតែបបូរមាត់ម្ដងណាឡើយ។ ពាក្យស្លោកនេះស្ថិតនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ ដូច្នេះ តើពាក្យភាសិតនេះគឺជាអ្វីទៅ? វាគឺ៖ «ចូរដើរនៅក្នុងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់៖ កោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្តីអាក្រក់»។ តើនេះមិនមែនជាឃ្លាមួយដ៏សាមញ្ញទេឬ? ថ្វីបើវាសាមញ្ញក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែមនុស្សដែលមានការយល់ដឹងដ៏ជ្រាលជ្រៅយ៉ាងពិតប្រាកដអំពីពាក្យទាំងនេះ នឹងមានអារម្មណ៍ថា ពាក្យទាំងនេះមានទម្ងន់ធ្ងន់ណាស់ មានអារម្មណ៍ថា ឃ្លានេះពិតជាមានតម្លៃខ្លាំងណាស់សម្រាប់ការអនុវត្តរបស់គេ មានអារម្មណ៍ថា វាជាឃ្លាមួយចេញមកពីភាសានៃជីវិតដែលមានផ្ទុកនូវតថភាពជាក់ស្ដែងនៃសេចក្តីពិត មានអារម្មណ៍ថា វាគឺជាកម្មវត្ថុពេញមួយជីវិតសម្រាប់អស់អ្នកដែលកំពុងតែព្យាយាមបំពេញតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងមានអារម្មណ៍ទៀតថា វាជាផ្លូវដ៏យូរអង្វែងសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលគិតគូរពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គួរតែដើរតាម។ ដូច្នេះ តើអ្នករាល់គ្នាគិតយ៉ាងដូចម្ដេច៖ តើពាក្យស្លោកនេះមិនមែនជាសេចក្តីពិតទេឬ? តើវាមានសារៈសំខាន់ដែរឬទេ? ជាមួយគ្នានេះដែរ អ្នកខ្លះប្រហែលជាកំពុងតែគិតអំពីពាក្យស្លោកនេះ ហើយព្យាយាមរិះគិត ហើយអ្នកខ្លះទៀតប្រហែលមានអារម្មណ៍សង្ស័យអំពីពាក្យភាសិតនេះ៖ តើពាក្យភាសិតនេះសំខាន់ណាស់ឬ? តើវាសំខាន់ណាស់ឬ? តើវាចាំបាច់ក្នុងការគូសបញ្ជាក់ខ្លាំងឬ? ប្រហែលជាមានអ្នកខ្លះទៀតដែលមិនចូលចិត្តពាក្យភាសិតនេះប៉ុន្មានទេ ដោយសារតែអ្នកគិតថា ការដើរតាមមាគ៌ារបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការចម្រាញ់យកអត្ថន័យចេញពីពាក្យភាសិតនេះ គឺជារឿងសម្រាយជ្រុលពេក។ ការយកសេចក្តីទាំងអស់ដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល ហើយចម្រាញ់វាមកត្រឹមតែពាក្យភាសិតមួយ តើនេះមិនមែនកំពុងតែលែងផ្តល់សារៈសំខាន់ដល់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? តើវាបែបនេះឬ? គឺអាចនិយាយបានថា អ្នករាល់គ្នាភាគច្រើនមិនយល់ទាំងស្រុងអំពីសារៈសំខាន់ដ៏ជ្រាលជ្រៅនៃព្រះបន្ទូលទាំងនេះឡើយ។ ទោះបីជាអ្នករាល់គ្នាបានកត់ត្រាព្រះបន្ទូលក៏ដោយ ក៏អ្នករាល់គ្នាគ្មានបំណងចង់រក្សាទុកព្រះបន្ទូលទាំងនេះនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នកឡើយ គឺថាអ្នកគ្រាន់តែកត់ត្រានៅក្នុងសៀវភៅសរសេររបស់អ្នក ដើម្បីរំឭកឡើងវិញ និងសញ្ជឹងគិតនៅពេលទំនេរតែប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកខ្លះប្រហែលជាមិនរំឭកព្រះបន្ទូលទាំងនេះផង ហើយក៏គ្មានបំណងចង់ប្រើវាជាប្រយោជន៍អ្វីនោះដែរ។ ចុះហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំចង់លើកឡើងអំពីឃ្លានេះ? មិនថាអ្នករាល់គ្នាមានទស្សនៈ និងគំនិតបែបណាឡើយ ខ្ញុំត្រូវតែលើកឡើងអំពីឃ្លានេះ ដ្បិតវាពាក់ព័ន្ធយ៉ាងខ្លាំងទៅនឹងរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់កំណត់ពីលទ្ធផលរបស់មនុស្ស។ មិនថាបច្ចុប្បន្ន អ្នករាល់គ្នាមានការយល់ដឹងយ៉ាងដូចម្ដេចអំពីពាក្យភាសិតនេះ ឬចាត់ទុកពាក្យភាសិតនេះក្នុងន័យបែបណានោះឡើយ ខ្ញុំនឹងនៅតែប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា៖ ប្រសិនបើមនុស្សអាចអនុវត្តតាមពាក្យពេចន៍នៃពាក្យភាសិតនេះ ហើយដកពិសោធន៍ និងសម្រេចតាមបទដ្ឋាននៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ នោះពួកគេនឹងប្រាកដជាមានជីវិតរស់រាន ហើយគេនឹងប្រាកដជាមានលទ្ធផលល្អមិនខាន។ យ៉ាងណាមិញ ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចបំពេញតាមបទដ្ឋានដែលបានបញ្ចេញចេញតាមរយៈពាក្យភាសិតនេះទេ គឺអាចនិយាយបានថា លទ្ធផលរបស់អ្នកនឹងមិនដឹងឡើយ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំនិយាយទៅកាន់អ្នករាល់គ្នាអំពីពាក្យភាសិតនេះ ដើម្បីឱ្យអ្នករៀបចំផ្លូវចិត្តរបស់ខ្លួន និងដើម្បីឱ្យអ្នកដឹងអំពីប្រភេទនៃបទដ្ឋានដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើ ដើម្បីវាស់វែងអ្នករាល់គ្នា។

(ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៩

ព្រះជាម្ចាស់ប្រើប្រាស់ការល្បងលផ្សេងៗ ដើម្បីល្បងលមើលថាតើមនុស្សពិតជាកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ដែរឬអត់

នៅគ្រប់យុគសម័យនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រះអង្គប្រទានព្រះបន្ទូលមួយចំនួនដល់មនុស្ស និងថ្លែងប្រាប់ពួកគេអំពីសេចក្តីពិតមួយចំនួន។ សេចក្តីពិតទាំងនេះដើរតួជាផ្លូវដែលមនុស្សគួរតែប្រកាន់ខ្ជាប់ ជាផ្លូវដែលពួកគេគួរតែដើរតាម ជាផ្លូវដែលជួយឱ្យពួកគេកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ព្រមទាំងជាផ្លូវដែលមនុស្សគួរតែយកមកអនុវត្ត និងប្រកាន់ខ្ជាប់នៅក្នុងជីវិតរបស់គេ និងនៅលើដំណើរផ្លូវនៃជីវិតរបស់គេផង។ គឺដោយសារតែហេតុផលទាំងនេះហើយបានជាព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញព្រះសូរសៀងទាំងនេះទៅកាន់មនុស្ស។ មនុស្សគួរតែប្រកាន់ខ្ជាប់ព្រះបន្ទូលដែលចេញពីព្រះជាម្ចាស់ទាំងនេះ ហើយការប្រកាន់ខ្ជាប់ចំពោះព្រះបន្ទូលទាំងនេះ គឺជាការទទួលបានជីវិត។ ប្រសិនបើមនុស្សមិនប្រកាន់ខ្ជាប់តាមព្រះបន្ទូលទាំងនេះ មិនអនុវត្តតាម និងមិនរស់នៅតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងជីវិតរបស់គេទេ នោះបុគ្គលនេះមិនមែនកំពុងអនុវត្តតាមសេចក្តីពិតឡើយ។ លើសពីនេះទៅទៀត ប្រសិនបើមនុស្សមិនអនុវត្តតាមសេចក្តីពិតទេ នោះពួកគេមិនមែនកំពុងតែកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ឡើយ ហើយពួកគេក៏មិនបំពេញតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ មនុស្សដែលគ្មានសមត្ថភាពបំពេញតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនអាចទទួលបានការសរសើរពីទ្រង់ឡើយ ហើយមនុស្សបែបនេះក៏គ្មានលទ្ធផលអ្វីនោះដែរ។ ដូច្នេះ ក្នុងពេលទ្រង់កំពុងតែធ្វើការ តើព្រះជាម្ចាស់កំណត់ពីលទ្ធផលរបស់មនុស្សម្នាក់ដោយរបៀបណា? តើព្រះជាម្ចាស់ប្រើវិធីសាស្ត្រអ្វី ដើម្បីកំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្សម្នាក់? ឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាប្រហែលជានៅស្រពេចស្រពិលអំពីរឿងនេះនៅឡើយទេ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីដំណើរការរបស់វា នោះវានឹងស្ដែងឱ្យឃើញកាន់តែច្បាស់ ព្រោះថាអ្នករាល់គ្នាជាច្រើននាក់បានដកពិសោធន៍ដោយខ្លួនឯងរួចហើយ។

នៅលើដំណើរនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ចាប់តាំងពីដើមដំបូងមក ព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់ទុកនូវការល្បងលសម្រាប់មនុស្សគ្រប់រូប ឬអ្នកអាចនិយាយបានថា មនុស្សគ្រប់រូបដែលដើរតាមទ្រង់ ហើយការល្បងលទាំងនោះសោត គឺមានគ្រប់ទំហំតែម្ដង។ មានមនុស្សដែលឆ្លងកាត់នូវការល្បងល តាមរយៈការជួបការបដិសេធពីក្រុមគ្រួសាររបស់គេ អ្នកដែលបានឆ្លងកាត់នូវការល្បងលនៃបរិយាកាសប្រឆាំង អ្នកដែលឆ្លងកាត់នូវការល្បងលដែលត្រូវគេចាប់ខ្លួន និងធ្វើទារុណកម្ម អ្នកដែលឆ្លងកាត់នូវការល្បងលដែលប្រឈមនឹងការសម្រេចចិត្ត និងអ្នកដែលប្រឈមនឹងល្បងលខាងលុយកាក់ និងឋានៈ។ បើនិយាយជាទូទៅ អ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗបានជួបនូវការល្បងលគ្រប់ប្រភេទ។ តើហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ធ្វើបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នាបែបនេះ? តើទ្រង់ចង់បានលទ្ធផលបែបណាទៅ? នេះជាចំណុចសំខាន់ដែលខ្ញុំចង់ប្រាប់ឱ្យអ្នករាល់គ្នាដឹង៖ ព្រះជាម្ចាស់ចង់ដឹងថាតើបុគ្គលនេះជាប្រភេទមនុស្សដែលកោតខ្លាចទ្រង់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ឬក៏អត់។ អត្ថន័យរបស់វាគឺថា នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែល្បងលអ្នក ហើយឱ្យអ្នកប្រឈមនឹងកាលៈទេសៈពិបាក បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ គឺដើម្បីល្បងលមើលថាតើអ្នកជាមនុស្សម្នាក់ដែលកោតខ្លាចទ្រង់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ឬក៏អត់។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់មានភារកិច្ចមើលខុសត្រូវប្រាក់តង្វាយ ហើយភារកិច្ចនេះនាំឱ្យគេមានទំនាក់ទំនងជាមួយប្រាក់តង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើអ្នកនឹងនិយាយថា នេះជាអ្វីមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំទុកដែរឬទេ? ពិតប្រាកដណាស់! អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកជួបប្រទះ គឺជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំទុក។ នៅពេលដែលអ្នកជួបជាមួយរឿងនេះ ព្រះជាម្ចាស់នឹងសង្កេតមើលអ្នកដោយស្ងាត់ៗ ទតមើលអ្វីដែលអ្នកសម្រេចចិត្តជ្រើសរើស របៀបដែលអ្នកអនុវត្ត និងគំនិតដែលអ្នកមាន។ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ខ្វល់ខ្វាយបំផុតនោះគឺជាលទ្ធផលចុងក្រោយ ដោយសារតែលទ្ធផលនេះហើយដែលនឹងជួយឱ្យទ្រង់វាស់វែងថា តើអ្នកបានរស់នៅតាមបទដ្ឋានរបស់ទ្រង់ដែរឬអត់ តាមរយៈការល្បងលមួយនោះ។ យ៉ាងណាមិញ គ្រប់ពេលដែលមនុស្សជួបនូវបញ្ហាអ្វីមួយ ជារឿយៗ ពួកគេមិនបានគិតអំពីហេតុផលដែលនាំឱ្យពួកគេជួបវា បទដ្ឋានអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់រំពឹងឱ្យពួកគេបំពេញតាម អ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ទតឃើញនៅក្នុងពួកគេ ឬអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ទទួលបានចេញពីពួកគេនោះឡើយ។ នៅពេលដែលជួបបញ្ហានេះ មនុស្សបែបនេះគ្រាន់តែគិតថា «នេះជាអ្វីមួយដែលខ្ញុំកំពុងតែជួប។ ខ្ញុំត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្ន ដោយមិនត្រូវធ្វេសប្រហែសឡើយ! ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នេះជាប្រាក់តង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ខ្ញុំមិនអាចប៉ះពាល់បានឡើយ»។ ដោយមានគំនិតដ៏សាមញ្ញបែបនេះ មនុស្សជឿថា ពួកគេបានបំពេញតាមទំនួលខុសត្រូវរបស់ពួកគេ។ តើលទ្ធផលចេញពីការល្បងលនេះធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់គាប់ព្រះហឫទ័យដែរឬទេ? សូមចែករំលែកអំពីគំនិតរបស់អ្នកមក។ (ប្រសិនបើមនុស្សកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់គេ នោះនៅពេលដែលប្រឈមមុខនឹងភារកិច្ចមួយដែលអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេមានទំនាក់ទំនងជាមួយប្រាក់តង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេនឹងគិតពិចារណាថា វានឹងងាយស្រួលណាស់ក្នុងការបំពានលើនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយការនេះនឹងធ្វើឱ្យពួកគេធ្វើការដោយមានការប្រុងប្រយ័ត្ន។) ចម្លើយរបស់អ្នកស្ថិតនៅលើផ្លូវដ៏ត្រឹមត្រូវហើយ ប៉ុន្តែវាមិនទាន់ត្រូវទាំងស្រុងនៅឡើយទេ។ ការដើរនៅក្នុងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនមែនជាការកាន់តាមក្បួនច្បាប់បែបលំៗនោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ វាមានន័យថា នៅពេលដែលអ្នកជួបបញ្ហាមួយ ជាដំបូង អ្នកមើលទៅកាន់បញ្ហានោះថាជាស្ថានភាពមួយដែលត្រូវបានរៀបចំ ដោយព្រះជាម្ចាស់ ជាទំនួលខុសត្រូវមួយដែលទ្រង់បានប្រទានដល់អ្នក ឬជាកិច្ចការមួយដែលទ្រង់បានផ្ទុកផ្ដាក់ដល់អ្នកឬយ៉ាងណា។ នៅពេលដែលជួបបញ្ហានេះ អ្នកគួរតែមើលឃើញវាថាជាការល្បងលមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់ទុកសម្រាប់អ្នក។ នៅពេលដែលអ្នកជួបបញ្ហានេះ អ្នកត្រូវតែមានបទដ្ឋានមួយនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក ហើយអ្នកត្រូវតែគិតថា រឿងនេះមកពីព្រះជាម្ចាស់។ អ្នកត្រូវតែគិតអំពីវិធីដោះស្រាយជាមួយវានៅក្នុងរបៀបមួយដែលអ្នកអាចបំពេញតាមទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកផង ព្រមទាំងបន្តមានស្វាមីភក្ដិចំពោះព្រះជាម្ចាស់ផង ហើយក៏ត្រូវគិតអំពីរបៀបធ្វើវា ដោយមិនធ្វើឱ្យទ្រង់ខ្ញាល់ ឬបំពានលើនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ដែរ។ មុននេះបន្ដិច យើងបាននិយាយអំពីការមើលថែប្រាក់តង្វាយ។ រឿងនេះពាក់ព័ន្ធនឹងប្រាក់តង្វាយ ហើយវាក៏ប៉ះពាល់ដល់ភារកិច្ច និងទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដែរ។ អ្នកមានភារកិច្ចត្រូវរ៉ាប់រងលើទំនួលខុសត្រូវនេះ។ យ៉ាងណាមិញ នៅពេលដែលជួបបញ្ហានេះ តើមានការល្បួងដែរឬទេ? មាន។ តើការល្បួងនេះចេញមកពីកន្លែងណា? ការល្បួងនេះចេញមកពីសាតាំង ហើយវាក៏ចេញមកពីនិស្ស័យដ៏ពុករលួយ និងអាក្រក់របស់មនុស្សដែរ។ ដោយសារតែវាជាការល្បួង ដូច្នេះ បញ្ហានេះពាក់ព័ន្ធនឹងការឈរជាបន្ទាល់ដែលមនុស្សគួរតែឈរ ហើយនេះក៏ជាទំនួលខុសត្រូវ និងភារកិច្ចរបស់អ្នកដែរ។ អ្នកខ្លះនិយាយថា «នេះជាកិច្ចការកំប៉ិកកំប៉ុកទេ។ តើវាចាំបាច់អ្វីដែលត្រូវឱ្យតម្លៃខ្លាំងម្ល៉េះ?» វាពិតជាសំខាន់ណាស់! ព្រោះថា ដើម្បីដើរតាមមាគ៌ារបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន យើងមិនអាចបោះបង់ចោលអ្វីមួយដែលកើតឡើងចំពោះយើង ឬជុំវិញយើង រួមទាំងរឿងតូចតាចនោះឡើយ។ ទោះបីយើងគិតថា យើងគួរតែយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះរឿងនេះឬក៏អត់ កិច្ចការណាក៏ដោយដែលយើងកំពុងតែជួប យើងមិនត្រូវបណ្ដែតបណ្ដោយនោះឡើយ។ អ្វីៗទាំងអស់ដែលកើតឡើង គួរតែត្រូវបានចាត់ទុកជាការល្បងលដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់យើង។ តើអ្នកគិតដូចម្ដេចដែរអំពីទស្សនៈនេះ? ប្រសិនបើអ្នកមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះ នោះវាបញ្ជាក់អំពីការពិតថា៖ នៅក្នុងជម្រៅចិត្ត អ្នកគោរពកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយអ្នកព្រមគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ ប្រសិនបើអ្នកមានបំណងបំពេញតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្វីដែលអ្នកយកទៅអនុវត្ត នឹងមិនឃ្លាតចាកពីការបំពេញតាមបទដ្ឋាននៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នោះឡើយ។

ជារឿយៗ មានមនុស្សដែលជឿថា កិច្ចការដែលមនុស្សមិនសូវជាយកចិត្តទុកដាក់ និងមិនសូវជាលើកឡើង គឺជាកិច្ចការកំប៉ិកកំប៉ុកដែលគ្មានទាក់ទងអ្វីជាមួយនឹងការអនុវត្តតាមសេចក្តីពិតឡើយ។ នៅពេលដែលជួបជាមួយបញ្ហាបែបនេះ មនុស្សទាំងនេះមិនគិតច្រើនឡើយ ហើយបន្ទាប់មក ពួកគេបណ្ដោយឱ្យវារសាត់បាត់ទៅ។ យ៉ាងណាមិញ នៅក្នុងការពិតជាក់ស្ដែង រឿងនេះគឺជាមេរៀនមួយដែលអ្នកគួរតែរៀនសូត្រ ជាមេរៀនអំពីរបៀបកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងរបៀបគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ លើសពីនេះទៅទៀត អ្វីដែលអ្នកគួរតែខ្វល់ខ្វាយកាន់តែខ្លាំងនោះ គឺជាការដឹងអំពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែធ្វើ នៅពេលដែលរឿងនេះកើតមានចំពោះអ្នក។ ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅជិតអ្នក សង្កេតមើលគ្រប់ទាំងពាក្យសម្ដី និងទង្វើរបស់អ្នក ហើយទតមើលអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកធ្វើ និងការផ្លាស់ប្ដូរដែលកើតឡើងនៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នក។ នេះហើយជាកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ អ្នកខ្លះសួរថា «បើនេះជាសេចក្តីពិត ចុះហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនមានអារម្មណ៍អំពីវាដូច្នេះ?» អ្នកមិនមានអារម្មណ៍អំពីវា ដោយសារតែអ្នកមិនបានប្រកាន់ខ្ជាប់តាមផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ដែលជាផ្លូវដ៏សំខាន់របស់អ្នក។ ដូច្នេះហើយបានជាអ្នកមិនមានអារម្មណ៍អំពីកិច្ចការដ៏ល្អិតល្អន់ដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើនៅក្នុងមនុស្ស ដែលស្ដែងចេញស្របតាមគំនិត និងសកម្មភាពផ្សេងៗរបស់មនុស្ស។ អ្នកពិតជាភ្លេចច្រើនមែន! តើអ្វីទៅជាកិច្ចការធំ? តើអ្វីទៅជាកិច្ចការតូច? កិច្ចការដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការដើរនៅក្នុងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនអាចបែងចែកជាកិច្ចការធំ ឬកិច្ចការតូចឡើយ ប៉ុន្តែ តើអ្នករាល់គ្នាអាចទទួលយកការនេះដែរឬទេ? (យើងអាចទទួលយកវាបាន។) ទាក់ទងនឹងកិច្ចការប្រចាំថ្ងៃវិញ មានកិច្ចការខ្លះដែលមនុស្សចាត់ទុកជាកិច្ចការធំ និងសំខាន់ខ្លាំង ហើយកិច្ចការខ្លះទៀតដែលគេចាត់ទុកជាកិច្ចការកំប៉ិកកំប៉ុក។ ជារឿយៗ មនុស្សមើលឃើញកិច្ចការធំទាំងនេះ ជាកិច្ចការសំខាន់ ហើយគេចាត់ទុកកិច្ចការទាំងនោះ ជាកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ជូនមក។ ទោះបីជាយ៉ាងណា នៅពេលដែលកិច្ចការធំទាំងនេះកើតឡើង ដោយសារតែឋានៈក្មេងខ្ចីរបស់មនុស្ស និងដោយសារតែគុណសម្បត្តិទន់ខ្សោយរបស់គេ ជារឿយៗ មនុស្សមិនអាចបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ គេមិនអាចទទួលបានការបើកសម្ដែងណាមួយ ព្រមទាំងមិនអាចទទួលបានចំណេះដឹងជាក់ស្ដែងណាមួយដែលមានតម្លៃឡើយ។ ទាក់ទងនឹងកិច្ចការតូចតាចវិញ មនុស្សចូលចិត្តមើលរំលង ហើយឱ្យកន្លងផុតទៅស្ងាត់ៗបន្តិចម្ដងៗ។ បើបែបនេះ មនុស្សបានបាត់បង់ឱកាសជាច្រើនក្នុងការទទួលបានការពិនិត្យនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងដើម្បីឱ្យទ្រង់ល្បងលហើយ។ តើវាមានន័យដូចម្ដេចទៅ បើអ្នកតែងតែមើលរំលងមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ វត្ថុ និងស្ថានភាពដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំទុកសម្រាប់អ្នកនោះ? វាមានន័យថា រាល់ថ្ងៃ និងសូម្បីតែរាល់វិនាទីផង អ្នកកំពុងតែបដិសេធការប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ្នក ក៏ដូចជាការដឹកនាំរបស់ទ្រង់ហើយ។ គ្រប់ពេលដែលព្រះជាម្ចាស់រៀបចំស្ថានភាពមួយសម្រាប់អ្នក នោះទ្រង់នឹងទតមើលនៅទីលាក់កំបាំង សម្លឹងមើលដួងចិត្តរបស់អ្នក សង្កេតមើលគំនិត និងការសញ្ជឹងគិតរបស់អ្នក ទតមើលពីរបៀបដែលអ្នកគិត និងរង់ចាំមើលរបៀបដែលអ្នកនឹងប្រព្រឹត្ត។ ប្រសិនបើអ្នកជាមនុស្សធ្វេសប្រហែស ជាម្នាក់ដែលមិនហ្មត់ចត់នឹងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នឹងព្រះបន្ទូល ឬសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់ នោះអ្នកនឹងមិនគិតគូរ ឬយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់សម្រេច ឬសេចក្ដីតម្រូវដែលទ្រង់រំពឹងឱ្យអ្នកបំពេញ នៅពេលដែលទ្រង់រៀបចំបរិយាកាសជាក់លាក់មួយសម្រាប់អ្នកនោះឡើយ។ អ្នកនឹងមិនដឹងអំពីរបៀបដែលមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងវត្ថុដែលអ្នកជួបនោះ មានទំនាក់ទំនងនឹងសេចក្តីពិត ឬព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ក្រោយពេលដែលអ្នកជួបជាមួយកាលៈទេសៈ និងការល្បងលដដែលៗបែបនេះ ហើយព្រះជាម្ចាស់មិនបានទតឃើញលទ្ធផលណាមួយនៅក្នុងអ្នក តើទ្រង់នឹងចាត់ការដោយរបៀបណាទៅ? ក្រោយពេលជួបការល្បងលដដែលៗ អ្នកមិនបានពង្រីកព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នកឡើយ ហើយអ្នកក៏មិនបានមើលឃើញកាលៈទេសៈដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់អ្នក ទុកជាការល្បងល និងការសាកល្បងមកពីព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកបានបដិសេធឱកាសដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់អ្នកដដែលៗ ដោយបណ្ដែតបណ្ដោយឱ្យវារសាត់បាត់ទៅម្ដងហើយម្ដងទៀត។ តើនេះមិនមែនជាការមិនស្ដាប់បង្គាប់បំផុតដែលមនុស្សបង្ហាញចេញទេឬ? (វាពិតមែនហើយ។) តើព្រះជាម្ចាស់នឹងមានព្រះទ័យឈឺចាប់ ដោយសារតែការមិនស្ដាប់បង្គាប់នេះដែរឬទេ? (ទ្រង់នឹងឈឺចាប់។) ខុសហើយ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនឈឺព្រះទ័យឡើយ! នៅពេលដែលឮខ្ញុំនិយាយបែបនេះ អ្នករាល់គ្នាប្រហែលជាមានអារម្មណ៍រន្ធត់ចិត្តម្ដងទៀត។ អ្នកប្រហែលជាគិតថា៖ «តើវាមិនបានថ្លែងពីខាងលើថា ព្រះជាម្ចាស់តែងតែមានព្រះទ័យឈឺចាប់ទេឬ? ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនឈឺព្រះទ័យទេឬ? អ៊ីចឹង តើទ្រង់ឈឺព្រះទ័យនៅពេលណាទៅ?» ជារួមមក ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនឈឺព្រះទ័យនៅក្នុងស្ថានភាពបែបនេះឡើយ។ បើដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់មានអាកប្បកិរិយាបែបណាទៅចំពោះឥរិយាបថដែលបានពណ៌នាខាងលើ? នៅពេលដែលមនុស្សបដិសេធការល្បងល និងការសាកល្បងដែលព្រះជាម្ចាស់បញ្ជូនមកពួកគេ ហើយនៅពេលដែលពួកគេគេចវេះពីការល្បងលទាំងនោះ ព្រះជាម្ចាស់មានអាកប្បកិរិយាតែមួយប៉ុណ្ណោះចំពោះមនុស្សបែបនេះ។ តើវាជាចិត្តគំនិតអ្វីទៅ? ព្រះជាម្ចាស់ច្រានចោលមនុស្សប្រភេទនេះចេញពីជម្រៅនៃព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ សម្រាប់ពាក្យថា «ច្រានចោល» មានអត្ថន័យពីរយ៉ាង។ តើខ្ញុំគួរតែពន្យល់ពាក្យនេះចេញពីទស្សនៈរបស់ខ្ញុំដោយរបៀបណាទៅ? នៅក្នុងជម្រៅចិត្ត ពាក្យថា «ច្រានចោល» មានបង្កប់ន័យអំពីការខ្ពើមរអើម និងការស្អប់។ ចុះអត្ថន័យមួយទៀតរបស់វាជាអ្វីទៅ? នោះជាផ្នែកមួយដែលសំដៅលើការបោះបង់ចោលអ្វីមួយ។ អ្នករាល់គ្នាដឹងអំពីអត្ថន័យនៃពាក្យថា «បោះបង់ចោល» ហើយមែនទេ? សរុបមក ពាក្យថា «ច្រានចោល» គឺជាពាក្យមួយដែលតំណាងឱ្យប្រតិកម្ម និងអាកប្បកិរិយាចុងក្រោយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានចំពោះមនុស្សទាំងឡាយដែលកំពុងតែប្រព្រឹត្តនៅក្នុងរបៀបបែបនេះ។ វាជាការស្អប់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះពួកគេ និងជាការខ្ពើមរអើមផង ហើយជាលទ្ធផល វាបង្កើតឱ្យមានការសម្រេចចិត្តបោះបង់ពួកគេចោល។ នេះគឺជាការសម្រេចព្រះទ័យចុងក្រោយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សដែលមិនដើរនៅក្នុងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងមិនដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ ឥឡូវ តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញពីសារៈសំខាន់នៃសុភាសិតដែលខ្ញុំបានលើកឡើងនៅខាងលើហើយឬនៅ?

ឥឡូវ តើអ្នករាល់គ្នាយល់អំពីវិធីសាស្ត្រដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើ ដើម្បីកំណត់អំពីលទ្ធផលរបស់មនុស្សហើយឬនៅ? (ទ្រង់រៀបចំកាលៈទេសៈផ្សេងៗជារៀងរាល់ថ្ងៃ។) ទ្រង់រៀបចំកាលៈទេសៈផ្សេងៗគ្នា។ នេះគឺជាអ្វីដែលមនុស្សអាចស្ទាប និងពាល់បាន។ ដូច្នេះ តើអ្វីទៅជាការជំរុញព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការធ្វើបែបនេះ? បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ គឺដើម្បីប្រទានដល់មនុស្សម្នាក់ៗនូវវិធីនៃការល្បងលផ្សេងៗនៅពេលវេលាខុសគ្នា និងទីកន្លែងខុសគ្នា។ តើទិដ្ឋភាពអ្វីខ្លះរបស់មនុស្សដែលត្រូវសាកល្បងក្នុងអំឡុងពេលនៃការល្បងល? ការល្បងលជួយកំណត់ថាតើអ្នកជាប្រភេទមនុស្សដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលអ្នកជួប ស្ដាប់ឮ មើលឃើញ និងមានបទពិសោធដោយផ្ទាល់ឬអត់។ មនុស្សគ្រប់គ្នានឹងជួបការល្បងលប្រភេទនេះ ព្រោះព្រះជាម្ចាស់មានព្រះទ័យយុត្តិធម៌ចំពោះមនុស្សទាំងអស់។ អ្នកខ្លះនិយាយថា «ខ្ញុំបានជឿលើព្រះជាម្ចាស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ចុះហេតុដូចម្ដេចបានជាខ្ញុំមិនបានជួបការល្បងលណាមួយដូច្នេះ?» អ្នកមានអារម្មណ៍ថា អ្នកមិនទាន់បានជួបការល្បងលណាមួយ ដោយសារតែគ្រប់ពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំកាលៈទេសៈសម្រាប់អ្នក អ្នកមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកាលៈទេសៈទាំងនោះ ហើយមិនចង់ដើរនៅក្នុងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ដូច្នេះហើយបានជាអ្នកមិនមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាល់តែសោះបែបនេះ។ អ្នកខ្លះនិយាយថា៖ «ខ្ញុំបានជួបការល្បងលចំនួនពីរបីដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដឹងអំពីរបៀបអនុវត្តឱ្យបានត្រឹមត្រូវឡើយ។ ទោះបីជានៅពេលដែលខ្ញុំបានអនុវត្តក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែមិនដឹងថាតើខ្ញុំបានឈររឹងមាំ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។» មនុស្សនៅក្នុងសភាពបែបនេះមានមិនតិចឡើយ។ ដូច្នេះ តើអ្វីទៅជាបទដ្ឋានដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើ ដើម្បីវាស់វែងមនុស្ស? គឺដូចអ្វីដែលខ្ញុំបាននិយាយមុននេះបន្ដិចអ៊ីចឹង៖ វាជាការដែលអ្នកកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលអ្នកធ្វើ គិត និងបង្ហាញចេញ។ នេះជារបៀប ដើម្បីកំណត់ថាតើអ្នកជាមនុស្សម្នាក់ដែលគោរពកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីការអាក្រក់ឬអត់។ តើគោលគំនិតនេះសាមញ្ញ ឬក៏អត់? យើងអាចនិយាយបានថា វាសាមញ្ញ ប៉ុន្តែ តើវាងាយស្រួលក្នុងការអនុវត្តដែរឬទេ? (វាមិនងាយស្រួលឡើយ។) ហេតុអ្វីបានជាវាមិនសូវងាយស្រួល? (ដោយសារតែមនុស្សមិនស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេមិនដឹងពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រោសមនុស្សឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍ ដូច្នេះ នៅពេលដែលពួកគេជួបបញ្ហា ពួកគេមិនដឹងពីរបៀបស្វែងរកសេចក្តីពិត ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហារបស់គេឡើយ។ ពួកគេត្រូវឆ្លងកាត់ការល្បងល ការបន្សុទ្ធ ការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះផ្សេងៗ មុនពេលដែលពួកគេអាចមានតថភាពជាក់ស្ដែងអំពីការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់។) អ្នករាល់គ្នាអាចនិយាយចេញបែបនេះ ប៉ុន្តែចំពោះអ្នករាល់គ្នាវិញ ការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ហាក់ដូចជាងាយស្រួលក្នុងការធ្វើឥឡូវនេះ។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយបែបនេះ? នោះគឺដោយសារតែអ្នករាល់គ្នាបានស្ដាប់នូវសេចក្ដីអធិប្បាយជាច្រើន និងបានទទួលការស្រោចទឹកមិនតិចឡើយចេញពីតថភាពជាក់ស្ដែងនៃសេចក្តីពិត។ ការនេះបានជួយឱ្យអ្នករាល់គ្នាយល់ ទាំងផ្នែកទ្រឹស្ដី និងផ្នែកបញ្ញាអំពីរបៀបកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ ទាក់ទងនឹងការអនុវត្តនូវការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីការអាក្រក់ ចំណេះដឹងនេះសុទ្ធតែមានប្រយោជន៍ និងធ្វើឱ្យអ្នករាល់គ្នាមានអារម្មណ៍ថា វាអាចសម្រេចបានយ៉ាងងាយ។ ចុះហេតុអ្វីបានជាមនុស្សមិនដែលសម្រេចវាបានដូច្នេះ? នោះគឺដោយសារតែសារជាតិនៃធម្មជាតិរបស់មនុស្សដែលមិនកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយវាចូលចិត្តសេចក្ដីអាក្រក់។ នេះហើយជាហេតុផលដ៏ពិតនោះ។

(ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១០

មិនកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ គឺជាការប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់

ខ្ញុំសូមចាប់ផ្ដើម ដោយសួរអ្នកអំពីប្រភពនៃពាក្យភាសិតដែលថា «ចូរកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់»។ (កណ្ឌគម្ពីរយ៉ូប។) ដោយសារតែយើងបានលើកឡើងអំពីយ៉ូប ដូច្នេះ ចូរយើងពិភាក្សាអំពីគាត់បន្ដិចទៅចុះ។ នៅក្នុងសម័យរបស់យ៉ូប តើព្រះជាម្ចាស់បានបំពេញកិច្ចការដើម្បីសេចក្តីសង្រ្គោះ និងការយកឈ្នះលើមនុស្សដែរឬទេ? អត់ទេ។ ទ្រង់មិនបានបំពេញកិច្ចការទាំងនេះទេ មែនទេ? ជាមួយគ្នានេះដែរ ទាក់ទងនឹងយ៉ូប តើគាត់មានចំណេះដឹងច្រើនប៉ុនណាទៅអំពីព្រះជាម្ចាស់កាលគ្រានោះ? (មិនច្រើនឡើយ។) តើយ៉ូបមានចំណេះដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់ច្រើនជាង ឬក៏តិចជាងចំណេះដឹងដែលអ្នករាល់គ្នាមានសព្វថ្ងៃ? ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាមិនហ៊ានឆ្លើយ? នេះជាសំណួរមួយដែលងាយស្រួលឆ្លើយណាស់។ តិចជាង! ពិតណាស់! សព្វថ្ងៃនេះ អ្នករាល់គ្នាជួបព្រះជាម្ចាស់មុខទល់នឹងមុខ និងជួបជាមួយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មុខទល់នឹងមុខ ហើយអ្នករាល់គ្នាមានចំណេះដឹងច្រើនជាងយ៉ូបឆ្ងាយណាស់។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំលើកឡើងអំពីចំណុចនេះ? តើខ្ញុំនិយាយអំពីរឿងនេះក្នុងគោលបំណងអ្វីទៅ? ខ្ញុំចង់ពន្យល់ការពិតមួយដល់អ្នក ប៉ុន្តែមុនពេលខ្ញុំនិយាយ ខ្ញុំចង់សួរអ្នករាល់គ្នានូវសំណួរមួយថា៖ យ៉ូបបានដឹងតិចតួចប៉ុណ្ណោះអំពីព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែគាត់នៅតែអាចកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បាន។ តើហេតុអ្វីបានជាមនុស្សនាពេលសព្វថ្ងៃមិនអាចធ្វើបានដូចគាត់? (ពួកគេពុករលួយដល់ឆ្អឹង។) ការដែលពួកគេពុករលួយដល់ឆ្អឹង គឺគ្រាន់តែជាបាតុភូតពីខាងក្រៅដែលបង្កឱ្យមានបញ្ហាប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដែលយល់ឃើញបែបនេះឡើយ។ ជារឿយៗ អ្នករាល់គ្នាយកគោលលទ្ធិ និងពាក្យដែលគេនិយមប្រើជាញឹកញាប់ ដូចជា «សេចក្ដីពុករលួយដ៏ជ្រាលជ្រៅ» «ការបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់» «ការគ្មានស្វាមីភក្ដិចំពោះព្រះជាម្ចាស់» «ការមិនស្ដាប់បង្គាប់» «ការមិនចូលចិត្តសេចក្តីពិត» ជាដើម ហើយប្រើឃ្លាដ៏ចាប់ចិត្តទាំងនេះ ដើម្បីពន្យល់អំពីសារជាតិនៃបញ្ហានីមួយៗ។ នេះគឺជារបៀបអនុវត្តដ៏ខុសឆ្គងមួយ។ ការប្រើប្រាស់ចម្លើយដូចគ្នា ដើម្បីពន្យល់អំពីធម្មជាតិខុសគ្នា វានឹងបង្កឱ្យមានមន្ទិលសង្ស័យអំពីសេចក្តីពិត និងព្រះជាម្ចាស់ ដោយចៀសមិនផុតឡើយ។ ខ្ញុំមិនចូលចិត្តឮចម្លើយប្រភេទនេះឡើយ។ ចូរគិតឱ្យបានដិតដល់បន្ដិច! អ្នករាល់គ្នាគ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់គិតអំពីរឿងនេះឡើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំអាចមើលឃើញវាជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំអាចមានអារម្មណ៍អំពីវា។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែប្រព្រឹត្ត ខ្ញុំកំពុងតែមើល។ នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែធ្វើអ្វីមួយ អ្នករាល់គ្នាមិនអាចមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីសារជាតិរបស់វាឡើយ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលខ្ញុំមើល ខ្ញុំអាចមើលឃើញពីសារជាតិរបស់វា ហើយខ្ញុំអាចមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីសារជាតិរបស់វាដែរ។ ដូច្នេះ តើសារជាតិនេះគឺជាអ្វីទៅ? ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សសព្វថ្ងៃមិនអាចកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់? ចម្លើយរបស់អ្នករាល់គ្នាមិនអាចពន្យល់អំពីសារជាតិនៃបញ្ហានេះឡើយ ហើយវាក៏មិនអាចដោះស្រាយបញ្ហានេះបានដែរ។ នោះគឺដោយសារតែវាមានប្រភពមួយដែលអ្នករាល់គ្នាមិនដឹង។ តើប្រភពនេះជាអ្វីទៅ? ខ្ញុំដឹងថា អ្នករាល់គ្នាចង់ឮអំពីប្រភពនោះ ដូច្នេះ ខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីប្រភពនៃបញ្ហានេះ។

ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់បានចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចការ តើទ្រង់បានប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សដោយរបៀបណា? ព្រះជាម្ចាស់បានសង្រ្គោះពួកគេ។ ទ្រង់បានទតឃើញមនុស្ស ដូចជាសមាជិកនៃគ្រួសាររបស់ទ្រង់ ជាកម្មវត្ថុនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ជាបុគ្គលដែលទ្រង់ចង់យកឈ្នះ និងសង្រ្គោះ និងជាមនុស្សដែលទ្រង់ចង់ប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍។ នេះគឺជាអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស តាំងពីដើមដំបូងនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់មកម្ល៉េះ។ ចុះតើមនុស្សមានអាកប្បកិរិយាបែបណាចំពោះព្រះជាម្ចាស់នៅគ្រានោះទៅ? មនុស្សមិនទាន់ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយពួកគេចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ជាជនចម្លែក។ គឺអាចនិយាយបានថា អាកប្បកិរិយារបស់គេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ មិនទទួលបានលទ្ធផលដែលត្រឹមត្រូវឡើយ ហើយគេក៏មិនមានការយល់ដឹងដ៏ច្បាស់លាស់អំពីរបៀបដែលពួកគេគួរតែប្រព្រឹត្តចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ហេតុនេះហើយបានជាពួកគេប្រព្រឹត្តចំពោះទ្រង់តាមទំនើងចិត្តដែលពួកគេចង់ និងធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេចូលចិត្ត។ តើពួកគេមានទស្សនៈណាមួយអំពីព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? ជាដំបូង ពួកគេមិនមានឡើយ។ ទស្សនៈរបស់គេចេញមកពីសញ្ញាណ និងការសន្មតរបស់គេអំពីទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេបានទទួលយកអ្វីដែលស្របតាមសញ្ញាណរបស់ពួកគេ ហើយនៅពេលដែលអ្វីមួយមិនស្របតាមសញ្ញាណរបស់ពួកគេ ពួកគេស្ដាប់បង្គាប់សើៗប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែនៅក្នុងជម្រៅចិត្ត ពួកគេមានអារម្មណ៍ជំទាស់យ៉ាងខ្លាំង ហើយពួកគេបានប្រឆាំងនឹងវា។ នេះជាទំនាក់ទំនងរវាងព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សកាលពីដើមដំបូង៖ ព្រះជាម្ចាស់បានចាត់ទុកពួកគេជាសមាជិកគ្រួសារ ប៉ុន្តែពួកគេបានចាត់ទុកទ្រង់ជាជនចម្លែក។ យ៉ាងណាមិញ ក្រោយអំឡុងពេលនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សបានចាប់ផ្ដើមយល់អំពីអ្វីដែលទ្រង់កំពុងតែព្យាយាមចង់សម្រេច ហើយពួកគេបានដឹងថា ទ្រង់ជាព្រះដ៏ពិត។ ពួកគេក៏ចាប់ផ្ដើមដឹងថា ពួកគេអាចទទួលបានពីព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ តើមនុស្សបានប្រព្រឹត្តចំពោះព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងដូចម្ដេចទៅនៅពេលនេះ? ពួកគេបានឃើញទ្រង់ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ ហើយសង្ឃឹមទទួលបានព្រះគុណ ព្រះពរ និងព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ទ្រង់។ នៅពេលនេះ តើព្រះជាម្ចាស់ចាត់ទុកមនុស្សយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ? ទ្រង់បានទតឃើញពួកគេជាគោលដៅសម្រាប់ការយកឈ្នះរបស់ទ្រង់។ ព្រះជាម្ចាស់ចង់ប្រើព្រះបន្ទូល ដើម្បីជំនុំជម្រះពួកគេ ដើម្បីសាកល្បងពួកគេ និងដើម្បីឱ្យពួកគេឆ្លងកាត់ការល្បងល។ យ៉ាងណាមិញ ទាក់ទងនឹងមនុស្សកាលគ្រានោះ ព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែជាវត្ថុមួយដែលពួកគេអាចប្រើ ដើម្បីសម្រេចនូវគោលដៅរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សបានឃើញថា សេចក្តីពិតដែលចេញមកពីព្រះជាម្ចាស់អាចយកឈ្នះ និងសង្រ្គោះពួកគេ មើលឃើញថា ពួកគេមានឱកាស ដើម្បីទទួលបានអ្វីៗដែលពួកគេចង់បានពីទ្រង់ ក៏ដូចជាទទួលបានវាសនាដែលពួកគេចង់បានដែរ។ ដោយសារតែហេតុផលនេះ ពួកគេក៏មានដួងចិត្តស្មោះសរបន្ដិចបន្ដួច ហើយព្រមដើរតាមព្រះជាម្ចាស់។ ពេលវេលាកន្លងផុតទៅ និងដោយសារតែពួកគេទទួលបានចំណេះដឹងរាក់កំផែល និងបែបគោលលទ្ធិអំពីព្រះជាម្ចាស់បានខ្លះផងនោះ ដូច្នេះ គឺអាចនិយាយបានថា មនុស្សចាប់ផ្ដើម «ស្គាល់» ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះបន្ទូលដែលទ្រង់មានបន្ទូល ដឹងអំពីការអធិប្បាយរបស់ទ្រង់ ស្គាល់សេចក្តីពិតដែលទ្រង់ថ្លែងចេញមក និងស្គាល់ពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះ ពួកគេបានស្ថិតនៅក្រោមការយល់ខុសថា ពួកគេបានស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ និងយល់ខុសទៀតថា ពួកគេបានបោះជំហានលើមាគ៌ានៃការចុះសម្រុងជាមួយព្រះជាម្ចាស់រួចហើយ។ មកដល់ពេលនេះ មនុស្សបានស្ដាប់ឮសេចក្ដីអធិប្បាយជាច្រើនអំពីសេចក្តីពិត និងបានមានបទពិសោធពីកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាច្រើន។ យ៉ាងណាមិញ ដោយសារតែការជ្រៀតជ្រែក និងការបង្អាក់ ដែលបង្កឡើងដោយកត្តា និងកាលៈទេសៈខុសៗគ្នាជាច្រើន ធ្វើឱ្យមនុស្សភាគច្រើនមិនអាចទទួលបានជោគជ័យក្នុងការអនុវត្តតាមសេចក្តីពិត ហើយក៏មិនអាចបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានដែរ។ មនុស្សកាន់តែខ្ជិលច្រអូស ហើយពួកគេកាន់តែគ្មានទំនុកចិត្ត។ ពួកគេកាន់តែមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេមិនដឹងអំពីលទ្ធផលរបស់គេឡើយ។ ពួកគេមិនហ៊ានមានគំនិតដ៏ខ្ជីខ្ជាណាមួយ ហើយពួកគេមិនព្យាយាមប្រឹងលូតលាស់ឡើយ។ ពួកគេដើរទៅមុខមួយជំហានម្ដងៗ ទាំងចិត្តរារែក។ ទាក់ទងនឹងសភាពបច្ចុប្បន្នរបស់មនុស្ស តើព្រះជាម្ចាស់មានអាកប្បកិរិយាដូចម្ដេចទៅចំពោះពួកគេ? ទ្រង់ចង់ប្រទានសេចក្តីពិតទាំងនេះទៅដល់ពួកគេ និងបំពាក់បំប៉នពួកគេជាមួយផ្លូវរបស់ទ្រង់ ហើយបន្ទាប់មក រៀបចំកាលៈទេសៈផ្សេងៗ ដើម្បីសាកល្បងពួកគេនៅក្នុងរបៀបខុសៗគ្នា។ គោលដៅរបស់ទ្រង់ គឺដើម្បីយកព្រះបន្ទូលទាំងនេះ សេចក្តីពិតទាំងនេះ និងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ បង្កើតចេញជាលទ្ធផលមួយ ដែលមនុស្សអាចកោតខ្លាចទ្រង់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ មនុស្សភាគច្រើនដែលខ្ញុំបានឃើញ គ្រាន់តែយកព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយចាត់ទុកព្រះបន្ទូលទាំងនោះជាគោលលទ្ធិ គ្រាន់តែជាន័យពាក្យនៅលើក្រដាស ជាបទបញ្ញត្តិដែលត្រូវកាន់តាមតែប៉ុណ្ណោះ។ នៅក្នុងទង្វើ និងពាក្យសម្ដីរបស់គេ ឬក្នុងពេលជួបជាមួយការល្បងល ពួកគេមិនចាត់ទុកផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាផ្លូវមួយដែលពួកគេគួរតែប្រកាន់ខ្ជាប់ឡើយ។ នេះជាការពិត ពិសេសនៅពេលដែលមនុស្សជួបការល្បងលធំៗ គឺខ្ញុំមិនធ្លាប់ឃើញមនុស្សទាំងនេះអនុវត្តតាមទិសដៅនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ឡើយ។ ដូច្នេះ អាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស គឺពេញដោយការស្អប់ខ្ពើម និងការទាស់ចិត្តទាំងស្រុងតែម្ដង! ទោះបីទ្រង់ប្រទានការល្បងលដដែលៗដល់ពួកគេរាប់រយដងក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែមិនមានអាកប្បកិរិយាច្បាស់លាស់ទាក់ទងនឹងការបង្ហាញពីការប្ដេជ្ញាចិត្តរបស់ពួកគេដែរ៖ «ខ្ញុំចង់កោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់!» ដោយសារតែមនុស្សមិនមានការតាំងចិត្តបែបនេះ ហើយមិនបង្ហាញពីទឹកចិត្តបែបនេះ ដូច្នេះ អាកប្បកិរិយាបច្ចុប្បន្នរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះពួកគេ មិនដូចគ្រាមុន ដែលទ្រង់បានបង្ហាញដល់ពួកគេនូវសេចក្តីមេត្តាករុណា ការអត់ឱន ការទ្រាំទ្រ និងសេចក្តីអត់ធ្មត់នោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានខកព្រះទ័យយ៉ាងខ្លាំងចំពោះមនុស្ស។ តើនរណាទៅដែលធ្វើឱ្យមានការខកព្រះទ័យនេះ? តើអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សអាស្រ័យលើនរណាទៅ? វាអាស្រ័យលើបុគ្គលម្នាក់ៗដែលដើរតាមទ្រង់។ នៅលើដំណើរផ្លូវនៃការធ្វើការជាច្រើនឆ្នាំរបស់ទ្រង់ ព្រះជាម្ចាស់បានទាមទារជាច្រើនពីមនុស្ស និងបានរៀបចំកាលៈទេសៈជាច្រើនសម្រាប់ពួកគេ។ មិនថាពួកគេបានធ្វើ ហើយមិនថាពួកគេមានអាកប្បកិរិយាបែបណាចំពោះព្រះជាម្ចាស់នោះឡើយ មនុស្សមិនបានអនុវត្តតាមគោលដៅដ៏ច្បាស់លាស់នៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ទេ។ ដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំនឹងផ្ដល់នូវឃ្លាសង្ខេបមួយ ហើយប្រើឃ្លានេះ ដើម្បីពន្យល់អំពីអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលយើងទើបតែបាននិយាយ អំពីហេតុផលដែលនាំឱ្យមនុស្សមិនអាចដើរនៅលើមាគ៌ានៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ តើប្រយោគនោះជាអ្វីទៅ? ប្រយោគនោះគឺបែបនេះ៖ ព្រះជាម្ចាស់ចាត់ទុកមនុស្សជាកម្មវត្ថុនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ទ្រង់ និងជាកម្មវត្ថុនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់។ ចំណែកឯមនុស្សវិញ ពួកគេចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ជាសត្រូវ និងគូប្រឆាំងរបស់ពួកគេ។ ឥឡូវ តើអ្នកមានការយល់ដឹងច្បាស់លាស់អំពីបញ្ហានេះដែរឬទេ? មនុស្សមានអាកប្បកិរិយាបែបណា ព្រះជាម្ចាស់មានអាកប្បកិរិយាបែបណា ហើយទំនាក់ទំនងរវាងមនុស្ស និងព្រះជាម្ចាស់បែបណានោះ គឺមានលក្ខណៈច្បាស់លាស់ខ្លាំងណាស់។ ទោះបីអ្នកបានស្ដាប់ការអធិប្បាយច្រើនប៉ុនណាក៏ដោយ ក៏ការទាញសេចក្តីសន្និដ្ឋានផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកអំពីបញ្ហាមួយចំនួន ដូចជា ការស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ការចុះចូលនឹងព្រះជាម្ចាស់ ការស្វែងរកវិធីចុះសម្រុងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ការចង់លះបង់ខ្លួនពេញមួយជីវិតដើម្បីព្រះជាម្ចាស់ និងការចង់រស់នៅដើម្បីព្រះជាម្ចាស់ជាដើមនេះ ចំពោះខ្ញុំ ចំណុចទាំងអស់នេះមិនមែនជាឧទាហរណ៍នៃការភ្ញាក់ខ្លួនដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ ពោលគឺមិនមែនជាការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ វាគ្រាន់តែជាផ្លូវដែលអ្នកអាចសម្រេចគោលដៅជាក់លាក់ខ្លះប៉ុណ្ណោះ។ ដើម្បីសម្រេចចំណុចទាំងអស់នោះបាន អ្នកក៏អនុវត្តតាមបទបញ្ញត្តិមួយចំនួនទាំងស្ទាក់ស្ទើរក្នុងចិត្ត ហើយច្បាស់ណាស់ថា គឺបទបញ្ញត្តិទាំងអស់នេះហើយដែលនាំមនុស្សឱ្យឃ្លាតចេញកាន់តែឆ្ងាយពីផ្លូវនៃការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នោះ ដោយហេតុដូច្នេះហើយទើបព្រះជាម្ចាស់ត្រូវប្រឈមមុខនឹងមនុស្សជាតិសាជាថ្មីម្ដងទៀត។

ប្រធានបទនៅថ្ងៃនេះ ហាក់ដូចជាជ្រាលជ្រៅបន្ដិចហើយ ប៉ុន្តែទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំនៅតែសង្ឃឹមថា នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាឆ្លងកាត់បទពិសោធនាពេលអនាគត និងពេលវេលាខាងមុខរួចហើយ អ្នកនឹងអាចធ្វើតាមអ្វីដែលខ្ញុំទើបតែនឹងប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអម្បាញ់មិញនេះបាន។ មិនត្រូវចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ដូចជាខ្យល់ទទេឡើយ។ ពេលណាទ្រង់មានប្រយោជន៍ដល់អ្នក ក៏គិតថាព្រះជាម្ចាស់មានពិតមែន តែពេលណាទ្រង់គ្មានប្រយោជន៍ដល់អ្នកទេ ក៏គិតថា គ្មានព្រះជាម្ចាស់នោះទេ។ នៅពេលដែលអ្នកមានគំនិតបែបនេះដោយមិនដឹងខ្លួន នោះអ្នកបានធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់រួចទៅហើយ។ ប្រហែលជា មនុស្សខ្លះនិយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនបានចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ត្រឹមជាខ្យល់ទទេឡើយ។ ខ្ញុំតែងតែអធិស្ឋានទៅកាន់ទ្រង់ ហើយខ្ញុំតែងតែព្យាយាមបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ ហើយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំធ្វើ តែងតែស្ថិតនៅក្នុងវិសាលភាព បទដ្ឋាន និងគោលការណ៍ដែលព្រះជាម្ចាស់តម្រូវជានិច្ច។ ខ្ញុំមិនដែលអនុវត្តតាមគំនិតរបស់ខ្ញុំឡើយ»។ មែនហើយ របៀបដែលអ្នកកំពុងតែអនុវត្តនេះ គឺជារឿងត្រឹមត្រូវហើយ។ ប៉ុន្ដែ តើអ្នកគិតអ្វីខ្លះដែរ នៅពេលដែលអ្នកជួបបញ្ហាអ្វីមួយ? តើអ្នកអនុវត្តយ៉ាងដូចម្ដេច នៅពេលដែលអ្នកជួបបញ្ហាអ្វីមួយ? អ្នកខ្លះមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់មានអត្ថិភាពមែន នៅពេលដែលពួកគេអធិស្ឋាន និងទូលអង្វរទៅកាន់ទ្រង់ ប៉ុន្តែ គ្រប់ពេលដែលពួកគេជួបបញ្ហា ពួកគេបែរជាមានគំនិតផ្ទាល់ខ្លួន ហើយចង់ប្រកាន់តាមគំនិតរបស់ខ្លួនទៅវិញ។ នេះមានន័យថា ពួកគេចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ត្រឹមជាខ្យល់ទទេ ហើយការធ្វើបែបនេះប្រៀបដូចជាព្រះជាម្ចាស់គ្មានអត្ថិភាពនៅក្នុងគំនិតរបស់ពួកគេអ៊ីចឹង។ មនុស្សជឿថា ព្រះជាម្ចាស់គួរតែមានអត្ថិភាព នៅពេលដែលពួកគេត្រូវការទ្រង់ ប៉ុន្តែ មិនមានអត្ថិភាពនៅពេលដែលពួកគេមិនត្រូវការទ្រង់។ មនុស្សគិតថា ការអនុវត្តដែលផ្អែកលើគំនិតរបស់គេ គឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ។ ពួកគេជឿថា ពួកគេអាចធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេចង់ធ្វើ ហើយពួកគេមិនជឿថាពួកគេត្រូវស្វែងរកមាគ៌ារបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ សម្រាប់មនុស្សដែលកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ និងជាប់នៅក្នុងសភាពបែបនេះ តើពួកគេមិនមែនកំពុងប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់ទេឬ? អ្នកខ្លះនិយាយថា «ទាក់ទងនឹងរឿងថាតើខ្ញុំកំពុងតែប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់ឬក៏អត់ ខ្ញុំជឿថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនបោះបង់ខ្ញុំចោលឡើយ ព្រោះខ្ញុំមានជំនឿជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដូច្នេះ ទ្រង់មិនអាចធ្វើបែបនេះបានឡើយ»។ អ្នកផ្សេងទៀតនិយាយថា៖ «ខ្ញុំបានជឿលើព្រះអម្ចាស់តាំងពីខ្ញុំនៅក្នុងផ្ទៃម្ដាយខ្ញុំមកម្ល៉េះ។ វាមានរយៈពេលសែសិប ឬហាសិបឆ្នាំមកហើយ ដូច្នេះ ទាក់ទងនឹងពេលវេលានេះ ខ្ញុំសក្ដិសមបំផុតនឹងឱ្យព្រះជាម្ចាស់សង្រ្គោះខ្ញុំ ហើយខ្ញុំសក្ដិសមបំផុតក្នុងការរស់រានមានជីវិត។ រយៈពេលជាងបួន ឬប្រាំទសវត្សរ៍មកនេះ ខ្ញុំបានបោះបង់ចោលក្រុមគ្រួសារ និងការងាររបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានលះបង់ចោលអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំមាន ដូចជា លុយកាក់ ឋានៈ ការសប្បាយរីករាយ និងពេលវេលាជាមួយគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនបានបរិភោគអាហារឆ្ងាញ់ៗជាច្រើនមុខ ខ្ញុំមិនបានសប្បាយរីករាយនឹងការលេងកម្សាន្តជាច្រើន ខ្ញុំមិនបានទៅលេងកន្លែងដ៏គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ជាច្រើន ហើយខ្ញុំថែមទាំងជួបការរងទុក្ខ ដែលមនុស្សធម្មតាមិនអាចទ្រាំទ្របានឡើយ។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនអាចសង្រ្គោះខ្ញុំ ដោយសារតែការទាំងនេះទេ នោះខ្ញុំកំពុងតែរងភាពអយុត្តិធម៌ ហើយខ្ញុំមិនអាចជឿលើព្រះជាម្ចាស់ប្រភេទនេះឡើយ»។ តើមនុស្សដែលមានទស្សនៈបែបនេះមានច្រើនដែរឬទេ? (មានច្រើន។) ដូច្នេះ នៅថ្ងៃនេះ ខ្ញុំនឹងជួយឱ្យអ្នករាល់គ្នាយល់អំពីការពិតដែលថា៖ មនុស្សដែលមានទស្សនៈបែបនេះ កំពុងតែនាំបញ្ហាដាក់ខ្លួនហើយ។ នោះគឺដោយសារតែពួកគេកំពុងតែបាំងភ្នែករបស់ខ្លួនដោយប្រើការស្រមើស្រមៃរបស់ខ្លួន។ ជាក់ស្ដែងណាស់ គឺការស្រមើស្រមៃ និងការសន្និដ្ឋានផ្ទាល់ខ្លួននេះហើយ ដែលដើរតួជំនួសបទដ្ឋានដែលព្រះជាម្ចាស់តម្រូវឱ្យមនុស្សបំពេញ និងរារាំងពួកគេមិនឱ្យទទួលយកបំណងព្រះហឫទ័យដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះ។ វាធ្វើឱ្យពួកគេមិនអាចមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីអត្ថិភាពដ៏ពិតរបស់ទ្រង់ ហើយវាក៏ធ្វើឱ្យពួកគេបាត់បង់ឱកាស ដើម្បីឱ្យព្រះជាម្ចាស់ប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍ ដោយបោះបង់ចោលនូវផ្នែកណាមួយ ឬចំណែកនៅក្នុងសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះជាម្ចាស់។

(ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១១

របៀបដែលព្រះជាម្ចាស់កំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្ស និងបទដ្ឋានដែលទ្រង់ប្រើ

មុនពេលដែលអ្នកប្រកាន់យកទស្សនៈ ឬធ្វើសេចក្តីសន្និដ្ឋានណាមួយ ជាដំបូង អ្នកគួរតែយល់ជាមុនសិនអំពីអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ្នក និងអ្វីដែលទ្រង់កំពុងតែមានព្រះតម្រិះ បន្ទាប់មក អ្នកអាចសម្រេចចិត្តថា គំនិតរបស់អ្នកនោះគឺត្រឹមត្រូវឬអត់។ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលប្រើប្រាស់ពេលវេលាជាខ្នាតរង្វាស់ ដើម្បីកំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្សឡើយ ហើយទ្រង់ក៏មិនដែលផ្អែកការសម្រេចព្រះទ័យនេះទៅលើកម្រិតដែលមនុស្សម្នាក់បានរងទុក្ខនោះដែរ។ ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់ប្រើប្រាស់អ្វីទៅជាបទដ្ឋាន ដើម្បីកំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្សម្នាក់? ការកំណត់លទ្ធផល ដោយផ្អែកលើពេលវេលា គឺជាអ្វីដែលមនុស្សភាគច្រើនមានសញ្ញាណ។ លើសពីនេះទៅទៀត មានមនុស្សផ្សេងទៀតដែលអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញជាញឹកញាប់ ដែលពេលមួយ គេធ្លាប់បានពលីយ៉ាងខ្លាំង លះបង់ជាច្រើន បានបង់ថ្លៃដ៏ធំ និងធ្លាប់រងទុក្ខលំបាកយ៉ាងខ្លាំង។ តាមរបៀបដែលអ្នករាល់គ្នាយល់ឃើញ ពួកគេជាមនុស្សដែលអាចទទួលបានសេចក្ដីសង្រ្គោះពីព្រះជាម្ចាស់។ គ្រប់ទង្វើដែលមនុស្សទាំងនេះបានបង្ហាញ និងរស់នៅ គឺស្របតាមសញ្ញាណរបស់មនុស្សអំពីបទដ្ឋានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីកំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្ស។ មិនថាអ្នករាល់គ្នាជឿបែបណាឡើយ ខ្ញុំនឹងមិនរៀបរាប់ឧទាហរណ៍ទាំងនេះម្ដងមួយៗឡើយ។ ជារួមមក អ្វីក៏ដោយដែលមិនមែនជាបទដ្ឋានដែលស្ថិតនៅក្នុងព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សុទ្ធតែចេញមកពីការស្រមើស្រមៃរបស់មនុស្ស ហើយអ្វីទាំងអស់នេះ គឺជាសញ្ញាណរបស់មនុស្សប៉ុណ្ណោះ។ ប្រសិនបើអ្នកនៅតែទទូចទាំងងងឹតងងល់ចង់ទៅតាមសញ្ញាណ និងភាពរវើរវាយរបស់អ្នក តើលទ្ធផលនឹងក្លាយជាបែបណាទៅ? វាស្ដែងឱ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា ផលវិបាកចេញពីការនេះ គឺមានតែព្រះជាម្ចាស់ច្រានអ្នកចោលប៉ុណ្ណោះ។ នោះគឺដោយសារតែអ្នកតែងតែសម្ញែងគុណសម្បត្តិរបស់អ្នកនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ប្រកួតប្រជែង និងឈ្លោះប្រកែកជាមួយទ្រង់ ហើយអ្នកមិនព្យាយាមយល់អំពីព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ ហើយក៏មិនព្យាយាមយល់អំពីព្រះហឫទ័យ ឬអាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ដែលមានចំពោះមនុស្សជាតិនោះដែរ។ ដ្បិតការធ្វើបែបនេះ ជាការលើកខ្លួនអ្នកឡើងខ្ពស់ ហើយវាមិនលើកតម្កើងព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ អ្នកជឿលើខ្លួនអ្នក ហើយអ្នកមិនជឿលើព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនសព្វព្រះហឫទ័យចង់បានមនុស្សបែបនេះឡើយ ហើយទ្រង់ក៏មិននាំសេចក្តីសង្រ្គោះមកដល់ពួកគេដែរ។ ប្រសិនបើអ្នកអាចលះបង់ទស្សនៈបែបនេះចោល ហើយលើសពីនេះទៀត កែតម្រូវលើទស្សនៈមិនត្រឹមត្រូវទាំងអស់ដែលអ្នកមានកាលពីអតីតកាល ប្រសិនបើអ្នកអាចប្រព្រឹត្តស្របតាមការទាមទាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ប្រសិនបើអ្នកអាចអនុវត្តផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ចាប់ពីចំណុចនេះតទៅ ប្រសិនបើអ្នកអាចលើកតម្កើងព្រះជាម្ចាស់ ជាព្រះដែលធំធេងនៅក្នុងគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ ហើយមិនប្រើប្រាស់ភាពរវើរវាយ ទស្សនៈ ឬជំនឿផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក មកកំណត់អត្ថន័យអំពីខ្លួនអ្នក និងព្រះជាម្ចាស់ ហើយប្រសិនបើអ្នកអាចស្វែងរកបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងគ្រប់ផ្នែក ព្យាយាមស្វែងយល់ និងយល់ដឹងអំពីអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស និងបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ តាមរយៈការធ្វើតាមបទដ្ឋានរបស់ទ្រង់ នោះវានឹងក្លាយជារឿងដ៏អស្ចារ្យមិនខាន! វានឹងក្លាយជាសញ្ញាដែលបង្ហាញថា អ្នកកំពុងតែដើរតាមផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ហើយ។

ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនប្រើប្រាស់គំនិត យោបល់ និងទស្សនៈរបស់មនុស្ស មកធ្វើជាបទដ្ឋានដើម្បីកំណត់លទ្ធផលរបស់គេទេ តើទ្រង់ប្រើបទដ្ឋានអ្វីទៅ ដើម្បីកំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្ស? ទ្រង់ប្រើការល្បងល ដើម្បីកំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្ស។ មានបទដ្ឋានចំនួនពីរចំពោះការប្រើប្រាស់ការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីកំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្ស៖ ទីមួយ គឺជាចំនួននៃការល្បងលដែលមនុស្សឆ្លងកាត់ ហើយទីពីរ គឺជាលទ្ធផលដែលការល្បងលទាំងនេះបង្កើតឡើងទៅលើមនុស្ស។ នេះជាសូចនាករចំនួនពីរដែលបង្កើតឱ្យមានលទ្ធផលរបស់មនុស្ស។ ឥឡូវនេះ យើងនឹងបរិយាយអំពីបទដ្ឋានទាំងពីរនេះ។

ជាដំបូង នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ជួបការល្បងលពីព្រះជាម្ចាស់ (ការល្បងលនេះអាចជារឿងតូចតាចចំពោះអ្នក ហើយគ្មានតម្លៃនឹងលើកមកនិយាយឡើយ) ទ្រង់នឹងធ្វើឱ្យអ្នកដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា នេះជាព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ដាក់ពីលើអ្នក និងដឹងទៀតថា គឺទ្រង់ហើយដែលបានរៀបចំកាលៈទេសៈនេះសម្រាប់អ្នក។ ក្នុងពេលដែលអ្នកមានកម្ពស់នៅក្មេងខ្ចីនៅឡើយ ព្រះជាម្ចាស់នឹងរៀបចំការល្បងល ដើម្បីសាកល្បងអ្នក ហើយការល្បងលទាំងនេះនឹងស្របទៅតាមកម្ពស់របស់អ្នក អ្វីដែលអ្នកអាចយល់ និងអ្វីដែលអ្នកអាចទ្រាំទ្របាន។ តើផ្នែកណាខ្លះរបស់អ្នកដែលនឹងត្រូវល្បងលទៅ? គឺអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ តើអាកប្បកិរិយានេះសំខាន់ខ្លាំងឬទេ? មែនហើយ វាពិតជាសំខាន់ណាស់! វាសំខាន់យ៉ាងពិសេស! អាកប្បកិរិយានៅក្នុងមនុស្សនេះហើយ គឺជាលទ្ធផលដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បាន ហើយចំពោះទ្រង់ វាគឺជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុត។ បើមិនដូច្នោះទេ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនខំប្រឹងប្រែងធ្វើការលើមនុស្ស តាមរយៈការចូលរួមនៅក្នុងកិច្ចការបែបនេះឡើយ។ តាមរយៈការល្បងលទាំងនេះ ព្រះជាម្ចាស់ចង់ដឹងអំពីអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកដែលមានចំពោះទ្រង់ គឺទ្រង់ចង់ដឹងថាតើអ្នកកំពុងតែដើរនៅលើមាគ៌ាដ៏ត្រឹមត្រូវឬយ៉ាងណា។ ទ្រង់ក៏ចង់ដឹងថាតើអ្នកកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ឬក៏អត់។ ដូច្នេះ ទោះបីអ្នកយល់ដឹងអំពីសេចក្តីពិតច្រើន ឬក៏តិចនៅពេលជាក់លាក់ណាមួយក៏ដោយ ក៏អ្នកនឹងនៅតែជួបជាមួយការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដដែល ហើយក្រោយពេលការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីសេចក្តីពិតមានចំនួនកើនឡើង នោះទ្រង់នឹងបន្តរៀបចំការល្បងលសមស្របផ្សេងទៀតសម្រាប់អ្នក។ នៅពេលដែលអ្នកជួបជាមួយការល្បងលម្ដងទៀត នោះព្រះជាម្ចាស់ចង់ដឹងថាតើទស្សនៈ យោបល់ និងអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកដែលមានចំពោះទ្រង់ បានមានបទពិសោធនអំពីការលូតលាស់ណាមួយនៅក្នុងចន្លោះពេលនោះ។ អ្នកខ្លះឆ្ងល់ថា «ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់តែងតែសព្វព្រះហឫទ័យចង់ឃើញពីអាកប្បកិរិយារបស់មនុស្ស? តើទ្រង់មិនបានទតឃើញរួចហើយទេឬអី អំពីរបៀបដែលពួកគេអនុវត្តតាមសេចក្តីពិតនោះ? ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់នៅតែចង់ឃើញពីអាកប្បកិរិយារបស់គេទៀត?» នេះពិតជាសំណួរដ៏ឆ្កួតលីលាមែន! ការដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើបែបនេះ គឺទ្រង់ប្រាកដជាមានបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ហើយ។ ព្រះជាម្ចាស់តែងតែសង្កេតមើលពីជ្រុងម្ខាង ទតមើលគ្រប់ទាំងពាក្យសម្ដី និងសកម្មភាព គ្រប់ទាំងទង្វើ និងចលនារបស់ពួកគេ ហើយទ្រង់ថែមទាំងសង្កេតមើលគ្រប់ទាំងគំនិត និងយោបល់របស់គេទៀតផង។ ព្រះជាម្ចាស់យកព្រះទ័យទុកដាក់លើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលកើតឡើងចំពោះមនុស្ស ដូចជា ទង្វើល្អរបស់គេ កំហុសរបស់ពួកគេ សេចក្តីល្មើសរបស់ពួកគេ រួមទាំងការបះបោរ និងអំពើក្បត់របស់ពួកគេ ទុកជាភស្ដុតាង ដើម្បីកំណត់ពីលទ្ធផលរបស់ពួកគេ។ មួយជំហានម្ដងៗ នៅពេលដែលកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានរីកចម្រើនឡើង នោះអ្នកនឹងឮសេចក្តីពិតកាន់តែច្រើន ហើយចាប់ផ្ដើមទទួលយករឿង និងព័ត៌មានវិជ្ជមានកាន់តែច្រើន ហើយអ្នកក៏នឹងទទួលបានតថភាពនៃសេចក្តីពិតកាន់តែច្រើនដែរ។ នៅក្នុងដំណើរការនេះទាំងមូល សេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ្នកក៏នឹងកើនឡើងដែរ ហើយនៅពេលដែលសេចក្ដីតម្រូវកើនឡើង ព្រះជាម្ចាស់នឹងរៀបចំការល្បងលពិបាកៗកាន់តែច្រើនសម្រាប់អ្នក។ គោលដៅរបស់ទ្រង់គឺដើម្បីពិនិត្យមើលថាតើអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកចំពោះទ្រង់ មានវឌ្ឍនភាពឬអត់ក្នុងចន្លោះពេលនោះ។ ពិតមែនហើយ នៅពេលដែលការនេះកើតឡើង ទស្សនៈដែលព្រះជាម្ចាស់ទាមទារពីអ្នក នឹងស្របតាមការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីតថភាពជាក់ស្ដែងនៃសេចក្តីពិត។

នៅពេលដែលឋានៈរបស់អ្នកកើនឡើងបន្ដិចម្ដងៗ នោះបទដ្ឋានដែលព្រះជាម្ចាស់ទាមទារពីអ្នកក៏នឹងកើនឡើងទៅតាមនោះដែរ។ ក្នុងពេលដែលអ្នកនៅក្មេងខ្ចីនៅឡើយ ទ្រង់នឹងកំណត់បទដ្ឋានតូចតាច ដើម្បីឱ្យអ្នកបំពេញតាម។ នៅពេលដែលកម្ពស់របស់អ្នកកើនឡើងជាងមុនបន្ដិច នោះទ្រង់នឹងតម្លើងបទដ្ឋានរបស់ទ្រង់ខ្ពស់ជាងមុនបន្តិចដែរ។ ប៉ុន្តែ តើព្រះជាម្ចាស់នឹងធ្វើអ្វីខ្លះទៅ ក្រោយពេលដែលអ្នកបានទទួលការយល់ដឹងអំពីគ្រប់ទាំងសេចក្តីពិត? ទ្រង់នឹងឱ្យអ្នកជួបការល្បងលកាន់តែធំ។ ក្នុងពេលជួបការល្បងលទាំងនេះ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ទទួលបានពីអ្នក អ្វីដែលទ្រង់ចង់ទតឃើញពីអ្នក គឺជាចំណេះដឹងកាន់តែជ្រាលជ្រៅអំពីទ្រង់ ជាការគោរពស្រឡាញ់ទ្រង់យ៉ាងពិតប្រាកដ។ នៅពេលនេះ សេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់ចំពោះអ្នក នឹងមានកម្រិតខ្ពស់ និង «ឃោរឃៅ» ជាងសេចក្ដីតម្រូវកាលដែលកម្ពស់របស់អ្នកនៅក្មេងខ្ចីជាង (មនុស្សអាចយល់ឃើញថាសេចក្ដីតម្រូវទាំងនេះតឹងរឹង ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់ព្រះតម្រិះថាសេចក្ដីតម្រូវទាំងនេះសមហេតុផលវិញទេ។) នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែល្បងលមនុស្ស តើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បង្កើតឱ្យមានតថភាពជាក់ស្ដែងអ្វីទៅ? ទ្រង់កំពុងតែស្នើសុំឱ្យមនុស្សថ្វាយដួងចិត្តរបស់គេដល់ទ្រង់។ អ្នកខ្លះនឹងនិយាយថា៖ «តើខ្ញុំអាចថ្វាយដូចម្ដេចទៅ? ខ្ញុំបានបំពេញភារកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានបោះបង់ផ្ទះសម្បែង និងជីវភាពរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានលះបង់ខ្លួនឯង។ តើទាំងនេះមិនមែនជាការថ្វាយដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំដល់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬ? តើខ្ញុំអាចថ្វាយដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំដល់ព្រះជាម្ចាស់តាមរបៀបណាផ្សេងទៀតទៅ? តើនេះមិនមែនជារបៀបនៃការថ្វាយដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំដល់ទ្រង់ទេឬ? តើអ្វីទៅជាសេចក្ដីតម្រូវជាក់លាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់?» សេចក្ដីតម្រូវគឺសាមញ្ញណាស់។ ជាការពិត មានមនុស្សខ្លះដែលបានថ្វាយដួងចិត្តរបស់គេដល់ព្រះជាម្ចាស់រួចហើយនៅកម្រិតផ្សេងៗ ក្នុងអំឡុងពេលនៃដំណាក់កាលជួបការល្បងលរបស់គេ ប៉ុន្តែមនុស្សភាគច្រើនមិនដែលថ្វាយដួងចិត្តរបស់គេដល់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ល្បងលអ្នក ទ្រង់ចង់ដឹងថាតើដួងចិត្តរបស់អ្នកនៅជាមួយទ្រង់ នៅជាមួយសាច់ឈាម ឬក៏នៅជាមួយសាតាំង។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ល្បងលអ្នក ទ្រង់ចង់ដឹងថាតើអ្នកកំពុងតែឈរប្រឆាំងនឹងទ្រង់ ឬក៏ឈរស្របជាមួយទ្រង់ ហើយទ្រង់ក៏ចង់ដឹងថាតើដួងចិត្តរបស់អ្នកនៅខាងទ្រង់ឬក៏អត់។ នៅពេលដែលអ្នកនៅក្មេងខ្ចី និងជួបការល្បងល អ្នកមានទំនុកចិត្តតិចតួច ហើយអ្នកមិនអាចដឹងយ៉ាងច្បាស់អំពីអ្វីដែលអ្នកត្រូវការ ដើម្បីបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ព្រោះថាការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីសេចក្តីពិត គឺនៅមានកម្រិត។ យ៉ាងណាមិញ ប្រសិនបើអ្នកនៅតែអាចអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងទៀងត្រង់ និងស្មោះពិត ហើយប្រសិនបើអ្នកព្រមថ្វាយដួងចិត្តរបស់អ្នកដល់ទ្រង់ យកទ្រង់ធ្វើជាព្រះមហាក្សត្ររបស់អ្នក ហើយព្រមថ្វាយដល់ទ្រង់គ្រប់ទាំងអ្វីៗដែលអ្នកជឿថាមានតម្លៃបំផុត នោះអ្នកនឹងបានថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់នូវដួងចិត្តរបស់អ្នករួចហើយ។ នៅពេលដែលអ្នកស្ដាប់ឮសេចក្ដីអធិប្បាយកាន់តែច្រើន ហើយយល់អំពីសេចក្តីពិតកាន់តែច្រើន នោះកម្ពស់របស់អ្នកក៏នឹងចម្រើនឡើងបន្ដិចម្ដងៗដែរ។ នៅពេលនេះ បទដ្ឋាននៃការទាមទាររបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនដូចជាពេលដែលអ្នកនៅក្មេងខ្ចីនោះឡើយ ព្រោះថាទ្រង់នឹងទាមទារនូវបទដ្ឋានកាន់តែខ្ពស់ពីអ្នក។ នៅពេលដែលមនុស្សថ្វាយដួងចិត្តរបស់គេដល់ព្រះជាម្ចាស់បន្ដិចម្ដងៗ ដួងចិត្តរបស់គេក៏កាន់តែចូលទៅជិតទ្រង់បន្ដិចម្ដងៗដែរ។ នៅពេលដែលមនុស្សអាចចូលទៅកាន់តែជិតព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដ នោះដួងចិត្តរបស់គេនឹងគោរពស្រឡាញ់ទ្រង់កាន់តែខ្លាំង។ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បាន គឺជាដួងចិត្តបែបនេះហើយ។

នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បានដួងចិត្តរបស់មនុស្ស ទ្រង់នឹងដាក់បុគ្គលនោះឱ្យឆ្លងកាត់ការល្បងលជាច្រើន។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការល្បងលទាំងនេះ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនទទួលបានដួងចិត្តរបស់គេទេ ឬទតឃើញថា បុគ្គលនេះមានចិត្តគំនិតណាមួយ ដែលអាចនិយាយបានថា ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនទតឃើញបុគ្គលនេះអនុវត្ត ឬប្រព្រឹត្តនៅក្នុងរបៀបមួយដែលបង្ហាញការគោរពស្រឡាញ់ចំពោះទ្រង់ ហើយប្រសិនបើទ្រង់មិនទតឃើញនៅក្នុងបុគ្គលនេះនូវចិត្តគំនិត និងការតាំងចិត្តចង់គេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ក្រោយឆ្លងកាត់ការល្បងលជាច្រើនរួចមកទេ នោះព្រះហឫទ័យអត់ធ្មត់របស់ព្រះជាម្ចាស់ជាមួយពួកគេនឹងត្រូវបានដកហូត ហើយទ្រង់នឹងលែងអត់ឱនចំពោះពួកគេទៀតហើយ។ ទ្រង់នឹងលែងល្បងលបុគ្គលនេះ ហើយទ្រង់ក៏នឹងលែងធ្វើការលើពួកគេទៀតដែរ។ ដូច្នេះ តើការនេះបង្ហាញយ៉ាងដូចម្ដេចទៅអំពីលទ្ធផលរបស់បុគ្គលនេះ? វាមានន័យថា ពួកគេគ្មានលទ្ធផលឡើយ។ បុគ្គលនេះប្រហែលជាមិនបានធ្វើការអាក្រក់ឡើយ។ ពួកគេប្រហែលជាមិនបានធ្វើអ្វីដែលបង្អាក់ និងបង្កជាការរំខាននោះឡើយ។ ពួកគេប្រហែលជាមិនបានជំទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ដោយចំហទេ។ ប៉ុន្ដែ ដួងចិត្តរបស់បុគ្គលនេះបន្តលាក់បាំងពីព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេមិនដែលមានអាកប្បកិរិយា និងទស្សនៈដ៏ច្បាស់លាស់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយព្រះជាម្ចាស់មិនអាចទតឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា ដួងចិត្តរបស់គេត្រូវបានថ្វាយដល់ទ្រង់ ឬទតឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា ពួកគេកំពុងតែព្យាយាមកោតខ្លាចទ្រង់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់បាត់បង់ព្រះទ័យអត់ធ្មត់ចំពោះមនុស្សបែបនេះ ហើយទ្រង់នឹងលែងបង់ថ្លៃណាផ្សេងសម្រាប់ពួកគេ លែងសម្ដែងសេចក្តីមេត្តាករុណាចំពោះពួកគេ ឬធ្វើការលើពួកគេទៀតហើយ។ ជីវិតនៃសេចក្តីជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់របស់បុគ្គលបែបនេះ បានស្លាប់បាត់ទៅហើយ។ នោះគឺដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់មិនបានទទួលលទ្ធផលដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បាននៅក្នុងគ្រប់ទាំងការល្បងលដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់ពួកគេ។ ដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំមិនបានឃើញការបំភ្លឺ និងការស្រាយបំភ្លឺរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងមនុស្សជាច្រើន។ តើខ្ញុំអាចមើលឃើញដោយរបៀបណាទៅ? មនុស្សទាំងនេះអាចជឿលើព្រះជាម្ចាស់អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ហើយនៅសំបកក្រៅ ពួកគេបានប្រព្រឹត្តយ៉ាងក្លៀវក្លា ពួកគេបានអានសៀវភៅជាច្រើន បានដោះស្រាយកិច្ចការជាច្រើន បានកត់ត្រាសៀវភៅបួនដប់ក្បាល ហើយមានភាពប៉ិនប្រសប់ខាងឯវោហាស័ព្ទ និងគោលលទ្ធិទៀតផង។ ប៉ុន្ដែ វាគ្មានការលូតលាស់ជាក់ស្ដែងនៅក្នុងពួកគេទេ ទស្សនៈរបស់ពួកគេអំពីព្រះជាម្ចាស់នៅតែអរូបិយ ហើយអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេក៏នៅតែមិនច្បាស់លាស់ដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត ដួងចិត្តរបស់គេមិនអាចត្រូវបានមើលឃើញឡើយ។ ពួកគេតែងតែរុំ និងគ្របបាំងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ពោលគឺគ្របបាំងពីព្រះជាម្ចាស់។ ជាលទ្ធផល ទ្រង់ទតមិនឃើញដួងចិត្តដ៏ពិតរបស់ពួកគេ ទ្រង់មិនបានទតឃើញនៅក្នុងមនុស្សទាំងនេះនូវការគោរពស្រឡាញ់ដ៏ពិតណាមួយសម្រាប់ទ្រង់ទេ ហើយលើសពីនេះទៅទៀត ទ្រង់ទតមិនឃើញរបៀបដែលមនុស្សទាំងនេះដើរនៅក្នុងផ្លូវរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់នៅតែមិនទទួលបានមនុស្សបែបនេះនាពេលឥឡូវនេះទេ តើទ្រង់អាចទទួលបានពួកគេនៅពេលអនាគតឬទេ? ទ្រង់មិនអាចឡើយ! តើទ្រង់នឹងបន្តប្រឹងប្រែងចំពោះអ្វីដែលទ្រង់មិនអាចទទួលបានឬទេ? ទ្រង់នឹងមិនធ្វើឡើយ! បច្ចុប្បន្ននេះ តើព្រះជាម្ចាស់មានអាកប្បកិរិយាបែបណាចំពោះមនុស្សបែបនេះ? (ទ្រង់ច្រានពួកគេចោល និងព្រងើយកន្តើយចំពោះពួកគេ។) ទ្រង់ព្រងើយកន្ដើយពួកគេ! ព្រះជាម្ចាស់មិនយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះមនុស្សបែបនេះឡើយ គឺទ្រង់ច្រានពួកគេចោលតែម្ដង។ អ្នករាល់គ្នាបានទន្ទេញព្រះបន្ទូលទាំងនេះយ៉ាងឆាប់រហ័ស និងយ៉ាងសុក្រឹត។ បើមើលទៅ វាហាក់ដូចជាអ្នករាល់គ្នាបានយល់នូវសេចក្តីដែលអ្នកបានឮ!

នៅពេលដែលពួកគេចាប់ផ្ដើមដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ មានអ្នកខ្លះនៅក្មេងខ្ចី និងល្ងង់ខ្លៅ ហើយពួកគេមិនយល់អំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ហើយក៏មិនដឹងអំពីអ្វីដែលពួកគេត្រូវជឿលើទ្រង់ដែរ។ ពួកគេទទួលយកការជឿ និងការដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ទៅតាមរបៀបខុសឆ្គងតាមការយល់ឃើញរបស់មនុស្ស។ នៅពេលដែលមនុស្សបែបនេះជួបការល្បងល ពួកគេមិនដឹងអំពីវាឡើយ ហើយពួកគេនៅតែមិនដឹងអំពីការដឹកនាំ និងការបំភ្លឺរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេមិនដឹងអំពីអត្ថន័យនៃការថ្វាយដួងចិត្តរបស់ពួកគេដល់ព្រះជាម្ចាស់ ឬអត្ថន័យនៃការឈររឹងមាំក្នុងពេលជួបការល្បងលឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានឱ្យមនុស្សបែបនេះនូវពេលវេលាដ៏មានកម្រិត ហើយក្នុងអំឡុងពេលនេះ ទ្រង់នឹងជួយឱ្យពួកគេយល់ពីអ្វីទៅជាការល្បងលរបស់ទ្រង់ និងអ្វីទៅជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ក្រោយមក មនុស្សទាំងនេះនឹងបង្ហាញចេញពីទស្សនៈរបស់គេ។ សម្រាប់មនុស្សដែលស្ថិតនៅក្នុងដំណាក់កាលនេះ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែនៅរង់ចាំនៅឡើយ។ សម្រាប់មនុស្សដែលមានទស្សនៈរេរាចង់ថ្វាយដួងចិត្តរបស់គេដល់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែមិនទាន់ចង់ផ្សះផ្សា និងអ្នកដែលព្យាយាមលាក់បាំង និងបោះបង់ចោល នៅពេលដែលជួបការល្បងលធំៗ ទោះបីជាពួកគេបានអនុវត្តតាមសេចក្តីពិតជាមូលដ្ឋានខ្លះហើយក៏ដោយ តើព្រះជាម្ចាស់មានអាកប្បកិរិយាបែបណាចំពោះពួកគេទៅ? ទ្រង់នៅតែរំពឹងតិចតួចពីពួកគេ ហើយលទ្ធផល គឺអាស្រ័យលើអាកប្បកិរិយា និងការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេ។ ប្រសិនបើមនុស្សមិនសកម្មក្នុងការលូតលាស់ទេ តើព្រះជាម្ចាស់ធ្វើអ្វីទៅ? ទ្រង់បោះបង់ពួកគេចោល។ នោះគឺដោយសារតែអ្នកបានបោះបង់ខ្លួនឯងចោល មុនពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បោះបង់អ្នកចោលទៅទៀត។ ហេតុនេះ អ្នកមិនអាចបន្ទោសព្រះជាម្ចាស់បានដែលបានធ្វើបែបនេះឡើយ។ វាជាការខុសឆ្គងទេដែលអ្នកធ្វើការត្អូញត្អែរទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់។

(ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១២

នៅពេលដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សកម្រយកចិត្តទុកដាក់លើបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ណាស់ ហើយគេក៏កម្រយកចិត្តទុកដាក់លើព្រះតម្រិះ និងអាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សដែរ។ មនុស្សមិនយល់អំពីព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ដូច្នេះ នៅពេលដែលគេសួរនាំអំពីបំណងព្រះហឫទ័យ និងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្នករាល់គ្នាក៏ចាប់ផ្ដើមច្របូកច្របល់។ អ្នករាល់គ្នាធ្លាក់ក្នុងភាពមិនច្បាស់លាស់ដ៏ជ្រៅ ហើយបន្ទាប់មក អ្នកក៏ទាយ ឬប្រថុយមើល៍។ តើនេះជាផ្នត់គំនិតប្រភេទអ្វីទៅ? វាបញ្ជាក់អំពីការពិតថា៖ មនុស្សភាគច្រើនដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ចាត់ទុកទ្រង់ដូចជាមិនដឹងខ្យល់អ្វី និងចាត់ទុកទ្រង់ដូចជាអ្វីមួយដែលមានអត្ថិភាពមួយនាទី ហើយបន្ទាប់មកក៏បាត់ស្រមោលទៅ។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយបែបនេះ? គឺដោយសារតែគ្រប់ពេលដែលអ្នករាល់គ្នាមានបញ្ហា អ្នករាល់គ្នាមិនដឹងអំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនដឹងអំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់? វាមិនមែនអ្នកមិនដឹងតែពេលឥឡូវនេះទេ ប៉ុន្តែគឺតាំងពីដើមដំបូងរហូតដល់ទីបញ្ចប់ អ្នកមិនដឹងពីអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានចំពោះបញ្ហានេះឡើយ។ អ្នកមិនអាចវាស់ស្ទង់វា ហើយក៏មិនដឹងអំពីអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ ប៉ុន្តែ តើអ្នកធ្លាប់គិតច្រើនអំពីរឿងនេះទេ? តើអ្នកធ្លាប់ព្យាយាមស្វែងយល់ពីវាទេ? តើអ្នកធ្លាប់ប្រកបគ្នាអំពីវាទេ? គឺអត់ទេ! ការនេះបញ្ជាក់ពីការពិតថា៖ ព្រះជាម្ចាស់នៃជំនឿរបស់អ្នក គ្មានទាក់ទងអ្វីជាមួយព្រះជាម្ចាស់នៃតថភាពជាក់ស្ដែងឡើយ។ នៅក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកលើព្រះជាម្ចាស់ អ្នកសញ្ជឹងគិតតែលើបំណងរបស់អ្នក និងអ្នកដឹកនាំរបស់អ្នកប៉ុណ្ណោះ ហើយអ្នកគ្រាន់តែគិតទៅលើអត្ថន័យបែបគោលលទ្ធិ និងដ៏រាក់កំផែលនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយគ្មានចេតនាចង់ដឹង ឬចង់ស្វែងរកព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់សោះឡើយ។ តើនេះមិនមែនជារឿងពិតទេឬ? សារជាតិនៃរឿងនេះ គឺគួរឱ្យខ្លាចណាស់! ក្រោយពេលជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ ខ្ញុំបានឃើញមនុស្សជាច្រើនដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់។ តើជំនឿរបស់គេបានផ្លាស់ប្ដូរព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងគំនិតរបស់គេអ្វីខ្លះទៅ? អ្នកខ្លះជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ដូចជាទ្រង់មិនដឹងខ្យល់អ្វីអ៊ីចឹង។ មនុស្សទាំងនេះគ្មានចម្លើយចំពោះសំណួរអំពីអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ដោយសារតែពួកគេមិនអាចមានអារម្មណ៍ ក៏មិនដឹងថាទ្រង់មានព្រះវត្តមាន ឬក៏អត់ ហើយក៏គេមើលមិនឃើញ ឬយល់មិនច្បាស់អំពីការនេះដែរ។ មនុស្សទាំងនេះគិតទាំងមិនដឹងខ្លួនថា ព្រះជាម្ចាស់គ្មានពិតនោះឡើយ។ អ្នកផ្សេងទៀតជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ដូចទ្រង់ជាមនុស្សម្នាក់ដូច្នេះ។ មនុស្សទាំងនេះគិតថា ទ្រង់មិនអាចធ្វើកិច្ចការទាំងឡាយណាដែលពួកគេមិនអាចធ្វើបាន និងគិតទៀតថា ទ្រង់គួរតែព្រះតម្រិះដូចអ្វីដែលពួកគេគិតដែរ។ និយមន័យរបស់ពួកគេអំពីព្រះជាម្ចាស់គឺជា «បុគ្គលម្នាក់អរូបិយ និងមិនអាចប៉ះពាល់បាន»។ ក៏មានមនុស្សមួយក្រុមទៀតដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ដូចទ្រង់ជារូបត្លុកអ៊ីចឹង។ មនុស្សទាំងនេះជឿថា ព្រះជាម្ចាស់គ្មានអារម្មណ៍ឡើយ។ ពួកគេគិតថា ព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែជារូបចម្លាក់ធ្វើពីដីឥដ្ឋ និងគិតទៀតថា ពេលជួបបញ្ហា ព្រះជាម្ចាស់គ្មានអាកប្បកិរិយា ទស្សនៈ ឬយោបល់អ្វីឡើយ។ ពួកគេជឿថា ទ្រង់ត្រូវបានបញ្ឆោតដោយមនុស្សជាតិ។ មនុស្សគ្រាន់តែជឿលើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេចង់ជឿ។ ប្រសិនបើពួកគេលើកបន្តុបទ្រង់ឱ្យឡើងខ្ពស់ នោះទ្រង់នឹងឡើងខ្ពស់ ហើយប្រសិនបើពួកគេទម្លាក់ទ្រង់ចុះទាប នោះទ្រង់នឹងចុះទាបមិនខាន។ នៅពេលដែលមនុស្សប្រព្រឹត្តអំពើបាប ហើយត្រូវការសេចក្តីមេត្តាករុណា សេចក្តីអត់ឱន និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេសន្មតថា ព្រះជាម្ចាស់គួរតែបង្ហាញសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់។ មនុស្សទាំងនេះច្នៃបង្កើត «ព្រះជាម្ចាស់» មួយនៅក្នុងគំនិតរបស់ពួកគេផ្ទាល់ ហើយបន្ទាប់មក ឱ្យ «ព្រះជាម្ចាស់» អង្គនេះសម្រេចតាមការទាមទារបស់គេ និងបំពេញគ្រប់ទាំងបំណងប្រាថ្នារបស់ពួកគេ។ មិនថានៅពេលណា ឬកន្លែងណា ហើយមិនថាមនុស្សបែបនេះធ្វើអ្វីឡើយ ពួកគេនឹងប្រើការរវើរវាយនេះនៅក្នុងការប្រព្រឹត្តរបស់គេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងនៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿរបស់គេ។ ថែមទាំងមានអ្នកខ្លះដែលបានធ្វើឱ្យនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ខ្លាំង នៅជឿថា ទ្រង់អាចសង្រ្គោះពួកគេ ដោយសារតែពួកគេគិតថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់គ្មានដែនកំណត់ ហើយនិស្ស័យរបស់ទ្រង់គឺសុចរិត ហើយទោះបីបុគ្គលម្នាក់បំពានព្រះជាម្ចាស់កម្រិតណា ក៏ទ្រង់នឹងមិននឹកចាំអំពីការបំពាននោះដែរ។ ពួកគេគិតថា ដោយសារតែកំហុសរបស់មនុស្ស សេចក្តីរំលងរបស់មនុស្ស និងការមិនស្ដាប់បង្គាប់របស់មនុស្ស គឺជាការស្ដែងចេញមួយរយៈអំពីនិស្ស័យរបស់មនុស្ស ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានឱកាសដល់មនុស្ស ហើយទ្រង់នឹងអត់ឱន ព្រមទាំងអត់ធ្មត់ជាមួយពួកគេ។ ពួកគេជឿថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងនៅតែស្រឡាញ់ពួកគេដូចមុនដដែល។ ដូច្នេះ ពួកគេនៅតែមានសេចក្តីសង្ឃឹមខ្ពស់ក្នុងការទទួលបានសេចក្តីសង្រ្គោះ។ ជាការពិត ទោះបីមនុស្សជឿលើព្រះជាម្ចាស់បែបណាក៏ដោយ ដរាបណាពួកគេមិនដេញតាមសេចក្តីពិតទេ នោះទ្រង់នឹងមានអាកប្បកិរិយាអវិជ្ជមានចំពោះពួកគេមិនខាន។ នោះគឺដោយសារតែនៅលើដំណើរផ្លូវនៃសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកលើព្រះជាម្ចាស់ ទោះបីអ្នកបានទទួលយកកណ្ឌគម្ពីរនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយមើលឃើញព្រះបន្ទូលនោះជាកំណប់ ព្រមទាំងបានសិក្សា ហើយអានព្រះបន្ទូលជារៀងរាល់ថ្ងៃក៏ដោយ ប៉ុន្តែអ្នកនៅតែបោះបង់ចោលព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិតដដែល។ អ្នកចាត់ទុកទ្រង់ ដូចជាឥតដឹងខ្យល់ ឬគ្រាន់តែជាមនុស្សម្នាក់ ហើយអ្នករាល់គ្នាខ្លះទៀតចាត់ទុកទ្រង់ ដូចជារូបត្លុកអ៊ឺចឹង។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយបែបនេះ? ខ្ញុំនិយាយបែបនេះ ដោយសារតែរបៀបដែលខ្ញុំមើលឃើញវា មិនថាអ្នករាល់គ្នាជួបបញ្ហា ឬជួបកាលៈទេសៈអ្វីមួយឡើយ ក៏អ្វីៗដែលមានអត្ថិភាពនៅក្នុងការមិនដឹងខ្លួនរបស់អ្នក អ្វីៗដែលអ្នកឱ្យនោះ វាផុសឡើងខាងក្នុងអ្នក ហើយវាគ្មានទំនាក់ទំនងអ្វីជាមួយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬជាមួយការដេញតាមសេចក្តីពិតឡើយ។ អ្នកគ្រាន់តែដឹងអំពីអ្វីជាគំនិតដែលអ្នកកំពុងតែមាន អ្វីជាទស្សនៈរបស់អ្នក បន្ទាប់មក អ្នកបង្ខំឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទទួលយកគំនិត និងយោបល់របស់អ្នក។ អ្នកគិតថា ទស្សនៈរបស់អ្នក ក៏ជាទស្សនៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយអ្នកយកទស្សនៈទាំងនេះ ធ្វើជាបទដ្ឋានដែលអ្នកប្រកាន់ខ្ជាប់មិនងាករេឡើយ។ លុះយូរទៅ ការធ្វើបែបនេះ នាំអ្នកឱ្យឃ្លាតចេញពីព្រះជាម្ចាស់កាន់តែឆ្ងាយទៅៗ។

(ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៣

ត្រូវយល់អំពីអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយបោះបង់ចោលរាល់គំនិតខុសឆ្គងអំពីព្រះជាម្ចាស់

សព្វថ្ងៃនេះ តើព្រះជាម្ចាស់ប្រភេទណាដែលអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែជឿ? តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់គិតអំពីសំណួរនេះទេ? នៅពេលដែលទ្រង់ទតឃើញមនុស្សអាក្រក់ម្នាក់កំពុងតែប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ តើទ្រង់ស្អប់ខ្ពើមវាឬទេ? (មែនហើយ ទ្រង់ស្អប់។) តើទ្រង់មានអាកប្បកិរិយាបែបណា នៅពេលដែលទ្រង់ទតឃើញមនុស្សល្ងង់ខ្លៅធ្វើខុស? (ព្រួយព្រះទ័យ។) នៅពេលដែលទ្រង់ទតឃើញមនុស្សកំពុងតែលួចប្រាក់តង្វាយរបស់ទ្រង់ តើទ្រង់មានអាកប្បកិរិយាបែបណាទៅ? (ទ្រង់ស្អប់ខ្ពើមពួកគេ។) ចំណុចនេះសុទ្ធតែច្បាស់លាស់ណាស់។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញមនុស្សម្នាក់មានភាពច្របូកច្របល់នៅក្នុងជំនឿរបស់ពួកគេលើទ្រង់ ដែលមិនស្គាល់ផ្លូវដេញតាមសេចក្តីពិត តើព្រះជាម្ចាស់មានអាកប្បកិរិយាបែបណាទៅ? អ្នករាល់គ្នាមិនប្រាកដឡើយ មែនទេ? «ការច្របូកច្របល់» ជាអាកប្បកិរិយាមួយ មិនមែនជាអំពើបាបឡើយ ហើយវាក៏មិនបំពានលើព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ មនុស្សមានអារម្មណ៍ថា វាមិនមែនជាផ្នែកមួយនៃកំហុសដ៏ធំឡើយ។ ដូច្នេះ ចូរប្រាប់ខ្ញុំមើល៍ តើព្រះជាម្ចាស់មានអាកប្បកិរិយាបែបណាទៅចំពោះករណីនេះ? (ទ្រង់មិនព្រមទទួលស្គាល់ពួកគេឡើយ។) «ការមិនព្រមទទួលស្គាល់» តើនេះជាអាកប្បកិរិយាបែបណាទៅ? វាមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់មើលងាយមនុស្សទាំងនេះ ហើយមិនទទួលពួកគេឡើយ! របៀបដែលទ្រង់ដោះស្រាយជាមួយមនុស្សបែបនេះ គឺជាការបដិសេធពួកគេ។ វិធីសាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺទុកពួកគេចោលទៅម្ខាង មិនធ្វើការណាមួយទៅលើពួកគេ ហើយការនេះក៏រាប់បញ្ចូលទាំងកិច្ចការនៃការបំភ្លឺ ការស្រាយបំភ្លឺ ការវាយផ្ចាល និងការប្រៀនប្រដៅដែរ។ មនុស្សបែបនេះមិនត្រូវបានរាប់បញ្ចូលនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ តើព្រះជាម្ចាស់មានអាកប្បកិរិយាបែបណាចំពោះអស់អ្នកដែលធ្វើឱ្យនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ខ្ញាល់ និងបំពានលើបញ្ញត្តិរដ្ឋបាលរបស់ទ្រង់? ស្អប់ខ្ពើមយ៉ាងខ្លាំងបំផុត! ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែមានព្រះពិរោធយ៉ាងខ្លាំងចំពោះមនុស្សដែលមិនទទួលស្គាល់កំហុសរបស់ខ្លួនអំពីការធ្វើឱ្យនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ខ្ញាល់! «ខ្ញាល់» ជាពាក្យមួយបញ្ជាក់ពីអារម្មណ៍ប៉ុណ្ណោះ ហើយវាមិនឆ្លើយតបចំពោះអាកប្បកិរិយាច្បាស់លាស់មួយឡើយ។ យ៉ាងណាមិញ អារម្មណ៍នេះនឹងនាំឱ្យមានលទ្ធផលមួយសម្រាប់មនុស្សបែបនេះ៖ វានឹងធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ស្អប់ខ្ពើមយ៉ាងខ្លាំងបំផុត! តើអ្វីទៅជាលទ្ធផលកើតចេញពីការស្អប់ខ្ពើមដ៏ខ្លាំងបំផុតនេះ? លទ្ធផលគឺថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងបោះបង់មនុស្សទាំងនេះចោល ហើយទ្រង់មិនឆ្លើយតបចំពោះពួកគេមួយរយៈ។ បន្ទាប់មក ទ្រង់នឹងចាំដោះស្រាយជាមួយពួកគេ «ក្រោយរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ»។ តើវាមានន័យដូចម្ដេចទៅ? តើមនុស្សទាំងនេះនឹងនៅតែមានលទ្ធផលទៀតឬ? ព្រះជាម្ចាស់គ្មានបំណងប្រទានលទ្ធផលណាមួយដល់មនុស្សទាំងនេះឡើយ! ដូច្នេះ តើវាមិនមែនជារឿងធម្មតាទេឬ ដែលព្រះជាម្ចាស់មិនឆ្លើយតបចំពោះមនុស្សបែបនេះក្នុងពេលឥឡូវ? (មែនហើយ វាជារឿងធម្មតា។) តើមនុស្សបែបនេះគួរតែត្រៀមខ្លួនធ្វើអ្វីខ្លះទៅ? ពួកគេគួរតែត្រៀមខ្លួនទទួលយកផលវិបាកអវិជ្ជមានដែលកើតចេញពីអាកប្បកិរិយារបស់គេ និងចេញពីទង្វើអាក្រក់ដែលពួកគេបានប្រព្រឹត្ត។ នេះគឺជាការឆ្លើយតបរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សបែបនេះ។ ដូច្នេះ ឥឡូវ ខ្ញុំចង់និយាយច្បាស់ៗទៅកាន់មនុស្សបែបនេះថា៖ មិនត្រូវប្រកាន់ខ្ជាប់គំនិតខុសឆ្គងរបស់អ្នកទៀតឡើយ ហើយមិនត្រូវពាក់ព័ន្ធនឹងគំនិតបែបផ្សងព្រេងទៀតដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនអត់ឱនចំពោះមនុស្សជារៀងរហូតនោះឡើយ។ ទ្រង់នឹងមិនទ្រាំទ្រចំពោះសេចក្តីរំលង ឬការមិនស្ដាប់បង្គាប់របស់គេជានិច្ចនិរន្តរ៍ឡើយ។ អ្នកខ្លះនឹងនិយាយថា «ខ្ញុំបានឃើញមនុស្សបែបនេះពីរបីនាក់ដែរ ហើយនៅពេលដែលពួកគេអធិស្ឋាន ពួកគេមានអារម្មណ៍យ៉ាងពិសេសថា ព្រះជាម្ចាស់បានប៉ះពាល់ពួកគេ ហើយបន្ទាប់មក ពួកគេបានយំយ៉ាងជូរចត់។ ជានិច្ចកាល ពួកគេក៏សប្បាយចិត្តខ្លាំងដែរ ហើយពួកគេហាក់ដូចជាមានព្រះវត្តមាន និងការដឹកនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅជាមួយពួកគេដែរ»។ សូមកុំនិយាយសម្ដីដ៏គ្មានន័យបែបនេះឡើយ! ទឹកភ្នែកដ៏ជូរចត់មិនប្រាកដជាមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែប៉ះពាល់គេ ឬគេរីករាយនឹងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការដឹកនាំរបស់ទ្រង់នោះឡើយ។ ប្រសិនបើមនុស្សធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ តើទ្រង់នឹងនៅតែដឹកនាំពួកគេដែរឬទេ? ជារួមមក នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់សម្រេចព្រះទ័យផាត់ចោល និងបោះបង់មនុស្សម្នាក់ លទ្ធផលរបស់បុគ្គលនោះក៏បាត់បង់រួចទៅហើយ។ ទោះបីជានៅពេលដែលពួកគេអធិស្ឋាន ពួកគេសម្ដែងអារម្មណ៍រីករាយបែបណា ឬពួកគេមានជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់គេយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏វាមិនសំខាន់ដែរ។ អ្វីដែលសំខាន់គឺថា ព្រះជាម្ចាស់មិនត្រូវការសេចក្តីជំនឿបែបនេះឡើយ ព្រោះទ្រង់បានច្រានមនុស្សទាំងនេះចោលរួចហើយ។ របៀបដោះស្រាយជាមួយពួកគេទៅថ្ងៃអនាគត ក៏មិនសំខាន់ដែរ។ អ្វីដែលសំខាន់គឺថា ដោយសារតែមនុស្សទាំងនេះបានធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ ដូច្នេះ លទ្ធផលរបស់គេត្រូវបានកំណត់ទុករួចហើយ។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់បានសម្រេចព្រះទ័យមិនសង្រ្គោះមនុស្សបែបនេះ នោះពួកគេនឹងត្រូវបោះបង់ចោល ដើម្បីទទួលការដាក់ទោសមិនខាន។ នេះហើយជាអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់។

ទោះបីជាសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានផ្ទុកសមាសធាតុនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយទោះបីជាទ្រង់មានសេចក្តីមេត្តាករុណាចំពោះមនុស្សម្នាក់ៗក៏ដោយ ក៏មនុស្សបានមើលរំលង និងបំភ្លេចចោលការពិតដែលថា សារជាតិរបស់ទ្រង់ក៏មានសេចក្តីថ្លៃថ្នូរដែរ។ ការដែលទ្រង់មានសេចក្តីស្រឡាញ់ មិនមែនមានន័យថា មនុស្សអាចបំពានទ្រង់តាមទំនើងចិត្ត ដោយមិនបញ្ឆេះអារម្មណ៍របស់ទ្រង់ ឬធ្វើឱ្យទ្រង់មានប្រតិកម្មនោះឡើយ ហើយការដែលទ្រង់មានសេចក្តីមេត្តាករុណា ក៏មិនមែនមានន័យថា ទ្រង់គ្មានគោលការណ៍ទាក់ទងនឹងរបៀបដែលទ្រង់ប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សនោះដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់មានព្រះជន្មរស់ ហើយទ្រង់ពិតជាមានអត្ថិភាពមែន។ ទ្រង់មិនមែនជារូបត្លុកដែលគេស្រមៃ ឬជាវត្ថុណាមួយនោះឡើយ។ ទាក់ទងនឹងការដែលទ្រង់មានព្រះជន្មមែន យើងគួរតែស្ដាប់ព្រះសូរសៀងនៃព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ដោយប្រុងប្រយ័ត្នគ្រប់ពេលវេលា យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ ហើយព្យាយាមយល់អំពីព្រះទ័យរបស់ទ្រង់។ យើងមិនគួរប្រើការស្រមើស្រមៃរបស់មនុស្ស ដើម្បីកំណត់អត្ថន័យព្រះជាម្ចាស់ ឬមិនគួរបង្ខំឱ្យទ្រង់ធ្វើតាមគំនិត ឬបំណងប្រាថ្នារបស់មនុស្ស ដោយឱ្យព្រះជាម្ចាស់ប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សទៅតាមការស្រមើស្រមៃរបស់មនុស្សនោះឡើយ។ ប្រសិនបើអ្នកធ្វើបែបនេះ អ្នកកំពុងតែធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ កំពុងតែល្បួងសេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់ និងប៉ះពាល់ដល់សេចក្តីថ្លៃថ្នូររបស់ទ្រង់ហើយ! ដូច្នេះ នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាចាប់ផ្ដើមយល់អំពីភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃរឿងនេះ ខ្ញុំសូមដាស់តឿនអ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗថា អ្នកគួរតែប្រុងប្រយ័ត្ន និងប្រព្រឹត្តដោយប្រាជ្ញាផងនៅក្នុងទង្វើរបស់អ្នក។ ចូរប្រុងប្រយ័ត្ន និងមានប្រាជ្ញានៅក្នុងការនិយាយស្ដីរបស់អ្នក ហើយទាក់ទងនឹងរបៀបដែលអ្នកប្រព្រឹត្តចំពោះព្រះជាម្ចាស់វិញ បើអ្នកមានការប្រុងប្រយ័ត្ន និងមានប្រាជ្ញាកាន់តែច្រើន នោះវាកាន់តែប្រសើរ! នៅពេលដែលអ្នកមិនយល់អំពីអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចូររៀនចេះទប់មាត់កុំនិយាយពាក្យសម្ដីផ្ដេសផ្ដាស ត្រូវចេះប្រុងប្រយ័ត្នជាមួយទង្វើរបស់អ្នក ហើយមិនត្រូវនិយាយទទឹងទិសនោះឡើយ។ កាន់តែសំខាន់ទៀតនោះគឺ មិនត្រូវឆាប់ធ្វើសេចក្តីសន្និដ្ឋានតាមអំពើចិត្តឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកគួរតែរង់ចាំ និងស្វែងរក ព្រោះទង្វើទាំងនេះក៏ជាការស្ដែងចេញអំពីការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ដែរ។ លើសពីនេះទៅទៀត ប្រសិនបើអ្នកអាចសម្រេចការនេះបាន ហើយបើអ្នកមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះទៀត នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនស្ដីបន្ទោសអ្នកចំពោះភាពល្ងង់ខ្លៅ ភាពល្ងីល្ងើ និងកង្វះការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីហេតុផលដែលនៅពីក្រោយនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ដោយសារតែអ្នកមានអាកប្បកិរិយាខ្លាចបំពានព្រះជាម្ចាស់ គោរពចំពោះបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ និងព្រមស្ដាប់បង្គាប់តាមទ្រង់ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងនឹកចាំពីអ្នក ដឹកនាំ និងបំភ្លឺអ្នក ឬអត់ឱនចំពោះភាពក្មេងខ្ចី និងភាពល្ងង់ខ្លៅរបស់អ្នកមិនខាន។ ផ្ទុយទៅវិញ បើអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកចំពោះទ្រង់ជាការមិនគោរព ការវិនិច្ឆ័យលើទ្រង់តាមចិត្តដែលអ្នកចង់ ឬចេះតែស្មាន និងកំណត់អត្ថន័យតាមទំនើងចិត្តចំពោះព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងថ្កោលទោសអ្នក ប្រៀនប្រដៅអ្នក ហើយថែមទាំងដាក់ទោសអ្នកទៀតផង ឬក៏ទ្រង់អាចនឹងមានបន្ទូលផ្ដល់យោបល់ដល់អ្នក។ ប្រហែលជាការផ្ដល់យោបល់នេះនឹងមានការពាក់ព័ន្ធនៅក្នុងលទ្ធផលរបស់អ្នក។ ដូច្នេះហើយ បានជាខ្ញុំចង់បញ្ជាក់ម្ដងទៀតថា៖ អ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗគួរតែប្រុងប្រយ័ត្ន និងមានប្រាជ្ញាអំពីអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលចេញមកពីព្រះជាម្ចាស់។ មិនត្រូវនិយាយផ្ដេសផ្ដាស ហើយក៏មិនត្រូវធ្វេសប្រហែសនៅក្នុងទង្វើរបស់អ្នកដែរ។ មុនពេលដែលអ្នកនិយាយអ្វីមួយ អ្នកគួរគិតសិនថា៖ តើទង្វើរបស់ខ្ញុំនឹងធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ឬទេ? ដោយធ្វើបែបនេះ តើខ្ញុំកំពុងតែគោរពស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? ទោះបីនៅក្នុងរឿងដ៏សាមញ្ញក៏ដោយ ក៏អ្នកគួរតែព្យាយាមស្វែងយល់អំពីសំណួរទាំងនេះ ហើយចំណាយពេលពិចារណាអំពីសំណួរទាំងនេះបន្ថែមទៀតដែរ។ ប្រសិនបើអ្នកអាចអនុវត្តបានយ៉ាងពិតប្រាកដស្របតាមគោលការណ៍ទាំងនេះនៅគ្រប់ទិដ្ឋភាព នៅគ្រប់កិច្ចការ គ្រប់ពេលវេលា ហើយមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះ ជាពិសេស នៅពេលដែលអ្នកមិនយល់អំពីអ្វីមួយ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងតែងតែដឹកនាំអ្នក និងប្រទានដល់អ្នកនូវផ្លូវមួយក្នុងការដើរតាមមិនខាន។ ទោះបីជាមនុស្សខំប្រឹងសម្ដែងបែបណាក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញពួកគេយ៉ាងច្បាស់ និងយ៉ាងស្រួល ហើយទ្រង់នឹងប្រទាននូវការវាយតម្លៃដ៏សុក្រឹត និងត្រឹមត្រូវចំពោះការសម្ដែងរបស់អ្នក។ ក្រោយពេលដែលអ្នកបានឆ្លងកាត់ការល្បងលចុងក្រោយ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងយកគ្រប់ទាំងឥរិយាបថរបស់អ្នក ហើយធ្វើការបូកសរុប ដើម្បីកំណត់លទ្ធផលរបស់អ្នក។ លទ្ធផលនេះនឹងធ្វើឱ្យមនុស្សគ្រប់រូបជឿទាំងស្រុង ដោយគ្មានមន្ទិលសង្ស័យណាមួយឡើយ។ អ្វីដែលខ្ញុំចង់ប្រាប់អ្នករាល់គ្នានៅត្រង់នេះ គឺថា៖ គ្រប់ទង្វើរបស់អ្នករាល់គ្នា គ្រប់សកម្មភាពរបស់អ្នករាល់គ្នា និងគ្រប់គំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នា សុទ្ធតែកំណត់ពីវាសនារបស់អ្នករាល់គ្នា។

(ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៤

តើនរណាជាអ្នកកំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្ស?

មានរឿងមួយទៀតដែលសំខាន់បំផុតដែលត្រូវពិភាក្សា ហើយរឿងនោះគឺជាអាកប្បកិរិយារបស់អ្នករាល់គ្នាចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ អាកប្បកិរិយានេះពិតជាសំខាន់ណាស់! វាកំណត់ថាតើនៅទីចុងបំផុត អ្នករាល់គ្នានឹងដើរទៅរកសេចក្តីវិនាសអន្តរាយ ឬក៏ទៅរកទិសដៅដ៏ស្រស់បំព្រងដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំទុកសម្រាប់អ្នករាល់គ្នា។ នៅក្នុងយុគសម័យនៃនគរព្រះ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការរយៈពេលជាងម្ភៃឆ្នាំរួចហើយ ហើយប្រហែលជានៅក្នុងរយៈពេលជាងពីរទសវត្សរ៍នេះ នៅក្នុងជម្រៅចិត្តអ្នករាល់គ្នាប្រហែលជាមិនសូវដឹងអំពីរបៀបដែលអ្នករាល់គ្នាបានប្រព្រឹត្តឡើយ។ ប៉ុន្ដែ នៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់បានកត់ត្រាទុកអំពីរឿងពិត និងជាក់ស្ដែងអំពីអ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗ។ ចាប់តាំងពីពេលដែលបុគ្គលម្នាក់ៗបានចាប់ផ្ដើមដើរតាមទ្រង់ និងស្ដាប់ឮសេចក្ដីអធិប្បាយរបស់ទ្រង់ ហើយបន្ដិចម្ដងៗ យល់ដឹងកាន់តែច្រើនអំពីសេចក្តីពិត ហើយរហូតដល់ពេលដែលមនុស្សម្នាក់ៗចាប់ផ្ដើមបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួន ព្រះជាម្ចាស់បានកត់ត្រាទុកគ្រប់ទាំងការដែលមនុស្សម្នាក់ៗបានប្រព្រឹត្ត។ ក្នុងពេលបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេ និងបានជួបគ្រប់ទាំងមជ្ឈដ្ឋាន និងការល្បងល តើមនុស្សមានឥរិយាបថបែបណាខ្លះទៅ? តើពួកគេប្រព្រឹត្តដោយរបៀបណាទៅ? តើពួកគេមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេចទៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ? ... ព្រះជាម្ចាស់មានបញ្ជីមួយអំពីរឿងទាំងអស់នេះ ហើយទ្រង់បានកត់ត្រាទុកគ្រប់រឿងទាំងអស់នេះ។ ចេញពីទស្សនៈរបស់អ្នករាល់គ្នា ប្រហែលជារឿងទាំងនេះកំពុងតែច្របូកច្របល់។ ប៉ុន្ដែ ចេញពីគោលជំហររបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ អ្វីៗទាំងអស់នោះស្ដែងចេញឱ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់ ហើយវាគ្មានតម្រុយទាល់តែសោះអំពីភាពធ្វេសប្រហែស។ នេះជាបញ្ហាមួយទាក់ទងនឹងលទ្ធផលរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ ហើយក៏ប៉ះពាល់ដល់វាសនា និងអនាគតរបស់មនុស្សម្នាក់ៗដែរ ហើយលើសពីនេះទៅទៀត នេះជាទីកន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់លះបង់កិច្ចខិតខំប្រឹងយ៉ាងឈឺចាប់របស់ទ្រង់ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនព្រងើយកន្ដើយចំពោះកិច្ចការនេះបន្ដិចសោះឡើយ ហើយទ្រង់ក៏មិនអត់ឱនចំពោះទង្វើធ្វេសប្រហែសនោះដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែកត់ត្រារឿងរបស់មនុស្សជាតិ កត់ត្រាអំពីដំណើរទាំងមូលរបស់មនុស្សនៅក្នុងការដែលពួកគេដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ចាប់តាំងពីដើមដំបូង រហូតដល់ទីចុងបញ្ចប់។ អាកប្បកិរិយារបស់អ្នកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ក្នុងកំឡុងពេលនេះ បានកំណត់ពីវាសនារបស់អ្នក។ តើនេះមិនមែនជាការពិតទេឬ? ឥឡូវនេះ តើអ្នកជឿដែរឬទេថា ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះដ៏សុចរិត? តើទង្វើរបស់ទ្រង់ត្រឹមត្រូវដែរឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នានៅតែមានការស្រមើស្រមៃណាផ្សេងអំពីព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នកទៀតឬ? (អត់ទេ។) បើដូច្នេះ តើអ្នករាល់គ្នានឹងនិយាយថា លទ្ធផលរបស់មនុស្សទុកឱ្យព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកកំណត់ ឬក៏ទុកឱ្យមនុស្សជាអ្នកកំណត់ដោយខ្លួនឯង? (លទ្ធផលទាំងនេះត្រូវឱ្យព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកកំណត់។) តើនរណាទៅជាអ្នកកំណត់លទ្ធផលរបស់ពួកគេ? (ព្រះជាម្ចាស់។) តើអ្នកនៅមិនទាន់ច្បាស់ទៀតឬ? បងប្អូនប្រុសស្រីមកពីទីក្រុងហុងកុង សូមនិយាយបន្តិចមើល៍ តើនរណាជាអ្នកកំណត់លទ្ធផលរបស់គេទៅ? (មនុស្សត្រូវកំណត់លទ្ធផលរបស់ខ្លួន។) តើមនុស្សជាអ្នកកំណត់លទ្ធផលរបស់ខ្លួនឬ? តើនេះមិនមែនមានន័យថា លទ្ធផលរបស់មនុស្សគ្មានទាក់ទងអ្វីជាមួយព្រះជាម្ចាស់ទេឬ? បងប្អូនប្រុសស្រីមកពីកូរ៉េខាងត្បូង សូមនិយាយបន្តិចមើល៍។ (ព្រះជាម្ចាស់កំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្ស ស្របតាមសកម្មភាព និងទង្វើរបស់ពួកគេ ហើយក៏ស្របជាមួយផ្លូវដែលពួកគេកំពុងដើរដែរ។) នេះគឺជាចម្លើយដ៏ច្បាស់លាស់ណាស់។ នៅត្រង់នេះ មានការពិតមួយដែលខ្ញុំត្រូវតែប្រាប់អ្នករាល់គ្នា៖ នៅលើដំណើរផ្លូវនៃកិច្ចការសង្រ្គោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់បានកំណត់នូវបទដ្ឋានមួយសម្រាប់មនុស្ស។ បទដ្ឋាននេះគឺថា ពួកគេត្រូវតែស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដើរនៅលើផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ បទដ្ឋាននេះហើយដែលត្រូវបានប្រើ ដើម្បីថ្លឹងថ្លែងអំពីលទ្ធផលរបស់មនុស្ស។ ប្រសិនបើអ្នកអនុវត្តស្របតាមបទដ្ឋានរបស់ព្រះជាម្ចាស់មួយនេះ នោះអ្នកអាចទទួលបានលទ្ធផលល្អ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនអនុវត្តតាមទេ នោះអ្នកមិនអាចទទួលបានលទ្ធផលល្អឡើយ។ បើដូច្នេះ តើអ្នកនឹងនិយាយថា នរណាទៅជាអ្នកកំណត់លទ្ធផលនេះ? គឺមិនមែនជាព្រះជាម្ចាស់តែមួយអង្គឡើយ ដែលកំណត់នូវលទ្ធផលនេះ ប៉ុន្តែគឺព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សជាអ្នកកំណត់មួយគ្នា។ តើការនេះត្រឹមត្រូវឬទេ? (មែនហើយ។) ហេតុអ្វីបានជាដូច្នេះ? នោះគឺដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ចូលរួមយ៉ាងសកម្មនៅក្នុងកិច្ចការនៃការសង្រ្គោះមនុស្សជាតិ ហើយរៀបចំទិសដៅដ៏ល្អមួយសម្រាប់មនុស្សជាតិ។ មនុស្សគឺជាកម្មវត្ថុនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយលទ្ធផលនេះ ពោលគឺទិសដៅនេះឯង ដែលជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់រៀបចំសម្រាប់ពួកគេ។ បើទ្រង់ធ្វើការដោយគ្មានកម្មវត្ថុទេ នោះទ្រង់នឹងមិនចាំបាច់ធ្វើកិច្ចការនេះឡើយ។ ប្រសិនបើទ្រង់មិនធ្វើកិច្ចការនេះទេ នោះមនុស្សនឹងមិនមានឱកាសទទួលបានសេចក្តីសង្រ្គោះឡើយ។ មនុស្សគឺជាបុគ្គលដែលត្រូវទទួលបានការសង្រ្គោះ ហើយទោះបីជាការទទួលបានការសង្រ្គោះ គឺជាផ្នែកដ៏អកម្មនៃដំណើរការនេះក៏ដោយ ប៉ុន្តែវាគឺជាអាកប្បកិរិយារបស់មនុស្សដែលកំពុងតែដើរតួនាទីនេះ ដែលកំណត់ថាតើព្រះជាម្ចាស់នឹងទទួលបានជោគជ័យនៅក្នុងកិច្ចការសង្រ្គោះមនុស្សជាតិរបស់ទ្រង់ឬអត់។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនប្រទានការចង្អុលបង្ហាញដល់អ្នកទេ នោះអ្នកនឹងមិនដឹងអំពីបទដ្ឋានរបស់ទ្រង់ឡើយ ហើយអ្នកក៏មិនមានកម្មវត្ថុនោះដែរ។ ប្រសិនបើអ្នកមានបទដ្ឋាន ឬកម្មវត្ថុនេះ ប៉ុន្តែអ្នកនៅតែមិនសហការ មិនអនុវត្ត ឬមិនបង់ថ្លៃទេ នោះអ្នកនឹងមិនទទួលបានលទ្ធផលនេះឡើយ។ សម្រាប់ហេតុផលនេះ ខ្ញុំចង់និយាយថា លទ្ធផលរបស់មនុស្សម្នាក់មិនអាចដាច់ចេញពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយវាក៏មិនអាចដាច់ចេញពីមនុស្សដែរ។ ឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាគួរតែដឹងថានរណាជាអ្នកកំណត់ពីលទ្ធផលរបស់មនុស្សហើយ។

(ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៥

មនុស្សមានទំនោរដាក់កម្រិតព្រះជាម្ចាស់ ដោយផ្អែកលើបទពិសោធ (អត្ថបទសម្រាំង)

នៅពេលដែលប្រាស្រ័យទាក់ទងអំពីប្រធានបទនៃការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ តើអ្នករាល់គ្នាបានកត់សម្គាល់អំពីអ្វីមួយឬទេ? តើអ្នកកត់សម្គាល់ដែរទេថា អាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់នាពេលសព្វថ្ងៃបានឆ្លងកាត់ការបំផ្លាស់បំប្រែ? តើអាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរបានមែនទេ? តើទ្រង់នឹងតែងតែទ្រាំទ្របែបនេះ បង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ទៅកាន់មនុស្សដោយគ្មានដែនកំណត់ឬ? រឿងនេះក៏ពាក់ព័ន្ធនឹងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ... បន្ថែមពីលើការដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់មនុស្ស ពួកគេដាក់កម្រិតទ្រង់ជានិមិត្តសញ្ញានៃសេចក្តីស្រឡាញ់៖ ពួកគេជឿថា មិនថាពួកគេធ្វើអ្វី មិនថាពួកគេប្រព្រឹត្តដោយរបៀបណា មិនថាពួកគេប្រព្រឹត្តចំពោះព្រះជាម្ចាស់បែបណា ហើយមិនថាពួកគេមិនស្ដាប់បង្គាប់ទ្រង់យ៉ាងណានោះទេ ចំណុចទាំងអស់នេះគ្មានអ្វីមួយដែលសំខាន់ឡើយ ព្រោះថាព្រះជាម្ចាស់មានសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់គ្មានដែនកំណត់ និងមិនអាចវាស់វែងបានឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់មានសេចក្តីស្រឡាញ់ ដូច្នេះ ទ្រង់អាចអត់ឱនចំពោះមនុស្ស ហើយព្រះជាម្ចាស់មានសេចក្តីស្រឡាញ់ ដូច្នេះ ទ្រង់អាចមានសេចក្តីមេត្តាករុណាចំពោះមនុស្ស ចំពោះភាពក្មេងខ្ចីរបស់ពួកគេ ចំពោះភាពល្ងង់ខ្លៅរបស់ពួកគេ និងចំពោះការមិនស្ដាប់បង្គាប់របស់ពួកគេ។ តើវាពិតជាបែបនេះឬ? សម្រាប់មនុស្សមួយចំនួន នៅពេលដែលពួកគេបានមានបទពិសោធពីព្រះទ័យអត់ធ្មត់របស់ព្រះជាម្ចាស់បានម្ដង ឬបានពីរបីដង ពួកគេនឹងចាត់ទុកបទពិសោធទាំងនេះជាដើមទុននៅក្នុងការយល់ដឹងរបស់ពួកគេអំពីព្រះជាម្ចាស់ ទាំងជឿថា ទ្រង់នឹងមានព្រះហឫទ័យអត់ធ្មត់ និងមានសេចក្តីមេត្តាករុណាចំពោះពួកគេជារៀងរហូត បន្ទាប់មក នៅលើដំណើរផ្លូវនៃជីវិតរបស់គេ ពួកគេយកព្រះទ័យអត់ធ្មត់របស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ មកធ្វើជាបទដ្ឋានមួយដែលនាំឱ្យទ្រង់ប្រព្រឹត្តចំពោះពួកគេ។ បន្ទាប់ពីបានឆ្លងកាត់បទពិសោធពីសេចក្តីអត់ធ្មត់របស់ព្រះជាម្ចាស់បានម្ដង ក៏មានមនុស្សខ្លះនឹងកំណត់ព្រះជាម្ចាស់ថាជាព្រះដែលអត់ឱនជារៀងរហូត ហើយនៅក្នុងគំនិតរបស់គេ សេចក្តីអត់ឱននេះគឺគ្មានដែនកំណត់ គ្មានលក្ខខណ្ឌ ហើយថែមទាំងគ្មានគោលការណ៍ទាល់តែសោះ។ តើជំនឿបែបនេះត្រឹមត្រូវឬទេ? គ្រប់ពេលដែលកិច្ចការនៃសារជាតិ ឬនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានពិភាក្សា អ្នករាល់គ្នាហាក់ដូចជាសុញគំនិត។ ដោយឃើញអ្នករាល់គ្នាបែបនេះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំខ្វល់ខ្វាយយ៉ាងខ្លាំង។ អ្នករាល់គ្នាបានឮអំពីសេចក្តីពិតជាច្រើនទាក់ទងនឹងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយអ្នករាល់គ្នាក៏បានស្ដាប់ឮកិច្ចពិភាក្សាជាច្រើនអំពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ដែរ។ យ៉ាងណាមិញ នៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នា បញ្ហាទាំងនេះ និងសេចក្តីពិតនៃទិដ្ឋភាពទាំងនេះ គ្រាន់តែជាការចងចាំផ្អែកលើទ្រឹស្ដី និងសំណេរព្រះបន្ទូលប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់អ្នកវិញ គ្មាននរណាម្នាក់អាចមានបទពិសោធ ឬមើលឃើញពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិតប្រាកដនោះឡើយ។ ដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែមានភាពច្របូកច្របល់នៅក្នុងជំនឿរបស់ខ្លួន។ អ្នករាល់គ្នាកំពុងតែជឿទាំងងងឹតងងល់ រហូតដល់កម្រិតមួយដែលអ្នកមានអាកប្បកិរិយាដែលខ្វះការគោរពចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយថែមទាំងមិនឱ្យតម្លៃលើទ្រង់ផង។ តើអាកប្បកិរិយារបស់អ្នករាល់គ្នាចំពោះព្រះជាម្ចាស់បែបនេះ នាំទៅរកអ្វីទៅ? វាតែងតែនាំឱ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើសេចក្តីសន្និដ្ឋានអំពីព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលដែលអ្នកបានទទួលចំណេះដឹងបន្ដិចបន្ដួច នោះអ្នកមានអារម្មណ៍ស្កប់ចិត្ត ដូចជាអ្នកបានទទួលព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុងអ៊ីចឹង។ ក្រោយមកទៀត អ្នកចាប់ផ្ដើមសន្និដ្ឋានថា ព្រះជាម្ចាស់គឺបែបនេះ ហើយអ្នកមិនអនុញ្ញាតឱ្យទ្រង់ធ្វើចលនាដោយសេរីឡើយ។ លើសពីនេះទៅទៀត គ្រប់ពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើអ្វីមួយថ្មី អ្នកក៏បដិសេធមិនទទួលស្គាល់ថា ទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ នៅថ្ងៃមួយ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា «ខ្ញុំមិនស្រឡាញ់មនុស្សជាតិទៀតឡើយ ហើយខ្ញុំក៏នឹងមិនសម្ដែងសេចក្តីមេត្តាករុណាទៅកាន់មនុស្សទៀតដែរ។ ខ្ញុំលែងមានសេចក្តីអត់ឱន ឬព្រះហឫទ័យអត់ធ្មត់ចំពោះពួកគេទៀតហើយ។ ខ្ញុំឆ្អែតឆ្អន់ ហើយខ្ញុំស្អប់ខ្ពើម និងគ្មានសេចក្តីអាណិតអាសូរចំពោះពួកគេទៀតឡើយ»។ ប្រយោគបែបនេះនឹងធ្វើឱ្យមានការទាស់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ អ្នកខ្លះថែមទាំងនិយាយថា៖ «ទ្រង់លែងជាព្រះរបស់ទូលបង្គំទៀតហើយ។ ទ្រង់លែងជាព្រះដែលទូលបង្គំចង់ដើរតាមទៀតហើយ។ ប្រសិនបើទ្រង់មានបន្ទូលបែបនេះមែន នោះទ្រង់គ្មានគុណសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការធ្វើជាព្រះរបស់ទូលបង្គំឡើយ ហើយទូលបង្គំមិនចង់បន្ដដើរតាមទ្រង់ទៀតឡើយ។ ប្រសិនបើទ្រង់នឹងមិនប្រទានសេចក្តីមេត្តាករុណា សេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីអត់ឱនតទៅទៀត នោះទូលបង្គំនឹងឈប់ដើរតាមទ្រង់ហើយ។ ប្រសិនបើទ្រង់អត់ឱនចំពោះទូលបង្គំ ដោយគ្មានដែនកំណត់ តែងតែមានព្រះហឫទ័យអត់ធ្មត់ចំពោះទូលបង្គំ និងអនុញ្ញាតឱ្យទូលបង្គំមើលឃើញថា ទ្រង់ជាសេចក្តីស្រឡាញ់ ឃើញថា ទ្រង់មានព្រះហឫទ័យអត់ធ្មត់ និងឃើញទៀតថា ទ្រង់មានព្រះទ័យអត់ឱន នោះទូលបង្គំអាចដើរតាមទ្រង់ ហើយមានតែបែបនេះទេ ទើបទូលបង្គំនឹងមានទំនុកចិត្តក្នុងការដើរតាមទ្រង់រហូតដល់ទីបំផុត។ ដោយសារតែទូលបង្គំមានសេចក្តីអត់ធ្មត់ និងសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ ដូច្នេះ ការមិនស្ដាប់បង្គាប់ និងសេចក្តីរំលងរបស់ទូលបង្គំអាចត្រូវបានអត់ទោស និងអធ្យាស្រ័យដោយគ្មានដែនកំណត់ ហើយទូលបង្គំអាចប្រព្រឹត្តអំពើបាបបានគ្រប់ពេល និងគ្រប់ទីកន្លែង លន់តួបាប ហើយទទួលបានការអត់ទោសនៅគ្រប់ពេល និងគ្រប់ទីកន្លែង ព្រមទាំងធ្វើឱ្យទ្រង់ខ្ញាល់នៅគ្រប់ពេល និងគ្រប់ទីកន្លែង។ ទ្រង់មិនគួរមានទស្សនៈ ឬការសន្និដ្ឋានណាមួយអំពីទូលបង្គំឡើយ»។ ទោះបីគ្មានអ្នករាល់គ្នាណាម្នាក់ធ្លាប់គិតបែបនេះក្នុងរបៀបស្រមើស្រមៃ ឬក្នុងមនសិការក៏ដោយ នោះគ្រប់ពេលដែលអ្នកចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ជាឧបករណ៍មួយដែលអ្នកប្រើប្រាស់ ដើម្បីអត់ទោសបាបរបស់អ្នក ឬជាវត្ថុមួយដែលត្រូវប្រើដើម្បីទទួលបានទិសដៅដ៏ល្អ នោះអ្នកប្រើល្បិចដាក់ព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ឱ្យប្រឆាំងនឹងអ្នក ទុកដូចជាសត្រូវរបស់ទ្រង់ហើយ។ នេះជាអ្វីដែលខ្ញុំមើលឃើញ។ អ្នកអាចបន្តនិយាយថា «ខ្ញុំជឿលើព្រះជាម្ចាស់» «ខ្ញុំស្វែងរកសេចក្តីពិត» «ខ្ញុំចង់ផ្លាស់ប្ដូរនិស្ស័យរបស់ខ្ញុំ» «ខ្ញុំចង់មានសេរីភាពពីឥទ្ធិពលនៃសេចក្តីងងឹត» «ខ្ញុំចង់បំពេញបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់» «ខ្ញុំចង់ចុះចូលចំពោះព្រះជាម្ចាស់» «ខ្ញុំចង់ស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំឱ្យបានល្អ» ជាដើម។ យ៉ាងណាមិញ ទោះបីសម្ដីរបស់អ្នកផ្អែមល្អែមប៉ុនណា ទោះបីអ្នកដឹងអំពីទ្រឹស្ដីច្រើនយ៉ាងណា ហើយទោះបីទ្រឹស្ដីនោះអស្ចារ្យ ឬថ្លៃថ្នូរបែបណាក៏ដោយ ក៏ការពិតនោះគឺថា ឥឡូវនេះ មានអ្នករាល់គ្នាជាច្រើននាក់ដែលបានរៀនរួចហើយអំពីរបៀបប្រើប្រាស់បទបញ្ញត្តិ គោលលទ្ធិ និងទ្រឹស្ដីដែលអ្នកបានរៀន ដើម្បីទាញសេចក្តីសន្និដ្ឋានអំពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយជាលទ្ធផល អ្នកកំពុងតែប្រឆាំងនឹងទ្រង់ហើយ។ ទោះបីអ្នកអាចមានជំនាញខាងន័យពាក្យ និងគោលលទ្ធិក៏ដោយ ក៏អ្នកមិនទាន់បានចូលទៅក្នុងតថភាពជាក់ស្ដែងនៃសេចក្តីពិតនោះដែរ ដូច្នេះ វាពិតជាពិបាកសម្រាប់អ្នកក្នុងការចូលជិតព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងការស្គាល់ទ្រង់ និងយល់ពីទ្រង់។ នេះជារឿងដ៏គួរឱ្យអាណោចអាធ័មណាស់!

(ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៦

អាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអស់អ្នកដែលរត់ចេញ ក្នុងអំឡុងពេលនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់

មានមនុស្សបែបនេះនៅគ្រប់ទីកន្លែង៖ ក្រោយពេលដែលពួកគេបានដឹងច្បាស់អំពីផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ ដោយហេតុផលណាមួយ ពួកគេក៏ចាកចេញទៅស្ងាត់ៗ ដោយមិនបានលាគ្នា គឺពួកគេចេញទៅបាត់ ហើយធ្វើអ្វីតាមទំនើងចិត្តរបស់ពួកគេទៅវិញ។ ដោយសារតែពេលវេលាយើងខ្លី ដូច្នេះ យើងនឹងមិននិយាយអំពីហេតុផលដែលនាំឱ្យមនុស្សទាំងនេះចាកចេញឡើយ ប៉ុន្តែជាដំបូង យើងនឹងមើលពីអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានចំពោះមនុស្សប្រភេទនេះ។ ចំណុចនេះច្បាស់លាស់ណាស់។ ចាប់នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ តាំងពីពេលដែលមនុស្សទាំងនេះដើរចេញ រយៈពេលនៃសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេក៏ត្រូវចប់ដែរ។ ការបញ្ចប់នេះមិនមែនមនុស្សជាអ្នកធ្វើឡើយ ប៉ុន្តែជាព្រះជាម្ចាស់វិញ។ ការដែលបុគ្គលនេះបានចាកចោលព្រះជាម្ចាស់ មានន័យថា ពួកគេបានបដិសេធព្រះជាម្ចាស់រួចទៅហើយ គេលែងចង់បានទ្រង់ទៀតហើយ ហើយគេក៏លែងទទួលបានសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ដោយសារតែមនុស្សបែបនេះមិនចង់បានព្រះជាម្ចាស់ តើទ្រង់នៅតែសព្វព្រះហឫទ័យចង់បានពួកគេទៀតឬ? លើសពីនេះ នៅពេលដែលមនុស្សបែបនេះមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះនេះ ទស្សនៈបែបនេះ ហើយបានតាំងចិត្តចាកចេញពីព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេបានធ្វើឱ្យនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់រួចទៅហើយ។ ទោះបីជាពួកគេមិនបានកំរោលខឹង ហើយជេរប្រទេចផ្ដាសាព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ទោះបីពួកគេមិនបានប្រព្រឹត្តឥរិយាបថដ៏ថោកទាប ឬជ្រុលហួសហេតុក៏ដោយ ហើយទោះបីជាមនុស្សទាំងនេះកំពុងតែគិតថា «ប្រសិនបើនៅថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានសប្បាយឆ្អែតឆ្អន់នៅខាងក្រៅហើយ ឬនៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវការព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់អ្វីមួយ នោះខ្ញុំនឹងត្រលប់មកវិញ។ ឬប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់ហៅខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងត្រលប់មកវិញ» ឬពួកគេនិយាយថា «នៅពេលដែលខ្ញុំឈឺចាប់នៅខាងក្រៅ ឬនៅពេលដែលខ្ញុំមើលឃើញថា ពិភពលោកខាងក្រៅងងឹតពេក និងអាក្រក់ពេក ហើយខ្ញុំលែងចង់ទៅតាមផ្លូវរបស់ពួកគេទៀត នោះខ្ញុំនឹងត្រលប់ទៅរកព្រះជាម្ចាស់វិញ»។ ទោះបីជាមនុស្សទាំងនេះបានគិតគូរនៅក្នុងគំនិតរបស់ពួកគេអំពីពេលវេលាដ៏ជាក់លាក់ដែលពួកគេនឹងត្រលប់មកវិញ ហើយទោះបីជាពួកគេបានព្យាយាមបើកចំហទ្វារសម្រាប់ការវិលត្រលប់មកវិញរបស់ពួកគេក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនដឹងថា ទោះបីជាពួកគេជឿលើអ្វី ឬមានផែនការបែបណា ក៏នេះគ្រាន់តែជាការគិតបែបប៉ងប្រាថ្នាប៉ុណ្ណោះ។ កំហុសដ៏ធំបំផុតរបស់គេ គឺជាការមិនដឹងច្បាស់អំពីរបៀបដែលបំណងចង់ចាកចេញរបស់ពួកគេ ធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់មានព្រះទ័យបែបណា។ ចាប់តាំងពីពេលដែលពួកគេសម្រេចចិត្តចាកចេញពីព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់ក៏បានបោះបង់ចោលពួកគេទាំងស្រុងដែរ ហើយតាំងពីពេលនោះមក ទ្រង់បានកំណត់នូវលទ្ធផលរបស់បុគ្គលនោះនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់រួចទៅហើយ។ តើនោះជាលទ្ធផលអ្វីទៅ? លទ្ធផលនោះគឺថា បុគ្គលនេះនឹងក្លាយជាសត្វកណ្ដុរមួយក្បាលនៅក្នុងចំណោមសត្វកណ្ដុរជាច្រើនទៀត ហើយគេនឹងត្រូវវិនាសរួមជាមួយពួកគេមិនខាន។ ដូច្នេះ ជារឿយៗ មនុស្សមើលឃើញស្ថានភាពបែបនេះ៖ មនុស្សម្នាក់បោះបង់ចោលព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែគេមិនទទួលទោសឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើការស្របតាមគោលការណ៍របស់ទ្រង់។ មានគោលការណ៍មួយចំនួនដែលមនុស្សអាចមើលឃើញ ប៉ុន្តែមានគោលការណ៍ខ្លះទៀត ព្រះជាម្ចាស់បានសម្រេចនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ដូច្នេះ មនុស្សមិនអាចមើលឃើញលទ្ធផលនោះឡើយ។ ផ្នែកដែលមនុស្សអាចមើលឃើញ មិនប្រាកដថាជាផ្នែកដ៏ពិតនោះឡើយ ប៉ុន្តែផ្នែកម្ខាងទៀត ជាផ្នែកដែលអ្នកមើលមិនឃើញ មានផ្ទុកនូវព្រះតម្រិះ និងសេចក្តីសន្និដ្ឋានដ៏ពិតប្រាកដរបស់ព្រះជាម្ចាស់។

មនុស្សដែលរត់ចេញ ក្នុងអំឡុងពេលនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាមនុស្សដែលបោះបង់ចោលផ្លូវដ៏ពិត

ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ដាក់ទោសមនុស្សដែលរត់គេចពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់ធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ខ្ញាល់ពួកគេខ្លាំងបែបនេះ? ជាដំបូង យើងដឹងហើយថា និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមានឫទ្ធានុភាព និងសេចក្ដីក្រោធ។ ទ្រង់មិនមែនជាកូនចៀមសម្រាប់ឱ្យនរណាម្នាក់កាប់សម្លាប់នោះទេ ហើយទ្រង់ក៏មិនមែនជាអាយ៉ងសម្រាប់ឱ្យមនុស្សញាក់តាមអំពើចិត្តនោះដែរ។ ទ្រង់ក៏មិនមែនជាខ្យល់ទទេ សម្រាប់ឱ្យគេផ្លុំទៅនេះទៅនោះដែរ។ ប្រសិនបើអ្នកពិតជាជឿថា ព្រះជាម្ចាស់មានអត្ថិភាពមែន នោះអ្នកគួរតែមានដួងចិត្តដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយអ្នកគួរតែដឹងថា សារជាតិរបស់ទ្រង់មិនមែនជាសារជាតិមួយដែលមិនចេះខ្ញាល់នោះឡើយ។ សេចក្តីខ្ញាល់នេះអាចបង្កឡើងដោយពាក្យសម្ដីមួយម៉ាត់ ឬប្រហែលជាគំនិតមួយ ឥរិយាបថដែលគ្មានបានការ ឬសូម្បីតែឥរិយាបថស្លូតបូត ពោលគឺជាឥរិយាបថមួយដែលសមគួរនៅក្នុងភ្នែក និងក្រមសីលធម៌របស់មនុស្ស ឬប្រហែលជាព្រះពិរោធនេះកើតឡើងដោយសារតែគោលលទ្ធិ ឬក៏ទ្រឹស្ដីមួយ។ យ៉ាងណាមិញ នៅពេលដែលអ្នកបានធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ ឱកាសរបស់អ្នកត្រូវបានបាត់បង់ ហើយថ្ងៃចុងក្រោយរបស់អ្នកបានមកដល់។ នេះជារឿងដ៏អាក្រក់ណាស់! ប្រសិនបើអ្នកមិនយល់ថា ព្រះជាម្ចាស់មិនអាចត្រូវបានប្រមាថ នោះអ្នកប្រហែលជាមិនខ្លាចទ្រង់ឡើយ ហើយអ្នកនឹងមានទម្លាប់ប្រមាថលើទ្រង់មិនខាន។ ប្រសិនបើអ្នកមិនដឹងពីរបៀបកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះអ្នកមិនអាចកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ ហើយអ្នកនឹងមិនដឹងពីរបៀបយកខ្លួនដើរនៅលើផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលជាការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នោះដែរ។ នៅពេលដែលអ្នកដឹង និងយល់ថា ព្រះជាម្ចាស់មិនអាចបំពានលើ នោះអ្នកនឹងដឹងពីអត្ថន័យនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់មិនខាន។

ការដើរនៅក្នុងផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ មិនសូវទាក់ទងនឹងចំនួននៃសេចក្តីពិតដែលអ្នកដឹង ចំនួននៃការល្បងលដែលអ្នកបានមានបទពិសោធ ឬកម្រិតដែលអ្នកបានទទួលការប្រៀនប្រដៅនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាអាស្រ័យលើប្រភេទនៃអាកប្បកិរិយាដែលអ្នកមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក និងអាស្រ័យលើសារជាតិដែលអ្នកសម្ដែងចេញវិញទេ។ សារជាតិរបស់មនុស្ស និងអត្តចរិតអត្តនោម័តិរបស់ពួកគេ ពិតជាសំខាន់និងចាំបាច់ខ្លាងណាស់។ ចំពោះអស់អ្នកដែលបានលះបង់ និងចាកចោលព្រះជាម្ចាស់ អាកប្បកិរិយាដ៏គួរឱ្យខ្ពើមរបស់គេចំពោះទ្រង់ និងដួងចិត្តរបស់គេដែលស្អប់ខ្ពើមសេចក្តីពិត បានធ្វើឱ្យនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់រួចទៅហើយ ដូច្នេះ ចំពោះទ្រង់ ពួកគេនឹងមិនទទួលបានការអត់ទោសឡើយ។ ពួកគេបានដឹងអំពីអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បានដឹងព័ត៌មានថា ទ្រង់បានយាងត្រលប់មកវិញ ហើយថែមទាំងបានមានបទពិសោធពីកិច្ចការថ្មីរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀតផង។ ការចាកចេញរបស់គេមិនមែនជាករណីមួយនៃការយល់ខុស ឬការច្របូកច្របល់ ឬក៏ត្រូវបានបង្ខំឱ្យចាកចេញនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានជ្រើសរើសចាកចេញពីព្រះជាម្ចាស់ដោយខ្លួនឯង ទាំងមនសិការច្បាស់លាស់។ ការចាកចេញរបស់ពួកគេមិនមែនជារឿងវង្វេងផ្លូវ ឬក៏ត្រូវបោះបង់ចោលនោះឡើយ។ ដូច្នេះ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេមិនមែនជាកូនចៀមដែលបានវង្វេងចេញពីហ្វូង ហើយក៏មិនមែនជាកូនពៅដែលបានវង្វេងផ្លូវនោះដែរ។ ពួកគេបានចាកចេញជាមួយនិទណ្ឌភាព ហើយលក្ខខណ្ឌ ស្ថានភាពបែបនេះបានធ្វើឱ្យនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ ហើយចេញពីសេចក្តីខ្ញាល់នេះហើយ ដែលទ្រង់ប្រទានឱ្យពួកគេនូវលទ្ធផលដែលគ្មានសង្ឃឹមនោះ។ តើលទ្ធផលប្រភេទនេះមិនគួរឱ្យខ្លាចទេឬ? ប្រសិនបើមនុស្សមិនស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេអាចបំពានលើទ្រង់។ នេះមិនមែនជារឿងតូចតាចឡើយ! ប្រសិនបើមនុស្សមិនយកចិត្តទុកដាក់លើអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ហើយនៅតែជឿថា ទ្រង់កំពុងតែទន្ទឹងរង់ចាំការវិលត្រលប់មកវិញរបស់ពួកគេ ដោយសារតែពួកគេជាកូនចៀមរបស់ទ្រង់ដែលវង្វេង ហើយទ្រង់នៅតែរង់ចាំឱ្យពួកគេប្រែចិត្ត នោះពួកគេនៅមិនឆ្ងាយពីថ្ងៃនៃការទទួលទោសរបស់ពួកគេឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនគ្រាន់តែបដិសេធមិនទទួលយកពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ ហើយដោយសារតែនេះជាលើកទីពីររបស់ពួកគេដែលធ្វើឱ្យនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ខ្ញាល់ ដូច្នេះ រឿងនេះនឹងកាន់តែអាក្រក់មិនខាន! អាកប្បកិរិយាឥតក្រែងរបស់មនុស្សទាំងនេះ បានបំពានលើបញ្ញត្តិរដ្ឋបាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើទ្រង់នឹងនៅតែទទួលយកពួកគេទៀតឬ? នៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ គោលការណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ទាក់ទងនឹងរឿងនេះគឺថា មនុស្សម្នាក់បានទទួលភាពច្បាស់លាស់អំពីផ្លូវមួយណាជាផ្លូវដ៏ពិត ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែអាចបដិសេធព្រះជាម្ចាស់ ហើយចាកចេញពីព្រះជាម្ចាស់ ទាំងគំនិតច្បាស់លាស់ទៀត បើដូច្នេះ ទ្រង់នឹងកាត់ផ្ដាច់ផ្លូវចំពោះសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់បុគ្គលបែបនេះ ហើយសម្រាប់បុគ្គលនេះ ផ្លូវចូលទៅកាន់នគរព្រះ នឹងត្រូវបិទមិនខាន។ នៅពេលដែលបុគ្គលនេះចូលមកគោះទ្វារម្ដងទៀត ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនបើកទ្វារឡើយ ហើយទ្រង់នឹងបិទទ្វារចំពោះបុគ្គលនេះជារៀងរហូត។ ប្រហែលជាអ្នករាល់គ្នាខ្លះបានអានសាច់រឿងរបស់ម៉ូសេនៅក្នុងព្រះគម្ពីររួចហើយ។ ក្រោយពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ចាក់ប្រេងតាំងលើម៉ូសេ មានអ្នកដឹកនាំចំនួន២៥០នាក់បានសម្ដែងការមិនស្ដាប់បង្គាប់ចំពោះម៉ូសេ ដោយសារតែទង្វើរបស់គាត់ និងហេតុផលជាច្រើនផ្សេងទៀត។ តើពួកគេបានបដិសេធមិនចុះចូលចំពោះនរណាទៅ? គឺមិនមែនជាម៉ូសេឡើយ។ ពួកគេបានបដិសេធមិនព្រមចុះចូលចំពោះការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេបដិសេធមិនព្រមចុះចូលចំពោះកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅលើបញ្ហានេះ។ ពួកគេបាននិយាយដូចខាងក្រោម៖ «ពួកអ្នករាល់គ្នាធ្វើជ្រុលពេកហើយ! ដោយឃើញក្រុមជំនុំម្នាក់ៗបរិសុទ្ធ ព្រះ‌យេហូវ៉ាគង់នៅកណ្ដាលចំណោមពួកគេ»។ បើតាមទស្សនៈរបស់មនុស្ស តើពាក្យ និងឃ្លាទាំងនេះធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងឬទេ? មិនធ្ងន់ធ្ងរនោះទេ។ យ៉ាងហោចណាស់ អត្ថន័យត្រង់នៃពាក្យទាំងនេះ មិនធ្ងន់ធ្ងរឡើយ។ នៅក្នុងន័យច្បាប់ ពួកគេមិនបានល្មើសច្បាប់ណាមួយឡើយ ដោយសារតែនៅផ្នែកខាងក្រៅនេះមិនមែនជាភាសា ឬពាក្យបែបប្រឆាំងឡើយ ហើយក៏មិនមានន័យលាក់កំបាំងបែបប្រមាថនោះដែរ។ នេះគ្រាន់តែជាប្រយោគបែបសាមញ្ញប៉ុណ្ណោះ គ្មានអ្វីលើសពីនេះទេ។ ចុះហេតុអ្វីបានជាពាក្យទាំងនេះធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់យ៉ាងខ្លាំងបែបនេះ? នោះគឺដោយសារតែពួកគេមិនបាននិយាយទៅកាន់មនុស្សឡើយ ប៉ុន្តែទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់វិញ។ អាកប្បកិរិយា និងនិស្ស័យដែលពួកគេសម្ដែងចេញ ធ្វើឱ្យនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ ហើយពួកគេប្រមាថនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមិនគួរត្រូវបានប្រមាថឡើយ។ យើងទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែដឹងអំពីលទ្ធផលដែលអ្នកដឹកនាំទាំងនេះទទួលបាននៅទីចុងបញ្ចប់ហើយ។ ទាក់ទងនឹងមនុស្សដែលបានបោះបង់ព្រះជាម្ចាស់ តើពួកគេមានទស្សនៈដូចម្ដេចទៅ? តើពួកគេមានអាកប្បកិរិយាដូចម្ដេចទៅ? ចុះហេតុអ្វីបានជាទស្សនៈ និងអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ដោះស្រាយជាមួយពួកគេបែបនេះ? ហេតុផលនោះគឺថា ទោះបីជាពួកគេដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែជ្រើសរើសក្បត់ទ្រង់ទៀត។ នេះហើយជាហេតុផលដែលនាំឱ្យពួកគេមិនទទួលបានឱកាសសម្រាប់សេចក្តីសង្រ្គោះ។ ដូចមានចែងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរថា «ដ្បិតក្រោយពីយើងបានទទួលចំណេះដឹងអំពីសេចក្ដីពិតហើយ ប្រសិនបើយើងនៅមានចេតនាប្រព្រឹត្តអំពើបាបទៀត នោះនឹងលែងមានតង្វាយលោះបាបទៀតហើយ» (ហេព្រើរ ១០:២៦)។ ឥឡូវនេះ តើអ្នករាល់គ្នាយល់ច្បាស់អំពីរឿងនេះហើយឬនៅ?

(ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៧

វាសនារបស់មនុស្សត្រូវបានសម្រេចដោយអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេចំពោះព្រះជាម្ចាស់

ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ ហើយមនុស្សមានឥរិយាបថខុសគ្នាទៅតាមស្ថានភាពផ្សេងគ្នាបែបណា នោះអាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ចំពោះឥរិយាបថទាំងនេះ ក៏ខុសគ្នាទៅតាមនោះដែរ ដោយសារតែទ្រង់មិនមែនជាអាយ៉ង ក៏មិនមែនជាខ្យល់ទទេនោះដែរ។ ការបានដឹងអំពីអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជារឿងដែលសក្ដិសមក្នុងការស្វែងយល់សម្រាប់មនុស្សជាតិ។ តាមរយៈការដឹងអំពីអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សគួរតែរៀនពីរបៀបដែលពួកគេអាចទទួលបានបន្ដិចម្ដងៗនូវចំណេះដឹងអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងយល់ពីព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ នៅពេលដែលអ្នកចាប់ផ្ដើមយល់អំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បន្ដិចម្ដងៗ នោះអ្នកនឹងមិនមានអារម្មណ៍ថា ការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ គឺជារឿងដែលពិបាកសម្រេចបាននោះឡើយ។ លើសពីនេះទៅទៀត នៅពេលដែលអ្នកយល់ពីព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្នកនឹងមិនទំនងជាទាញសេចក្តីសន្និដ្ឋានអំពីទ្រង់ឡើយ។ នៅពេលដែលអ្នកឈប់ទាញសេចក្តីសន្និដ្ឋានអំពីព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្នកនឹងទំនងជាមិនសូវបំពានទ្រង់ឡើយ ហើយព្រះជាម្ចាស់នឹងនាំអ្នកឱ្យទទួលបានចំណេះដឹងអំពីទ្រង់ដោយមិនដឹងខ្លួន។ ការនេះនឹងបំពេញដួងចិត្តរបស់អ្នកនូវការគោរពស្រឡាញ់ចំពោះទ្រង់។ បន្ទាប់មក អ្នកនឹងឈប់ដាក់កម្រិតព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈរបៀបនៃគោលលទ្ធិ ន័យពាក្យ និងទ្រឹស្ដីដែលអ្នកបានរៀន។ ផ្ទុយទៅវិញ តាមរយៈការបន្តស្វែងរកបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការ នោះអ្នកនឹងក្លាយជាបុគ្គលស្ងួនភ្ញារបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងមិនដឹងខ្លួន។

មនុស្សមិនអាចមើលឃើញ និងប៉ះពាល់កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ ប៉ុន្តែចំពោះព្រះជាម្ចាស់វិញ ទ្រង់ជ្រាបដឹង ហើយថែមទាំងទតមើលឃើញទង្វើរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ រួមជាមួយអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេដែលមានចំពោះទ្រង់ទៀតផង។ នេះជាអ្វីមួយដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាគួរតែទទួលស្គាល់ និងដឹងយ៉ាងច្បាស់។ អ្នកប្រហែលជាសួរខ្លួនឯងគ្រប់ពេលថា៖ «តើព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបដឹងអំពីអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងតែធ្វើនៅទីនេះទេ? តើទ្រង់ជ្រាបដឹងអំពីអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងតែគិតឥឡូវនេះឬទេ? ប្រហែលជាទ្រង់ជ្រាបដឹង ហើយទ្រង់ប្រហែលជាមិនជ្រាបដឹងឡើយ»។ ប្រសិនបើអ្នកមានទស្សនៈបែបនេះ នោះការដើរតាម និងការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ទាំងមានចិត្តសង្ស័យចំពោះកិច្ចការ និងអត្ថិភាពរបស់ទ្រង់ នោះមិនយូរមិនឆាប់ អ្នកនឹងធ្វើឱ្យទ្រង់ខ្ញាល់នៅថ្ងៃណាមួយមិនខាន ព្រោះថាអ្នកកំពុងតែឈរឃ្លីងឃ្លោងនៅចុងជ្រោះដ៏គ្រោះថ្នាក់។ ខ្ញុំបានឃើញមនុស្សដែលបានជឿលើព្រះជាម្ចាស់អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែមិនទទួលបានតថភាពនៃសេចក្តីពិត ហើយក៏មិនបានយល់អំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ មនុស្សទាំងនេះគ្មានវឌ្ឍនភាពនៅក្នុងជីវិត និងកម្ពស់របស់ពួកគេឡើយ ដ្បិតពួកគេប្រកាន់ខ្ជាប់តែនឹងគោលលទ្ធិដ៏រាក់កំផែលបំផុតប៉ុណ្ណោះ។ នោះគឺដោយសារតែមនុស្សបែបនេះមិនដែលអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេក៏មិនដែលទទួលយក និងទទួលស្គាល់អត្ថិភាពរបស់ទ្រង់ដែរ។ តើអ្នកគិតថា ព្រះជាម្ចាស់មានពេញដោយសេចក្តីអំណរចំពោះមនុស្សបែបនេះឬទេ? តើពួកគេកម្សាន្តព្រះទ័យទ្រង់ឬទេ? ដូច្នេះ វាជារបៀបដែលមនុស្សជឿលើព្រះជាម្ចាស់ដែលកំណត់ពីវាសនារបស់ខ្លួន។ ទាក់ទងនឹងរបៀបដែលមនុស្សស្វែងរក និងរបៀបដែលមនុស្សចូលទៅជិតព្រះជាម្ចាស់ អាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេពិតជាសំខាន់ណាស់។ មិនត្រូវព្រងើយកន្ដើយដាក់ព្រះជាម្ចាស់ ធ្វើដូចទ្រង់ជាខ្យល់ទទេរសាត់អណ្ដែតជុំវិញក្បាលអ្នកពីខាងក្រោយឡើយ។ អ្នកត្រូវគិតអំពីព្រះជាម្ចាស់ដែលអ្នកជឿ ជាព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ ជាព្រះដ៏ពិតវិញ។ ទ្រង់មិនមែនជាព្រះដែលកំពុងតែគង់នៅស្ថានសួគ៌ជាន់ទីបី ទាំងគ្មានកិច្ចការដែលត្រូវធ្វើនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់តែងតែទតមើលដួងចិត្តរបស់មនុស្សគ្រប់រូប សង្កេតមើលអ្វីដែលអ្នកធ្វើ ទតមើលគ្រប់ទាំងពាក្យសម្ដី និងគ្រប់ទាំងទង្វើតូចៗរបស់អ្នក ទតមើលពីរបៀបដែលអ្នកប្រព្រឹត្ត និងអាកប្បកិរិយាដែលអ្នកមានចំពោះទ្រង់។ មិនថាអ្នកព្រមថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះជាម្ចាស់ ឬក៏អត់នោះឡើយ គ្រប់ទាំងឥរិយាបថ គំនិត និងយោបល់របស់អ្នកសុទ្ធតែត្រូវបានលាតត្រដាងនៅចំពោះទ្រង់ ហើយទ្រង់កំពុងតែទតឃើញយ៉ាងច្បាស់។ ដោយផ្អែកលើឥរិយាបថ ទង្វើ និងអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកដែលមានចំពោះទ្រង់ នោះព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ្នក និងអាកប្បកិរិយាដែលទ្រង់មានចំពោះអ្នក ក៏ផ្លាស់ប្ដូរទៅតាមនោះដែរ។ ខ្ញុំចង់ផ្ដល់ជាដំបូន្មានខ្លះដល់មនុស្សមួយចំនួនថា៖ កុំចាត់ទុកខ្លួន ដូចជាទារកនៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគិតថាទ្រង់គួរតែស្រឡាញ់អ្នក ទ្រង់មិនអាចចាកចោលអ្នក ហើយអាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ចំពោះអ្នកនៅតែដដែល និងមិនប្រែប្រួលនោះឡើយ ហើយខ្ញុំសូមផ្ដល់យោបល់ថា អ្នកគួរតែឈប់ស្រមើស្រមៃទៀតទៅ! ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះដ៏សុចរិតនៅក្នុងការប្រព្រឹត្តរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សម្នាក់ៗ ហើយទ្រង់តែងតែស្មោះត្រង់ចំពោះវិធីសាស្ត្ររបស់ទ្រង់ក្នុងការយកឈ្នះ និងការសង្រ្គោះមនុស្ស។ នេះគឺជាការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់ប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សម្នាក់ៗយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ គឺមិនដូចជាសត្វចិញ្ចឹមដែលប្រលែងលេងនោះឡើយ។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស មិនមែនជាសេចក្តីស្រឡាញ់បែបថ្នាក់ថ្នម ឬបែបធ្វើឱ្យក្មេងខូចនោះឡើយ ហើយសេចក្តីមេត្តាករុណា និងសេចក្តីអត់ឱនរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិវិញ ក៏មិនបណ្ដែតបណ្តោយ ឬធ្វេសប្រហែសនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សពាក់ព័ន្ធនឹងការស្ញប់ស្ញែង ការអាណិត និងការគោរពចំពោះជីវិត ហើយសេចក្តីមេត្តាករុណា និងសេចក្តីអត់ឱនរបស់ទ្រង់បង្ហាញពីសេចក្តីរំពឹងទុករបស់ទ្រង់ចំពោះពួកគេ ហើយវាជាអ្វីដែលមនុស្សត្រូវការដើម្បីរស់រាន។ ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ ហើយព្រះជាម្ចាស់តែងតែមានអត្ថិភាពជានិច្ច។ អាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិផ្អែកលើសេចក្តីសុចរិត មិនមែនចេញពីក្បួនច្បាប់ដ៏ម៉ឺងម៉ាត់ឡើយ ហើយវាអាចផ្លាស់ប្ដូរបាន។ ចេតនារបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិកំពុងតែផ្លាស់ប្ដូរ និងផ្លាស់ប្រែបន្ដិចម្ដងៗទៅតាមពេលវេលា អាស្រ័យលើកាលៈទេសៈដែលកើតឡើង និងស្របតាមអាកប្បកិរិយារបស់មនុស្សម្នាក់ៗ។ ដូច្នេះ អ្នកគួរតែដឹងនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នកយ៉ាងច្បាស់ថា សារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនប្រែប្រួលឡើយ ហើយដឹងទៀតថា និស្ស័យរបស់ទ្រង់នឹងបង្ហាញចេញនៅពេលវេលាខុសគ្នា និងនៅក្នុងបរិបទខុសគ្នា។ អ្នកប្រហែលជាគិតថា នេះមិនមែនជារឿងធំឡើយ ហើយអ្នកអាចប្រើសញ្ញាណផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ដើម្បីស្រមៃពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់គួរតែធ្វើរឿងផ្សេងៗ។ យ៉ាងណាមិញ វាមានពេលខ្លះដែលភាពផ្ទុយគ្នាទាំងស្រុងនៃទស្សនៈរបស់អ្នកអាចជាការពិត ហើយដោយប្រើប្រាស់សញ្ញាណផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ដើម្បីព្យាយាមវាស់ស្ទង់ព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្នកបានធ្វើឱ្យទ្រង់ខ្ញាល់រួចទៅហើយ។ នោះគឺដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់មិនធ្វើការតាមរបៀបដែលអ្នកគិតថា ទ្រង់ត្រូវធ្វើនោះឡើយ ហើយទ្រង់ក៏មិនចាត់ទុករឿងនេះ ដូចអ្វីដែលអ្នកនិយាយថា ទ្រង់នឹងចាត់ទុកនោះដែរ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំសូមរំឭកអ្នកឱ្យប្រុងប្រយ័ត្ន និងមានប្រាជ្ញានៅក្នុងរបៀបគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកធ្វើ ហើយរៀនពីរបៀបដើរតាមគោលការណ៍នៃការដើរនៅក្នុងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការទាំងអស់ ដែលជាការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់វិញ។ អ្នកត្រូវតែមានការយល់ដឹងឱ្យបានម៉ឺងម៉ាត់ទាក់ទងនឹងបំណងព្រះហឫទ័យ និងអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្នកត្រូវតែរកមនុស្សដែលទទួលបានការបំភ្លឺ ដើម្បីប្រាប់រឿងនេះដល់អ្នក ហើយអ្នកត្រូវតែស្វែងរកទ្រង់យ៉ាងអស់ពីចិត្ត។ មិនត្រូវចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់នៃជំនឿរបស់អ្នក ដូចជារូបត្លុក ដោយវិនិច្ឆ័យទ្រង់តាមចិត្ត ទាញសេចក្តីសន្និដ្ឋានអំពីទ្រង់តាមអំពើចិត្ត ហើយមិនប្រព្រឹត្តចំពោះទ្រង់ ដោយការគោរពដែលទ្រង់សមទទួលនោះឡើយ។ ទោះបីព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែនាំសេចក្តីសង្រ្គោះដល់អ្នក និងកំពុងតែកំណត់ពីលទ្ធផលរបស់អ្នកក៏ដោយ ក៏ទ្រង់អាចប្រទានដល់អ្នកនូវសេចក្តីមេត្តាករុណា សេចក្តីអត់ឱន ឬការជំនុំជម្រះ និងការវាយផ្ចាលបានដែរ ប៉ុន្តែលើសពីនេះ អាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ចំពោះអ្នកមិននៅដដែលឡើយ។ វាអាស្រ័យលើអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកដែលមានចំពោះទ្រង់ ក៏ដូចជាការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីទ្រង់ដែរ។ មិនត្រូវបណ្ដោយឱ្យទិដ្ឋភាពមួយនៃចំណេះដឹង ឬការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីព្រះជាម្ចាស់ មកកំណត់ដាក់កម្រិតទ្រង់ជារៀងរហូតឡើយ។ មិនត្រូវជឿលើព្រះដែលស្លាប់ឡើយ ប៉ុន្តែចូរជឿលើព្រះដែលមានព្រះជន្មរស់វិញ។ ត្រូវចាំជានិច្ចអំពីការនេះ! ទោះបីជាខ្ញុំបានពិភាក្សាអំពីសភាពពិតប្រាកដខ្លះនៅត្រង់នេះ ជាការពិតដែលអ្នករាល់គ្នាត្រូវតែឮ ទាក់ទងនឹងសភាពបច្ចុប្បន្ន និងកម្ពស់បច្ចុប្បន្នរបស់អ្នករាល់គ្នាក៏ដោយ ក៏ឥឡូវនេះ ខ្ញុំនឹងមិនទាមទារខ្លាំងពេកពីអ្នករាល់គ្នាឡើយ ដើម្បីកុំឱ្យរលត់ដល់អារម្មណ៍រំភើបរបស់អ្នករាល់គ្នា។ ដ្បិតការធ្វើបែបនេះ អាចធ្វើឱ្យដួងចិត្តរបស់អ្នកពេញដោយភាពងងឹតអាប់អួរខ្លាំងពេក និងធ្វើឱ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ខកចិត្តខ្លាំងចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នករាល់គ្នាអាចប្រើសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែលអ្នកមាននៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក ហើយមានអាកប្បកិរិយាគោរពចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលដើរនៅលើផ្លូវដែលនៅខាងមុខ។ មិនត្រូវចាត់ទុកការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ជារឿងមិនសំខាន់ឡើយ ប៉ុន្តែត្រូវចាត់ទុកវាថាជារឿងដ៏ធំបំផុតមួយ។ ចូរដាក់វានៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក យកវាទៅអនុវត្ត ហើយផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងជីវិតពិត។ មិនត្រូវគ្រាន់តែនិយាយឱ្យរួចពីមាត់ឡើយ ព្រោះថានេះគឺជារឿងស្លាប់រស់ និងជារឿងមួយដែលនឹងកំណត់ពីវាសនារបស់អ្នក។ មិនត្រូវចាត់ទុករឿងនេះជារឿងលេងសើច ឬជារឿងក្មេងលេងឡើយ! បន្ទាប់ពីចែកចាយពាក្យទាំងនេះជាមួយអ្នករាល់គ្នានៅថ្ងៃនេះហើយ ខ្ញុំចង់ដឹងថាតើអ្នករាល់គ្នាទទួលបានការយល់ដឹងកម្រិតណាទៅ។ ចំពោះអ្វីដែលខ្ញុំបាននិយាយនេះ តើអ្នករាល់គ្នាមានសំណួរចង់សួរឬទេ?

ទោះបីជាប្រធានបទទាំងនេះហាក់ដូចជាថ្មីបន្តិច និងខុសគ្នាបន្ដិចពីទស្សនៈរបស់អ្នករាល់គ្នា ខុសពីការស្វែងរកជាធម្មតារបស់អ្នករាល់គ្នា និងអ្វីដែលអ្នកចង់យកចិត្តទុកដាក់ក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំគិតថា នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាបានប្រកបគ្នាជាមួយប្រធានបទទាំងនេះអស់មួយរយៈពេលមក នោះអ្នកនឹងមានការយល់ដឹងទូទៅមួយអំពីអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំបាននិយាយនៅត្រង់នេះមិនខាន។ ប្រធានបទទាំងនេះគឺថ្មីស្រឡាង និងជាប្រធានបទដែលអ្នករាល់គ្នាមិនធ្លាប់បានពិចារណាពីមុនមកឡើយ ដូច្នេះ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា វានឹងមិនបន្ថែមជាបន្ទុកដល់អ្នករាល់គ្នានោះទេ។ នៅថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមិននិយាយពាក្យទាំងនេះ ដើម្បីបន្លាចអ្នករាល់គ្នាឡើយ ហើយខ្ញុំក៏មិនប្រើប្រាស់ពាក្យទាំងនេះមកធ្វើជារបៀបដោះស្រាយជាមួយអ្នករាល់គ្នានោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គោលបំណងរបស់ខ្ញុំ គឺដើម្បីជួយអ្នករាល់គ្នាឱ្យយល់ពីតថភាពជាក់ស្ដែងអំពីសេចក្តីពិត។ ដោយសារតែមានភាពខុសគ្នារវាងមនុស្សជាតិ និងព្រះជាម្ចាស់ ទោះបីមនុស្សជឿលើព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនដែលយល់ពីទ្រង់ ឬដឹងពីអាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ដែរ។ មនុស្សក៏មិនដែលមានចិត្តរំភើបចង់ដឹងពីអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានជឿ និងបានប្រព្រឹត្តទាំងងងឹតងងល់ និងបានធ្វេសប្រហែសនៅក្នុងចំណេះដឹង និងការយល់ដឹងរបស់គេអំពីព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ ខ្ញុំពិតជាចង់ជម្រះបញ្ហាទាំងអស់នេះឱ្យជ្រះស្អាតសម្រាប់អ្នករាល់គ្នា និងជួយឱ្យអ្នករាល់គ្នាយល់អំពីប្រភេទនៃព្រះជាម្ចាស់ដែលអ្នករាល់គ្នាជឿលើនោះ ក៏ដូចជាយល់អំពីអ្វីដែលទ្រង់កំពុងតែមានព្រះតម្រិះ យល់ពីអាកប្បកិរិយាដែលទ្រង់មានទាក់ទងនឹងការប្រព្រឹត្តរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សផ្សេងៗ យល់ដឹងអំពីគម្លាតដែលអ្នករាល់គ្នាមិនបានបំពេញតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់ និងយល់អំពីភាពខុសគ្នាដ៏ធំរវាងទង្វើរបស់អ្នក និងបទដ្ឋានដែលទ្រង់ទាមទារ។ គោលដៅក្នុងការប្រាប់អ្នកអំពីរឿងទាំងនេះ គឺដើម្បីផ្ដល់ឱ្យអ្នករាល់គ្នានូវម៉ែត្រវាស់ ដើម្បីវាស់វែងខ្លួនឯង ហើយក៏ដើម្បីឱ្យអ្នកដឹងអំពីលទ្ធផលដែលអ្នកនឹងទទួលបាននៅលើផ្លូវដែលអ្នកដើរ ដឹងអំពីអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាមិនទទួលបាននៅលើផ្លូវនេះ និងនៅក្នុងផ្នែកអ្វីខ្លះដែលអ្នករាល់គ្នាមិនបានចូលរួមពាក់ព័ន្ធ។ ក្នុងពេលប្រាស្រ័យទាក់ទងនៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា ជានិច្ចកាល អ្នកនិយាយអំពីប្រធានបទពិភាក្សាទូទៅពីរបី ដែលមានវិសាលភាពចង្អៀត និងមានខ្លឹមសាររាក់កំផែល។ វាមាននូវចម្ងាយ និងគម្លាត រវាងការដែលអ្នកពិភាក្សា និងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏ដូចជារវាងកិច្ចពិភាក្សារបស់អ្នក និងវិសាលភាព និងបទដ្ឋាននៃការទាមទាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ការបន្តធ្វើបែបនេះតទៅទៀត នឹងនាំឱ្យអ្នករាល់គ្នាងាកចេញពីផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់កាន់តែឆ្ងាយមិនខាន។ អ្នករាល់គ្នាកំពុងតែយកព្រះសូរសៀងបច្ចុប្បន្នរបស់ព្រះជាម្ចាស់មកធ្វើជាកម្មវត្ថុនៃការថ្វាយបង្គំ ហើយចាត់ទុកជាក្បួនពិធី និងបទបញ្ញត្តិ។ នេះជាគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែធ្វើ! ជាក់ស្ដែង ព្រះជាម្ចាស់គ្មានកន្លែងនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាឡើយ ហើយទ្រង់ក៏មិនដែលទទួលបានដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាដែរ។ មនុស្សខ្លះគិតថា ការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់គឺជារឿងពិបាកណាស់ ហើយនេះគឺជាការពិត។ វាពិតជាពិបាកមែន។ ប្រសិនបើមនុស្សត្រូវបានបង្កើតមក ដើម្បីបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេ និងសម្រេចតែកិច្ចការផ្នែកខាងក្រៅ ហើយខំប្រឹងធ្វើការ នោះពួកគេនឹងគិតថា ការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ គឺជារឿងងាយស្រួលណាស់ ដោយសារតែកិច្ចការទាំងអស់នេះស្ថិតនៅក្នុងវិសាលភាពនៃដែនសមត្ថភាពរបស់មនុស្ស។ យ៉ាងណាមិញ នៅពេលដែលប្រធានបទប្ដូរទៅរកបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្ស នោះចេញពីទស្សនៈរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នា អ្វីៗហាក់ដូចជាចាប់ផ្ដើមពិបាកជាងមុន។ នោះគឺដោយសារតែការនេះពាក់ព័ន្ធនឹងការយល់ដឹងរបស់មនុស្សអំពីសេចក្តីពិត និងច្រកចូលរបស់គេទៅក្នុងការពិត ដូច្នេះ វាច្បាស់ជានឹងមានភាពលំបាកនៅកម្រិតណាមួយ! ទោះបីជាយ៉ាងណា នៅពេលដែលអ្នកឆ្លងកាត់ទ្វារទីមួយ ហើយចាប់ផ្ដើមទទួលបានច្រកចូល នោះអ្វីៗនឹងកាន់តែស្រួលបន្ដិចម្ដងៗមិនខាន។

(ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៨

ទីចាប់ផ្ដើមសម្រាប់ការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ គឺជាការចាត់ទុកទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់

មុននេះបន្ដិច មានមនុស្សម្នាក់បានសួរថា៖ តើវាយ៉ាងដូចម្ដេចវិញបានជា ទោះបីជាយើងស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនជាងយ៉ូបក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែមិនអាចគោរពទ្រង់បាន? កាលពីពេលមុន យើងបានពិភាក្សាអំពីរឿងនេះខ្លះៗហើយ។ តាមពិតទៅ យើងក៏បានពិភាក្សាអំពីសារជាតិនៃសំណួរនេះកាលពីមុនដែរ ដែលបង្ហាញពីការពិតថា ទោះបីជាយ៉ូបមិនបានស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់កាលគ្រានោះក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែចាត់ទុកទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ ហើយគោរពទ្រង់ ដូចជាម្ចាស់នៃស្ថានសួគ៌ និងផែនដី ព្រមទាំងរបស់សព្វសារពើដែរ។ យ៉ូបមិនបានចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ជាខ្មាំងសត្រូវឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានថ្វាយបង្គំទ្រង់ ដូចជាព្រះអាទិករនៃរបស់សព្វសារពើ។ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សសព្វថ្ងៃប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំងបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាពួកគេមិនអាចគោរពទ្រង់បាន? ហេតុផលមួយគឺថា ពួកគេត្រូវបានអារក្សសាតាំងធ្វើឱ្យពុករលួយយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ហើយជាមួយនិស្ស័យសាតាំងដែលជាប់យ៉ាងជ្រៅនេះ ពួកគេបានក្លាយជាសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ ទោះបីជាពួកគេជឿលើព្រះជាម្ចាស់ និងទទួលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែអាចប្រឆាំងនឹងទ្រង់ ហើយដាក់ខ្លួនប្រឆាំងនឹងទ្រង់ដដែល។ ការនេះត្រូវបានកំណត់ដោយនិស្ស័យរបស់មនុស្ស។ ហេតុផលមួយទៀតគឺថា ទោះបីជាពួកគេមានជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏មនុស្សមិនបានចាត់ទុកទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេចាត់ទុកទ្រង់ជាអ្នកប្រឆាំងចំពោះមនុស្ស ចាត់ទុកទ្រង់ជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេមិនអាចជានាជាមួយព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ ហេតុផលគឺសាមញ្ញបែបនេះ។ តើរឿងនេះមិនត្រូវបានលើកឡើងនៅក្នុងវគ្គមុនរបស់យើងទេឬ? សូមគិតអំពីការនេះ៖ តើនេះមិនមែនជាហេតុផលទេឬ? អ្នកអាចមានចំណេះដឹងបន្ដិចបន្ដួចអំពីព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែ តើចំណេះដឹងនេះមានអ្វីខ្លះទៅ? តើនេះមិនមែនជាអ្វីមួយដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាកំពុងតែជជែកគ្នាទេឬ? តើវាមិនមែនជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលប្រាប់អ្នកទេឬ? អ្នកដឹងតែទិដ្ឋភាពខាងទ្រឹស្ដី និងខាងគោលលទ្ធិប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែ តើអ្នកធ្លាប់ស្គាល់ព្រះភ័ក្ត្រដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? តើអ្នកមានចំណេះដឹងបែបស្រមើស្រមៃឬ? តើអ្នកមានចំណេះដឹង និងបទពិសោធជាក់ស្ដែងឬទេ? ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនធ្លាប់មានបន្ទូលប្រាប់អ្នកទេ តើអ្នកអាចដឹងឬ? ចំណេះដឹងបែបទ្រឹស្ដីរបស់អ្នកមិនតំណាងឱ្យចំណេះដឹងដ៏ពិតឡើយ។ ជារួមមក ទោះបីជាអ្នកដឹងច្រើនកម្រិតណា ឬអ្នកបានដឹងអំពីវាដោយរបៀបណាក៏ដោយ ប្រសិនបើអ្នកមិនទទួលបានការយល់ដឹងដ៏ពិតអំពីព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះទ្រង់នឹងក្លាយជាសត្រូវរបស់អ្នក ហើយប្រសិនបើអ្នកមិនចាប់ផ្ដើមចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ ជាព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះទ្រង់នឹងប្រឆាំងជាមួយអ្នក ព្រោះថាអ្នកជាអ្នកតំណាងរបស់អារក្សសាតាំង។

នៅពេលដែលអ្នកនៅជាមួយព្រះគ្រីស្ទ អ្នកប្រហែលជាអាចបម្រើទ្រង់នូវអាហារបីពេលក្នុងមួយថ្ងៃ ឬប្រហែលជាបម្រើទឹកតែទ្រង់ និងជួយមើលថែតម្រូវការជីវិតរបស់ទ្រង់ នោះអ្នកនឹងបានចាត់ទុកព្រះគ្រីស្ទថា ជាព្រះជាម្ចាស់។ គ្រប់ពេលដែលមានអ្វីមួយកើតឡើង ទស្សនៈរបស់មនុស្សតែងតែផ្ទុយពីទស្សនៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយមនុស្សតែងតែមិនយល់ និងមិនទទួលយកទស្សនៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ទោះបីមនុស្សអាចចុះសម្រុងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ពីសម្បកក្រៅក៏ដោយ ក៏នេះមិនមែនមានន័យថា ពួកគេពិតជាចុះសម្រុងជាមួយទ្រង់នោះដែរ។ នៅពេលដែលមានអ្វីមួយកើតឡើង សេចក្តីពិតនៃការមិនស្ដាប់បង្គាប់របស់មនុស្សជាតិចាប់ផ្ដើមលេចឡើង ដើម្បីបញ្ជាក់ពីការប្រឆាំងដែលកើតមានរវាងមនុស្ស និងព្រះជាម្ចាស់។ ការប្រឆាំងនេះមិនមែនជាការប្រឆាំងមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស ឬអំពីការដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់ប្រឆាំងចំពោះពួកគេនោះទេ ហើយវាក៏មិនមែនទ្រង់ដែលដាក់ពួកគេឱ្យប្រឆាំងនឹងទ្រង់ បន្ទាប់មក ទ្រង់ប្រព្រឹត្តចំពោះពួកគេបែបនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាគឺជាសារជាតិប្រឆាំងចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែលពួនសម្ងំនៅក្នុងឆន្ទៈដ៏ស្រមើស្រមៃរបស់មនុស្ស និងនៅក្នុងការមិនដឹងខ្លួនរបស់គេ។ ដោយសារតែមនុស្សចាត់ទុកការទាំងអស់ដែលមកពីព្រះជាម្ចាស់ ជាវត្ថុសម្រាប់ការស្រាវជ្រាវរបស់ពួកគេ ដូច្នេះ ការឆ្លើយតបរបស់ពួកគេចំពោះអ្វីដែលមកពីព្រះជាម្ចាស់ និងចំពោះអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលពាក់ព័ន្ធនឹងព្រះជាម្ចាស់ គឺជាការទាយស្មាន ការសង្ស័យ ហើយបន្ទាប់មក ពួកគេក៏ផ្ដើមមានអាកប្បកិរិយាដែលប្រឆាំង និងជំទាស់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ក្រោយមកទៀត ពួកគេផ្ដើមមានអារម្មណ៍អវិជ្ជមាននៅក្នុងការជំទាស់ ឬប្រជែងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ រហូតដល់សង្ស័យក្នុងចិត្តថាតើព្រះជាម្ចាស់សក្ដិសមឱ្យពួកគេដើរតាមឬក៏អត់។ ទោះបីវិចារណញ្ញាណរបស់ពួកគេប្រាប់ពួកគេថា ពួកគេមិនគួរប្រព្រឹត្តតាមបែបនេះតទៅទៀតក៏ដោយ ក៏ពួកគេនឹងនៅតែជ្រើសរើសប្រកាន់យកវាដដែល គឺបន្តធ្វើរហូតដល់ទីបញ្ចប់ ដោយគ្មានចិត្តអល់អែកនោះឡើយ។ ឧទាហរណ៍ តើអ្វីទៅជាប្រតិកម្មដំបូងដែលមនុស្សខ្លះមាន នៅពេលដែលពួកគេឮពាក្យចចាមអារ៉ាម ឬពាក្យមូលបង្កាច់អំពីព្រះជាម្ចាស់? ប្រតិកម្មដំបូងរបស់ពួកគេ គឺចាប់ផ្ដើមឆ្ងល់ថាតើពាក្យចចាមអារ៉ាមទាំងនោះជាការពិត ឬក៏អត់ និងថាតើពាក្យចចាមអារ៉ាមទាំងនេះមានពិត ឬក៏អត់ ហើយបន្ទាប់មក ពួកគេចាប់ផ្ដើមមានអាកប្បកិរិយាបែបរង់ចាំមើល។ បន្ទាប់មក ពួកគេចាប់ផ្ដើមគិតថា «វាគ្មានផ្លូវក្នុងការផ្ទៀងផ្ទាត់រឿងនេះឡើយ។ តើវាពិតជាបានកើតឡើងឬទេ? តើពាក្យចចាមអារ៉ាមនេះជាការពិតឬក៏អត់?» ទោះបីមនុស្សបែបនេះមិនបង្ហាញវាចេញមកខាងក្រៅក៏ដោយ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ពួកគេបានចាប់ផ្ដើមសង្ស័យ និងចាប់ផ្ដើមបដិសេធព្រះជាម្ចាស់រួចទៅហើយ។ តើអ្វីទៅជាសារជាតិនៃអាកប្បកិរិយាបែបនេះ និងសារជាតិនៃទស្សនៈបែបនេះទៅ? តើវាមិនមែនជាអំពើក្បត់ទេឬ? ប្រសិនបើពួកគេមិនបានជួបរឿងនេះទេ នោះអ្នកមិនអាចមើលឃើញអំពីទស្សនៈរបស់មនុស្សទាំងនេះឡើយ។ វាហាក់ដូចជាពួកគេមិនមានជម្លោះជាមួយព្រះជាម្ចាស់ឡើយ និងហាក់ដូចជាពួកគេមិនចាត់ទុកទ្រង់ជាសត្រូវរបស់គេអ៊ីចឹង។ យ៉ាងណាមិញ នៅពេលដែលពួកគេបានជួបបញ្ហា ភ្លាមៗនោះពួកគេក៏ឈរជាមួយសាតាំង ហើយប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់។ តើការនេះមានន័យដូចម្ដេចទៅ? វាមានន័យថា មនុស្ស និងព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែប្រឆាំងគ្នា! វាមិនមែនព្រះជាម្ចាស់ចាត់ទុកមនុស្សជាខ្មាំងសត្រូវឡើយ ប៉ុន្តែ វាជាសារជាតិរបស់មនុស្សផ្ទាល់ ដែលប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់។ ទោះបីជាពួកគេបានដើរតាមទ្រង់យូរប៉ុនណា ឬពួកគេធ្លាប់បានបង់ថ្លៃដ៏ធំយ៉ាងណា ហើយទោះបីជាពួកគេបានសរសើរតម្កើងព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងណា ពួកគេខំទប់ខ្លួនកុំឱ្យប្រឆាំងនឹងទ្រង់យ៉ាងណា ហើយទោះបីជាពួកគេខំជំរុញខ្លួនឯងឱ្យស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំងកម្រិតណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនអាចចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ថា ជាព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។ តើនេះមិនត្រូវបានកំណត់ដោយសារជាតិរបស់មនុស្សទេឬ? ប្រសិនបើអ្នកចាត់ទុកទ្រង់ថា ជាព្រះជាម្ចាស់ ហើយជឿយ៉ាងប្រាកដថា ទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ តើអ្នកនៅតែអាចមានមន្ទិលចំពោះទ្រង់ទៀតឬ? តើដួងចិត្តរបស់អ្នកនៅតែមានសំណួរអំពីទ្រង់ទៀតឬ? វាមិនអាចមានតទៅទៀតឡើយ មែនទេ? ទំនោររបស់លោកីយ៍នេះ គឺអាក្រក់ណាស់ ហើយពូជសាសន៍មនុស្សនេះក៏អាក្រក់ដែរ បើដូច្នេះ តើអ្នកអាចមិនមានសញ្ញាណណាមួយអំពីទំនោរទាំងនោះយ៉ាងម៉េចកើតទៅ? អ្នកជាមនុស្សអាក្រក់ណាស់ ដូច្នេះ តើអ្នកអាចមិនមានសញ្ញាណអំពីការនេះយ៉ាងម៉េចកើតទៅ? ហើយមួយទៀត ដោយគ្រាន់តែឮពាក្យចចាមអារ៉ាមពីរបី និងពាក្យមួលបង្កាច់មួយចំនួនអាចធ្វើឱ្យអ្នកមានសញ្ញាណជាច្រើនអំពីព្រះជាម្ចាស់ និងនាំឱ្យអ្នកស្រមើស្រមើអំពីរឿងជាច្រើនទៅហើយ បើដូច្នេះ វាបង្ហាញថា កម្ពស់របស់អ្នកនៅក្មេងខ្ចីខ្លាំងណាស់! ដោយគ្រាន់តែ «សំឡេង» សត្វមុស និងសត្វរុយពីរបីក្បាល តើវាអាចបញ្ឆោតអ្នកបានឬ? តើនេះជាមនុស្សប្រភេទណាទៅ? តើអ្នកដឹងអំពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ព្រះតម្រិះអំពីមនុស្សបែបនេះទេ? ព្រះជាម្ចាស់មានអាកប្បកិរិយាយ៉ាងច្បាស់ទាក់ទងនឹងរបៀបដែលទ្រង់ប្រព្រឹត្តចំពោះពួកគេ។ ព្រះជាម្ចាស់មានវិធានការតែមួយគត់ចំពោះមនុស្សទាំងនេះ គឺច្រានពួកគេចោល។ នេះមានន័យថា ទ្រង់លែងយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកគេ ហើយលែងខ្វល់ខ្វាយចំពោះមនុស្សដ៏ល្ងីល្ងើទាំងនេះទៀតហើយ។ ហេតុអ្វីបានជាដូច្នេះ? នោះគឺដោយសារតែនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់មិនដែលមានផែនការទទួលយកមនុស្សដែលស្បថស្បែប្រឆាំងនឹងទ្រង់ រហូតដល់ទីបញ្ចប់ និងអស់អ្នកដែលមិនមានគម្រោងស្វែងរកផ្លូវ ដើម្បីចុះសម្រុងជាមួយទ្រង់នោះឡើយ។ ពាក្យដែលខ្ញុំបាននិយាយនេះ ប្រហែលជាធ្វើឱ្យមនុស្សមួយចំនួនតូចឈឺចាប់។ តើអ្នករាល់គ្នាព្រមឱ្យខ្ញុំធ្វើឱ្យអ្នករាល់គ្នាឈឺចាប់បែបនេះរហូតឬ? មិនថាអ្នកព្រម ឬមិនព្រមឡើយ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំនិយាយ គឺជាសេចក្តីពិត! ប្រសិនបើខ្ញុំធ្វើឱ្យអ្នករាល់គ្នាឈឺចាប់រហូត និងលាតត្រដាងពីស្នាមរបួសរបស់អ្នករាល់គ្នាបែបនេះ តើវានឹងជះឥទ្ធិពលដល់រូបអង្គដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលអ្នកមាននៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាដែរឬទេ? (វានឹងមិនជះឥទ្ធិពលឡើយ។) ខ្ញុំយល់ស្របថា វានឹងមិនជះឥទ្ធិពលឡើយ ព្រោះថានៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នា គ្មានព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ព្រះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ដែលស្ថិតនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នា ជាអ្វីមួយដែលអ្នកការពារយ៉ាងខ្លាំងនោះ មិនមែនជាព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គេជារូបភាពប្រឌិតនៃការស្រមើស្រមៃរបស់មនុស្ស គឺវាមិនមានពិតឡើយ។ ដូច្នេះ វាជាការប្រសើរជាងដែលខ្ញុំប្រាប់ពីចម្លើយចំពោះពាក្យបណ្ដៅនេះ។ តើនេះមិនលាតត្រដាងពីសេចក្តីពិតទាំងមូលទេឬ? ព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិត មិនមែនជាអ្វីដែលមនុស្សស្រមើស្រមៃអំពីទ្រង់នោះទេ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នករាល់គ្នាអាចប្រឈមនឹងការពិតនេះ ហើយវានឹងជួយនៅក្នុងចំណេះដឹងរបស់អ្នករាល់គ្នាអំពីព្រះជាម្ចាស់។

(ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៩

មនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់មិនទទួលស្គាល់

មានមនុស្សមួយចំនួនដែលព្រះជាម្ចាស់មិនដែលទទួលស្គាល់សេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ឡើយ។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា ព្រះជាម្ចាស់មិនទទួលស្គាល់ថា ពួកគេជាអ្នកដើរតាមទ្រង់ឡើយ ដោយសារតែទ្រង់មិនសរសើរដល់ជំនឿរបស់ពួកគេ។ សម្រាប់មនុស្សទាំងនេះ ទោះបីជាពួកគេបានដើរតាមព្រះជាម្ចាស់អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំបែបណាក៏ដោយ ក៏គំនិត និងយោបល់របស់ពួកគេមិនដែលផ្លាស់ប្ដូរឡើយ គឺពួកគេនៅតែជាអ្នកមិនជឿ ដោយប្រកាន់ខ្ជាប់តាមគោលការណ៍ និងរបៀបនៃការប្រព្រឹត្តរបស់អ្នកមិនជឿ ព្រមទាំងច្បាប់នៃការរស់នៅ និងសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកមិនជឿដដែល។ ពួកគេមិនដែលទទួលយកព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មកធ្វើជាជីវិតរបស់គេ មិនដែលជឿថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្តីពិត មិនដែលមានបំណងចង់ទទួលយកសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងមិនដែលទទួលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ថាជាព្រះជាម្ចាស់របស់ពួកគេឡើយ។ ពួកគេមើលឃើញការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ថាជាទម្លាប់កម្សាន្ត ចាត់ទុកទ្រង់គ្រាន់តែជាអាហារខាងវិញ្ញាណប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេមិនបានគិតថា វាសក្ដិសមនឹងឱ្យពួកគេព្យាយាមយល់អំពីនិស្ស័យ ឬសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ គឺអាចនិយាយបានថា រាល់អ្វីៗដែលទាក់ទងនឹងព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិត គ្មានទាក់ទងអ្វីជាមួយមនុស្សទាំងនេះឡើយ ដូច្នេះ ពួកគេមិនចាប់អារម្មណ៍ ហើយពួកគេក៏មិនយកចិត្តទុកដាក់នោះដែរ។ នោះគឺដោយសារតែនៅខាងក្នុងជម្រៅចិត្តរបស់ពួកគេ វាមាននូវសំឡេងដ៏ខ្លាំងមួយដែលតែងតែប្រាប់ពួកគេថា៖ «មនុស្សមិនអាចមើលឃើញ និងប៉ះព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ ដូច្នេះ គ្មានឡើយព្រះជាម្ចាស់»។ ពួកគេជឿថា ការព្យាយាមយល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ប្រភេទនេះ នឹងមិនសមឱ្យពួកគេខំប្រឹងប្រែងនោះឡើយ ហើយដោយការធ្វើបែបនេះ ពួកគេកំពុងតែបញ្ឆោតខ្លួនឯងវិញទេ។ ពួកគេជឿថា តាមរយៈការគ្រាន់តែទទួលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ត្រឹមតែពាក្យសម្ដី ដោយគ្មានគោលជំហរដ៏ពិត ឬការបណ្ដាក់ទុននៅក្នុងសកម្មភាពជាក់ស្ដែងណាមួយ នោះពួកគេជាមនុស្សឆ្លាតហើយ។ តើព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញយ៉ាងដូចម្ដេចចំពោះមនុស្សបែបនេះ? ទ្រង់ចាត់ទុកពួកគេជាអ្នកមិនជឿ។ មនុស្សខ្លះសួរថា៖ «តើអ្នកមិនជឿអាចអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើពួកគេអាចបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួនដែរឬទេ? តើពួកគេអាចនិយាយពាក្យថា ‹ខ្ញុំនឹងរស់នៅសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់› ដែរឬទេ?» អ្វីដែលមនុស្សមើលឃើញជាញឹកញាប់នោះ គឺជាការសម្ដែងដែលមនុស្សបង្ហាញពីសម្បកក្រៅប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេមិនបានឃើញពីសារជាតិរបស់មនុស្សឡើយ។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះជាម្ចាស់មិនទតមើលទៅកាន់ការសម្ដែងសើៗទាំងនេះឡើយ គឺទ្រង់ទតមើលទៅលើសារជាតិខាងក្នុងរបស់ពួកគេតែប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះ នេះគឺជាប្រភេទនៃអាកប្បកិរិយា និងនិយមន័យដែលព្រះជាម្ចាស់មានចំពោះមនុស្សទាំងនេះ។ មនុស្សទាំងនេះអាចនិយាយថា «ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ធ្វើបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ធ្វើបែបនោះ? ខ្ញុំមិនយល់ការនេះទេ។ ខ្ញុំមិនយល់ការនោះឡើយ។ ការនេះមិនស្របជាមួយសញ្ញាណរបស់មនុស្សទេ។ ទ្រង់ត្រូវតែពន្យល់ការនោះឱ្យខ្ញុំយល់...»។ ដើម្បីឆ្លើយសំណួរនេះ ខ្ញុំសុំសួរថា៖ តើវាពិតជាចាំបាច់ឬទេក្នុងការពន្យល់រឿងទាំងនេះដល់អ្នក? តើរឿងទាំងនេះមានទាក់ទងអ្វីដែរជាមួយអ្នក? តើអ្នកគិតថា អ្នកជានរណាទៅ? តើអ្នកមកពីណាទៅ? តើអ្នកសក្តិសមនឹងផ្ដល់ដំបូន្មានដល់ព្រះជាម្ចាស់ឬ? តើអ្នកជឿលើទ្រង់ឬ? តើទ្រង់ទទួលស្គាល់សេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកឬទេ? ដោយសារតែសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកគ្មានទាក់ទងអ្វីជាមួយព្រះជាម្ចាស់ នោះតើទ្រង់មានកិច្ចការអ្វីដែលត្រូវធ្វើជាមួយអ្នកទៅ? អ្នកមិនដឹងពីទីកន្លែងដែលអ្នកស្ថិតនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផង ដូច្នេះ តើអ្នកអាចមានគុណសម្បត្តិសក្ដិសមក្នុងការចូលរួមកិច្ចសន្ទនាជាមួយទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេចទៅ?

ព្រះបន្ទូលអំពីការដាស់តឿន

បន្ទាប់ពីឮសេចក្ដីទាំងនេះហើយ តើអ្នករាល់គ្នាមិនមានអារម្មណ៍មិនស្រួលចិត្តទេឬ? ទោះបីជាអ្នករាល់គ្នាអាចមានអារម្មណ៍មិនចង់ស្ដាប់ ឬមិនចង់ទទួលយកសេចក្តីទាំងនេះក៏ដោយ ក៏សេចក្តីទាំងអស់នេះសុទ្ធតែជាការពិត។ ដោយសារតែនេះជាដំណាក់កាលនៃកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រូវធ្វើការ នោះប្រសិនបើអ្នកមិនខ្វល់ខ្វាយអំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ មិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ និងមិនយល់អំពីសារជាតិ និងនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ទេ នោះនៅទីបំផុត អ្នកនឹងក្លាយជាម្នាក់ដែលនឹងត្រូវខាតបង់មិនខាន។ ចូរកុំបន្ទោសពាក្យពេចន៍របស់ខ្ញុំថាពិបាកយល់ ហើយកុំបន្ទោសពាក្យពេចន៍ទាំងនោះថា ធ្វើឱ្យខូចអារម្មណ៍រំភើបរបស់អ្នករាល់គ្នាឡើយ។ ខ្ញុំនិយាយអំពីសភាពពិតនៃបញ្ហានេះប៉ុណ្ណោះ ហើយខ្ញុំគ្មានបំណងបំបាក់ទឹកចិត្តអ្នករាល់គ្នាឡើយ។ មិនថាខ្ញុំស្នើសុំអ្វីពីអ្នករាល់គ្នា ហើយមិនថាខ្ញុំតម្រូវឱ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើអ្វីនោះឡើយ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នករាល់គ្នាដើរនៅលើមាគ៌ាត្រឹមត្រូវ និងដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយសង្ឃឹមទៀតថា អ្នកមិនងាករេចេញពីមាគ៌ាត្រឹមត្រូវឡើយ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនធ្វើតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬដើរតាមផ្លូវរបស់ទ្រង់ទេ នោះអ្នកនឹងប្រាកដជាបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ និងបានវង្វេងចេញពីមាគ៌ាត្រឹមត្រូវមិនខាន។ ដូច្នេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា មានរឿងខ្លះដែលខ្ញុំត្រូវតែបញ្ជាក់ជាមួយអ្នករាល់គ្នា និងមានរឿងខ្លះដែលខ្ញុំត្រូវតែធ្វើឱ្យអ្នករាល់គ្នាជឿជាក់ ដោយគ្មានមន្ទិលពិតប្រាកដ និងច្បាស់ដូចថ្ងៃ ហើយខ្ញុំចង់ជួយឱ្យអ្នករាល់គ្នាមានការយល់ដឹងដ៏ច្បាស់លាស់អំពីអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ អំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ អំពីរបៀបដែលទ្រង់ប្រោសមនុស្សឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍ និងអំពីរបៀបដែលទ្រង់កំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្ស។ បើថ្ងៃមួយអ្នកមិនអាចដើរនៅលើផ្លូវនេះទេ នោះខ្ញុំមិនទទួលខុសត្រូវឡើយ ព្រោះថាព្រះបន្ទូលទាំងនេះបានថ្លែងទៅកាន់អ្នកយ៉ាងច្បាស់រួចទៅហើយ។ ទាក់ទងនឹងលទ្ធផលដែលអ្នកនឹងទទួលបាន នេះគឺជាកិច្ចការមួយដែលអាស្រ័យលើអ្នកទាំងស្រុងតែម្ដង។ ចំពោះលទ្ធផលរបស់មនុស្សប្រភេទផ្សេងៗ ព្រះជាម្ចាស់មាននូវអាកប្បកិរិយាខុសៗគ្នា ទ្រង់មាននូវរបៀបរបស់ទ្រង់ក្នុងការថ្លឹងថ្លែងពួកគេ ហើយក៏មានបទដ្ឋាននៃសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់សម្រាប់ពួកគេដែរ។ បទដ្ឋានរបស់ទ្រង់នៃការថ្លឹងថ្លែងលទ្ធផលរបស់មនុស្ស គឺជាបទដ្ឋានមួយដែលយុត្តិធម៌ចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នា ដូច្នេះ វាគ្មានអ្វីដែលត្រូវសង្ស័យនោះឡើយ! ដូច្នេះ វាមិនចាំបាច់អ្វីដែលអ្នកខ្លះត្រូវមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចនោះឡើយ។ ឥឡូវនេះ តើអ្នករាល់គ្នាបានធូរចិត្តហើយឬនៅ?

(ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ២០

តាមពិតទៅ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បើកចំហចំពោះមនុស្សគ្រប់ៗគ្នា មិនបានលាក់លៀមឡើយ ដ្បិតព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់មិនដែលគេចវេសពីមនុស្សណាម្នាក់ ក៏មិនដែលព្យាយាមបិទបាំងអង្គទ្រង់ ដើម្បីរារាំងមនុស្សមិនឱ្យស្គាល់ព្រះអង្គ ឬក៏យល់ពីទ្រង់នោះដែរ។ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺតែងតែបើកចំហ និងបែរទៅរកមនុស្សគ្រប់គ្នាដោយស្មោះត្រង់ឥតលាក់លៀម។ នៅក្នុងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ ព្រះជាម្ចាស់បំពេញកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ ទតមើលមនុស្សគ្រប់គ្នា ហើយកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គត្រូវបំពេញដើម្បីមនុស្សរាល់គ្នា។ នៅពេលដែលព្រះអង្គធ្វើកិច្ចការនេះ ព្រះអង្គបន្តបើកសម្ដែងពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ និងបន្តប្រើប្រាស់សារជាតិរបស់ទ្រង់ កម្មសិទ្ធិនិងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ឥតឈប់ឈរ ដើម្បីណែនាំ និងទំនុកបម្រុងដល់មនុស្សគ្រប់ៗគ្នា។ នៅគ្រប់យុគសម័យ និងគ្រប់ដំណាក់កាលទាំងអស់ មិនថាកាលៈទេសៈល្អឬមិនល្អនោះទេ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តែងតែបើកចំហចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នា ហើយកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ តែងតែបើកចំហរចំពោះមនុស្សរាល់គ្នាជានិច្ច ប្រៀបដូចជាជីវិតរបស់ទ្រង់ដែលតែងតែទំនុកបម្រុង និងគាំទ្រដល់មនុស្សជាតិឥតដាច់និងឥតឈប់ឈរដូច្នោះដែរ។ ទោះជាបែបនេះក៏ដោយ ក៏និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅតែលាក់បាំងចំពោះមនុស្សចំនួនដែរ។ តើមូលហេតុអ្វី? ពីព្រោះទោះបីមនុស្សទាំងនេះរស់នៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដើរតាមព្រះអង្គក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនដែលបានស្វះស្វែងដើម្បីយល់ពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ក៏មិនចង់ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ឬចង់នៅក្បែរទ្រង់នោះដែរ។ ចំពោះមនុស្សទាំងអស់នេះ ការយល់ដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាប្រផ្នូលថា ទីបញ្ចប់របស់ពួកគេជិតមកដល់ហើយ។ វាមានន័យថា ពួកគេជិតដល់ពេលត្រូវជំនុំជម្រះ និងដាក់ទោសតាមរយៈនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ទើបពួកគេមិនដែលមានបំណងចង់យល់ដឹងពីព្រះជាម្ចាស់ ឬពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ឡើយ ហើយក៏មិនដែលចង់រៀនសូត្រឱ្យបានយល់ដឹងស៊ីជម្រៅ ឬមានចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះអំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ពួកគេមិនបានស្វះស្វែងដើម្បីយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាសដោយមានចេតនាសហការនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេសប្បាយរហូត ហើយមិនដែលនឿយហត់នឹងធ្វើរឿងដែលពួកគេចង់ធ្វើនោះទេ។ ពួកគេជឿព្រះតាមតែពួកគេចង់ជឿ។ ពួកគេជឿព្រះដែលមានតែនៅក្នុងការស្រមើស្រម៉ៃរបស់ពួកគេ ជាព្រះដែលមានតែនៅក្នុងសញ្ញាណរបស់ពួកគេ ហើយជឿតែលើព្រះដែលមិនអាចកាត់ផ្ដាច់ចេញពីជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេបានប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលដែលនិយាយដល់ព្រះដ៏ពិតជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គវិញ ពួកគេបោះបង់ចោលទាំងស្រុង ហើយគ្មានបំណងចង់ស្វែងយល់ពីព្រះអង្គ ឬយកចិត្តទុកដាក់នឹងទ្រង់ឡើយ ហើយមិនតែប៉ុណ្ណោះ ពួកគេគ្មានបំណងចង់ចូលទៅកៀកកិតនឹងទ្រង់ឡើយ។ ពួកគេគ្រាន់តែប្រើព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់សម្ដែងចេញ ដើម្បីបិទបាំងកំហុស និងស្រោបបិទកុំឱ្យឃើញខ្លួនពួកគេប៉ុណ្ណោះ។ ចំពោះពួកគេ ការធ្វើបែបនេះធ្វើឱ្យពួកគេក្លាយទៅជាអ្នកជឿដែលជោគជ័យ និងជាមនុស្សដែលមានសេចក្ដីជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដួងចិត្ត។ នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ពួកគេត្រូវការស្រមើស្រមៃនិងសញ្ញាណផ្ទាល់ខ្លួនគេដឹកមុខ សូម្បីតែនិយមន័យផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេអំពីព្រះជាម្ចាស់ក៏ដឹកមុខគេដែរ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ព្រះដ៏ពិតជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ គ្មានអ្វីទាក់ទងជាមួយពួកគេឡើយ។ ដោយសារប្រសិនបើពួកគេត្រូវយល់ពីព្រះដ៏ពិតជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ យល់ពីនិស្ស័យពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងយល់ពីកម្មសិទ្ធិនិងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់មែននោះ នេះមានន័យថា រាល់សកម្មភាព សេចក្ដីជំនឿ និងការដេញតាមរបស់ពួកគេទាំងអស់ សុទ្ធតែត្រូវថ្កោលទោសមិនខាន។ ហេតុនេះហើយទើបពួកគេស្អប់ការយល់ដឹងពីសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ស្អប់ហើយគ្មានឆន្ទៈក្នុងការស្វែងរក ឬអធិស្ឋានដោយសេចក្ដីក្លៀវក្លា ដើម្បីបានស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ បានយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងបានស្គាល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យបានប្រសើរជាងមុននោះឡើយ។ ពួកគសុខចិត្តឱ្យព្រះជាម្ចាស់មានលក្ខណៈជាព្រះដែលគេបង្កើតឡើង គ្មានខ្លឹមសារ និងមិនច្បាស់វិញល្អជាង។ ពួកគេសុខចិត្តឱ្យព្រះជាម្ចាស់ ជាព្រះមួយអង្គដែលដូចទៅនឹងការស្រមើស្រមៃរបស់ពួកគេ ជាព្រះមួយអង្គដែលអាចធ្វើអ្វីតាមដែលពួកគេចង់បាន ទំនុកបម្រុងពួកគេមិនចេះនឿយហត់ ហើយពួកគេរកពេលណាបានពេលនោះ។ នៅពេលដែលពួកគេចង់បានព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេក៏ទូលសុំព្រះជាម្ចាស់ឱ្យធ្វើជាព្រះគុណសម្រាប់គេ។ នៅពេលដែលពួកគេត្រូវការព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេក៏ទូលសុំព្រះជាម្ចាស់ឱ្យធ្វើជាព្រះពរសម្រាប់ពួកគេ។ នៅពេលជួបប្រទះការលំបាក ពួកគេក៏ទូលសុំព្រះជាម្ចាស់ឱ្យប្រទានសេចក្ដីក្លាហានដល់ពួកគេ និងធ្វើជាខែលរឹងមាំការពារពួកគេ។ ចំណេះដឹងរបស់មនុស្សអំពីព្រះជាម្ចាស់ទាំងអម្បាលម៉ាននេះ គឺស្ថិតនៅក្នុងមហិច្ឆតាចង់បានព្រះគុណ និងព្រះពរតែប៉ុណ្ណោះ។ ការយល់ដឹងរបស់ពួកគេអំពីកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ក៏ត្រូវកម្រិតត្រឹមការស្រមើលស្រមៃ ពាក្យពេចន៍ និងគោលលទ្ធិរបស់ពួកគេតែប៉ុណ្ណោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ ក៏មានមនុស្សមួយចំនួនដែលចង់ស្វែងយល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំង ចង់ឃើញព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គយ៉ាងពិតប្រាកដ និងបានយល់ច្បាស់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងកម្មសិទ្ធិនិងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ផងដែរ។ មនុស្សទាំងនេះ កំពុងស្វែងរកតថភាពនៃសេចក្តីពិត និងសេចក្តីសង្រ្គោះពីព្រះជាម្ចាស់ និងស្វះស្វែងដើម្បីទទួលការយកឈ្នះ សេចក្តីសង្រ្គោះ និងភាពគ្រប់លក្ខណ៍ពីព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេប្រើដួងចិត្តរបស់ពួកគេដើម្បីអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ប្រើដួងចិត្តរបស់ពួកគេដើម្បីបានយល់ពីគ្រប់ស្ថានការណ៍ និងគ្រប់មនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់ពួកគេ ហើយពួកគេអធិស្ឋាន និងស្វែងរកដោយចិត្តស្មោះស។ អ្វីដែលពួកគេចង់ដឹងបំផុតនោះគឺ បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្វីដែលគេចង់យល់បំផុតនោះគឺ និស្ស័យនិងសារជាតិពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីឱ្យពួកគេលែងប្រមាថដល់ព្រះអង្គតទៅទៀត ហើយអាចមើលឃើញកាន់តែច្បាស់ពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងផ្នែកដ៏ពិតរបស់ព្រះអង្គ តាមរយៈបទពិសោធរបស់ពួកគេ។ ហើយព្រះដ៏ពិត ក៏នឹងមានព្រះវត្តមានគង់នៅខាងក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេដែរ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមានកន្លែងមួយនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ហើយនឹងធ្វើឱ្យពួកគេលែងរស់នៅក្នុងការស្រមើលស្រមៃ សញ្ញាណ ឬភាពស្រពេចស្រពិលតទៅទៀត។ សម្រាប់មនុស្សទាំងនេះ មូលហេតុដែលពួកគេមានបំណងចង់ស្វែងយល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសារជាតិរបស់ទ្រង់ខ្លាំងបែបនេះ គឺដោយសារតែនិស្ស័យនិងសារជាតិរបស់ទ្រង់ គឺជាតម្រូវការចាំបាច់សម្រាប់មនុស្សជាតិ នៅក្នុងដំណើរនៃបទពិសោធរបស់ពួកគេ ពីពេលមួយទៅពេលមួយទៀត ដ្បិតនិស្ស័យនិងសារជាតិរបស់ព្រះអង្គនេះហើយ ដែលផ្គល់ជីវិតដល់មនុស្សពេញមួយជីវិតរបស់គេ។ នៅពេលដែលពួកគេស្គាល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ នោះពួកគេនឹងកាន់តែគោរពព្រះអង្គ កាន់តែចូលរួមសហការជាមួយកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ កាន់តែយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ និងកាន់តែបំពេញកាតព្វកិច្ចពួកគេឱ្យអស់ពីសមត្ថភាពថែមទៀត។ មនុស្សទាំងពីរប្រភេទនេះ មានឥរិយាបថបែបនេះចំពោះនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មនុស្សប្រភេទទីមួយ មិនចង់ដឹង មិនចង់យល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ។ ទោះបីជាពួកគេនិយាយថា ពួកគេចង់ស្គាល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចង់ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ចង់ឃើញកម្មសិទ្ធិនិងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ហើយចង់យល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែនៅក្នុងចិត្តពួកគេវិញ ពួកគេសុខចិត្តឱ្យគ្មានព្រះជាម្ចាស់វិញល្អជាង។ នេះគឺដោយសារតែមនុស្សប្រភេទនេះមិនស្ដាប់បង្គាប់ និងទាស់ទទឹងនឹងព្រះជាម្ចាស់ជាប់ជានិច្ច។ ពួកគេប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីដណ្តើមតំណែងនៅក្នុងចិត្តមនុស្ស ហើយជារឿយៗ តែងសង្ស័យ ឬតែងបដិសេធថាគ្មានព្រះជាម្ចាស់ជានិច្ច។ ពួកគេមិនចង់ឱ្យនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬព្រះដ៏ពិតជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គនេះ កាន់កាប់ដួងចិត្តរបស់ពួកគេឡើយ។ ពួកគេគ្រាន់តែចង់បំពេញតាមបំណងប្រាថ្នា ការស្រមើស្រមៃ និងមហិច្ឆិតាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះ មនុស្សទាំងនេះអាចជឿលើព្រះជាម្ចាស់ អាចដើរតាមព្រះអង្គ និងអាចលះបង់គ្រួសារ និងការងាររបស់ពួកគេដើម្បីព្រះអង្គក៏ពិតមែន តែពួកគេមិនលះបង់ចោលផ្លូវអាក្រក់របស់ពួកគេបានឡើយ។ មានអ្នកខ្លះថែមទាំងបានលួចប្រាក់តង្វាយ ឬប្រើប្រាស់ប្រាក់តង្វាយខ្ជះខ្ជាយ ឬលួចជេរប្រមាថព្រះជាម្ចាស់ស្ងាត់ៗទៀតផង។ ចំណែកអ្នកខ្លះទៀតអាចប្រើមុខតំណែងរបស់ខ្លួន ដើម្បីធ្វើបន្ទាល់អំពីខ្លួនគេ លើកតម្កើងខ្លួនគេ និងប្រកួតប្រជែងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ម្ដងហើយម្ដងទៀត ដើម្បីប្រជែងយកមនុស្ស និងឋានៈ។ ពួកគេប្រើវិធីសាស្រ្ត និងវិធានការណ៍ផ្សេងៗ ដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សថ្វាយបង្គំពួកគេ ដោយតែងព្យាយាមយកឈ្នះលើមនុស្ស និងគ្រប់គ្រងពួកគេជានិច្ច។ អ្នកខ្លះថែមទាំងមានចេតនាបំភាន់មនុស្សថា ពួកគេជាព្រះជាម្ចាស់ទៀតផង ដើម្បីឱ្យមនុស្សអាចប្រព្រឹត្តដាក់ពួកគេដូចជាព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ពួកគេមិនដែលប្រាប់នរណាម្នាក់ថា ពួកគេត្រូវបានធ្វើឱ្យពុករលួយយូរមកហើយនោះទេ ឬថាពួកគេជាមនុស្សពុករលួយ និងក្រអឺតក្រទមខ្លាំងនោះទេ ក៏មិនដែលប្រាប់មនុស្សកុំឱ្យថ្វាយបង្គំពួកគេដែរ ដ្បិតមិនថាពួកគេធ្វើបានល្អប៉ុនណានោះទេ នោះសុទ្ធតែជាការលើកតម្កើងពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេគ្រាន់តែធ្វើអ្វីដែលពួកគេគួរធ្វើប៉ុណ្ណោះ។ ហេតុអ្វីបានជាពួកគេមិនព្រមនិយាយរឿងទាំងនេះចេញមក? ពីព្រោះពួកគេខ្លាចបាត់បង់កន្លែងរបស់ពួកគេនៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស។ នេះជាមូលហេតុដែលមនុស្សបែបនេះ មិនដែលលើកតម្កើងព្រះជាម្ចាស់ មិនដែលធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ នេះគឺដោយសារតែពួកគេមិនដែលបានព្យាយាមស្វែងយល់ពីព្រះជាម្ចាស់សោះឡើយ។ តើពួកគេអាចស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ដោយមិនយល់ពីព្រះអង្គបានដែរទេ? មិនអាចទៅរួចនោះទេ! ដូច្នេះ ពាក្យពេចន៍នៅក្នុងប្រធានបទ «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ» នេះ អាចសាមញ្ញបន្តិចមែន តែពាក្យពេចន៍ទាំងនោះមានអត្ថន័យខុសគ្នាៗចំពោះមនុស្សម្នាក់ៗ។ ចំពោះអ្នកដែលតែងតែមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ ទាស់ទទឹងនឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយតាំងខ្លួនជាសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះពាក្យពេចន៍ទាំងនេះនឹងក្លាយជាប្រផ្នូលនៃការថ្កោលទោសទៅវិញ។ ចំណែកឯអ្នកដែលដេញតាមតថភាពនៃសេចក្តីពិត ហើយតែងតែមកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីស្វែងរកបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះគេនឹងទទួលយកពាក្យទាំងនេះ ប្រៀបដូចជាត្រីដែលត្រូវការទឹកយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ ដូច្នេះ ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា មានអ្នកខ្លះ ពេលដែលបានឮគេនិយាយពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ ក៏ចាប់ផ្តើមឈឺក្បាល ដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ទាស់ទទឹង ហើយពួកគេចាប់ផ្តើមានអារម្មណ៍មិនស្រួលនៅក្នុងចិត្តជាខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា ក៏មានអ្នកខ្លះទៀតយល់ថា ប្រធានបទនេះ គឺពិតជាអ្វីដែលពួកគេត្រូវការមែន ពីព្រោះវាមានប្រយោជន៍ខ្លាំងណាស់សម្រាប់ពួកគេ។ ប្រធានបទនេះមិនអាចខ្វះបានទេនៅក្នុងបទពិសោធជីវិតរបស់ពួកគេ។ វាជាប្រធានបទដ៏សំខាន់បំផុត ជាគ្រឹះនៃសេចក្ដីជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយជាអ្វីដែលមនុស្សជាតិមិនអាចបោះបង់ចោលបានឡើយ។ សម្រាប់អ្នករាល់គ្នា ប្រធានបទនេះ ហាក់ដូចជាឆ្ងាយផងនិងជិតផង មិនធ្លាប់ស្គាល់តែដូចជាស្រដៀងៗផង។ មិនថាយ៉ាងណានោះទេ នេះគឺជាប្រធានបទមួយ ដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវតែស្តាប់ ត្រូវតែដឹង និងត្រូវតែយល់។ មិនថាអ្នកដោះស្រាយវាដោយបែបណាទេ មិនថាអ្នកគិតពីវាបែបណា ឬមិនថាអ្នកយល់ពីវាបែបណានោះទេ ក៏ប៉ុន្តែសារៈសំខាន់នៃប្រធានបទនេះ មិនអាចមិនអើពើបានឡើយ។

(ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ២១

ព្រះជាម្ចាស់បានបំពេញកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ចាប់តាំងពីពេលដែលព្រះអង្គបង្កើតមនុស្សជាតិមកម្ល៉េះ។ ពេលចាប់ផ្តើមដំបូង កិច្ចការនេះសាមញ្ញណាស់ ប៉ុន្តែទោះវាសាមញ្ញបែបណាក៏ដោយ ក៏វាមានការសម្ដែងចេញនូវសារជាតិ និងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងនោះដែរ។ ពេលនេះ ខណៈដែលកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់កាន់តែខ្ពស់ឡើងៗ ហើយកិច្ចការលើមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលដើរតាមព្រះអង្គក៏កាន់តែអស្ចារ្យនិងជាក់ស្ដែងទៅៗ ដោយមានការសម្តែងចេញនូវព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គយ៉ាងច្រើន ចំណែកឯអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ ត្រូវបានលាក់បាំងមិនឱ្យមនុស្សជាតិឃើញតាំងពីដើមរហូតមក។ ទោះបីជាព្រះអង្គបានយាងមកយកកំណើតជាមនុស្សពីរដងរួចហើយ រាប់តាំងពីយុគសម័យដែលមានកត់ត្រាទូកក្នុងព្រះគម្ពីរ រហូតដល់សម័យទំនើបនេះ តើមាននរណាធ្លាប់បានឃើញអង្គពិតប្រាកដរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? បើផ្អែកលើការយល់ដឹងរបស់អ្នករាល់គ្នា តើមាននរណាម្នាក់ធ្លាប់បានឃើញអង្គពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? មិនធ្លាប់មានទេ។ គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់បានឃើញអង្គពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ មានន័យថា គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់បានឃើញរូបអង្គពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ នេះគឺជារឿងដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាយល់ស្រប។ និយាយឱ្យចំទៅគឺថា អង្គពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវបានលាក់បាំងពីមនុស្សជាតិទាំងស្រុង រួមទាំងអ័ដាម និងអេវ៉ាដែលព្រះអង្គបានបង្កើតមកផង ហើយសូម្បីតែលោកយ៉ូបដែលជាមនុស្សសុចរិត និងជាទីគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះអង្គ ក៏ត្រូវលាក់បាំងដែរ។ គ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេនោះ ធា្លប់បានឃើញអង្គពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ។ ក៏ប៉ុន្ដែ តើហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់មានចេតនាបិទបាំងអង្គពិតរបស់ទ្រង់បែបនេះទៅវិញ? មនុស្សខ្លះនិយាយថា៖ «មកពីព្រះជាម្ចាស់ខ្លាចក្រែងធ្វើឱ្យមនុស្សភ័យ»។ អ្នកខ្លះទៀតថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់លាក់បាំងអង្គពិតរបស់ទ្រង់ ដោយសារមនុស្សតូចទាបពេក រីឯព្រះជាម្ចាស់ ធំអស្ចារ្យខ្លាំងពេក។ មនុស្សមិនអាចមើលឃើញព្រះអង្គបានឡើយ បើមិនដូច្នេះទេ ពួកគេនឹងត្រូវស្លាប់ជាមិនខាន»។ ហើយអ្នកខ្លះទៀតក៏និយាយថា៖ «មកពីព្រះជាម្ចាស់រវល់ក្នុងការគ្រប់គ្រងកិច្ចការរបស់ទ្រង់រាល់ថ្ងៃ ដូច្នេះហើយបានជាព្រះអង្គមិនមានពេលលេចមកឱ្យមនុស្សបានឃើញទ្រង់»។ មិនថាអ្នករាល់គ្នាជឿបែបណានោះទេ ក៏ប៉ុន្តែខ្ញុំមានសេចក្តីសន្និដ្ឋានមួយនៅត្រង់ចំណុចនេះ។ តើការសន្និដ្ឋាននោះជាអ្វី? គឺថាព្រះជាម្ចាស់ មិនចង់ឱ្យមនុស្សមើលឃើញអង្គពិតរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ការលាក់បាំងមិនឱ្យមនុស្សជាតិឃើញ គឺចេតនារបស់ព្រះជាម្ចាស់។ អាចនិយាយម៉្យាងទៀតបានថា នេះគឺជាចេតនារបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមិនចង់ឱ្យមនុស្សមើលឃើញអង្គពិតរបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះ មកដល់ត្រឹមនេះ អ្នករាល់គ្នាគួរតែយល់ច្បាស់ហើយ។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនដែលបើកសម្ដែងឱ្យនរណាម្នាក់បានឃើញពីអង្គទ្រង់ទេ តើអ្នករាល់គ្នាគិតថា អង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានដែរឬទេ? (ពិតជាមាន។) ពិតណាស់ ព្រះជាម្ចាស់មានពិតប្រាកដមែន។ អត្ថិភាពនៃអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មានពិតប្រាកដមែន មិនចាំបាច់ត្រូវសង្ស័យឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ ចំពោះថាតើអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់អស្ចារ្យប៉ុនណា ឬព្រះអង្គមានរូបអង្គបែបណានោះ តើមនុស្សជាតិគួរសាកសួរសំណួរទាំងនេះដែរឬទេ? អត់ទេ។ ចម្លើយគឺអត់នោះទេ។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនជាប្រធានបទដែលយើងគួរតែស្វែងយល់ទេ តើយើងគួរស្វែងយល់ពីអ្វីវិញ? (និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។) (កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់។) មុនពេលដែលយើងចាប់ផ្តើមប្រកបគ្នាអំពីប្រធានបទផ្លូវការរបស់យើង សូមយើងងាកទៅមើលអ្វីដែលយើងបានពិភាក្សាគ្នានៅមុននេះបន្តិចសិន៖ ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់មិនដែលបើកសម្ដែងអង្គទ្រង់ឱ្យមនុស្សជាតិបានឃើញ? ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់មានចេតនាលាក់បាំងអង្គទ្រង់មិនឱ្យមនុស្សឃើញ? មានហេតុផលតែមួយគត់ ហើយហេតុផលនោះគឺ៖ ទោះបីជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមកនោះ មានបទពិសោធពីកិច្ចការរាប់សិបពាន់ឆ្នាំរបស់ព្រះអង្គក៏ដោយ ក៏គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ស្គាល់ពីកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ស្គាល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងស្គាល់ពីសារជាតិរបស់ព្រះអង្គដែរ។ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សបែបនេះ គឺជាអ្នកប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គ ហើយព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនបង្ហាញអង្គទ្រង់ឱ្យមនុស្សដែលប្រឆាំងទាស់នឹងទ្រង់ឃើញឡើយ។ នេះគឺជាហេតុផលតែមួយគត់ ដែលព្រះជាម្ចាស់មិនដែលបើកសម្ដែងអង្គទ្រង់ឱ្យមនុស្សជាតិបានឃើញ ហើយជាមូលហេតុដែលព្រះអង្គមានចេតនាបិទបាំងអង្គទ្រង់មិនឱ្យមនុស្សជាតិឃើញ។ ពេលនេះ តើអ្នករាល់គ្នាយល់ច្បាស់ពីសារៈសំខាន់នៃការស្គាល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយមែនទេ?

(ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ២២

ចាប់តាំងពីកើតមានការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់មក ព្រះអង្គតែងតែលះបង់គ្រប់យ៉ាងក្នុងការបំពេញកិច្ចការរបស់ទ្រង់។ ទោះបីជាព្រះអង្គបានលាក់បាំងអង្គទ្រង់មិនឱ្យមនុស្សមើលឃើញក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គតែងតែគង់នៅក្បែរមនុស្សជានិច្ច ដោយបំពេញកិច្ចការលើមនុស្ស សម្ដែងចេញនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ ដឹកនាំមនុស្សជាតិទាំងអស់តាមសារជាតិរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងបំពេញកិច្ចការលើមនុស្សគ្រប់គ្នា តាមរយៈព្រះចេស្ដា ព្រះប្រាជ្ញាញាណ និងសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ ប្រយោជន៍ដើម្បីឱ្យកើតមានយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ យុគសម័យនៃព្រះគុណ និងយុគសម័យនៃនគរព្រះនាគ្រាបច្ចុប្បន្ននេះ។ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់លាក់បាំងអង្គទ្រង់ពីមនុស្សក៏ដោយ ក៏និស្ស័យរបស់ទ្រង់ លក្ខណៈនិងកម្មសិទ្ធរបស់ទ្រង់ និងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សជាតិ ត្រូវបានបើកសម្ដែងដោយឥតលាក់លៀមមកដល់មនុស្ស ដើម្បីឱ្យពួកគេមើលឃើញ និងទទួលបានបទពិសោធ។ អាចនិយាយម៉្យាងទៀតបានថា ទោះបីជាមនុស្សមិនអាចមើលឃើញ ឬមិនអាចប៉ះពាល់ព្រះជាម្ចាស់បានក៏ពិតមែន តែនិស្ស័យនិងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលមនុស្សជាតិបានជួបប្រទះ គឺជាការសម្តែងចេញឱ្យឃើញយ៉ាងជាក់ច្បាស់ពីព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ។ តើនោះមិនមែនការពិតទេឬអី? មិនថាព្រះជាម្ចាស់ជ្រើសរើសវិធីសាស្រ្ត ឬគោលវិធីក្នុងជ្រុងណាមួយសម្រាប់កិច្ចការរបស់ទ្រង់នោះទេ ព្រះអង្គតែងតែប្រព្រឹត្ដដាក់មនុស្សតាមរយៈអត្ដសញ្ញាណពិតប្រាកដរបស់ទ្រង់ តែងតែបំពេញកិច្ចការដែលជាភារៈកិច្ចរបស់ទ្រង់ និងតែងមានបន្ទូលណាដែលព្រះអង្គចាំបាច់ត្រូវមានបន្ទូលជានិច្ច។ មិនថាព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលក្នុងព្រះឋានៈជាអ្វីនោះទេ ទោះព្រះអង្គឈរមានបន្ទូលពីស្ថានសួគ៌ ឬឈរក្នុងសាច់ឈាម ឬក្នុងឋានៈជាមនុស្សសាមញ្ញធម្មតាក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គតែងតែមានបន្ទូលទៅកាន់មនុស្សដោយស្មោះអស់ពីចិត្តនិងគំនិតរបស់ទ្រង់ ដោយគ្មានការបោកប្រាស់ ឬការលាក់បាំងអ្វីឡើយ។ នៅពេលដែលព្រះអង្គបំពេញកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ព្រះជាម្ចាស់សម្ដែងចេញព្រះបន្ទូល និងនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងសម្ដែងនូវលក្ខណៈនិងកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ដោយគ្មានទុកសំចៃអ្វីឡើយ។ ព្រះអង្គដឹកនាំមនុស្សជាតិដោយជីវិតរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងលក្ខណៈនិងកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ផង។ មនុស្សបានរស់នៅឆ្លងកាត់យុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យដោយរបៀបនេះឯង ដែលជាយុគសម័យដើមរបស់មនុស្ស ស្ថិតក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះដែល «មិនអាចមើលឃើញ និងមិនអាចប៉ះបាន»។

បន្ទាប់ពីយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ ព្រះជាម្ចាស់បានត្រឡប់ជាសាច់ឈាមជាលើកដំបូង ជាការយកកំណើតជាមនុស្ស ដែលមានរយៈពេលត្រឹមតែសាមសិបបីឆ្នាំកន្លះប៉ុណ្ណោះ។ សម្រាប់មនុស្ស តើរយៈពេលសាមសិបបីឆ្នាំកន្លះនេះយូរដែរឬទេ? (មិនយូរទេ។) ដោយសារអាយុរបស់មនុស្ស ជាទូទៅយូរជាងសាមសិបឆ្នាំ ដូច្នេះ រយៈពេលនេះមិនយូរសម្រាប់មនុស្សឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សវិញ រយៈពេលសាមសិបបីឆ្នាំកន្លះនេះ គឺពិតជាយូរខ្លាំងណាស់។ ព្រះអង្គបានយកកំណើតជាមនុស្សសាមញ្ញធម្មតាម្នាក់ ដែលបានទទួលយកកិច្ចការ និងបញ្ជាបេសកកម្មរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នេះមានន័យថា ព្រះអង្គត្រូវទទួលយកកិច្ចការដែលមនុស្សសាមញ្ញធម្មតាម្នាក់មិនអាចធ្វើបាន ហើយក្នុងពេលនោះដែរ ក៏ស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាកដែលមនុស្សសាមញ្ញនោះមិនអាចទ្រាំបាន។ ទំហំនៃការរងទុក្ខដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានឆ្លងកាត់នៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ រាប់ចាប់តាំងពីការចាប់ផ្តើមនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់រហូតដល់ពេលដែលព្រះអង្គត្រូវគេឆ្កាងទៅនឹងឈើឆ្កាង គឺប្រហែលជាមនុស្សនៅក្នុងសម័យសព្វថ្ងៃនេះ មិនអាចមើលឃើញដោយផ្ទាល់ភ្នែកបាននោះទេ ក៏ប៉ុន្តែ យ៉ាងហោចណាស់ អ្នករាល់គ្នាក៏អាចមានគំនិតខ្លះអំពីទុក្ខលំបាករបស់ទ្រង់តាមរយៈរឿងរ៉ាវនៅក្នុងព្រះគម្ពីរបានដែរ មែនទេ? មិនថានៅក្នុងកំណត់ត្រាដែលបានកត់ត្រាទុកទាំងនោះ មានការពិតច្រើនប៉ុនណានោះទេ និយាយជារួម កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងអំឡុងពេលនោះ គឺពោរពេញទៅដោយការលំបាក និងទុក្ខវេទនា។ សម្រាប់មនុស្សពុករលួយ អាយុសាមសិបបីឆ្នាំកន្លះ គឺមិនយូរនោះទេ។ ការរងទុក្ខតិចតួច គឺគ្រាន់តែជារឿងកំប៉ិកកំប៉ុកប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដ៏ជាព្រះបរិសុទ្ធគ្មានបាប ដែលត្រូវរ៉ាប់រងអំពើបាបគ្រប់យ៉ាងរបស់មនុស្សជាតិ ត្រូវមកបរិភោគ សម្រាក និងរស់នៅជាមួយមនុស្សមានបាប ការរងទុក្ខនេះគឺធំធេងខ្លាំងណាស់។ ព្រះអង្គជាព្រះអាទិករ ជាអធិបតេយ្យភាពលើរបស់សព្វសារពើ និងជាអ្នកគ្រប់គ្រង់លើរបស់សព្វសារពើ តែពេលដែលព្រះអង្គបានយាងមកក្នុងលោកីយ៍នេះ ព្រះអង្គត្រូវស៊ូទ្រាំនឹងការគាបសង្កត់ និងអំពើព្រៃផ្សៃរបស់មនុស្សជាតិដែលពុករលួយទាំងអស់នេះ។ ដើម្បីបញ្ចប់កិច្ចការរបស់ទ្រង់ និងដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្សជាតិពីសមុទ្រទុក្ខ ព្រះអង្គត្រូវឱ្យមនុស្សកាត់ទោស ហើយត្រូវរ៉ាប់រងអំពើបាបទាំងអស់របស់មនុស្សជាតិផង។ ទំហំនៃការរងទុក្ខដែលព្រះអង្គបានឆ្លងកាត់ មិនអាចឱ្យមនុស្សសាមញ្ញវាស់ស្ទង់ ឬតបស្នងវិញបានឡើយ។ តើការរងទុក្ខនេះតំណាងឱ្យអ្វី? តំណាងឱ្យភក្ដីភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សជាតិ។ តំណាងឱ្យការប្រមាថដែលព្រះអង្គបានទទួល និងតម្លៃដែលព្រះអង្គបានលះបង់ដើម្បីសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់មនុស្ស ដើម្បីប្រោសលោះអំពើបាបរបស់ពួកគេ និងដើម្បីបញ្ចប់ដំណាក់កាលនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់។ នេះក៏មានន័យថា មនុស្សត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់ប្រោសលោះពីឈើឆ្កាងផងដែរ។ នេះគឺជាតម្លៃដែលបានសងដោយឈាមនិងជីវិត និងជាតម្លៃដែលគ្មានភាវៈដែលព្រះបានបង្កើតមកណាមួយ អាចមានលទ្ធភាពតបស្នងវិញបានឡើយ។ នេះគឺដោយសារតែព្រះអង្គមានសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងមានអ្វីដែលជាកម្មសិទ្ធ និងលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាហេតុធ្វើឱ្យព្រះអង្គអាចស៊ូទ្រាំរងទុក្ខ និងអាចបំពេញកិច្ចការបែបនេះបាន។ នេះគឺជាកិច្ចការមួយដែលគ្មានភាវៈណាមួយដែលព្រះអង្គបានបង្កើតមក អាចធ្វើជំនួសទ្រង់បានឡើយ។ នេះគឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ និងជាការបើកសម្តែងពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់។ តើនេះគឺជាការបើកសម្តែងពីកម្មសិទ្ធ និងលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់មែនទេ? តើវាស័ក្តិសមនឹងឱ្យមនុស្សជាតិត្រូវដឹងដែរឬទេ? នៅក្នុងយុគសម័យនោះ ទោះបីជាមនុស្សមិនបានឃើញអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេបានទទួលតង្វាយលោះបាបរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏ត្រូវព្រះជាម្ចាស់ប្រោសលោះពីឈើឆ្កាងផងដែរ។ មនុស្សជាតិ ប្រហែលជាមិនទាន់ស្គាល់កិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណនៅឡើយទេ ក៏ប៉ុន្តែ តើមាននរណាម្នាក់ធ្លាប់ស្គាល់ពីនិស្ស័យ និងបំណងព្រះហឫទ័យដែលព្រះជាម្ចាស់បានសម្តែងចេញនៅក្នុងយុគសម័យនេះដែរឬទេ? មនុស្សគ្រាន់តែដឹងពីសេចក្ដីលម្អិតនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងយុគសម័យផ្សេងៗ និងដឹងតាមរយៈបណ្តាញផ្សេងៗប៉ុណ្ណោះ ឬគ្រាន់តែដឹងពីរឿងរ៉ាវដែលទាក់ទងនឹងព្រះជាម្ចាស់ដែលបានកើតឡើងទន្ទឹមគ្នានឹងពេលដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងបំពេញកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គតែប៉ុណ្ណោះ។ សេចក្ដីលម្អិត និងរឿងរ៉ាវទាំងនេះ ភាគច្រើនគ្រាន់តែជាព័ត៌មាន ឬជារឿងព្រេងមួយចំនួនអំពីព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ តែវាគ្មានអ្វីដែលទាក់ទងនឹងនិស្ស័យ និងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ដូច្នេះ មិនថាមនុស្សបានដឹងរឿងអំពីព្រះជាម្ចាស់ច្រើនប៉ុនណានោះទេ ក៏ពុំមានន័យថា ពួកគេមានការយល់ដឹង និងមានចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះអំពីនិស្ស័យ ឬសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។ ដូចក្នុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យដែរ ទោះមនុស្សនៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណបានជួបព្រះជាម្ចាស់នៅខាងសាច់ឈាមដោយផ្ទាល់ និងជិតស្និទ្ធនឹងទ្រង់ក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែចំណេះដឹងរបស់ពួកគេអំពីនិស្ស័យ និងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ស្ទើរតែគ្មានសោះតែម្តង។

នៅក្នុងយុគសម័យនៃនគរព្រះ ព្រះជាម្ចាស់បានត្រឡប់ជាសាច់ឈាមជាថ្មីម្តងទៀត ក្នុងលក្ខណៈដូចគ្នាដែលទ្រង់បានត្រឡប់ជាសាច់ឈាមកាលពីលើកដំបូងដែរ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃកិច្ចការនេះ ព្រះជាម្ចាស់នៅតែសម្តែងចេញព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ដោយឥតលាក់លៀម ធ្វើកិច្ចការណាដែលព្រះអង្គត្រូវធ្វើ និងសម្ដែងចេញនូវអ្វីដែលជាកម្មសិទ្ធិនិងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ដដែល។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះដែរ ព្រះអង្គនៅតែបន្តស៊ូទ្រាំ និងអត់ធ្មត់ចំពោះការមិនស្តាប់បង្គាប់ និងភាពល្ងង់ខ្លៅរបស់មនុស្សដដែល។ តើព្រះជាម្ចាស់នៅតែបន្តបើកសម្តែងពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ និងសម្តែងចេញនូវបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់នៅក្នុងអំឡុងកិច្ចការនាពេលនេះដូចគ្នាទៀតដែរឬទេ? ហេតុដូច្នេះហើយ ចាប់តាំងពេលនៃការបង្កើតមនុស្សរហូតមកដល់ពេលនេះ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ លក្ខណៈនិងកម្មសិទ្ធរបស់ទ្រង់ ក៏ដូចជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ដែរ គឺតែងតែបើកចំហចំពោះមនុស្សគ្រប់ៗគ្នាជានិច្ច។ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលមានចេតនាលាក់បាំងសារជាតិ និស្ស័យ ឬបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ឡើយ។ គ្រាន់តែថាមនុស្សជាតិ មិនបានអើពើនឹងអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងធ្វើ និងមិនខ្វល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់តែប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះហើយទើបមនុស្សមានការយល់ដឹងស្តួចស្តើងបែបនេះអំពីព្រះជាម្ចាស់។ អាចនិយាយបានថា ថ្វីបើព្រះជាម្ចាស់លាក់បាំងអង្គទ្រង់ក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែព្រះអង្គនៅតែឈរក្បែរមនុស្សជាតិគ្រប់ពេល ដោយបើកបង្ហាញជាចំហនូវបំណងព្រះហឫទ័យ និស្ស័យ និងសារជាតិរបស់ទ្រង់គ្រប់ពេល។ និយាយឱ្យងាយយល់គឺថា អង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏បើកចំហចំពោះមនុស្សដែរ ក៏ប៉ុន្តែ ដោយសារតែភាពខ្វាក់ និងការមិនស្តាប់បង្គាប់របស់មនុស្ស ទើបពួកគេមិនដែលអាចមើលឃើញការលេចមករបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើរឿងបែបនេះមែន តើការស្វែងយល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការស្វែងយល់ពីព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គនេះ មិនងាយស្រួលសម្រាប់មនុស្សគ្រប់ៗទៅហើយទេ? នេះគឺជាសំណួរមួយដែលពិបាកឆ្លើយណាស់ មែនទេ? អ្នកអាចឆ្លើយថា ងាយស្រួល ក៏ប៉ុន្តែ មានមនុស្សមួយចំនួន ដែលចង់ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ជាខ្លាំង តែពួកគេបែរជាមិនអាចស្គាល់ទ្រង់ ឬមិនអាចយល់ច្បាស់ពីព្រះអង្គបានទៅវិញ។ អ្វីៗតែងតែស្រអាប់ និងស្រពេចស្រពិលជាប់ជានិច្ច។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកឆ្លើយថា មិនងាយស្រួលវិញ ចម្លើយនោះក៏មិនត្រឹមត្រូវដូចគ្នា។ ដោយសារយើងបានក្លាយជាកម្មវត្ថុនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាយូរមកហើយ ហេតុនេះ តាមរយៈបទពិសោធដ៏ច្រើនរបស់មនុស្ស គេគ្រប់គ្នាគួរតែបានឆ្លងកាត់ការដោះស្រាយពិតប្រាកដជាមួយព្រះជាម្ចាស់ហើយ។ យ៉ាងហោចណាស់ នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ពួកគេគួរតែស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងកម្រិតណាមួយ ឬត្រូវបានដុសខាត់ខាងវិញ្ញាណជាមួយព្រះជាម្ចាស់ដែរ ហើយយ៉ាងហោចណាស់ ពួកគេគួរតែមានការយល់ដឹងខ្លះអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬទទួលបានការយល់ដឹងខ្លះអំពីព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ចាប់តាំងពីពេលដែលមនុស្សចាប់ផ្តើមដើរតាមព្រះជាម្ចាស់រហូតមកទល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះ មនុស្សជាតិបានទទួលអ្វីៗជាច្រើន ក៏ប៉ុន្តែដោយសារតែហេតុផលផ្សេងៗដូចជា គុណសម្បតិ្តអន់ថយរបស់មនុស្ស ភាពក្រអឺតក្រទម ការបះបោរ និងចេតនាផ្សេងៗរបស់គេ ទើបមនុស្សជាតិក៏បាត់បង់អស់ទៅវិញច្រើនដូចគ្នាដែរ។ តើព្រះជាម្ចាស់មិនមែនបានប្រទានឱ្យមនុស្សច្រើនគ្រប់គ្រាន់ហើយទេឬអី? ទោះព្រះជាម្ចាស់លាក់បាំងអង្គទ្រង់មិនឱ្យមនុស្សមើលឃើញក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គទំនុកបម្រុងដល់មនុស្សនូវអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលជាកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងជីវិតរបស់ទ្រង់ផង។ ដូចនេះ ចំណេះដឹងរបស់មនុស្សជាតិអំពីព្រះជាម្ចាស់ គួរតែមិនមែនត្រឹមជាអ្វីដែលមានដូចពេលនេះឡើយ។ ដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំគិតថា ចាំបាច់ត្រូវប្រកបគ្នាជាមួយអ្នករាល់គ្នាបន្ថែមទៀតអំពីប្រធានបទ «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ» នេះ។ គោលបំណងគឺដើម្បីឱ្យព្រះទ័យខ្វល់ខ្វាយ និងព្រះតម្រិះរាប់ពាន់ឆ្នាំដែលព្រះជាម្ចាស់បានចំណាយគិតគូរមកលើមនុស្សនេះ មិនបញ្ចប់ទៅដោយឥតប្រយោជន៍ ហើយដើម្បីឱ្យមនុស្សជាតិអាចយល់បានពិតប្រាកដ និងអាចយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះពួកគេ។ បែបនេះ មនុស្សនឹងអាចឈានទៅសម្រេចចំណេះដឹងរបស់ពួកគេអំពីព្រះជាម្ចាស់ក្នុងកម្រិតថ្មីមួយ ហើយក៏នឹងធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ត្រឡប់ទៅកាន់កន្លែងពិតប្រាកដរបស់ទ្រង់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្សវិញដែរ។ នោះគឺជាការផ្ដល់ភាពយុត្ដិធម៌ថ្វាយទ្រង់វិញ។

(ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ២៣

សេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ័ដាម

លោកុប្បត្តិ ២:១៥-១៧ ហើយព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានយកមនុស្សទៅដាក់នៅក្នុងសួន‌អេដែន ដើម្បីឱ្យគាត់ធ្វើការរៀបចំ និងថែរក្សា។ ព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានបង្គាប់ដល់មនុស្សថា នៅក្នុងចំណោមផ្លែឈើទាំងអស់នៅក្នុងសួន អ្នកអាចបរិ‌ភោគបានដោយសេរី។ ប៉ុន្តែ មិនត្រូវបរិ‌ភោគផ្លែចេញពីដើមដឹងខុសត្រូវឡើយ៖ ដ្បិតនៅថ្ងៃណាដែលអ្នកបរិ‌ភោគវា អ្នកប្រាកដជាស្លាប់មិនខាន។

តើអ្នករាល់គ្នាទទួលបានព័ត៌មានអ្វីខ្លះពីខគម្ពីរទាំងនេះ? តើបទគម្ពីរត្រង់ផ្នែកនេះ ធ្វើឱ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ដូចម្តេចដែរ? ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំសម្រេចចិត្តនិយាយអំពីសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ័ដាមទៅវិញ? តើពេលនេះអ្នករាល់គ្នាមានរូបភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអ័ដាមនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាដែរឬទេ? អ្នកអាចសាកស្រមៃមើលបាន៖ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាជាមនុស្សម្នាក់នៅក្នុងទិដ្ឋភាពនោះវិញ តើនៅក្នុងចិត្តអ្នកគិតថាព្រះជាម្ចាស់មានលក្ខណៈដូចម្តេចដែរ? តើការគិតបែបនេះធ្វើឱ្យអ្នករាល់គ្នាមានអារម្មណ៍បែបណា? នេះគឺជារូបភាពដែលទាក់ទាញចិត្ត និងកក់ក្តៅមួយ។ ទោះបីមានតែព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សនៅក្នុងនោះក៏ពិតមែន តែភាពស្និទ្ធស្នាលរវាងព្រះនិងមនុស្ស ធ្វើឱ្យអ្នកពេញដោយអារម្មណ៍កោតស្ញប់ស្ញែង៖ សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ច្រើនលើសលប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវបានប្រទានមកឱ្យមនុស្សឥតដាច់ និងនៅហ៊ុមគ្រងជុំវិញគេផង។ មនុស្សស្អាតស្អំ និងបរិសុទ្ធ គ្មានសេចក្តីលំបាក និងគ្មានកង្វល់ រស់នៅពោរពេញទៅដោយសេចក្តីសុខ នៅក្រោមព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញពីការយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះមនុស្ស ឯមនុស្សវិញ រស់នៅក្រោមការការពារ និងព្រះពររបស់ព្រះអង្គ។ គ្រប់យ៉ាងដែលមនុស្សធ្វើនិងនិយាយ គឺមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់មិនអាចកាត់ផ្តាច់បានឡើយ។

បន្ទាប់ពីបង្កើតមនុស្សរួចហើយ សេចក្ដីនេះអាចហៅថាជាសេចក្ដីបង្គាប់ដំបូងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សបាន។ តើសេចក្ដីបង្គាប់នេះបង្ហាញពីអ្វីដែរ? បង្ហាញពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផង និងពីព្រះទ័យខ្វាយខ្វល់របស់ព្រះអង្គចំពោះមនុស្សជាតិផង។ នេះគឺជាសេចក្ដីបង្គាប់ទីមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏ជាលើកទីមួយដែរ ដែលព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញពីព្រះទ័យព្រួយបារម្ភចំពោះមនុស្ស។ និយាយឱ្យចំទៅ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ជ្រាបពីទំនួលខុសត្រូវចំពោះមនុស្ស ចាប់តាំងពីពេលដែលព្រះអង្គបានបង្កើតគេមកម្ល៉េះ។ តើទំនួលខុសត្រូវរបស់ទ្រង់ជាអ្វី? ព្រះអង្គត្រូវការពារមនុស្ស និងមើលថែមនុស្ស។ ព្រះអង្គសង្ឃឹមថា មនុស្សអាចជឿទុកចិត្ត និងស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់បាន។ នេះក៏ជាក្តីរំពឹងដំបូងគេដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់បានពីមនុស្សដែរ។ ដោយសារក្ដីរំពឹងនេះហើយ ទើបព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា៖ «នៅក្នុងចំណោមផ្លែឈើទាំងអស់នៅក្នុងសួន អ្នកអាចបរិ‌ភោគបានដោយសេរី។ ប៉ុន្តែ មិនត្រូវបរិ‌ភោគផ្លែចេញពីដើមដឹងខុសត្រូវឡើយ៖ ដ្បិតនៅថ្ងៃណាដែលអ្នកបរិ‌ភោគវា អ្នកប្រាកដជាស្លាប់មិនខាន»។ ព្រះបន្ទូលសាមញ្ញទាំងនេះ តំណាងឱ្យបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះបន្ទូលទាំងនេះ ក៏បើកសម្ដែងថា ព្រះជាម្ចាស់ចាប់ផ្តើមបង្ហាញពីក្ដីព្រួយបារម្ភចំពោះមនុស្សនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ហើយ។ ក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើ មានតែអ័ដាមមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងរូបអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ អ័ដាមគឺជាភាវៈមានជីវិតតែមួយគត់ ដែលមានដង្ហើមជីវិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គាត់អាចដើរជាមួយព្រះអង្គបាន ហើយក៏អាចនិយាយសន្ទនាជាមួយទ្រង់បានផងដែរ។ ដូច្នេះហើយបានជាព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់សេចក្ដីបង្គាប់នេះទៅកាន់គាត់។ ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលត្រង់ៗបំផុតនៅក្នុងសេចក្ដីបង្គាប់របស់ទ្រង់ថា មនុស្សអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះ ហើយមិនអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះ។

នៅក្នុងព្រះបន្ទូលសាមញ្ញពីរបីព្រះឱស្ឋនេះ យើងមើលឃើញពីទឹកព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ក៏ប៉ុន្តែ តើបង្ហាញពីទឹកព្រះទ័យប្រភេទណា? តើមានសេចក្តីស្រឡាញ់នៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែឬទេ? តើមានការព្រួយបារម្ភដែរឬទេ? នៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ មិនត្រឹមតែអាចដឹងពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះទ័យព្រួយបារម្ភរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏អាចមានអារម្មណ៍ស្និទ្ធស្នាលផងដែរ។ តើអ្នកយល់ស្របបែបនេះដែរឬទេ? បន្ទាប់ពីឮខ្ញុំនិយាយបែបនេះហើយ តើអ្នកនៅតែគិតថា បន្ទូលទាំងនេះគ្រាន់តែជាបន្ទូលសាមញ្ញៗទៀតដែរឬទេ? តាមពិតទៅ ព្រះបន្ទូលទាំងនោះមិនសាមញ្ញពេកនោះទេ មែនទេ? តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់បានដឹងអំពីរឿងនេះពីមុនមកដែរឬទេ? ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងប្រាប់អ្នកដោយផ្ទាល់តាមបន្ទូលពីរបីព្រះឱស្ឋនេះវិញ តើនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា? ប្រសិនបើអ្នកមិនមែនជាបុគ្គលដែលមានភាពជាមនុស្សទេ ប្រសិនបើចិត្តរបស់អ្នកសោះកក្រោះរឹងដូចជាទឹកកក នោះអ្នកនឹងគ្មានអារម្មណ៍ដឹងអ្វីទាំងអស់ អ្នកមិនដឹងពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយអ្នកក៏នឹងមិនព្យាយាមយល់ពីព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងនាមជាមនុស្សម្នាក់ដែលមានមនសិការ និងញ្ញាណនៃភាពជាមនុស្ស នោះអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ខុសពីនេះ។ អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍កក់ក្តៅ អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ទទួលបានការយកចិត្តទុកដាក់ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយអ្នកក៏នឹងមានអារម្មណ៍ថាមានក្ដីសុខដែរ។ តើត្រឹមត្រូវដែរទេ? នៅពេលដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ទាំងអស់នេះ តើអ្នកនឹងធ្វើយ៉ាងណាចំពោះព្រះជាម្ចាស់? តើអ្នកមានអារម្មណ៍ដក់ជាប់នឹងព្រះជាម្ចាស់ដែរទេ? តើអ្នកនឹងស្រឡាញ់ ហើយគោរពព្រះជាម្ចាស់អស់ពីចិត្តរបស់អ្នកដែរឬទេ? តើដួងចិត្តរបស់អ្នកនឹងកាន់តែជិតស្និទ្ធនឹងព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? នៅត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកអាចមើលឃើញហើយថាសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សមានសារៈសំខាន់ប៉ុនណា។ ក៏ប៉ុន្តែ អ្វីដែលសំខាន់ជាងនេះទៀតនោះ គឺការដឹង និងការយល់របស់មនុស្សអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់វិញទេ។ តាមពិតទៅ តើព្រះជាម្ចាស់មិនមែនធ្លាប់មានបន្ទូលស្រដៀងគ្នានេះនៅក្នុងដំណាក់កាលនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ច្រើនទេឫអី? តើមនុស្សសព្វថ្ងៃនេះ មាននរណាដែលដឹងពីទឹកព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើអ្នកអាចយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលខ្ញុំទើបតែបាននិយាយអម្បាញ់មិញនេះដែរឬទេ? អ្នករាល់គ្នាពិតជាមិនអាចដឹងពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានទេ នៅពេលដែលបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ពិតប្រាកដ និងជាក់ស្តែងបែបនេះនោះ។ ហេតុនេះបានជាខ្ញុំនិយាយថា អ្នករាល់គ្នា គ្មានការយល់ដឹង និងការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ពិតប្រាកដឡើយ តើពិតដែរឬអត់?

(ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ២៤

ព្រះជាម្ចាស់បង្កើតអេវ៉ា

លោកុប្បត្តិ ២:១៨-២០ ព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ‌បានមានព្រះ‌បន្ទូលថា វាមិនល្អឡើយដែលបុរសនៅតែម្នាក់ឯងនោះ ខ្ញុំនឹងបង្កើតអ្នកជំនួយម្នាក់ឱ្យបានជាគ្នា។ ហើយ ព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានយកមកសូនធ្វើគ្រប់ទាំងសត្វជើងបួន និងសត្វស្លាបហើរលើអាកាសទាំងប៉ុន្មានចេញពីដី រួចក៏យកមកឱ្យអ័ដាម ដើម្បីឱ្យដឹងថាគាត់នឹងហៅពួកវាយ៉ាងដូចម្តេច។ ហើយអ្វីដែលអ័ដាមបានហៅសត្វទាំងអស់នោះ ក៏ក្លាយជាឈ្មោះរបស់វា។ អ័ដាមបានដាក់ឈ្មោះឱ្យដល់គ្រប់ទាំងសត្វស្រុក សត្វស្លាបហើរលើអាកាស និងសត្វព្រៃទាំងអស់ ប៉ុន្តែសម្រាប់អ័ដាម មិនមានជំនួយណាដែលអាចជួយគាត់បានឡើយ។

លោកុប្បត្តិ ២:២២-២៣ ហើយឆ្អឹងដែលព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានយកចេញពីបុរស ព្រះ‌អង្គបានបង្កើតចេញជាស្ត្រី ហើយក៏នាំនាងមកជួបបុរសនោះ។ អ័ដាមក៏ពោលឡើងថា នេះហើយជាឆ្អឹងដែលចេញពីឆ្អឹងរបស់ខ្ញុំ និងជាសាច់ដែលចេញពីសាច់របស់ខ្ញុំ ត្រូវហៅនាងថា ស្ត្រី ព្រោះនាងត្រូវបានយកចេញពីបុរស។

មានឃ្លាសំខាន់មួយនៅក្នុងបទគម្ពីរត្រង់ផ្នែកនេះដែលចែងថា៖ «អ្វីដែលអ័ដាមបានហៅសត្វទាំងអស់នោះ ក៏ក្លាយជាឈ្មោះរបស់វា»។ ដូច្នេះ តើនរណាជាអ្នកដាក់ឈ្មោះឱ្យសត្វមានជីវិតទាំងអស់? គឺអ័ដាម មិនមែនព្រះជាម្ចាស់នោះទេ។ ឃ្លានេះបានប្រាប់ការពិតដល់មនុស្សជាតិថា នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សមក ព្រះអង្គបានប្រទានប្រាជ្ញាដល់គេ។ និយាយឱ្យចំទៅគឺ ប្រាជ្ញារបស់មនុស្ស បានមកពីព្រះជាម្ចាស់។ នេះគឺជាការពិត។ ប៉ុន្តែហេតុអ្វី? ក្រោយពីព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតអ័ដាមរួច តើអ័ដាមបានទៅសាលារៀនដែរឬទេ? តើគាត់ចេះអានអក្សរដែរឬទេ? បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតសត្វមានជីវិតផ្សេងៗហើយ តើអ័ដាមស្គាល់សត្វទាំងអស់នោះដែរឬទេ? តើព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលប្រាប់គាត់ថា សត្វទាំងនោះមានឈ្មោះអ្វីដែរឬទេ? ពិតណាស់ ព្រះជាម្ចាស់ក៏មិនបានបង្រៀនគាត់ពីរបៀបដាក់ឈ្មោះឱ្យសត្វទាំងនោះដែរ។ នោះគឺជាការពិត! បើដូច្នេះមែន តើអ័ដាមដឹងពីរបៀបដាក់ឈ្មោះឱ្យសត្វមានជីវិតទាំងនោះ និងដឹងថាគួរដាក់ឈ្មោះអ្វីឱ្យសត្វទាំងនោះដោយរបៀបណាទៅ? សំណួរនេះទាក់ទងនឹងថាតើពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតអ័ដាមមក ព្រះអង្គបានបន្ថែមអ្វីខ្លះទៅក្នុងខ្លួនគាត់។ ការពិតបង្ហាញថា នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតមនុស្សមក ព្រះអង្គបានបន្ថែមប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ដល់គេ។ នេះជាចំណុចសំខាន់មួយ ដូច្នេះ សូមស្តាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់។ ក៏មានចំណុចសំខាន់មួយទៀត ដែលអ្នករាល់គ្នាគួរយល់ផងដែរ៖ បន្ទាប់ពីអ័ដាមបានដាក់ឈ្មោះឱ្យសត្វមានជីវិតទាំងនេះចប់សព្វគ្រប់ហើយ ឈ្មោះទាំងអស់នោះក៏បានត្រូវកំណត់ចូលទៅក្នុងវាក្យស័ព្ទរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ហេតុអ្វីខ្ញុំលើកពីចំណុចនេះមកនិយាយដែរ? ពីព្រោះនេះក៏ពាក់ព័ន្ធនឹងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ ហើយនេះក៏ជាចំណុចមួយទៀតដែលខ្ញុំត្រូវពន្យល់បន្ថែមផងដែរ។

ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សឡើងមក ព្រះអង្គបានផ្លុំខ្យល់ដង្ហើមជីវិតចូលក្នុងខ្លួនគេ ហើយក៏ប្រទានប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ សមត្ថភាពរបស់ទ្រង់ និងអ្វីដែលជាកម្មសិទ្ធិនិងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់មួយចំនួនដល់គេផង។ បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានរបស់ទាំងអស់នេះដល់មនុស្សរួចហើយ មនុស្សក៏អាចធ្វើកិច្ចការខ្លះបានដោយខ្លួនឯង ហើយអាចគិតដោយខ្លួនឯងបាន។ ប្រសិនបើអ្វីដែលមនុស្សគិតឃើញនិងធ្វើ ល្អគាប់ព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងទទួលយក ហើយព្រះអង្គមិនជ្រៀតជ្រែកឡើយ។ ប្រសិនបើមនុស្សធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងអនុញ្ញាតឱ្យរឿងនោះកើតឡើងដោយបែបនោះទៅ។ ដូច្នេះ តើឃ្លាដែលថា «អ្វីដែលអ័ដាមបានហៅសត្វទាំងអស់នោះ ក៏ក្លាយជាឈ្មោះរបស់វា» បង្ហាញពីអ្វី? ឃ្លានេះចង់បង្ហាញថា ព្រះជាម្ចាស់ព្រះតម្រិះថាពុំចាំបាច់ត្រូវផ្លាស់ប្តូរឈ្មោះណាមួយដែលបានដាក់ឱ្យសត្វមានជីវិតទាំងនោះទេ។ មិនថាអ័ដាមបានហៅសត្វទាំងនោះឈ្មោះអ្វីនោះទេ ព្រះជាម្ចាស់តែងមានបន្ទូលថា «ចូរឱ្យហៅបែបនោះចុះ» ដែលបញ្ជាក់ពីឈ្មោះរបស់សត្វទាំងនោះ។ ចំពោះបញ្ហានេះ តើព្រះជាម្ចាស់បានសម្ដែងទស្សនៈណាមួយដែរឬទេ? ព្រះជាម្ចាស់ ពុំបានសម្ដែងទស្សនៈណាមួយឡើយ។ ដូច្នេះតើអ្នករាល់គ្នាទទួលបានព័ត៌មានអ្វីខ្លះពីរឿងនេះ? ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានប្រាជ្ញាដល់មនុស្ស ហើយមនុស្សបានប្រើប្រាជ្ញាដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានឱ្យនោះ ដើម្បីធ្វើកិច្ចការផ្សេងៗ។ ប្រសិនបើអ្វីដែលមនុស្សធ្វើល្អគាប់ព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងគាំទ្រ ទទួលស្គាល់ និងទទួលយកដោយគ្មានការថ្កោលទោស ឬការទិទៀនអ្វីឡើយ។ កិច្ចការនេះ គ្មានមនុស្សណា ឬវិញ្ញាណអាក្រក់ណា ឬសាតាំងណាអាចធ្វើបានឡើយ។ ត្រង់ចំណុចនេះ តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញការបើកសម្តែងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើមនុស្សជាតិពុករលួយឬក៏សាតាំង អាចអនុញ្ញាតឱ្យនរណាម្នាក់ធ្វើអ្វីមួយនៅក្នុងនាមរបស់ពួកគេ ឬនៅក្រោមភ្នែកក្រោមច្រមុះរបស់ពួកគេបានដែរឬទេ? ពិតណាស់ គឺមិនអាចនោះទេ! តើពួកគេនឹងប្រជែងដណ្ដើមតំណែងនេះជាមួយមនុស្សផ្សេងទៀត ឬកម្លាំងផ្សេងទៀតដែលផ្ទុយពីពួកគេដែរឬទេ? ប្រាកដណាស់ ពួកគេនឹងធ្វើបែបនេះ! ប្រសិនបើពេលនោះមានមនុស្សពុករលួយ ឬក៏សាតាំងនៅជាមួយអ័ដាមវិញ ម្ល៉េះសមពួកគេនឹងបដិសេធនូវអ្វីដែលអ័ដាមកំពុងធ្វើនោះជាមិនខាន។ ដើម្បីបង្ហាញថាពួកគេមានសមត្ថភាពគិតដោយខ្លួនឯង និងមានការយល់ដឹងពិសេសផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេ នោះពួកគេច្បាស់ជាបដិសេធអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលអ័ដាមបានធ្វើមិនខាន៖ «លោកចង់ហៅវាបែបនេះមែនទេ? ណាស់ហើយ ខ្ញុំនឹងមិនហៅវាបែបនេះទេ ខ្ញុំនឹងហៅវាបែបនោះវិញ។ លោកហៅឈ្មោះវា ថម តែខ្ញុំនឹងហៅឈ្មោះវា ហេរី វិញ។ ខ្ញុំត្រូវតែបង្ហាញថា ខ្ញុំឆ្លាតប៉ុនណា»។ តើនេះជានិស្ស័យបែបណា? តើនេះមិនមែនជានិស្ស័យក្រអឺតក្រទមពេកទេឬអី? ហើយចុះចំណែកព្រះជាម្ចាស់វិញ? តើព្រះអង្គមាននិស្ស័យបែបនេះដែរឬទេ? តើព្រះជាម្ចាស់មានការជំទាស់ខុសទំនងនឹងអ្វីដែលអ័ដាមកំពុងតែធ្វើដែរឬទេ? ចម្លើយគឺច្បាស់ជាអត់នោះទេ! ចំពោះនិស្ស័យដែលព្រះជាម្ចាស់បានបើកសម្តែង គឺគ្មានតម្រុយនៃការប្រកែកតវ៉ា ភាពក្រអឺតក្រទម ឬការរាប់ខ្លួនឯងជាសុចរិតសូម្បីតែបន្តិចឡើយ។ ចំណុចត្រង់នេះច្បាស់លាស់ណាស់។ នេះអាចជាចំណុចតូចតាចមួយ ក៏ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើអ្នកមិនយល់ពីសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ហើយប្រសិនបើចិត្តរបស់អ្នកមិនព្យាយាមគិតឱ្យយល់ថាតើព្រះជាម្ចាស់បំពេញកិច្ចការបែបណា ថាតើព្រះជាម្ចាស់មានអាកប្បកិរិយាបែបណាទេ នោះអ្នកនឹងមិនស្គាល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬមើលឃើញពីការសម្ដែងចេញ និងការបើកសម្តែងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ តើបែបនេះមែនទេ? តើអ្នករាល់គ្នាយល់ស្របនឹងអ្វីដែលខ្ញុំទើបតែបានពន្យល់អម្បាញ់មិញនេះដែរឬទេ? ឆ្លើយតបទៅនឹងសកម្មភាពរបស់អ័ដាម ព្រះជាម្ចាស់មិនបានប្រកាសជាឱឡារឹកថា៖ «ឯងធ្វើបានល្អណាស់ហើយ ឯងធ្វើត្រឹមត្រូវណាស់ ហើយយើងក៏យល់ស្របដែរ!» ដោយបែបនេះនោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ ព្រះជាម្ចាស់បានយល់ព្រម លើកសរសើរ និងសាទរចំពោះអ្វីដែលអ័ដាមបានធ្វើ។ ចាប់តាំងពីការបង្កើតមនុស្សមក នេះគឺជាលើកដំបូងគេបង្អស់ដែលមនុស្សបានធ្វើកិច្ចការថ្វាយព្រះជាម្ចាស់ តាមការណែនាំរបស់ព្រះអង្គ។ នេះជាកិច្ចការដែលមនុស្សបានធ្វើជំនួសព្រះជាម្ចាស់ និងនៅក្នុងនាមព្រះជាម្ចាស់។ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ កិច្ចការនេះកើតចេញពីប្រាជ្ញាដែលព្រះអង្គបានប្រទានដល់មនុស្ស។ ព្រះជាម្ចាស់ ទតឃើញថា វាជារឿងល្អ ជារឿងវិជ្ជមាន។ អ្វីដែលអ័ដាមបានធ្វើនៅពេលនោះ គឺជាការបង្ហាញឱ្យឃើញជាលើកដំបូងអំពីប្រាជ្ញារបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស។ តាមទស្សនៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នេះគឺជាការបង្ហាញឱ្យឃើញយ៉ាងល្អមួយ។ អ្វីដែលខ្ញុំចង់ប្រាប់អ្នករាល់គ្នានៅត្រង់ចំណុចនេះគឺថា គោលបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការប្រទានអ្វីដែលជាកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ និងប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ដល់មនុស្ស គឺដើម្បីឱ្យមនុស្សអាចក្លាយជាសត្វមានជីវិតដែលបង្ហាញឱ្យឃើញពីលក្ខណៈទ្រង់។ ច្បាស់ណាស់ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់តែងតែចង់ឃើញជាយូរមកហើយនោះគឺ ឱ្យសត្វមានជីវិតទាំងនេះ អាចធ្វើការជំនួសព្រះអង្គបាន។

(ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ២៥

ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើអាវពីស្បែកឱ្យអ័ដាម និងអេវ៉ា

លោកុប្បត្តិ ៣:២០-២១ ហើយអ័ដាមបានដាក់ឈ្មោះឱ្យប្រពន្ធរបស់គាត់ថា អេវ៉ា ព្រោះនាងជាម្តាយនៃជីវិតមនុស្សទាំងអស់។ ព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានធ្វើអាវពីស្បែកសត្វឱ្យអ័ដាម និងប្រពន្ធគាត់ ដើម្បីស្លៀកពាក់បិទបាំងកាយ។

«ព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ បានធ្វើអាវពីស្បែកសត្វឱ្យអ័ដាម និងប្រពន្ធគាត់ ដើម្បីស្លៀកពាក់បិទបាំងកាយ»។ នៅក្នុងវគ្គនេះ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់គង់នៅជាមួយអ័ដាម និងអេវ៉ា តើយើងឃើញព្រះអង្គដើរតួជាអ្វី? នៅក្នុងពិភពលោកដែលមានមនុស្សត្រឹមតែពីរនាក់នេះ តើព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញពីអង្គទ្រង់ដោយរបៀបណា? តើព្រះអង្គបង្ហាញអង្គទ្រង់នៅក្នុងនាមជាព្រះជាម្ចាស់មែនទេ? សូមឱ្យបងប្អូនប្រុសស្រីមកពីហុងកុងឆ្លើយសំណួរនេះទៅមើល។ (ក្នុងនាមជាឪពុកម្តាយ។) បងប្អូនប្រុសស្រីមកពីប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូងវិញម្តង តើអ្នករាល់គ្នាគិតថា ព្រះជាម្ចាស់លេចមកក្នុងតួនាទីជាអ្វីដែរ? (ជាមេគ្រួសារ។) ចុះបងប្អូនប្រុសស្រីមកពីតៃវ៉ាន់វិញ តើបងប្អូនគិតយ៉ាងណាដែរ? (តួនាទីជាបុគ្គលម្នាក់នៅក្នុងគ្រួសាររបស់អ័ដាម និងអេវ៉ា តួនាទីជាសមាជិកគ្រួសារម្នាក់។) ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា មានអ្នកខ្លះគិតថា ព្រះជាម្ចាស់លេចមកក្នុងនាមជាសមាជិកគ្រួសាររបស់អ័ដាមនិងអេវ៉ា រីឯអ្នកខ្លះទៀតថា ព្រះជាម្ចាស់លេចមកក្នុងនាមជាមេគ្រួសារ ហើយអ្នកខ្លះទៀតនិយាយថា ក្នុងនាមជាឪពុកម្តាយ។ ចម្លើយទាំងអស់នេះ គឺសុទ្ធតែសមរម្យហើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ តើអ្នកដឹងថា ខ្ញុំកំពុងតែគិតបែបណាទេ? ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សទាំងពីរនាក់នេះមក ហើយចាត់ទុកពួកគេជាដៃគូរបស់ព្រះអង្គ។ ក្នុងនាមជាក្រុមគ្រួសារតែមួយគត់របស់ពួកគេ ព្រះជាម្ចាស់បានមើលថែជីវិតរបស់ពួកគេ និងបំពេញតម្រូវការខាងអាហារ សម្លៀកបំពាក់ និងទីជម្រកដល់ពួកគេ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះជាម្ចាស់ហាក់ដូចជាឪពុកម្តាយរបស់អ័ដាម និងអេវ៉ាដូច្នោះដែរ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើបែបនេះ មនុស្សមិនអាចមើលឃើញពីភាពថ្លៃថ្នូររបស់ព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ គេមើលមិនឃើញពីភាពខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះជាម្ចាស់ អាថ៌កំបាំងរបស់ទ្រង់ ជាពិសេស គេមើលមិនឃើញពីសេចក្តីក្រោធ ឬឫទ្ធានុភាពរបស់ទ្រង់ឡើយ។ អ្វីដែលគេមើលឃើញ គឺការបន្ទាបខ្លួនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ការស្រឡាញ់ពេញចិត្តរបស់ទ្រង់ ការយកព្រះទ័យទុកដាក់របស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្ស ការទទួលខុសត្រូវនិងការមើលថែទាំរបស់ទ្រង់ចំពោះគេតែប៉ុណ្ណោះ។ អាកប្បកិរិយានិងរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រព្រឹត្ដដាក់អ័ដាម និងអេវ៉ា គឺស្រដៀងទៅនឹងរបៀបដែលឪពុកម្តាយបង្ហាញក្ដីបារម្ភចំពោះកូនៗរបស់គេយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ វាក៏ដូចជារបៀបដែលឪពុកម្តាយស្រឡាញ់ មើលថែ និងបីបាច់កូនប្រុសកូនស្រីរបស់គេដែរ ពោលគឺមានលក្ខណៈពិតប្រាកដ អាចមើលឃើញ និងជាក់ស្ដែង។ ជំនួសឱ្យការលើកតម្កើងអង្គទ្រង់ទៅកាន់ឋានៈមួយដែលខ្ពង់ខ្ពស់ និងខ្លាំងពូកែនោះ ព្រះជាម្ចាស់បានយកស្បែកសត្វមកធ្វើសម្លៀកបំពាក់ដោយផ្ទាល់ព្រះអង្គសម្រាប់ឱ្យមនុស្សពាក់បិទបាំងកាយ។ មិនសំខាន់ថាតើអាវរោមសត្វនោះត្រូវបានប្រើដើម្បីបិទបាំងកេរ្តិ៍ខ្មាស ឬដើម្បីការពារពួកគេពីភាពរងារនោះទេ ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់នោះគឺ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើសម្លៀកបំពាក់សម្រាប់គ្របដណ្ដប់រាងកាយមនុស្សនេះ ដោយព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់។ ព្រះជាម្ចាស់មិនគ្រាន់តែព្រះតម្រិះឱ្យកើតមានជាសម្លៀកបំពាក់នោះទេ ឬប្រើមធ្យោបាយអស្ចារ្យដទៃផ្សេងទៀតដូចដែលមនុស្សធ្លាប់គិតសម្រៃថាព្រះជាម្ចាស់មុខជាធ្វើបែបនោះ តែផ្ទុយទៅវិញ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើរឿងដែលមនុស្សគិតថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនធ្វើរឿងបែបនេះ ឬមិនគួរធ្វើរឿងបែបនោះឡើយ។ រឿងនេះមើលទៅហាក់ដូចជារឿងតូចតាចមែន ដែលមនុស្សមួយចំនួនប្រហែលជាមិនទាំងគិតផងថា រឿងនេះមានតម្លៃគួរលើកមកនិយាយផង ប៉ុន្តែរឿងនេះអនុញ្ញាតឱ្យអ្នកដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ដែលមានគំនិតស្រពេចស្រពិលអំពីព្រះអង្គ ទទួលបានការយល់ដឹងស៊ីជម្រៅអំពីភាពពិត និងភាពគួរឱ្យស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ព្រមទាំងអាចមើលឃើញភាពស្មោះត្រង់ និងការបន្ទាបខ្លួនរបស់ទ្រង់ផងដែរ។ វាធ្វើឱ្យមនុស្សក្រអឺតក្រទមហួសហេតុ ដែលគិតថាមានតែខ្លួនឯងអស្ចារ្យខ្ពង់ខ្ពស់និងមានចេស្ដា ឱនក្បាលដ៏ក្រអឺតក្រទមរបស់ពួកគេទាំងក្តីអាម៉ាស់នៅចំពោះមុខនៃភាពពិត និងការបន្ទាបខ្លួនរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ត្រង់ចំណុចនេះ ភាពពិត និងការបន្ទាបខ្លួនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ធ្វើឱ្យមនុស្សអាចមើលឃើញថា ព្រះអង្គគួរឱ្យស្រឡាញ់ប៉ុនណា។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះ «ដ៏ធំមហិមា» ព្រះ «ដ៏គួរឱ្យស្រឡាញ់» និង ព្រះ «ដ៏មានសព្វានុភាព» ដែលមនុស្សទុកនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ បានប្រែទៅជាទាបថោក និងអាក្រក់ ហើយគ្រាន់តែប៉ះបន្តិចក៏បែកទៅជាបំណែកតូចៗទៅវិញ។ នៅពេលដែលអ្នកឃើញខគម្ពីរនេះ និងបានស្ដាប់រឿងនេះ តើអ្នកមើលងាយព្រះជាម្ចាស់ដោយព្រោះព្រះអង្គបានធ្វើរឿងបែបនេះដែរឬទេ? មនុស្សខ្លះប្រហែលជាមើលងាយទ្រង់ ក៏ប៉ុន្តែ អ្នកខ្លះទៀតអាចនឹងមានប្រតិកម្មផ្ទុយពីនេះ។ ពួកគេនឹងគិតថា ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះដ៏ពិត និងគួរឱ្យស្រឡាញ់ ហើយច្បាស់ណាស់ថា គឺភាពពិត និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់នេះហើយ ដែលបានជំរុញចិត្តពួកគេ។ កាលណាពួកគេមើលឃើញផ្នែកពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់កាន់តែច្រើន នោះពួកគេកាន់តែដឹងពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានពិតប្រាកដ និងដឹងពីសារៈសំខាន់របស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ និងដឹងពីរបៀបដែលព្រះអង្គគង់នៅក្បែរពួកគេគ្រប់ពេលវេលាផង។

ឥឡូវនេះ សូមយើងផ្សារភ្ជាប់ការពិភាក្សាគ្នារបស់យើងមកពេលបច្ចុប្បន្ននេះវិញ។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់អាចធ្វើរឿងតូចតាចជាច្រើនដើម្បីមនុស្សដែលព្រះអង្គបានបង្កើតមកតាំងពីគ្រាដំបូង សូម្បីតែរឿងដែលមនុស្សមិនដែលគិត ឬរំពឹងទុកទាល់តែសោះនោះ តើព្រះជាម្ចាស់អាចធ្វើរឿងបែបនេះដើម្បីមនុស្សនាពេលសព្វថ្ងៃនេះបានដែរឬទេ? អ្នកខ្លះឆ្លើយថា «អាចធ្វើបាន!» ហេតុអ្វី? ដោយសារតែសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនក្លែងក្លាយ ហើយភាពគួរឱ្យស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ក៏មិនក្លែងក្លាយដែរ។ សារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មានពិតប្រាកដមែន មិនមែនជាអ្វីដែលអ្នកដទៃណាមួយបន្ថែមឱ្យនោះទេ ហើយច្បាស់ណាស់ គឺមិនមែនជាអ្វីដែលផ្លាស់ប្តូរទៅតាមពេលវេលា ទីកន្លែង និងសម័យកាលខុសៗគ្នានោះដែរ។ ភាពពិត និងភាពគួរឱ្យស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ អាចបង្ហាញចេញមកពិតប្រាកដបានតែតាមរយៈការធ្វើអ្វីមួយដែលមនុស្សគិតថាគ្មានអ្វីអស្ចារ្យ និងមិនសំខាន់ប៉ុណ្ណោះ ជាអ្វីដែលកំប៉ិកកំប៉ុកបំផុត ដែលមនុស្សមិនទាំងដែលគិតថា ព្រះអង្គនឹងចង់ធ្វើរឿងនោះផង។ ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់មិនចេះវាយឫកខ្ពស់ទេ។ នៅក្នុងនិស្ស័យនិងសារជាតិរបស់ទ្រង់ គ្មានការនិយាយបំផ្លើស ការក្លែងបន្លំ អំនួត ឬភាពក្រអឺតក្រទមណាមួយឡើយ។ ព្រះអង្គមិនដែលអួតអាងឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គស្រឡាញ់ បង្ហាញព្រះទ័យព្រួយបារម្ភ មើលថែ និងដឹកនាំមនុស្សដែលព្រះអង្គបានបង្កើតមកដោយភាពស្មោះត្រង់ និងភាពទៀងត្រង់។ មិនថាមនុស្សយល់បាន មានអារម្មណ៍ដឹង ឬមើលឃើញអ្វីដែលព្រះអង្គធ្វើនោះតិចតួចក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅតែធ្វើកិច្ចការរបស់ទ្រង់ជានិច្ច។ តើការដែលដឹងថាព្រះជាម្ចាស់មានសារជាតិបែបនេះ អាចប៉ះពាល់ដល់សេចក្តីស្រឡាញ់របស់មនុស្សចំពោះព្រះអង្គដែរឬទេ? តើវានឹងជះឥទ្ធិពលទៅលើការកោតខ្លាចរបស់ពួកគេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ខ្ញុំសង្ឃឹមថា នៅពេលដែលអ្នកស្គាល់ពីផ្នែកពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្នកនឹងកាន់តែជិតស្និទ្ធនឹងទ្រង់ ហើយអាចលើកសរសើរពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះទ័យខ្វល់ខ្វាយរបស់ព្រះអង្គចំពោះមនុស្សជាតិកាន់តែច្រើន ក៏ដូចជាអាចប្រគល់ដួងចិត្តរបស់អ្នកថ្វាយព្រះអង្គ ហើយលែងមានការសង្ស័យ ឬក្ដីមន្ទិលអំពីព្រះអង្គតទៀត។ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងសម្ងំធ្វើកិច្ចការគ្រប់យ៉ាងដើម្បីមនុស្ស ដោយបំពេញកិច្ចការទាំងអស់ដោយស្ងៀមស្ងាត់តាមរយៈភាពទៀងត្រង់ ភាពស្មោះត្រង់ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គមិនដែលមានការភ័យខ្លាច ឬការសោកស្តាយចំពោះកិច្ចការដែលព្រះអង្គធ្វើនោះទេ ហើយក៏មិនដែលត្រូវការឱ្យនរណាម្នាក់តបស្នងទ្រង់តាមមធ្យោបាយណាមួយ ឬមានចេតនាចង់បានអ្វីពីមនុស្សណាម្នាក់ដែរ។ គោលបំណងតែមួយគត់ដែលព្រះអង្គបានបំពេញកិច្ចការគ្រប់យ៉ាង គឺដើម្បីឱ្យព្រះអង្គអាចទទួលបានសេចក្ដីជំនឿ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតប្រាកដពីមនុស្សជាតិ។

(ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ២៦

ព្រះជាម្ចាស់មានបំណងបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់ ហើយព្រះអង្គបានបង្គាប់ណូអេឱ្យសង់ទូកធំមួយ

លោកុប្បត្តិ ៦:៩-១៤ នេះជាតំណពូជពង្សរបស់លោកណូអេ។ លោកណូអេជាមនុស្សសុចរិត និងគ្រប់លក្ខណ៍នៅជំនាន់របស់លោក ហើយលោកបានដើរជា‌មួយព្រះជាម្ចាស់។ លោកណូអេបង្កើតបានកូនប្រុសបីនាក់ គឺសិម ហាំ និងយ៉ាផែត។ ផែន‌ដីក៏បានពុករលួយនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយផែនដីមានពេញដោយអំពើឃោរ‌ឃៅ។ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានមើលមកកាន់ផែនដី ហើយទតឃើញថា ផែន‌ដីបានពុករលួយ ព្រោះគ្រប់សាច់ឈាមទាំងអស់បានពុករលួយតាមផ្លូវរបស់ខ្លួននៅលើផែន‌ដី។ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលមកកាន់លោកណូអេថា ខ្ញុំសម្រេចបំផ្លាញសាច់ឈាមទាំងអស់ឱ្យវិនាសផុតពីមុខខ្ញុំ ដ្បិតផែនដីបានពេញដោយអំពើឃោរឃៅ ដោយសារតែពួកគេ។ មើល៍ ខ្ញុំនឹងបំផ្លាញពួកគេឱ្យវិនាសទៅជាមួយនឹងផែនដី។ ចូរអ្នកយកឈើម៉ៃសាក់មកធ្វើជាទូកធំមួយ អ្នកត្រូវធ្វើបន្ទប់នៅក្នុងទូកនោះ ហើយយកជ័រមកលាប ទាំងក្នុងទាំងក្រៅផង។

លោកុប្បត្តិ ៦:១៨-២២ ប៉ុន្ដែ អញនឹងតាំងសញ្ញារបស់អញជា‌មួយឯង ហើយឯងនឹងចូលទៅក្នុងទូកធំនោះ ជា‌មួយកូនប្រុសៗ ប្រពន្ធ និងកូនប្រសាស្រីរបស់ឯង។ ចំណែកឯអស់ទាំងសត្វដែលមានជីវិតទាំងឡាយ ឯងត្រូវនាំយកសត្វមួយគូៗចេញពីគ្រប់ទាំងពូជ ចូលទៅក្នុងទូក ដើម្បីឱ្យបានរួចជីវិតជា‌មួយឯង។ វាត្រូវមានទាំងសត្វឈ្មោល និងសត្វញី។ គឺត្រូវមានសត្វស្លាបហើរតាមពូជ សត្វជើងបួនតាមពូជ និងសត្វលូនវារទាំងអស់នៅលើដីតាមពូជ គ្រប់ទាំងពូជសត្វមួយគូៗនឹងមកឯឯង ដើម្បីឱ្យបានរួចជីវិត។ ហើយត្រូវយកអាហារគ្រប់មុខដែលធ្លាប់បរិ‌ភោគ ឯងត្រូវប្រមូលទុកជាស្បៀងសម្រាប់ឯង និងសម្រាប់សត្វទាំងនោះដែរ។ លោកណូអេបានធ្វើតាម គឺធ្វើតាមគ្រប់ទាំងសេចក្តីដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់មក។

ក្រោយពីអានអត្ថបទទាំងពីរនេះចប់ ពេលនេះ តើអ្នករាល់គ្នាស្គាល់លោកណូអេជានរណាទេ? តើលោកណូអេជាមនុស្សបែបណា? នៅក្នុងអត្ថបទដើមចែងថា៖ «លោកណូអេជាមនុស្សសុចរិត និងគ្រប់លក្ខណ៍នៅជំនាន់របស់លោក»។ បើយោងទៅតាមការយល់ដឹងរបស់មនុស្សនៅសម័យទំនើបនេះ តើមនុស្សប្រភេទណាដែលរាប់ជា «មនុស្សសុចរិត» នៅគ្រានោះ? មនុស្សសុចរិត គួរតែជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍។ តើអ្នករាល់គ្នា ដឹងថា មនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ម្នាក់នេះ ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍នៅក្នុងភ្នែករបស់មនុស្ស ឬគ្រប់លក្ខណ៍នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅ? គ្មានអ្វីសង្ស័យទេ មនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ម្នាក់នេះ គឺជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនមែននៅក្នុងភ្នែករបស់មនុស្សឡើយ។ ចំណុចនេះគឺច្បាស់ប្រាកដណាស់! នេះគឺដោយសារតែមនុស្សខ្វាក់ មើលមិនឃើញអ្វីឡើយ ហើយមានតែព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះដែលទតមើលមកលើផែនដីទាំងមូល និងលើមនុស្សគ្រប់ៗគ្នា ហើយមានតែព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះដែលជ្រាបថា លោកណូអេជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍នោះ។ ដូច្នេះ ផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់ បានចាប់ផ្តើមតាំងពីពេលដែលព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅលោកណូអេមកម្ល៉េះ។

............

ការដែលលោកណូអេត្រូវបានត្រាស់ហៅមកនោះ គឺជាការពិតដ៏សាមញ្ញមួយ ក៏ប៉ុន្តែចំណុចសំខាន់នៃអ្វីដែលយើងកំពុងនិយាយនេះ (រួមមាន និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ និងសារជាតិរបស់ទ្រង់) គឺមិនសាមញ្ញពេកនោះទេ។ ដើម្បីយល់ពីទិដ្ឋភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់នេះ ជាដំបូង យើងត្រូវតែស្គាល់ពីប្រភេទមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចង់ត្រាស់ហៅជាមុនសិន ហើយតាមរយៈការធ្វើបែបនេះ នោះយើងនឹងអាចយល់ពីនិស្ស័យ បំណងព្រះហឫទ័យ និងសារជាតិរបស់ទ្រង់មិនខាន។ នេះពិតជាសំខាន់ណាស់។ ដូច្នេះ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើព្រះអង្គត្រាស់ហៅមនុស្សបែបណា? នោះច្បាស់ជាមនុស្សដែលអាចស្តាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ និងជាអ្នកដែលអាចធ្វើតាមការណែនាំរបស់ព្រះអង្គហើយ។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានេះដែរ គេក៏ត្រូវតែជាមនុស្សដែលមានស្មារតីទទួលខុសត្រូវ ជាមនុស្សដែលនឹងអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយចាត់ទុកវាជាទំនួលខុសត្រូវ និងភារកិច្ចដែលពួកគេត្រូវបំពេញ។ ចុះតើបុគ្គលនេះចាំបាច់ត្រូវស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? មិនចាំបាច់ទេ។ នៅគ្រានោះ លោកណូអេមិនសូវបានឮពីសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនទេ ឬក៏មិនមានបទពិសោធអំពីកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនដែរ។ ហេតុដូច្នេះ លោកណូអេមានចំណេះដឹងស្តួចស្តើងណាស់អំពីព្រះជាម្ចាស់។ ថ្វីបើនៅទីនេះបានកត់ត្រាថា លោកណូអេបានដើរជាមួយព្រះជាម្ចាស់ក្តី សួរថាតើគាត់ធ្លាប់បានឃើញអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ចម្លើយគឺប្រាកដជាអត់ហើយ! ដិ្បតនៅសម័យនោះ មានតែអ្នកនាំសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់តែប៉ុណ្ណោះ ដែលចុះមកនៅក្នុងចំណោមមនុស្ស។ ថ្វីបើពួកគេអាចតំណាងឱ្យព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងការថ្លែងបន្ទូល និងធ្វើកិច្ចការផ្សេងៗបានក៏ដោយ តែពួកគេគ្រាន់តែបង្ហាញឱ្យឃើញពីបំណងព្រះហឬទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងចេតនារបស់ព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ។ អង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនត្រូវបានបង្ហាញឱ្យមនុស្សឃើញដោយផ្ទាល់ភ្នែកនោះទេ។ នៅក្នុងបទគម្ពីរត្រង់ផ្នែកនេះ អ្វីដែលយើងមើលឃើញជាទូទៅ គឺជាកិច្ចការដែលលោកណូអេត្រូវធ្វើ និងការណែនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះគាត់។ ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់បានសម្ដែងចេញសារជាតិអ្វីនៅត្រង់នេះ? អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ គឺត្រូវបានរៀបចំផែនការយ៉ាងច្បាស់លាស់។ នៅពេលដែលព្រះអង្គទតឃើញរឿង ឬស្ថានភាពអ្វីមួយកើតឡើង នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអង្គមានខ្នាតដើម្បីវាស់វែងវារួចជាស្រេចទៅហើយ ហើយខ្នាតនេះកំណត់ថាតើព្រះអង្គត្រូវចាប់ផ្តើមផែនការដើម្បីដោះស្រាយវា ឬប្រើវិធីសាស្រ្តអ្វីដោះស្រាយជាមួយរឿងនេះ ឬស្ថានភាពនេះ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលព្រងើយកន្ដើយ ឬមិនមែនមិនចាប់ភ្លឹកនឹងអ្វីៗទាំងអស់នោះឡើយ។ តាមពិត គឺផ្ទុយគ្នាស្រឡះ។ មានខគម្ពីរមួយដែលចែងពីព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់បានថ្លែងទៅកាន់លោកណូអេថា៖ «ខ្ញុំសម្រេចបំផ្លាញសាច់ឈាមទាំងអស់ឱ្យវិនាសផុតពីមុខខ្ញុំ ដ្បិតផែនដីបានពេញដោយអំពើឃោរឃៅ ដោយសារតែពួកគេ។ មើល៍ ខ្ញុំនឹងបំផ្លាញពួកគេឱ្យវិនាសទៅជាមួយនឹងផែនដី»។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលបែបនេះ តើព្រះអង្គចង់មានន័យថា ព្រះអង្គនឹងបំផ្លាញតែមនុស្សប៉ុណ្ណោះឬ? អត់ទេ! ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលថា ព្រះអង្គនឹងបំផ្លាញសាច់ឈាមដែលមានជីវិតចោលទាំងអស់។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ចង់បំផ្លាញចោល? ត្រង់ចំណុចនេះ មានការបើកសម្តែងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់មួយផ្សេងទៀត។ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រះអង្គមានការអត់ធ្មត់មានកម្រិតចំពោះសេចក្ដីពុករលួយរបស់មនុស្ស ចំពោះភាពស្មោកគ្រោក អំពើឃោរឃៅ និងការមិនស្តាប់បង្គាប់របស់សាច់ឈាមទាំងអស់។ តើអ្វីទៅជាដែនកំណត់របស់ទ្រង់? ដូចដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលថា៖ «ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានទតមើលមកផែនដី ហើយឃើញថា ផែន‌ដីបានពុករលួយ ព្រោះគ្រប់សាច់ឈាមទាំងអស់បានពុករលួយតាមផ្លូវរបស់ខ្លួននៅលើផែន‌ដី»។ តើឃ្លាថា «ព្រោះគ្រប់សាច់ឈាមទាំងអស់បានពុករលួយតាមផ្លូវរបស់ខ្លួននៅលើផែន‌ដី» នេះ មានអត្ថន័យយ៉ាងដូចម្តេច? វាមានន័យថា គ្រប់ទាំងភាវៈរស់ទាំងអស់ រួមទាំងអ្នកដែលដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ អ្នកដែលអំពាវនាវរកព្រះនាមព្រះជាម្ចាស់ អ្នកដែលថ្វាយតង្វាយដុតដល់ព្រះជាម្ចាស់ អ្នកដែលទទួលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់តែមាត់ ទាំងអ្នកសរសើរព្រះជាម្ចាស់ផងនោះ នៅពេលដែលឥរិយាបថរបស់ពួកគេពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីពុករលួយ និងត្រូវព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញនឹងព្រះនេត្របែបនេះហើយ នោះព្រះអង្គត្រូវតែបំផ្លាញពួកគេចោល។ នោះគឺជាដែនកំណត់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់បានទ្រាំអត់ធ្មត់ចំពោះមនុស្ស និងសេចក្ដីពុករលួយរបស់សាច់ឈាមទាំងអស់ដល់កម្រិតណា? គឺដល់កម្រិតមួយដែលមនុស្សរាល់គ្នា មិនថាជាអ្នកដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ឬជាអ្នកមិនជឿទេ សុទ្ធតែដើរលើផ្លូវខុសទាំងអស់។ ដល់កម្រិតមួយដែលមនុស្សមិនត្រឹមតែខូចសីលធម៌ និងពេញទៅដោយអំពើអាក្រក់ទេ ក៏ប៉ុន្តែដល់ថ្នាក់ថាគ្មានអ្នកណាម្នាក់ជឿថាមានព្រះ គ្មានអ្នកណាជឿថាព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកគ្រប់គ្រងលើពិភពលោកនេះ គ្មានអ្នកណាជឿថាព្រះជាម្ចាស់អាចនាំមនុស្សចូលទៅក្នុងពន្លឺ និងផ្លូវត្រូវ។ ដល់កម្រិតដែលមនុស្សស្អប់អត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយថែមទាំងមិនឱ្យព្រះជាម្ចាស់មានអត្ថិភាពទៀតផង។ នៅពេលដែលសេចក្ដីពុករលួយរបស់មនុស្សបានឈានដល់កម្រិតនេះហើយ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងទ្រាំលែងបានតទៅទៀតហើយ។ តើអ្វីដែលនឹងមកជំនួសវិញ? គឺការមកដល់នៃសេចក្ដីក្រោធ និងការដាក់ទោសពីព្រះជាម្ចាស់។ តើនោះមិនមែនជាការបើកសម្ដែងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់មួយចំណែកទេឬអី? នៅក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ តើគ្មានមនុស្សណាម្នាក់សុចរិតនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? តើគ្មានមនុស្សណាម្នាក់ដែលគ្រប់លក្ខណ៍នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? តើនេះគឺជាយុគសម័យមួយដែលអាកប្បកិរិយារបស់សាច់ឈាមទាំងអស់នៅលើផែនដី សុទ្ធតែពុករលួយនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់មែនទេ? សព្វថ្ងៃនេះ និងយុគសម័យនេះ ក្រៅពីអ្នកដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់ប្រោសឱ្យបានពេញខ្នាត និងអ្នកដែលអាចដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ និងទទួលយកសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់ តើមនុស្សខាងសាច់ឈាមទាំងអស់មិនមែនកំពុងតែសាកល្បងនឹងដែនកំណត់នៃការអត់ធ្មត់របស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? តើអ្វីៗដែលកើតឡើងនៅក្បែរអ្នករាល់គ្នា អ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញផ្ទាល់នឹងភ្នែក និងស្ដាប់ឮនឹងត្រចៀកផ្ទាល់ និងដកបទពិសោធន៍ដោយផ្ទាល់ជារៀងរាល់ថ្ងៃនៅក្នុងពិភពលោកនេះ មិនមែនពេញដោយអំពើឃោរឃៅទេឬអី? នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើពិភពលោកបែបនេះ យុគសម័យបែបនេះ មិនគួរនឹងត្រូវបញ្ចប់ទេឬអី? ទោះបីជាសាវតានៃយុគសម័យបច្ចុប្បន្ន ខុសគ្នាទាំងស្រុងពីសាវតាសម័យលោកណូអេក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែ អារម្មណ៍និងសេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះសេចក្ដីពុករលួយរបស់មនុស្សនៅតែដូចមុនដដែល។ ព្រះជាម្ចាស់អាចអត់ធ្មត់បាន ដោយសារកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ ក៏ប៉ុន្តែ បើមើលទៅលើកាលៈទេសៈ និងស្ថានការណ៍វិញ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពិភពលោកនេះគួរណាស់តែត្រូវបានបំផ្លាញចោលជាយូរណាស់មកហើយ។ កាលៈទេសៈពេលនេះ គឺអាក្រក់ជាងពីកាលដែលពិភពលោកត្រូវបានបំផ្លាញដោយទឹកជំនន់ទៅទៀត។ ក៏ប៉ុន្តែ តើមានភាពខុសគ្នាអ្វីទៅ? នេះក៏ជារឿងដែលធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ក្រៀមក្រំព្រះទ័យជាទីបំផុត ហើយប្រហែលជារឿងដែលគ្មានអ្នករាល់គ្នាណាម្នាក់អាចយល់បានឡើយ។

នៅពេលដែលព្រះអង្គបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់ ព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅលោកណូអេឱ្យសង់ទូកធំមួយ ព្រមទាំងធ្វើកិច្ចការត្រៀមរៀបចំមួយចំនួនផង។ ព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅបុរសម្នាក់ គឺលោកណូអេ ឱ្យធ្វើរឿងទាំងនេះថ្វាយព្រះអង្គ។ ក៏ប៉ុន្តែនៅក្នុងយុគសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ ព្រះជាម្ចាស់គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ ដែលព្រះអង្គអាចត្រាស់ហៅបានឡើយ។ ហេតុអ្វីបានជាបែបនេះ? មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលអង្គុយនៅទីនេះ ប្រហែលជាយល់ និងដឹងពីហេតុផលនេះច្បាស់ហើយ។ តើអ្នកត្រូវការឱ្យខ្ញុំពន្យល់លម្អិតពីរឿងនេះដែរឬទេ? ការនិយាយឮៗចេញមក ក្រែងលោអាចធ្វើឱ្យអ្នកបាក់មុខ ហើយធ្វើឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាមិនសប្បាយចិត្ត។ មនុស្សខ្លះអាចនិយាយថា៖ «ទោះបីយើងមិនមែនជាមនុស្សសុចរិត មិនមែនជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ តែប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់ណែនាំយើងឱ្យធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយមែន នោះយើងនៅតែអាចធ្វើកិច្ចការនោះបានដដែល។ កាលពីលើកមុន នៅពេលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា គ្រោះមហន្តរាយកំពុងតែខិតជិតមកដល់ហើយ នោះយើងក៏ចាប់ផ្តើមរៀបចំស្បៀងអាហារ និងរបស់របរផ្សេងៗដែលត្រូវការចាំបាច់ក្នុងគ្រាគ្រោះមហន្តរាយនោះ។ តើអ្វីៗទាំងអស់នេះមិនមែនសុទ្ធតែធ្វើឡើងស្របតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? តើយើងពិតជាមិនបានសហការក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់មែនឬ? តើអ្វីដែលយើងបានធ្វើទាំងអម្បាលម៉ាននេះ មិនអាចប្រៀបផ្ទឹមនឹងអ្វីដែលលោកណូអេបានធ្វើទេឬអី? តើការធ្វើកិច្ចការដែលយើងបានធ្វើនេះ មិនរាប់ជាការស្តាប់បង្គាប់ពិតប្រាកដទេឬអី? តើយើងមិនមែនកំពុងធ្វើតាមការណែនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? តើយើងមិនមែនធ្វើអ្វីតាមដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល ដោយព្រោះយើងមានសេចក្ដីជំនឿលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? ដូច្នេះ តើហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់នៅតែមិនសប្បាយព្រះទ័យទៀត? ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា ព្រះអង្គគ្មានមនុស្សណាម្នាក់ត្រូវត្រាស់ហៅ?» តើសកម្មភាពរបស់អ្នក និងសកម្មភាពរបស់លោកណូអេ មានភាពខុសគ្នាដែរឬទេ? តើមានភាពខុសគ្នាអ្វីទៅ? (សព្វថ្ងៃនេះ ការរៀបចំស្បៀងអាហាទុកបម្រុងសម្រាប់គ្រោះមហន្តរាយ គឺជាចេតនារបស់យើងផ្ទាល់)។ (ទង្វើរបស់យើងមិនអាចមានតម្លៃស្មើនឹងសេចក្ដី «សុចរិត» ទេ ចំណែកលោកណូអេវិញ គឺជាមនុស្សសុចរិតនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ អ្វីដែលអ្នកបាននិយាយនោះមិនខុសឆ្ងាយប៉ុន្មានទេ។ អ្វីដែលណូអេបានធ្វើ គឺខុសគ្នាពីអ្វីដែលមនុស្សកំពុងធ្វើនាពេលនេះឆ្ងាយណាស់។ នៅពេលដែលលោកណូអេធ្វើកិច្ចការទៅតាមការណែនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គាត់មិនបានដឹងពីចេតនារបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ គាត់មិនបានដឹងថាតើព្រះជាម្ចាស់ចង់សម្រេចកិច្ចការអ្វីនោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែបង្គាប់ និងណែនាំគាត់ឱ្យធ្វើកិច្ចការតែប៉ុណ្ណោះ ដោយពុំបានពន្យល់អ្វីច្រើនទេ ឯលោកណូអេវិញ ក៏បានស្តាប់តាម រួចធ្វើកិច្ចការនោះតែម្តង។ គាត់មិនបានព្យាយាមជីកឫសជីគល់ចង់ដឹងពីបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយគាត់ក៏មិនបានទាស់ទទឹងនឹងព្រះជាម្ចាស់ ឬបង្ហាញភាពមិនស្មោះត្រង់នោះដែរ។ គាត់គ្រាន់តែចេញទៅធ្វើកិច្ចការនោះ ដោយដួងចិត្តបរិសុទ្ធ និងធម្មតាប៉ុណ្ណោះ។ អ្វីក៏ដោយដែលព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ឱ្យគាត់ធ្វើ គាត់ក៏ធ្វើតាម ហើយការស្តាប់បង្គាប់ និងការស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ បានបញ្ជាក់ពីជំនឿរបស់គាត់ទៅលើកិច្ចការដែលគាត់បានធ្វើ។ គាត់បានប្រព្រឹត្ដដោយត្រង់ៗ និងដោយសាមញ្ញចំពោះអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រគល់ឱ្យគាត់ធ្វើតាមរបៀបនេះឯង។ សារជាតិរបស់គាត់ ពោលគឺសារជាតិនៃទង្វើរបស់គាត់ គឺការស្ដាប់បង្គាប់ មិនមែនការសន្មត មិនមែនជាការទាស់ទទឹង ហើយជាងនេះទៅទៀត ក៏មិនមែនជាការគិតពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ឬការចំណេញនិងការខាតបង់របស់គាត់នោះដែរ។ ជាងនេះទៀត នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា ព្រះអង្គនឹងបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់ លោកណូអេ ក៏មិនបានសួរដេញដោលថា តើរឿងនោះកើតឡើងពេលណា ឬសួរថាតើនឹងមានអ្វីកើតឡើងនោះដែរ ហើយគាត់ក៏មិនបានសួរព្រះជាម្ចាស់ថាតើព្រះអង្គនឹងបំផ្លាញពិភពលោកយ៉ាងដូចម្ដេចនោះដែរ។ គាត់គ្រាន់តែធ្វើតាមអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានណែនាំគាត់ប៉ុណ្ណោះ។ មិនថាព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ឱ្យធ្វើកិច្ចការអ្វី និងធ្វើកិច្ចការនោះជាមួយនឹងអ្វីនោះទេ គាត់ធ្វើតាមដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់ឱ្យធ្វើ ហើយគាត់ក៏ចាប់ផ្តើមបំពេញកិច្ចការនោះភ្លាមៗដែរ។ គាត់បានធ្វើតាមការណែនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយមានអាកប្បកិរិយាចង់គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើគាត់ធ្វើកិច្ចការនោះ ដើម្បីជួយឱ្យខ្លួនគាត់រួចផុតពីគ្រោះមហន្តរាយមែនទេ? អត់ទេ! តើគាត់មានបានសួរព្រះជាម្ចាស់ថានៅសល់ពេលយូរប៉ុនណាទៀត ទម្រាំដល់ពេលដែលពិភពលោកត្រូវបំផ្លាញចោលដែរទេ? គាត់មិនបានសួរទេ។ តើគាត់មានបានសួរព្រះជាម្ចាស់ ឬតើគាត់បានដឹងថាត្រូវចំណាយពេលយូរប៉ុនណា ដើម្បីសាងសង់ទូកធំនោះឱ្យរួចដែរទេ? គាត់ក៏មិនបានដឹងរឿងនោះដែរ។ គាត់គ្រាន់តែបានស្ដាប់បង្គាប់ ស្តាប់តាមបន្ទូល និងប្រព្រឹត្ដតាមនោះប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សសព្វថ្ងៃនេះ មិនដូចគ្នានោះទេ៖ គ្រាន់តែលេចឮដំណឹងអី្វបន្តិចតាមរយៈបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ភ្លាម ឬគ្រាន់តែពេលដែលគេឮខ្យល់បក់ស្លឹកឈើសោះ ពួកគេក៏ចាប់ផ្តើមស្លន់ស្លោធ្វើសកម្មភាពភ្លាមៗ មិនខ្វល់ថាមានបញ្ហាអ្វី ឬមិនគិតពីតម្លៃអី្វទាំងអស់ ដើម្បីចាប់ផ្តើមរៀបចំទុកដាក់ស្បៀងអាហារបម្រុង និងរបស់របរប្រើប្រាស់ផ្សេងៗទៀតក្រោយគ្រោះមហន្តរាយ ហើយថែមទាំងបានរៀបចំផែនការរត់គេចខ្លួននៅពេលគ្រោះមហន្តរាយមកដល់ទៀតផង។ អ្វីដែលគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ជាងនេះទៅទៀតនោះគឺថា នៅក្នុងពេលដ៏សំខាន់បែបនេះ ខួរក្បាលរបស់មនុស្សពូកែខាង «ធ្វើកិច្ចការឱ្យរួចណាស់»។ សូម្បីក្នុងកាលៈទេសៈដែលព្រះជាម្ចាស់មិនបានប្រទានការណែនាំណាមួយក៏ដោយ ក៏មនុស្សអាចរៀបចំផែនការគ្រប់យ៉ាងបានយ៉ាងសមរម្យជាទីបំផុតដែរ។ អ្នកគួរតែប្រើពាក្យថា «គ្រប់លក្ខណ៍» នេះ ដើម្បីពិពណ៌នាពីផែនការបែបនោះវិញ។ ចំពោះអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល ឬអ្វីដែលជាចេតនារបស់ទ្រង់ ឬអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បាននោះ គឺគ្មាននរណាម្នាក់យកចិត្តទុកដាក់ឡើយ គ្មាននរណាម្នាក់ព្យាយាមយល់ឡើយ។ តើនេះមិនមែនជាភាពខុសគ្នាដ៏ធំបំផុតរវាងមនុស្សនៅសម័យនេះ និងលោកណូអេទេឬអី?

នៅក្នុងកំណត់ត្រារឿងរបស់លោកណូអេ តើអ្នករាល់គ្នាឃើញនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងផ្នែកមួយណាដែរឬទេ? ការអត់ធ្មត់របស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមានកម្រិតចំពោះសេចក្ដីពុករលួយ ភាពស្មោកគ្រោគ និងអំពើឃោរឃៅរបស់មនុស្ស។ នៅពេលដែលព្រះអង្គឈានដល់កម្រិតកំណត់នោះហើយ ព្រះអង្គនឹងលែងអត់ធ្មត់ទៀតហើយ ព្រះអង្គនឹងចាប់ផ្តើមការគ្រប់គ្រងថ្មី និងផែនការថ្មីរបស់ទ្រង់ ចាប់ផ្តើមធ្វើអ្វីដែលព្រះអង្គត្រូវធ្វើ បើកសម្តែងពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់ និងផ្នែកនៃនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ដទៃទៀត។ សកម្មភាពរបស់ទ្រង់នេះ គឺមិនមែនដើម្បីបង្ហាញថា ព្រះអង្គដាច់ខាតមិនឱ្យមនុស្សប្រមាថ ឬថាព្រះអង្គពេញដោយសិទ្ធិអំណាច និងសេចក្តីក្រោធនោះទេ ហើយក៏មិនមែនបង្ហាញថា ព្រះអង្គអាចបំផ្លាញមនុស្សបាននោះដែរ។ នោះគឺថា និស្ស័យ និងសារជាតិដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ មិនអាចអនុញ្ញាត ឬអត់ធ្មត់ចំពោះមនុស្សជាតិប្រភេទនេះ មិនអាចឱ្យគេរស់នៅចំពោះទ្រង់ ឬក៏រស់នៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ទ្រង់បានទៀតឡើយ។ នោះគឺបានន័យថា នៅពេលដែលមនុស្សទាំងអស់ប្រឆាំងនឹងទ្រង់ ហើយនៅពេលដែលគ្មាននរណាម្នាក់នៅលើផែនដីទាំងមូលដែលទ្រង់អាចសង្គ្រោះបាន នោះព្រះអង្គនឹងលែងមានការអត់ធ្មត់ចំពោះមនុស្សប្រភេទនេះទៀតហើយ ព្រះអង្គនឹងអនុវត្តផែនការរបស់ព្រះអង្គដោយគ្មានអល់អែក ដើម្បីបំផ្លាញមនុស្សជាតិប្រភេទនេះចោល។ ទង្វើរបស់ព្រះជាម្ចាស់បែបនេះ គឺកំណត់ដោយនិស្ស័យរបស់ព្រះអង្គ។ នេះគឺជាលទ្ធផលមួយដែលមិនអាចជៀសផុតបាន ហើយក៏ជាផលវិបាកមួយដែលភាវៈដែលព្រះបានបង្កើតមកដែលកំពុងស្ថិតនៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវតែទទួលផងដែរ។ តើការនេះមិនមែនបង្ហាញថា នៅក្នុងយុគសម័យនេះ ព្រះជាម្ចាស់មិនអាចរង់ចាំដើម្បីបញ្ចប់ផែនការរបស់ទ្រង់ និងសង្គ្រោះមនុស្សដែលព្រះអង្គចង់សង្រ្គោះបានតទៀតទេឬអី? ក្នុងកាលៈទេសៈទាំងនេះ តើព្រះជាម្ចាស់យកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងអ្វីខ្លាំងជាងគេបំផុត? គឺមិនមែនផ្ដោតលើរបៀបដែលអ្នកទាំងនោះមិនដើរតាមព្រះអង្គទាល់តែសោះ ឬអ្នកដែលប្រឆាំង ឬទាស់ទទឹងនឹងទ្រង់ទេ ក៏មិនផ្ដោតលើរបៀបដែលមនុស្សជាតិមួលបង្កាច់ទ្រង់ដែរ។ ព្រះអង្គខ្វល់ព្រះទ័យតែលើអ្នកដែលដើរតាមទ្រង់ ដែលជាកម្មវត្ថុនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់នៅក្នុងផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់តែប៉ុណ្ណោះ ថាតើពួកគេនោះត្រូវបានទ្រង់ប្រោសឱ្យបានពេញខ្នាតឬអត់ ថាតើពួកគេបានក្លាជាមនុស្សមានតម្លៃគាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ឬអត់។ ចំណែកអ្នកដែលមិនដើរតាមព្រះអង្គវិញ ព្រះអង្គគ្រាន់តែប្រទានការដាក់ទោសបន្តិចបន្តួច ដើម្បីបង្ហាញពីសេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ។ ឧទាហរណ៍៖ រលកយក្សស៊ូណាមិ រញ្ជួយដី និងបន្ទុះភ្នំភ្លើងជាដើម។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះដែរ ព្រះអង្គក៏កំពុងការពារ និងមើលថែអ្នកដែលដើរតាមព្រះអង្គ ហើយពួកគេជិតត្រូវបានទ្រង់សង្គ្រោះហើយ។ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺបែបនេះ៖ ម្ខាង ព្រះអង្គអាចមានការអត់ធ្មត់ និងការត្រាប្រណីយ៉ាងខ្លាំងចំពោះមនុស្សដែលព្រះអង្គមានបំណងចង់ប្រោសឱ្យបានពេញខ្នាត ហើយព្រះអង្គអាចរង់ចាំពួកគេយូរតាមដែលព្រះអង្គអាចរង់ចាំបាន។ ម្ខាងទៀត ព្រះជាម្ចាស់ស្អប់ និងខ្ពើមរអើមមនុស្សប្រភេទសាតាំងណាស់ ដែលមិនដើរតាមទ្រង់ ហើយប្រឆាំងនឹងទ្រង់។ ទោះបីព្រះអង្គមិនខ្វល់ថាតើមនុស្សប្រភេទសាតាំងនេះដើរតាមទ្រង់ ឬថ្វាយបង្គំទ្រង់ឬអត់ក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅតែស្អប់ពួកគេដដែល ទាំងដែលក្នុងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់នៅមានការអត់ធ្មត់ចំពោះពួកគេដដែល ហើយក្នុងពេលដែលព្រះអង្គកំពុងកំណត់ពីទីបញ្ចប់របស់មនុស្សប្រភេទសាតាំងនេះ ព្រះអង្គក៏កំពុងរង់ចាំការមកដល់នៃផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះអង្គក្នុងជំហានបន្ទាប់ផងដែរ។

(ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ២៧

ព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះលោកណូអេក្រោយពីទឹកជំនន់

លោកុប្បត្តិ ៩:១-៦ ហើយព្រះ‌ជាម្ចាស់បានប្រទានពរដល់លោកណូអេ និងកូនប្រុសរបស់លោក ព្រមទាំងមានបន្ទូលទៅពួក‌គេថា ចូរបង្កើតកូនចៅ ពហុគុណ ហើយបំពេញផែន‌ដីទៅ។ គ្រប់ទាំងសត្វនៅផែន‌ដី សត្វស្លាបដែលហើរលើអាកាស សត្វលូនវារនៅដី និងត្រីក្នុងសមុទ្រទាំងប៉ុន្មាន នឹងខ្លាច ហើយញញើតដល់អ្នករាល់គ្នា។ ខ្ញុំប្រគល់សត្វទាំងអស់នោះមកក្នុងដៃរបស់អ្នករាល់គ្នាហើយ។ សត្វទាំងប៉ុន្មានដែលមានចលនា ហើយនៅរស់ នឹងក្លាយជាអាហារដល់អ្នករាល់គ្នា។ ខ្ញុំប្រទានអ្វីៗទាំងអស់ដល់អ្នករាល់គ្នា ដូចដែលខ្ញុំបានឱ្យតិណ‌ជាតិទាំងឡាយដល់អ្នករាល់គ្នាដែរ។ ប៉ុន្ដែ អ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវបរិ‌ភោគសាច់ដែលនៅមានជីវិត ជាសាច់ដែលមានជាប់ឈាមឡើយ។ ចំពោះជីវិតមនុស្សវិញ បើអ្នកណាយកជីវិតគេ ខ្ញុំនឹងទារឈាមពីជីវិតអ្នកនោះវិញ។ ចំពោះសត្វណាដែលសម្លាប់មនុស្ស ខ្ញុំនឹងទារយកជីវិតសត្វនោះវិញ។ គឺខ្ញុំទារយកជីវិតរបស់មនុស្សវិញ ដោយសារតែដៃរបស់បងប្អូនរបស់អ្នកដែលស្លាប់ទៅ។ អស់អ្នកណាដែលកម្ចាយឈាមរបស់មនុស្ស អ្នកនោះនឹងត្រូវគេកម្ចាយឈាមវិញ ដ្បិតព្រះ‌ជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សមកនៅក្នុងរូបអង្គទ្រង់។

បន្ទាប់ពីលោកណូអេបានទទួលយកការណែនាំពីព្រះជាម្ចាស់ និងបានសង់ទូកធំ ព្រមទាំងរស់នៅជាច្រើនថ្ងៃក្នុងគ្រាដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រើទឹកជំនន់ដើម្បីបំផ្លាញពិភពលោក មានតែលោកណូអេ និងគ្រួសារគាត់ទាំង ៨ នាក់ប៉ុណ្ណោះ ដែលបានរួចជីវិត។ ក្រៅតែពីក្រុមគ្រួសារទាំង ៨ នាក់របស់លោកណូអេ មនុស្សជាតិទាំងអស់ត្រូវបំផ្លាញបង់ ហើយភាវៈមានជីវិតទាំងអស់នៅលើផែនដី ក៏សុទ្ធតែត្រូវបានបំផ្លាញទាំងអស់ដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានពរដល់លោកណូអេ ព្រមទាំងបានមានបន្ទូលពីរឿងមួយចំនួនប្រាប់ទៅគាត់ និងកូនប្រុសៗរបស់គាត់ផង។ ទាំងអស់នេះជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់គាត់ ហើយក៏ជាព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់គាត់ផងដែរ។ នេះគឺជាសេចក្ដីសន្យា និងព្រះពរដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់អ្នកដែលអាចស្តាប់តាមទ្រង់ និងអ្នកទទួលយកការណែនាំរបស់ទ្រង់ ហើយនេះក៏ជារបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានរង្វាន់ដល់មនុស្សផងដែរ។ និយាយឱ្យចំទៅ មិនថាលោកណូអេជាមនុស្សសុចរិត ឬមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬអត់នោះទេ ហើយមិនថាគាត់ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនប៉ុនណានោះទេ និយាយយ៉ាងខ្លីទៅ លោកណូអេ និងកូនប្រុសទាំងបីនាក់របស់គាត់ សុទ្ធតែបានស្តាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សហការជាមួយកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយធ្វើអ្វីដែលពួកគេត្រូវធ្វើ ស្របតាមការណែនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ហេតុដូច្នេះហើយ ពួកគេបានរក្សាមនុស្ស សត្វមានជីវិតផ្សេងៗជាច្រើនសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ក្រោយពីការបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់ ដោយបានរួមចំណែកយ៉ាងធំធេងដល់ជំហានបន្ទាប់នៃផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដោយសារតែគ្រប់កិច្ចការដែលគាត់បានធ្វើនេះហើយ ទើបព្រះជាម្ចាស់ប្រទានពរដល់គាត់។ ចំពោះមនុស្សនៅពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ប្រហែលអ្វីដែលលោកណូអេបានធ្វើនោះ គឺមិនសមនឹងលើកមកនិយាយទេ។ អ្នកខ្លះអាចទាំងគិតផងថា៖ «លោកណូអេមិនបានធ្វើអ្វីសោះឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់បានសម្រេចព្រះហប្ញទ័យទុកជីវិតឱ្យគាត់ ដូច្នេះហើយទើបបានជាគាត់អាចរួចផុតពីគ្រោះមហន្តរាយបែបនេះ។ ការរស់រានមានជីវិតរបស់គាត់ មិនមែនកើតចេញពីសមិទ្ធិផលផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់នោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ឱ្យកើតមានរឿងបែបនេះតែប៉ុណ្ណោះ ដ្បិតមនុស្សមិនអាចធ្វើបែបនេះបានទេ»។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានព្រះតម្រិះបែបនោះទេ។ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ មិនថាមនុស្សនោះជាបុគ្គលអស្ចារ្យ ឬសំខាន់យ៉ាងណាក៏ដោយ ឱ្យតែពួកគេអាចស្តាប់តាមព្រះអង្គ ស្ដាប់បង្គាប់តាមការណែនាំរបស់ទ្រង់ និងអ្វីដែលព្រះអង្គបានប្រគល់ឱ្យគេ ហើយគេអាចសហការជាមួយកិច្ចការទ្រង់ បំណងព្រះហឫទ័យ និងផែនការរបស់ព្រះអង្គបាន ដើម្បីឱ្យបំណងព្រះហឬទ័យ និងផែនការរបស់ទ្រង់អាចសម្រេចទៅបានដោយរលូន នោះការប្រព្រឹត្ដបែបនោះ ស័ក្តិសមនឹងឱ្យព្រះជាម្ចាស់ចងចាំទុក ហើយក៏ស័ក្តិសមនឹងទទួលព្រះពរពីព្រះអង្គដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យតម្លៃដល់មនុស្សប្រភេទនេះ ហើយព្រះអង្គគាប់ព្រះទ័យនឹងសកម្មភាពរបស់គេ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់គេ និងការជាប់ចិត្តរបស់គេចំពោះព្រះអង្គដែរ។ នេះគឺជាឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ចុះហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ប្រទានពរដល់លោកណូអេ? ពីព្រោះព្រះជាម្ចាស់ប្រព្រឹត្ដចំពោះទង្វើ និងការស្ដាប់បង្គាប់របស់មនុស្សដោយបែបនេះឯង។

ទាក់ទងនឹងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះលោកណូអេ មានមនុស្សមួយចំនួននឹងនិយាយថា៖ «បើមនុស្សស្តាប់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះព្រះជាម្ចាស់គួរតែប្រទានពរដល់ពួកគេ។ តើនោះនៅមិនច្បាស់លាស់ទៀតឬអី?» តើយើងអាចនិយាយបែបនេះបានទេ? មានអ្នកខ្លះនិយាយថា៖ «មិនអាចទេ»។ ហេតុអ្វីបានជាយើងមិនអាចនិយាយដូច្នេះបាន? មនុស្សខ្លះនិយាយថា៖ «មនុស្សមិនស័ក្តិសមនឹងទទួលព្រះពរពីព្រះជាម្ចាស់ទេ»។ និយាយបែបនោះ មិនត្រឹមត្រូវទាំងស្រុងនោះទេ។ ពីព្រោះនៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ទទួលយកអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ផ្ញើទុកនឹងពួកគេ ព្រះជាម្ចាស់មានខ្នាតដើម្បីវិនិច្ឆ័យថាតើទង្វើរបស់គេល្អឬអាក្រក់ និងថាតើបុគ្គលនោះស្តាប់បង្គាប់ឬអត់ និងថាតើបុគ្គលនោះបានបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬអត់ និងថាតើពួកគេបំពេញតាមខ្នាតនោះដែរឬអត់។ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់យកព្រះទ័យទុកដាក់ គឺដួងចិត្តរបស់មនុស្ស មិនមែនទង្វើពីសម្បកក្រៅរបស់ពួកគេទេ។ មិនមែនឱ្យតែនរណាម្នាក់ធ្វើអ្វីមួយ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានពរ ដោយមិនគិតថាតើពួកគេធ្វើបែបណានោះទេ។ នេះគឺជាការយល់ច្រឡំមួយរបស់មនុស្សចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់មិនមែនគ្រាន់តែទតមើលពីលទ្ធផលចុងក្រោយប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្ដែព្រះអង្គក៏ផ្តោតព្រះទ័យទុកដាក់បន្ថែមលើថាតើចិត្តនិងអាកប្បកិរិយារបស់មនុស្សនោះបែបណា ក្នុងអំឡុងពេលដែលអ្វីៗមានការវិវឌ្ឍ ហើយព្រះអង្គក៏ទតមើលផងដែរថាតើនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេមានការស្តាប់បង្គាប់ ការគិតគូរ និងបំណងប្រាថ្នាចង់បំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬអត់។ ពេលនោះ តើលោកណូអេស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនប៉ុនណា? តើវាច្រើនដូចជាគោលលទ្ធិដែលអ្នករាល់គ្នាបានដឹងក្នុងពេលសព្វថ្ងៃនេះដែរឬទេ? បើនិយាយពីទិដ្ឋភាពនៃសេចក្តីពិតវិញ ដូចជាគោលគំនិត និងចំណេះដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់ តើគាត់បានទទួលការស្រោចស្រព និងការឃ្វាលច្រើនដូចអ្នករាល់គ្នាដែរឬទេ? គាត់មិនទទួលបានច្រើននោះទេ! ក៏ប៉ុន្តែ មានការពិតមួយដែលយើងមិនអាចប្រកែកបាននោះគឺ នៅក្នុងសតិសម្បជញ្ញៈ ចិត្តគំនិត និងសូម្បីតែក្នុងជម្រៅនៃចិត្តរបស់មនុស្សសព្វថ្ងៃនេះ យើងឃើញថា ចិត្តគំនិត និងអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ មានលក្ខណៈស្រពេចស្រពិល និងមិនច្បាស់លាស់ឡើយ។ អ្នកក៏អាចនិយាយបានថា មានមនុស្សមួយចំនួនដែលមានអាកប្បកិរិយាអវិជ្ជមានចំពោះអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ក៏ប៉ុន្តែនៅក្នុងចិត្តរបស់លោកណូអេ និងក្នុងសតិសម្បជញ្ញៈរបស់គាត់វិញ អត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺមានពិតប្រាកដ និងគ្មានអ្វីដែលត្រូវសង្ស័យឡើយ ហើយនេះជាហេតុដែលធ្វើឱ្យការស្តាប់បង្គាប់របស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ គ្មានសេចក្ដីផិតក្បត់ ហើយអាចស៊ូទ្រាំនឹងការសាកល្បងបាន។ ដួងចិត្តរបស់គាត់បរិសុទ្ធ ហើយបើកចំហចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ គាត់មិនចាំបាច់ត្រូវការចំណេះដឹងខាងគោលលទ្ធិអ្វីច្រើន ដើម្បីបញ្ចុះបញ្ចូលខ្លួនគាត់ឱ្យធ្វើតាមគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយគាត់ក៏មិនចាំបាច់ត្រូវការការពិតច្រើន ដើម្បីបញ្ជាក់ពីអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីអាចទទួលយកអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានផ្ញើទុកនឹងគាត់ និងដើម្បីអាចមានសមត្ថភាពធ្វើអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ឱ្យគាត់ធ្វើនោះដែរ។ នេះហើយគឺជាភាពខុសគ្នាខ្លាំងរវាងលោកណូអេ និងមនុស្សសព្វថ្ងៃនេះ ហើយក៏ជានិយមន័យពិតប្រាកដអំពីមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បាន គឺមនុស្សដូចជាលោកណូអេនេះឯង។ គាត់ជាប្រភេទមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់សរសើរ ហើយក៏ជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានព្រះពរជាប្រាកដដែរ។ តើអ្នករាល់គ្នាបានទទួលការបំភ្លឺណាមួយពីសេចក្ដីនេះដែរឬទេ? មនុស្សមើលទៅមនុស្សផ្សេងទៀតតែលក្ខណៈខាងក្រៅរបស់គេប៉ុណ្ណោះ រីឯព្រះជាម្ចាស់វិញ ព្រះអង្គទតមើលដួងចិត្ត និងសារជាតិរបស់ពួកគេ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនអនុញ្ញាតឱ្យនរណាម្នាក់មានចិត្តវៀចវេរ ឬមានការសង្ស័យចំពោះទ្រង់ឡើយ ហើយព្រះអង្គក៏មិនអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សសង្ស័យ ឬសាកល្បងទ្រង់តាមរបៀបណាមួយដែរ។ ហេតុដូច្នេះ ទោះបីជាមនុស្សសព្វថ្ងៃនេះជួបប្រទះជាមួយនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយផ្ទាល់ក្ដី ឬថែមទាំងអាចនិយាយទល់មុខព្រះជាម្ចាស់បានក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែដោយសារមានអ្វីកប់ជ្រៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ដោយសារមានសារជាតិពុករលួយរបស់ពួកគេ និងដោយសារអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេទាស់នឹងទ្រង់ ទើបមនុស្សត្រូវបានរារាំងមិនឱ្យមានជំនឿពិតប្រាកដលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយត្រូវបានរារាំងមិនឱ្យស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់។ ដោយសារបញ្ហានេះហើយ ទើបពួកគេពិបាកក្នុងការទទួលបានព្រះពរដូចដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់លោកណូអេណាស់។

(ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ២៨

ព្រះជាម្ចាស់ប្រើឥន្ទធនូជាទីសម្គាល់នៃសេចក្ដីសញ្ញារបស់ព្រះអង្គជាមួយមនុស្ស (អត្ថបទសម្រាំង)

លោកុប្បត្តិ ៩:១១-១៣ ហើយខ្ញុំនឹងតាំងសញ្ញារបស់ខ្ញុំជាមួយអ្នករាល់គ្នាថា គ្រប់សាច់ទាំងអស់នឹងមិនត្រូវបំផ្លាញដោយទឹកជំនន់ទៀតទេ។ ហើយក៏នឹងលែងមានទឹកជំនន់មកបំផ្លិចបំផ្លាញផែន‌ដីទៀតដែរ។ ព្រះ‌ជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា៖ នេះជាទីសម្គាល់នៃសេចក្ដីសញ្ញាដែលខ្ញុំតាំងរវាងខ្ញុំនិងអ្នករាល់គ្នា និងភាវៈមានជីវិតទាំងអស់ ដែលនៅជា‌មួយឯងរាល់គ្នា នៅគ្រប់ជំនាន់ជានិច្ចនិរន្តរ៍ គឺខ្ញុំដាក់ឥន្ទធនូរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងពពក ហើយឥន្ទធនូនេះនឹងបានជាទីសម្គាល់នៃសេចក្ដីសញ្ញា ដែលខ្ញុំបានតាំងរវាងខ្ញុំ និងផែន‌ដី។

មនុស្សភាគច្រើនស្គាល់ថាឥន្ទធនូគឺជាអ្វីហើយ ហើយក៏បានស្ដាប់ឮរឿងខ្លះទាក់ទងនឹងឥន្ទធនូដែរ។ ចំពោះរឿងឥន្ទធនូនៅក្នុងព្រះគម្ពីរវិញ មានមនុស្សខ្លះជឿរឿងនេះ ហើយមានអ្នកខ្លះទៀតចាត់ទុកថា វាជារឿងព្រេងនិទាន រីឯអ្នកខ្លះទៀត ក៏មិនជឿទាល់តែសោះដែរ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ គ្រប់ព្រឹត្តិការណ៍ទាំងអស់ដែលបានកើតឡើងទាក់ទងនឹងឥន្ទធនូ គឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយបានកើតឡើងនៅក្នុងដំណើរការនៃការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើមនុស្ស។ ព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះត្រូវបានកត់ត្រាទុកយ៉ាងប្រាកដនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ កំណត់ត្រាទាំងនេះ មិនបានប្រាប់យើងឱ្យដឹងពីអារម្មណ៍ដែលព្រះជាម្ចាស់មាននៅក្នុងពេលនោះទេ ក៏មិនបានប្រាប់យើងពីចេតនាដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលទាំងអម្បាលម៉ាននេះដែរ។ លើសពីនេះទៅទៀត ក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចយល់ពីអារម្មណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់បាននោះទេ នៅពេលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលទាំងអស់នោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សភាពព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាក់ទងនឹងព្រឹត្តិការណ៍ទាំងមូលនេះ ត្រូវបានបើកសម្ដែងនៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរនេះ។ ហាក់ដូចជាព្រះតម្រិះរបស់ព្រះអង្គនៅពេលនោះ បានលោតចេញពីទំព័រនោះមកដូច្នោះដែរ តាមរយៈពាក្យពេចន៍និងឃ្លាឃ្លោងនីមួយៗដែលព្រះជាម្ចាស់បានថ្លែងមក។

ព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាអ្វីដែលមនុស្សគួរយកចិត្តទុកដាក់ និងជាអ្វីដែលពួកគេគួរតែព្យាយាមស្គាល់ឱ្យបានច្រើនបំផុត។ នេះគឺដោយសារតែព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានជាប់ទាក់ទងគ្នា និងមិនអាចកាត់ផ្ដាច់ចេញពីការយល់ដឹងរបស់មនុស្សអំពីព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ ហើយការយល់ដឹងរបស់មនុស្សអំពីព្រះជាម្ចាស់ គឺជាទំនាក់ទំនងដែលមិនអាចខ្វះបានជាមួយនឹងច្រកចូលទៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស។ ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់ព្រះតម្រិះបែបណា នៅពេលដែលព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះកើតឡើង?

កាលដើមឡើយ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សជាតិ ដែលនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ទ្រង់ ពួកគេល្អណាស់ ហើយស្និទ្ធស្នាលនឹងទ្រង់ណាស់ ប៉ុន្តែពួកគេត្រូវបានបំផ្លាញចោលដោយទឹកជំនន់ ក្រោយពីមានការបះបោរទាស់នឹងទ្រង់។ តើរឿងនេះបានធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ឈឺព្រះទ័យដែរឬទេ នៅពេលដែលមនុស្សត្រូវបាត់បង់ភ្លាមៗដោយបែបនេះនោះ? ពិតណាស់ គឺវាជាធ្វើឱ្យព្រះទ័យទ្រង់ឈឺចាប់! ដូច្នេះ តើព្រះអង្គបង្ហាញពីការឈឺចាប់របស់ទ្រង់ដោយបែបណា? តើសេចក្ដីនោះត្រូវបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរយ៉ាងដូចម្តេច? សេចក្ដីនោះត្រូវបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរថា៖ «ហើយខ្ញុំនឹងតាំងសញ្ញារបស់ខ្ញុំជាមួយអ្នករាល់គ្នាថា គ្រប់សាច់ទាំងអស់នឹងមិនត្រូវបំផ្លាញដោយទឹកជំនន់ទៀតទេ។ ហើយក៏នឹងលែងមានទឹកជំនន់មកបំផ្លិចបំផ្លាញផែន‌ដីទៀតដែរ»។ ប្រយោគដ៏សាមញ្ញនេះ បង្ហាញពីព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ការបំផ្លាញលោកីយ៍នេះ បានធ្វើឱ្យព្រះអង្កឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់។ តាមពាក្យពេចន៍របស់មនុស្ស ព្រះអង្គពិតជាសោកសៅណាស់។ យើងអាចស្រមៃមើល៖ តើផែនដីដែលធ្លាប់តែពោរពេញទៅដោយជីវិត ប្រែទៅជាបែបណាវិញ ក្រោយពីត្រូវបំផ្លិចបំផ្លាញដោយទឹកជំនន់រួច? តើផែនដីដែលធ្លាប់តែមានមនុស្សរស់នៅពេញ មានលក្ខណៈបែបណានៅពេលនោះ? គ្មានការតាំងទីលំនៅរបស់មនុស្ស គ្មានសត្វមានជីវិត ហើយមានតែទឹកនៅគ្រប់ទីកន្លែង និងឃើញមានតែការបំផ្លិចបំផ្លាញទាំងស្រុងនៅលើផ្ទៃទឹក។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតពិភពលោកនេះ តើព្រះអង្គមានចេតនាចង់ឃើញទិដ្ឋភាពបែបនេះដែរឬទេ? ច្បាស់ជាអត់ហើយ! គោលបំណងដើមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺចង់ឃើញជីវិតនៅពាសពេញទាំងផែនដី ចង់ឃើញមនុស្សដែលព្រះអង្គបានបង្កើតមកនោះ ថ្វាយបង្គំទ្រង់ គឺមិនមែនចង់ឃើញតែលោកណូអេម្នាក់ដែលថ្វាយបង្គំទ្រង់នោះទេ ឬក៏ជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលអាចឆ្លើយតបនឹងការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីបំពេញអ្វីដែលព្រះអង្គបានផ្ញើទុកនឹងគាត់នោះដែរ។ នៅពេលដែលមនុស្សជាតិបាត់បង់អស់ទៅ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានទតមើលឃើញពីអ្វីដែលព្រះអង្គមានបំណងចង់បានតាំងពីដំបូងមកនោះទេ តែទតឃើញផ្ទុយស្រឡះទាំងស្រុងទៅវិញ។ តើមិនឱ្យព្រះទ័យព្រះអង្គឈឺចាប់ដូចម្តេចកើតទៅ? ដូច្នេះ នៅពេលដែលព្រះអង្គកំពុងបើកសម្ដែងពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ និងសម្ដែងចេញនូវអារម្មណ៍របស់ទ្រង់នោះ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការសម្រេចព្រះទ័យមួយ។ តើព្រះអង្គបានសម្រេចព្រះទ័យបែបណា? គឺព្រះអង្គបានដាក់ធ្នូនៅលើពពក (នោះគឺជាឥន្ទធនូ ដែលយើងបានឃើញសព្វថ្ងៃនេះឯង) ទុកជាការតាំងសេចក្ដីសញ្ញាជាមួយមនុស្ស ដែលជាការសន្យាថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនបំផ្លាញមនុស្សជាតិដោយទឹកជំនន់ម្តងទៀតឡើយ។ ទន្ទឹមនឹងនោះដែរ វាក៏ដើម្បីប្រាប់ដល់មនុស្សថា ព្រះជាម្ចាស់បានបំផ្លិចបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់រួចហើយ ដើម្បីឱ្យមនុស្សជាតិចងចាំជារៀងរហូតពីមូលហេតុដែលព្រះអង្គបានធ្វើរឿងនេះ។

តើការបំផ្លាញលោកីយ៍នៅគ្រានោះ ជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ធ្វើមែនទេ? ច្បាស់ជាមិនមែនជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ធ្វើហើយ។ យើងប្រហែលជាអាចស្រមៃមើលផ្នែកតូចណាមួយនៃផែនដីដែលគួរឱ្យអាណិត ក្រោយពីរងការបំផ្លិចបំផ្លាញរួច ក៏ប៉ុន្តែ យើងមិនអាចនឹងស្រមៃបានថាតើក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទិដ្ឋភាពនៅពេលនោះបែបណានោះឡើយ។ យើងអាចនិយាយបានថា ទោះបីជាមនុស្សនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ឬមនុស្សនៅជំនាន់មុនក៏ដោយ ក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចនឹកស្រមៃ ឬយល់ពីអារម្មណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលព្រះអង្គទតឃើញទិដ្ឋភាពនិងរូបភាពរបស់ពិភពលោកដែលកំពុងត្រូវរងការបំផ្លិចបំផ្លាញដោយទឹកជំនន់នោះដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្ខំព្រះទ័យធ្វើដូច្នេះ ដោយសារការមិនស្តាប់បង្គាប់របស់មនុស្ស ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះទ័យឈឺចាប់របស់ទ្រង់ដោយសារការបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់នេះ គឺជារឿងពិត ដែលគ្មាននរណាម្នាក់អាចដឹងនិងយល់បានឡើយ។ ហេតុនេះហើយបានព្រះជាម្ចាស់បានតាំងសេចក្ដីសញ្ញាមួយជាមួយមនុស្សជាតិ ដែលតាមរយៈសេចក្ដីសញ្ញានោះ ព្រះអង្គមានគោលបំណងចង់ប្រាប់មនុស្សទាំងអស់ឱ្យចងចាំថា ព្រះជាម្ចាស់ធ្លាប់បានធ្វើរឿងបែបនេះម្តងរួចហើយ និងដើម្បីស្បថចំពោះពួកគេថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនបំផ្លាញពិភពលោកតាមរបៀបនេះម្ដងទៀតឡើយ។ នៅក្នុងសេចក្ដីសញ្ញានេះ យើងមើលឃើញពីព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ យើងមើលឃើញថាព្រះជាម្ចាស់ឈឺព្រះទ័យ នៅពេលដែលព្រះអង្គបានបំផ្លាញមនុស្សជាតិនេះ។ នៅក្នុងភាសារបស់មនុស្ស នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបំផ្លាញមនុស្សជាតិហើយ និងបានទតឃើញមនុស្សជាតិត្រូវបាត់ទៅ នោះព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ក៏ព្រះកន្សៃង និងហូរព្រះលោហិតចេញមកផង។ តើនោះមិនមែនជាវិធីដែលល្អបំផុតដើម្បីពិពណ៌នាអំពីសេចក្ដីនេះទេឬអី? ពាក្យទាំងនេះត្រូវបានមនុស្សប្រើ ដើម្បីបង្ហាញពីអារម្មណ៍របស់មនុស្ស ក៏ប៉ុន្តែដោយសារភាសារបស់មនុស្សនៅខ្វះចន្លោះច្រើន ហេតុនេះ ការប្រើពាក្យទាំងនេះ ដើម្បីពិពណ៌នាអំពីមនោសញ្ចេតនានិងអារម្មណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ ចំពោះខ្ញុំ មើលទៅដូចជាមិនអាក្រក់ណាស់ណានោះទេ ហើយពាក្យពេចន៍ទាំងនោះក៏មិនហួសហេតុពេកដែរ។ យ៉ាងហោចណាស់ ក៏វាបានធ្វើឱ្យអ្នកយល់ដឹងបានប្រសើរនិងច្បាស់ជាងមុនអំពីអារម្មណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់នៅគ្រានោះដែរ។ ពេលនេះ នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាឃើញឥន្ទធនូម្តងៗ តើអ្នករាល់គ្នាគិតដល់អ្វីដែរ? យ៉ាងហោចណាស់ ក៏អ្នកនឹងនឹកចាំថា ព្រះជាម្ចាស់ធ្លាប់មានទុក្ខព្រួយចំពោះការបំផ្លិចបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់នេះដែរ។ អ្នកនឹងចងចាំថា ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់ស្អប់ពិភពលោកនេះ និងស្អប់មនុស្សជាតិនេះក៏ដោយ ក៏នៅពេលដែលព្រះអង្គបានបំផ្លាញមនុស្សដែលព្រះអង្គបានបង្កើតមកដោយព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ ក៏ព្រះទ័យរបស់ទ្រង់មានការឈឺចាប់ មិនចង់ឱ្យរឿងនេះកើតឡើង មានអារម្មណ៍ស្ទាក់ស្ទើរ ហើយពិបាកនឹងទ្រាំខ្លាំងណាស់។ ព្រះអង្គទទួលការកម្សាន្តព្រះទ័យតែតាមរយៈគ្រួសាររបស់លោកណូអេទាំងប្រាំបីនាក់ប៉ុណ្ណោះ។ គឺដោយសារមានកិច្ចសហប្រតិបត្តិការរបស់លោកណូអេនេះហើយ ដែលការខំប្រឹងប្រែងបង្កើតរបស់សព្វសារពើឡើងមកនេះ មិនទៅជាអសាបង់នោះ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងរងទុក្ខ មានតែរឿងនេះតែមួយគត់ ដែលអាចរំសាយការឈឺចាប់របស់ព្រះអង្គបាន។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានដាក់ក្តីសង្ឃឹមទាំងអស់របស់មនុស្សជាតិ ទៅលើក្រុមគ្រួសាររបស់លោកណូអេ ដោយសង្ឃឹមថា ពួកគេអាចរស់នៅក្រោមព្រះពររបស់ទ្រង់ មិនមែននៅក្រោមបណ្តាសាទ្រង់ឡើយ ដោយសង្ឃឹមថាពួកគេនឹងលែងឃើញព្រះជាម្ចាស់បំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់ម្តងទៀត ហើយក៏សង្ឃឹមថា ពួកគេក៏នឹងមិនត្រូវបំផ្លាញចោលនោះដែរ។

តើនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងផ្នែកណាដែលយើងគួររៀនសូត្រនោះ? ព្រះជាម្ចាស់ស្អប់មនុស្ស ពីព្រោះមនុស្សបានតាំងខ្លួនជាសត្រូវទាស់នឹងព្រះអង្គ ក៏ប៉ុន្តែ នៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ ការយកព្រះទ័យទុកដាក់ ការព្រួយបារម្ភ និងសេចក្ដីមេត្ដាករុណាចំពោះមនុស្សជាតិ នៅដូចមុនដដែលមិនផ្លាស់ប្តូរឡើយ។ សូម្បីតែនៅពេលដែលព្រះអង្គបានបំផ្លាញមនុស្សជាតិហើយក៏ដោយ ក៏ព្រះទ័យរបស់ទ្រង់នៅតែមិនផ្លាស់ប្តូរដដែល។ នៅពេលមនុស្សពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីពុករលួយ និងការមិនស្តាប់បង្គាប់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ព្រះអង្គត្រូវតែបំផ្លាញមនុស្សជាតិនេះចោល ដោយព្រោះតែនិស្ស័យនិងសារជាតិរបស់ទ្រង់ និងស្របតាមគោលការណ៍របស់ទ្រង់។ ប៉ុន្ដែ ដោយសារតែសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រះអង្គនៅតែអាណិតអាសូរចំពោះមនុស្សជាតិដដែល ហើយថែមទាំងចង់ប្រើវិធីផ្សេងៗដើម្បីប្រោសលោះពួកគេផង ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចបន្តរស់នៅបានតទៅទៀត។ ក៏ប៉ុន្តែ មនុស្សបែរប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ បន្តមិនស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់ ហើយថែមទាំងបដិសេធមិនទទួលយកសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀតផង។ នោះគឺជាការបដិសេធមិនព្រមទទួលយកបំណងល្អរបស់ព្រះអង្គហើយ។ មិនថាព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅពួកគេ ដាស់តឿនពួកគេ ទំនុកបម្រុងពួកគេ ជួយពួកគេ ឬអត់ឱនដល់ពួកគេយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏មនុស្សមិនយល់ ឬលើកសរសើរពីការនោះដែរ ហើយពួកគេក៏មិនបានយកចិត្តទុកដាក់អ្វីដែរ។ ទោះក្នុងការឈឺចាប់ក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់នៅតែមិនភ្លេចប្រទាននូវការអត់ឱនដ៏ច្រើនរបស់ទ្រង់ដល់មនុស្សដែរ ដោយរង់ចាំឱ្យពួកគេងាកក្រោយវិញ។ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គបានអត់ធ្មត់ដល់កម្រិតហើយ ព្រះអង្គក៏បានធ្វើកិច្ចការដែលព្រះអង្គត្រូវធ្វើដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរឡើយ។ អាចនិយាយម៉្យាងទៀតថា ចាប់តាំងពីពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំផែនការដើម្បីបំផ្លាញមនុស្សជាតិ រហូតមកដល់ពេលចាប់ផ្តើមកិច្ចការរបស់ទ្រង់ក្នុងការបំផ្លាញមនុស្សជាតិ គឺមានពេលវេលា និងដំណើរការជាក់លាក់ណាស់។ ដំណើរការនេះកើតមានឡើង គឺមានគោលបំណងដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សអាចបកក្រោយវិញ ហើយនេះគឺជាឱកាសលើកចុងក្រោយដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់មនុស្ស។ ដូច្នេះ មុនពេលដែលព្រះអង្គបំផ្លាញមនុស្សជាតិ តើព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើអ្វីខ្លះនៅក្នុងអំឡុងពេលនេះ? ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើកិច្ចការជាច្រើនដើម្បីក្រើនរំឭក និងដាស់តឿនដល់ពួកគេ។ មិនថានៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់មានការឈឺចាប់ និងមានទុក្ខព្រួយច្រើនប៉ុនណានោះទេ ក៏ព្រះអង្គនៅតែបន្តយកព្រះទ័យទុកដាក់ ព្រួយបារម្ភ និងប្រទានសេចក្តីមេត្តាករុណាយ៉ាងពេញបរិបូរដល់មនុស្សជាតិដដែល។ តាមរយៈចំណុចនេះ តើយើងមើលឃើញពីអ្វីខ្លះ? គ្មានអ្វីត្រូវឆ្ងល់នោះទេ គឺយើងមើលឃើញថា សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សជាតិ គឺពិតប្រាកដ មិនមែនជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលព្រះអង្គគ្រាន់តែមានបន្ទូលចោលនោះទេ។ ជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាក់ស្តែង អាចមើលឃើញ និងគួរឱ្យស្ងើចសរសើរ មិនមែនក្លែងក្លាយ មិនផិតក្បត់ មិនបោកបញ្ឆោត ឬមានពុតត្បុតឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលប្រើការបោកបញ្ឆោតណាមួយ ឬបង្កើតរូបភាពក្លែងបន្លំ ដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សឃើញថា ព្រះអង្គគួរឱ្យស្រឡាញ់នោះទេ។ ព្រះអង្គមិនដែលប្រើទីបន្ទាល់ក្លែងក្លាយ ដើម្បីឱ្យមនុស្សមើលឃើញពីភាពគួរឱ្យស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ឬដើម្បីបង្ហាញពីភាពគួរឱ្យស្រឡាញ់ និងភាពបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ឡើយ។ តើទិដ្ឋភាពនៃនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងអម្បាលម៉ាននេះ មិនស័ក្ដិសមឱ្យមនុស្សស្រឡាញ់ទេឬអី? តើទិដ្ឋភាពទាំងនេះមិនស័ក្តិសមឱ្យមនុស្សថ្វាយបង្គំទេឬអី? តើទិដ្ឋភាពទាំងនេះមិនស័ក្តិសមនឹងឱ្យមនុស្សពេញចិត្តទេឬអី? ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំចង់សួរអ្នករាល់គ្នាថា៖ ក្រោយពីបានស្ដាប់ឮព្រះបន្ទូលទាំងនេះហើយ តើអ្នករាល់គ្នាគិតថា ភាពអស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គ្រាន់តែជាពាក្យគ្មានបានការនៅលើក្រដាសមួយសន្លឹកមែនទេ? តើភាពគួរឱ្យស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែជាពាក្យឥតបានការមែនទេ? មិនមែនទេ! ប្រាកដជាមិនមែនបែបនោះទេ! ភាពឧត្តុង្គឧត្ដម ភាពអស្ចារ្យ ភាពបរិសុទ្ធ ការអត់ធ្មត់ សេចក្តីស្រឡាញ់ ។ល។ និង ។ល។ ពោលគឺគ្រប់ទាំងសេចក្ដីលម្អិតអំពីទិដ្ឋភាពផ្សេងៗនៃនិស្ស័យនិងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តែងមានការបង្ហាញចេញជាក់ស្តែង នៅរាល់ពេលដែលព្រះអង្គបំពេញកិច្ចការរបស់ទ្រង់ និងមានការបង្ហាញចេញនៅក្នុងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្ស ហើយក៏ត្រូវបានចាក់បំពេញ និងឆ្លុះបញ្ចាំងនៅក្នុងខ្លួនមនុស្សគ្រប់គ្នាដែរ។ ពីមុនមក មិនថាអ្នកធ្លាប់មានអារម្មណ៍បែបនេះឬអត់នោះទេ ក៏ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់តែងយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះមនុស្សគ្រប់រូប តាមគ្រប់មធ្យោបាយទាំងអស់ ដោយប្រើព្រះទ័យទៀងត្រង់របស់ទ្រង់ ព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ទ្រង់ និងវិធីសាស្រ្តផ្សេងៗ ដើម្បីប្រទានភាពកក់ក្តៅដល់ដួងចិត្តមនុស្សម្នាក់ៗ និងដើម្បីដាស់វិញ្ញាណរបស់ពួកគេឱ្យភ្ញាក់ដឹងខ្លួន។ នេះគឺជាការពិតដែលមិនអាចប្រកែកបាន។

(ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ២៩

ព្រះជាម្ចាស់ប្រើឥន្ទធនូជាទីសម្គាល់នៃសេចក្ដីសញ្ញារបស់ព្រះអង្គជាមួយមនុស្ស (អត្ថបទសម្រាំង)

លោកុប្បត្តិ ៩:១១-១៣ ហើយខ្ញុំនឹងតាំងសញ្ញារបស់ខ្ញុំជាមួយអ្នករាល់គ្នាថា គ្រប់សាច់ទាំងអស់នឹងមិនត្រូវបំផ្លាញដោយទឹកជំនន់ទៀតទេ។ ហើយក៏នឹងលែងមានទឹកជំនន់មកបំផ្លិចបំផ្លាញផែន‌ដីទៀតដែរ។ ព្រះ‌ជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា៖ នេះជាទីសម្គាល់នៃសេចក្ដីសញ្ញាដែលខ្ញុំតាំងរវាងខ្ញុំនិងអ្នករាល់គ្នា និងភាវៈមានជីវិតទាំងអស់ ដែលនៅជា‌មួយឯងរាល់គ្នា នៅគ្រប់ជំនាន់ជានិច្ចនិរន្តរ៍ គឺខ្ញុំដាក់ឥន្ទធនូរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងពពក ហើយឥន្ទធនូនេះនឹងបានជាទីសម្គាល់នៃសេចក្ដីសញ្ញា ដែលខ្ញុំបានតាំងរវាងខ្ញុំ និងផែន‌ដី។

ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សជាតិមក។ មិនថាពួកគេត្រូវបានធ្វើឱ្យពុករលួយ ឬមិនថាពួកគេដើរតាមព្រះអង្គឬអត់នោះទេ ក៏ព្រះជាម្ចាស់ប្រព្រឹត្តដាក់ពួកគេដូចជាមនុស្សជាទីស្រឡាញ់បំផុតរបស់ព្រះអង្គ ឬក្នុងភាសាមនុស្សគេហៅថា មនុស្សសំណប់ចិត្តរបស់ទ្រង់ដែរ មិនមែនជារបស់លេងសើចរបស់ទ្រង់នោះទេ។ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា ព្រះអង្គជាព្រះអាទិករ ហើយមនុស្សគឺជាភាវៈដែលព្រះបង្កើតមក ដែលស្តាប់ទៅដូចជាមានឋានៈខុសគ្នាបន្តិចក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែការពិតគឺថា អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើដើម្បីមនុស្សជាតិ គឺច្រើនលើសលប់ជាងទំនាក់ទំនងក្នុងលក្ខណៈបែបនេះទៅទៀត។ ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់មនុស្សជាតិ យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះមនុស្សជាតិ និងបង្ហាញព្រះទ័យព្រួយបារម្ភចំពោះមនុស្សជាតិ ក៏ដូចជាទំនុកបម្រុងដល់មនុស្សជាតិជានិច្ចកាលមិនដែលដាច់នោះទេ។ ព្រះអង្គមិនដែលមានអារម្មណ៍នៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ថា នេះគឺជាការងារបន្ថែម ឬជាការងារដែលស័ក្តិសមនឹងទទួលបានការទទួលស្គាល់ច្រើនជាងនេះនោះទេ។ ហើយព្រះអង្គក៏មិនដែលមានអារម្មណ៍ថា ការសង្គ្រោះមនុស្សជាតិ ការទំនុកបម្រុងពួកគេ និងការប្រទានគ្រប់យ៉ាងដល់ពួកគេ គឺជាការបរិច្ចាកដ៏ធំធេងដល់មនុស្សជាតិនោះដែរ។ ព្រះអង្គគ្រាន់តែទំនុកបម្រុងដល់មនុស្សជាតិដោយស្ងៀមស្ងាត់ តាមរបៀបរបស់ព្រះអង្គ និងតាមរយៈសារជាតិផ្ទាល់របស់ទ្រង់ ព្រមទាំងអ្វីដែលជាកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ មិនថាមនុស្សជាតិបានទទួលការទំនុកបម្រុង និងជំនួយពីព្រះជាម្ចាស់ច្រើនប៉ុនណាក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលមានព្រះតម្រិះ ឬព្យាយាមចង់ទាមទារគុណស្រ័យអ្វីមកវិញដែរ។ លក្ខណៈនេះត្រូវបានកំណត់ដោយសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏ជាការសម្ដែងចេញពីនិស្ស័យពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ហេតុដូច្នេះហើយ មិនថានៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ឬក្នុងសៀវភៅផ្សេងៗទេ គឺយើងមិនដែលឃើញមានព្រះជាម្ចាស់ណាសម្ដែងចេញពីព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់នោះទេ ហើយយើងក៏មិនដែលឃើញព្រះជាម្ចាស់ពណ៌នា ឬប្រកាសប្រាប់មនុស្សពីមូលហេតុដែលព្រះអង្គធ្វើរឿងទាំងនេះ ឬមូលហេតុដែលព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ខ្លាំងលើមនុស្សជាតិ ក្នុងគោលបំណងដើម្បីឱ្យមនុស្សជាតិដឹងគុណព្រះអង្គ ឬលើកសរសើរពីព្រះអង្គនោះដែរ។ សូម្បីតែនៅពេលដែលព្រះអង្គឈឺចាប់ ឬនៅពេលដែលព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គរងទុក្ខខ្លាំងយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គមិនដែលភ្លេចពីទំនួលខុសត្រូវរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិ ឬព្រះទ័យព្រួយបារម្ភរបស់ទ្រង់ចំពោះពួកគេដែរ។ គ្រប់ពេលគឺព្រះអង្គស៊ូទ្រាំរងទុក្ខ ទ្រាំនឹងការឈឺចាប់នេះតែមួយព្រះអង្គឯងដោយស្ងៀមស្ងាត់។ បើទោះជាដូច្នោះហើយក្ដី ក៏ព្រះជាម្ចាស់នៅតែបន្តទំនុកបម្រុងដល់មនុស្សជាតិ ដូចដែលព្រះអង្គធ្លាប់បានធ្វើកន្លងមកដដែល។ ទោះមនុស្សជាតិតែងសរសើរព្រះជាម្ចាស់ ឬធ្វើបន្ទាល់ពីព្រះអង្គក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់មិនបានទាមឱ្យគេមានឥរិយាបថទាំងនេះដែរ។ នេះក៏ព្រោះតែព្រះជាម្ចាស់មិនដែលមានចេតនាចង់បានការតបស្នងសងគុណមកវិញឡើយ នៅពេលដែលព្រះអង្គធ្វើអំពើល្អណាមួយដើម្បីមនុស្សជាតិនោះ។ ម៉្យាងវិញទៀត អ្នកដែលអាចកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បាន អ្នកដែលអាចដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ដោយពិតប្រាកដ ស្តាប់តាមព្រះជាម្ចាស់ និងស្មោះត្រង់នឹងទ្រង់ ក៏ដូចជាអ្នកដែលអាចស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់បាន អ្នកទាំងអស់នេះហើយជាមនុស្សដែលនឹងទទួលបានព្រះពរពីព្រះជាម្ចាស់ជាញឹកញាប់ ហើយព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានពរបែបនេះដោយគ្មានសំចៃទុកឡើយ។ លើសពីនេះទៅទៀត ព្រះពរដែលមនុស្សទទួលបានពីព្រះជាម្ចាស់ គឺច្រើនហួសពីការនឹកស្រមៃរបស់ពួកគេទៅទៀត ហើយលើសពីអ្វីដែលមនុស្សស័ក្ដិសមនឹងទទួលបានតាមរយៈអ្វីដែលពួកគេបានធ្វើ ឬតម្លៃដែលពួកគេបានលះបង់ផង។ នៅពេលដែលមនុស្សជាតិទទួលបានព្រះពរពីព្រះជាម្ចាស់ តើមានអ្នកណាខ្វល់ពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងធ្វើទេ? តើមាននរណាម្នាក់បង្ហាញពីការខ្វល់ខ្វាយចំពោះអារម្មណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើមានអ្នកណាព្យាយាមយល់ពីការឈឺចាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ចម្លើយគឺគ្មាននោះទេ! តើមានមនុស្សណាម្នាក់ រួមទាំងលោកណូអេផង អាចដឹងពីការឈឺចាប់ដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងមាននៅគ្រានោះទេ? តើមានអ្នកណាអាចយល់ដែរឬទេថាហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់តាំងសេចក្ដីសញ្ញាបែបនេះឡើង? ពួកគេមិនអាចយល់បានឡើយ! មនុស្សជាតិមិនដឹងពីការឈឺចាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនដោយសារតែពួកគេមិនអាចយល់ពីការឈឺចាប់របស់ព្រះអង្គ មិនមែនដោយសារគម្លាតរវាងព្រះជាម្ចាស់និងមនុស្ស ឬឋានៈខុសគ្នានោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ គឺដោយសារតែមនុស្សជាតិមិនយកចិត្ដទុកដាក់ពីអារម្មណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ទាល់តែសោះ។ មនុស្សជាតិគិតថាព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះឯករាជ្យ ថាព្រះជាម្ចាស់មិនត្រូវការឱ្យមនុស្សយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះព្រះអង្គ យល់ពីព្រះអង្គ ឬបង្ហាញការគិតគូរចំពោះព្រះអង្គឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់គឺជាព្រះ ដូច្នេះ ព្រះអង្គគ្មានការឈឺចាប់ គ្មានមនោសញ្ចតនាអ្វីឡើយ។ ព្រះអង្គមិនចេះសោកសៅ ព្រះអង្គមិនមានអារម្មណ៍ក្រៀមក្រំ ហើយព្រះអង្គក៏មិនចេះព្រះកន្សែងអ្វីដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់គឺជាព្រះ ដូច្នេះ ព្រះអង្គមិនត្រូវការការសម្ដែងមនោសញ្ចេតនាអ្វីទេ ហើយព្រះអង្គក៏មិនត្រូវការការលួងលោមព្រះទ័យអ្វីដែរ។ ក្នុងកាលៈទេសៈខ្លះ ប្រសិនបើព្រះអង្គពិតជាត្រូវការអ្វីទាំងនេះមែន នោះព្រះអង្គអាចទ្រាំទ្រតែមួយព្រះអង្គឯងបាន ហើយមិនត្រូវការជំនួយពីមនុស្សជាតិណាឡើយ។ តែផ្ទុយទៅវិញ គឺមនុស្សនេះឯងដែលទន់ខ្សោយ និងមិនទាន់ចាស់ទុំនោះ ដែលត្រូវការការលួងលោម ការទំនុកបម្រុង និងការលើកទឹកចិត្តពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយថែមទាំងត្រូវការឱ្យទ្រង់កម្សាន្តចិត្តពួកគេគ្រប់ពេល និងគ្រប់ទីកន្លែងថែមទៀតផង។ រឿងបែបនេះ លាក់កប់យ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្សជាតិ៖ មនុស្សទន់ខ្សោយ ពួកគេត្រូវការឱ្យព្រះជាម្ចាស់មើលថែពួកគេគ្រប់យ៉ាង ពួកគេស័ក្តិសមនឹងទទួលបានការថែទាំទាំងអស់ ដែលពួកគេបានទទួលពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេគួរតែទាមទារពីព្រះជាម្ចាស់នូវអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេគិតថាជារបស់ពួកគេ។ ព្រះជាម្ចាស់រឹងមាំ ព្រះអង្គមានអ្វីគ្រប់យ៉ាង ហើយព្រះអង្គគួរតែធ្វើជាអាណាព្យាបាលរបស់មនុស្សជាតិ និងជាអ្នកប្រទានពរដល់ពួកគេ។ ដោយសារទ្រង់គឺជាព្រះជាម្ចាស់រួចទៅហើយ ព្រះអង្គមានសព្វានុភាព ដូច្នេះ ព្រះអង្គមិនត្រូវការអ្វីពីមនុស្សជាតិឡើយ។

ដោយសារមនុស្សមិនបានយកចិត្ដទុកដាក់ចំពោះការបើកសម្ដែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេមិនដែលមានអារម្មណ៍ដឹងពីទុក្ខព្រួយ ការឈឺចាប់ ឬសេចក្ដីអំណររបស់ទ្រង់ឡើយ។ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបច្បាស់ពីអារម្មណ៍របស់មនុស្សទាំងអស់ដូចជាបាតព្រះហស្ដរបស់ព្រះអង្គដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់ផ្គត់ផ្គង់តាមសេចក្តីត្រូវការរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នា គ្រប់ពេល និងគ្រប់ទីកន្លែង ដោយសង្កេតមើលពីការផ្លាស់ប្តូរគំនិតរបស់ពួកគេ ហើយក៏ជួយកម្សាន្តចិត្ត និងដាស់តឿនពួកគេ ដោយណែនាំនិងស្រាយបំភ្លឺដល់ពួកគេផង។ ចំពោះអ្វីៗដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើទៅលើមនុស្សជាតិ និងគ្រប់ទាំងតម្លៃដែលព្រះអង្គបានលះបង់ដើម្បីពួកគេ តើមនុស្សអាចរកឃើញអត្ថបទណាមួយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ឬចេញពីបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់បានថ្លែងមកទល់ពេលនេះ ដែលបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងទាមទារអ្វីមួយពីមនុស្សវិញ បានដែរឬទេ? រកមិនឃើញទេ! ផ្ទុយទៅវិញ មិនថាមនុស្សព្រងើយកន្ដើយនឹងព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់បែបណាទេ ក៏ព្រះអង្គនៅតែដឹកនាំមនុស្សជាតិម្តងហើយម្តងទៀត ទំនុកបម្រុងដល់មនុស្សជាតិ និងជួយពួកគេម្ដងហើយម្ដងទៀត ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចដើរលើផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចទទួលបានទិសដៅដ៏ល្អមួយ ដែលព្រះអង្គបានរៀបចំសម្រាប់ពួកគេ។ បើនិយាយពីព្រះជាម្ចាស់វិញ អ្វីដែលជាកម្មសិទ្ធនិងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ រួមទាំងព្រះគុណ សេចក្តីមេត្តាករុណា និងរង្វាន់ទាំងអស់របស់ទ្រង់ផង សុទ្ធតែនឹងត្រូវប្រទានទៅឱ្យអ្នកដែលស្រឡាញ់ និងដើរតាមទ្រង់ដោយគ្មានសំចៃទុកអ្វីឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គមិនដែលបង្ហាញឱ្យមនុស្សណាម្នាក់ឃើញពីការឈឺចាប់ដែលព្រះអង្គបានរងទុក្ខ ឬសភាពព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ឡើយ ហើយព្រះអង្គក៏មិនដែលដែលត្អូញត្អែរដាក់នរណាម្នាក់អំពីរឿងដែលពួកគេមិនដែលគិតគូរដល់ព្រះអង្គ ឬអពីរឿងដែលពួកគេមិនស្គាល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ព្រះអង្គគ្រាន់តែទទួលយករឿងទាំងអស់នេះដោយស្ងៀមស្ងាត់ប៉ុណ្ណោះ រង់ចាំថ្ងៃដែលមនុស្សជាតិនឹងអាចយល់បាន។

ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយរឿងទាំងនេះនៅទីនេះ? តាមរយៈរឿងដែលខ្ញុំបាននិយាយ តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញពីអ្វីខ្លះ? នៅក្នុងសារជាតិ និងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មានចំណុចមួយដែលងាយនឹងមើលរំលងណាស់ ជាចំណុចដែលមានតែព្រះជាម្ចាស់ទេដែលមាន ហើយគ្មានមនុស្សណាម្នាក់មានឡើយ រួមទាំងអ្នកដែលអ្នកដទៃគិតថាជាមនុស្សអស្ចារ្យ ជាមនុស្សល្អ ឬជាព្រះនៅក្នុងការស្រមើស្រមៃរបស់ពួកគេផង។ តើចំណុចនេះជាអ្វី? ចំណុចនេះគឺ ភាពមិនអាត្មានិយមរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលដែលនិយាយពីភាពមិនអាត្មានិយម នោះអ្នកប្រហែលជាអាចគិតថា អ្នកក៏មិនអាត្មានិយមខ្លាំងដែរ ព្រោះនៅពេលដែលនិយាយដល់កូនៗរបស់អ្នកវិញ អ្នកមិនដែលចរចា ឬតថ្លៃជាមួយពួកគេទេ ឬអ្នកប្រហែលជាគិតថា អ្នកក៏មិនអាត្មានិយមខ្លាំងដែរ នៅពេលដែលនិយាយដល់ឪពុកម្តាយរបស់អ្នក។ មិនថាអ្នកគិតយ៉ាងណានោះទេ យ៉ាងហោចណាស់ក៏អ្នកមានគំនិតខ្លះអំពីពាក្យ «មិនអាត្មានិយម» នេះដែរ និងគិតថាពាក្យនេះវិជ្ជមាន ហើយថា ការធ្វើជាមនុស្សមិនអាត្មានិយម គឺជារឿងថ្លៃថ្នូរមួយ។ នៅពេលដែលអ្នកមិនអាត្មានិយម នោះអ្នកនឹងឱ្យតម្លៃខ្លួនឯងខ្ពស់។ ក៏ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់អាចមើលឃើញភាពមិនអាត្មានិយមរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅគ្រប់រឿងទាំងអស់បានទេ មិនថានៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ វត្ថុ និងនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ហេតុអ្វីបានជាបែបនេះ? ពីព្រោះមនុស្សអាត្មានិយមខ្លាំងណាស់! ហេតុអ្វីខ្ញុំនិយាយដូច្នេះ? មនុស្សជាតិរស់នៅក្នុងពិភពសម្ភារៈ។ អ្នកអាចដើរតាមព្រះជាម្ចាស់បាន ក៏ប៉ុន្តែ អ្នកមិនដែលមើលឃើញ ឬយល់ពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ទំនុកបម្រុងដល់អ្នក ស្រឡាញ់អ្នក និងបង្ហាញព្រះទ័យព្រួយបារម្ភចំពោះអ្នកឡើយ។ ដូច្នេះ តើអ្នកមើលឃើញអ្វីខ្លះ? អ្នកមើលឃើញថាសាច់ញាតិរបស់អ្នកជាអ្នកដែលស្រឡាញ់អ្នក ឬជាអ្នកដែលពេញចិត្តលើអ្នកជាខ្លាំង។ អ្នកមើលឃើញរបស់ដែលមានប្រយោជន៍ចំពោះសាច់ឈាមរបស់អ្នក អ្នកខ្វាយខ្វល់ចំពោះមនុស្ស និងរបស់ដែលអ្នកស្រឡាញ់។ នេះហើយជាអ្វីដែលមនុស្សហៅថាភាពមិនអាត្មានិយមនោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្ស «មិនអាត្មានិយម» បែបនេះ មិនដែលខ្វល់ខ្វាយអំពីព្រះជាម្ចាស់ ដែលប្រទានជីវិតដល់ពួកគេឡើយ។ ផ្ទុយពីភាពមិនអាត្មានិយមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ភាពមិនអាត្មានិយមរបស់មនុស្ស បានប្រែក្លាយជាភាពអាត្មានិយម និងគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើមទៅវិញ។ មនុស្សដែលមិនអាត្មានិយមជឿលើអ្វីដែលឥតបានការ មិនពិត មិនបរិសុទ្ធ មិនចុះសម្រុងគ្នាជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ និងមិនពាក់ព័ន្ធនឹងព្រះជាម្ចាស់។ ភាពមិនអាត្មានិយមរបស់មនុស្ស គឺសម្រាប់តែខ្លួនគេផ្ទាល់ប៉ុណ្ណោះ រីឯភាពមិនអាត្មានិយមរបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ គឺជាការបើកសម្ដែងពិតប្រាកដពីសារជាតិរបស់ទ្រង់។ ច្បាស់ណាស់ គឺដោយសារតែភាពមិនអាត្មានិយមរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះហើយ ទើបព្រះអង្គទំនុកបម្រុងដល់មនុស្សជាហូរហែរឥតដាច់។ អ្នករាល់គ្នាប្រហែលជាមិនសូវចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងទៅលើប្រធានបទដែលខ្ញុំកំពុងនិយាយនៅថ្ងៃនេះប៉ុន្មានទេ ហើយគ្រាន់តែងក់ក្បាលយល់ស្របប៉ុណ្ណោះ ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលអ្នកព្យាយាមយល់ពីព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក នោះអ្នកនឹងយល់ពីចំណុចនេះដោយមិនដឹងខ្លួន៖ នៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ក្នុងចំណោមបញ្ហា និងរបស់ផ្សេងៗដែលអ្នកអាចយល់បាននៅក្នុងពិភពលោកនេះ គឺមានតែភាពមិនអាត្មានិយមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ដែលពិតប្រាកដ និងជាក់ស្ដែង ដ្បិតមានតែសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ្នកទេ ដែលគ្មានលក្ខខណ្ឌ និងឥតសៅហ្មង។ ក្រៅពីព្រះជាម្ចាស់ ភាពមិនអាត្មានិយមរបស់មនុស្សឯទៀត សុទ្ធតែមិនពិត រាក់កំផែល និងមិនគួរឱ្យជឿឡើយ។ ភាពមិនអាត្មានិយមនោះ តែងមានគោលបំណង ឬចេតនាជាក់លាក់ណាមួយ មានការដោះដូរ និងមិនអាចស៊ូទ្រាំនឹងការសាកល្បងបានឡើយ។ អ្នកក៏អាចនិយាយបានថា ភាពមិនអាត្មានិយមនោះស្មោកគ្រោក និងគួរឱ្យខ្ពើមរអើមផងដែរ។ តើអ្នករាល់គ្នាយល់ស្របនឹងពាក្យទាំងនេះដែរឬទេ?

(ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣០

ព្រះជាម្ចាស់ប្រើឥន្ទធនូជាទីសម្គាល់នៃសេចក្ដីសញ្ញារបស់ព្រះអង្គជាមួយមនុស្ស (អត្ថបទសម្រាំង)

លោកុប្បត្តិ ៩:១១-១៣ ហើយខ្ញុំនឹងតាំងសញ្ញារបស់ខ្ញុំជាមួយអ្នករាល់គ្នាថា គ្រប់សាច់ទាំងអស់នឹងមិនត្រូវបំផ្លាញដោយទឹកជំនន់ទៀតទេ។ ហើយក៏នឹងលែងមានទឹកជំនន់មកបំផ្លិចបំផ្លាញផែន‌ដីទៀតដែរ។ ព្រះ‌ជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា៖ នេះជាទីសម្គាល់នៃសេចក្ដីសញ្ញាដែលខ្ញុំតាំងរវាងខ្ញុំនិងអ្នករាល់គ្នា និងភាវៈមានជីវិតទាំងអស់ ដែលនៅជា‌មួយឯងរាល់គ្នា នៅគ្រប់ជំនាន់ជានិច្ចនិរន្តរ៍ គឺខ្ញុំដាក់ឥន្ទធនូរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងពពក ហើយឥន្ទធនូនេះនឹងបានជាទីសម្គាល់នៃសេចក្ដីសញ្ញា ដែលខ្ញុំបានតាំងរវាងខ្ញុំ និងផែន‌ដី។

នៅចុងបញ្ចប់នៃរឿងរបស់លោកណូអេ យើងឃើញថាព្រះជាម្ចាស់បានប្រើវិធីសាស្រ្តមិនធម្មតាមួយ ដើម្បីបង្ហាញពីអារម្មណ៍របស់ទ្រង់នៅគ្រានោះ។ ជាវិធីសាស្រ្តពិសេសមួយ៖ គឺការតាំងសេចក្ដីសញ្ញាមួយជាមួយមនុស្ស ដែលបានប្រកាសពីទីបញ្ចប់នៃការបំផ្លិចបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ សម្បកក្រៅ ការតាំងសេចក្ដីសញ្ញានេះ ហាក់ដូចជារឿងធម្មតាមួយប៉ុណ្ណោះ។ វាគ្មានអ្វីក្រៅតែពីការប្រើពាក្យ ដើម្បីចងភាគីទាំងពីរ និងការពារកុំឱ្យពួកគេបំពានលើកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់ខ្លួនឡើយ ក្នុងគោលបំណងដើម្បីការពារផលប្រយោជន៍របស់ភាគីទាំងពីរ។ បើនិយាយពីទម្រង់ការវិញ វាជារឿងធម្មតាទេ ក៏ប៉ុន្តែ ការជំរុញចិត្ត និងចេតនារបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងការធ្វើរឿងនេះ គឺជាការបើកសម្ដែងពិតប្រាកដពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសភាពព្រះទ័យរបស់ទ្រង់។ បើអ្នកគ្រាន់តែទុកពាក្យទាំងនេះមួយឡែកមិនអើពើ បើខ្ញុំមិនប្រាប់អ្នករាល់គ្នាពីការពិតនៃរឿងទាំងនេះទេ នោះមនុស្សជាតិនឹងមិនដែលបានដឹងពីព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ នៅក្នុងការស្រមើស្រមៃរបស់អ្នក ពេលដែលព្រះជាម្ចាស់តាំងសេចក្ដីសញ្ញានេះឡើង ព្រះអង្គប្រហែលជាកំពុងញញឹម ឬប្រហែលជាទឹកព្រះភ័ក្ដ្ររបស់ទ្រង់ម៉ឺងម៉ាត់ណាស់ ក៏ប៉ុន្តែមិនថាមនុស្សស្រមើស្រមៃថាព្រះជាម្ចាស់មានទឹកព្រះភ័ក្រ្តសាមញ្ញយ៉ាងណានោះទេ ក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចយល់ពីព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬការឈឺចាប់របស់ព្រះអង្គបានឡើយ។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទុកព្រះទ័យបានឡើយ ឬស័ក្ដិសមនឹងឱ្យព្រះអង្គទុកព្រះទ័យឡើយ ឬធ្វើជាបុគ្គលម្នាក់ដែលព្រះអង្គអាចមានបន្ទូលប្រាប់ពីព្រះតម្រិះទ្រង់ ឬទម្លាយពីការឈឺចាប់របស់ទ្រង់ឱ្យពួកគេដឹងបាននោះឡើយ។ ម្ល៉ោះហើយ ព្រះជាម្ចាស់គ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅតែពីធ្វើរឿងបែបនេះនោះទេ។ សម្បកក្រៅ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើរឿងងាយស្រួលមួយដើម្បីថ្លែងបន្ទូលលាគ្នាទៅកាន់មនុស្សជាតិចុងក្រោយបង្អស់ បញ្ចប់បញ្ហាពីអតីតកាល និងនាំមកនូវទីបញ្ចប់ដ៏ល្អប្រសើរមួយដោយការបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់របស់ព្រះអង្គ។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានលាក់បាំងការឈឺចាប់នៅគ្រានេះនៅក្នុងជម្រៅព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់គ្មាននរណាម្នាក់ដែលព្រះអង្គអាចទម្លាយប្រាប់ការពិតបាន នោះព្រះអង្គក៏តាំងសេចក្ដីសញ្ញាជាមួយមនុស្សជាតិ ដោយប្រាប់ពួកគេថា ព្រះអង្គនឹងមិនបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់ម្តងទៀតឡើយ។ នៅពេលដែលឥន្ទធនូលេចមក នោះជាការរំឮកដល់មនុស្សថា រឿងបែបនេះបានកើតឡើងរួចហើយ និងដើម្បីទុកជាការព្រមានដល់ពួកគេឱ្យគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ សូម្បីតែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពឈឺចាប់បែបនេះក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់មិនភ្លេចមនុស្សជាតិដែរ ហើយនៅតែបង្ហាញព្រះទ័យព្រួយបារម្ភខ្លាំងចំពោះពួកគេដដែល។ តើនេះមិនមែនជាសេចក្តីស្រឡាញ់ និងភាពមិនអាត្មានិយមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលមនុស្សកំពុងរងទុក្ខ តើពួកគេគិតបែបណា? តើនេះមិនមែនជាពេលវេលាដែលពួកគេត្រូវការព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំងបំផុតទេឬអី? នៅក្នុងពេលបែបនេះ មនុស្សតែងតែទាញព្រះជាម្ចាស់មកក្បែរ ដើម្បីឱ្យព្រះអង្គលួងលោមពួកគេ។ មិនថានៅពេលណានោះទេ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនដែលធ្វើឱ្យមនុស្សពិបាកចិត្តឡើយ ហើយព្រះអង្គតែងតែជួយឱ្យមនុស្សចេញផុតពីទុក្ខលំបាករបស់គេ និងរស់នៅក្នុងពន្លឺជានិច្ច។ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់ផ្គត់ផ្គង់ដល់មនុស្សជាតិច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់គេ ព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែថ្នាំបំបាត់ការឈឺចាប់ ឬថ្នាំប៉ូវកម្លាំងប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែរងទុក្ខ នៅពេលដែលព្រះអង្គពិបាកព្រះទ័យ ការដែលសង្ឃឹមឱ្យមានភាវៈដែលព្រះបានបង្កើតមក ឬមនុស្សណាម្នាក់នៅជាមួយទ្រង់ ឬលួងលោមទ្រង់ ក្ដីសង្ឃឹមបែបនេះប្រាកដជាក្លាយជាបំណងប្រាថ្នាដែលមិនអាចទៅរួចសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់មិនខាន។ មនុស្សមិនដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអារម្មណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលសុំ ក៏មិនដែលរំពឹងថានឹងមាននរណាម្នាក់ដែលអាចលួងលោមព្រះអង្គបានដែរ។ ព្រះអង្គត្រឹមតែប្រើវិធីសាស្រ្តផ្ទាល់ព្រះអង្គ ដើម្បីសម្ដែងចេញពីអារម្មណ៍របស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សគិតថា ការដែលព្រះជាម្ចាស់ឆ្លងកាត់ការរងទុក្ខលំបាកខ្លះ ពុំមានជាការលំបាកខ្លាំងណាស់ណាចំពោះទ្រង់នោះទេ ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលអ្នកព្យាយាមយល់ពីព្រះជាម្ចាស់ឱ្យបានពិតប្រាកដ ហើយនៅពេលដែលអ្នកដឹងពីបំណងស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលព្រះអង្គធ្វើ ទើបអ្នកអាចមានអារម្មណ៍ដឹងពីភាពអស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងភាពមិនអាត្មានិយមរបស់ទ្រង់បាន។ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់បានតាំងសេចក្ដីសញ្ញាជាមួយមនុស្សជាតិដោយប្រើឥន្ទធនូក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គមិនដែលមានបន្ទូលប្រាប់នរណាម្នាក់ថា ហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គធ្វើបែបនេះដែរ ហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គតាំងសេចក្ដីសញ្ញានេះទ មានន័យថា ព្រះអង្គមិនដែលមានបន្ទូលប្រាប់នរណាម្នាក់ពីព្រះតម្រិះពិតប្រាកដរបស់ព្រះអង្គឡើយ។ នេះក៏ព្រោះតែគ្មាននរណាម្នាក់អាចយល់ពីជម្រៅនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះជាម្ចាស់មានចំពោះមនុស្សជាតិដែលព្រះអង្គបានបង្កើតដោយព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់នោះឡើយ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចដឹងថាតើព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គឈឺចាប់ប៉ុនណាដែរ នៅពេលដែលព្រះអង្គបំផ្លាញមនុស្សជាតិនេះ។ ហេតុដូច្នេះ ទោះបីជាព្រះអង្គចង់មានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សពីអារម្មណ៍របស់ទ្រង់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនអាចទទួលបានទំនុកចិត្តនេះដែរ។ ទោះបីជាឈឺចាប់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅតែបន្តជំហានបន្ទាប់នៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ដដែល។ ព្រះជាម្ចាស់តែងតែប្រទាននូវចំណែកដែលល្អបំផុត និងរបស់ដែលល្អបំផុតដល់មនុស្សជាតិ ចំណែឯព្រះអង្គវិញ ទ្រង់រងទុក្ខតែព្រះអង្គឯងដោយស្ងាត់ៗ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលលាតត្រដាងពីការរងទុក្ខទាំងនេះដោយបើកចំហឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាកនេះ ហើយរង់ចាំដោយស្ងៀមស្ងាត់។ ការស៊ូទ្រាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនសោះកក្រោះ ស្ពឹកស្រពន់ ឬអស់សង្ឃឹមឡើយ ក៏មិនមែនជាសញ្ញានៃភាពទន់ខ្សោយនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ សេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តែងតែមិនអាត្មានិយមជានិច្ច។ នេះគឺជាការបើកសម្ដែងដោយឯកឯងពីសារជាតិ និងនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ ហើយក៏ជាតំណាងពិតប្រាកដនៃអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងនាមជាព្រះអាទិករដ៏ពិតផងដែរ។

(ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)