ដោយសារតែគោលការណ៍នៅពីក្រោយព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ និងដោយសារតែវិធីដែលខ្ញុំធ្វើកិច្ចការ នោះមនុស្សបដិសេធខ្ញុំ។ នេះគឺជាគោលបំណងនៅពីក្រោយការមានបន្ទូលរបស់ខ្ញុំតាំងពីយូរមកហើយ (នេះត្រូវបានសំដៅលើកូនចៅរបស់សត្វនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមទាំងអស់)។ នេះគឺជាវិធីសាស្ត្រប្រកបដោយព្រះប្រាជ្ញាញាណនៃកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ។ វាគឺជាការជំនុំជម្រះរបស់ខ្ញុំចំពោះសត្វនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហម។ នេះគឺជាយុទ្ធសាស្ត្ររបស់ខ្ញុំ ហើយគ្មានមនុស្សណាម្នាក់អាចយល់វាយ៉ាងពេញលេញឡើយ។ រាល់ចំណុចរបត់ មានន័យថា រាល់ដំណាក់កាលផ្លាស់ប្ដូរនៃផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្ញុំ មនុស្សមួយចំនួនត្រូវតែបានផាត់ចោល។ ពួកគេត្រូវបានផាត់ចោលដោយផ្អែកលើជំហាននៃកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ។ នេះហើយជាវិធី គឺជាវិធីតែមួយគត់ដែលផែនការគ្រប់គ្រងទាំងមូលរបស់ខ្ញុំធ្វើកិច្ចការ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបោះចោលមនុស្សដែលខ្ញុំចង់ផាត់ចោលម្ដងម្នាក់ៗ នោះខ្ញុំចាប់ផ្ដើមជំហានបន្ទាប់នៃកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នេះគឺជាការការផាត់ចោលចុងក្រោយ (ហើយនេះសំដៅលើពួកជំនុំនៅក្នុងប្រទេសចិន) ហើយវាក៏ជាពេលវេលាដែលមនុស្សជាច្រើននឹងត្រូវបានផាត់ចោល ក្នុងអំឡុងពេលនៃដំណាក់កាលផ្លាស់ប្ដូរនេះ ចាប់តាំងពីការបង្កើតពិភពលោកមក។ ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ គ្រប់ពេលដែលមនុស្សត្រូវបានផាត់ចោល គឺមានមួយចំណែកដែលនៅសេសសល់ដើម្បីថ្វាយការបម្រើសម្រាប់កិច្ចការនៅពេលក្រោយ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលនេះមិនដូចទៅនឹងពេលមុនឡើយ។ វាជាពេលដ៏ស្អាតស្អំ និងពេញដោយសមត្ថភាព។ នេះគឺជាពេលវេលាដែលសំខាន់ និងគ្រប់ជ្រុងជ្រោយបំផុតក្នុងចំណោមពេលវេលាទាំងអស់។ ទោះបីជាមនុស្សភាគច្រើន បន្ទាប់ពីអានព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ព្យាយាមយកឈ្នះមន្ទិលសង្ស័យនៅក្នុងគំនិតរបស់ពួកគេក៏ដោយ ក៏ទីបំផុត ពួកគេមិនអាចយកឈ្នះវាបានឡើយ ហើយនៅទីបញ្ចប់ ពួកគេធ្លាក់ក្នុងការតស៊ូរបស់ពួកគេ។ នេះមិនមែនអាស្រ័យលើពួកគេជាអ្នកសម្រេចចិត្តឡើយ ពីព្រោះអ្នកដែលខ្ញុំបានកំណត់ទុកជាមុន មិនអាចរត់គេចបានឡើយ ហើយអ្នកដែលខ្ញុំមិនបានកំណត់ទុកជាមុន ខ្ញុំគ្រាន់តែអាចមិនទទួលយកប៉ុណ្ណោះ។ មានតែមនុស្សដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ប៉ុណ្ណោះ គឺជាអ្នកដែលខ្ញុំរាប់រកយ៉ាងសមរម្យ។ បើមិនដូច្នោះទេ គ្មានបុគ្គលណាម្នាក់អាចចាកចេញ និងចូល ក្នុងនគររបស់ខ្ញុំដោយសេរីបានឡើយ។ នេះគឺជាដំបងដែករបស់ខ្ញុំ ហើយមានតែការនេះទេដែលជាទីបន្ទាល់ដ៏មានអំណាច និងជាការបើកបង្ហាញដ៏ពេញលេញនៃការអនុវត្តបញ្ញត្តិរដ្ឋបាលរបស់ខ្ញុំ។ ប្រាកដណាស់នេះមិនមែនជាបញ្ហានៃការគ្រាន់តែមានវិញ្ញាណឡើយ។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមានបន្ទូលថា សាតាំងគ្មានអំណាចដើម្បីទប់ទល់នឹងការដួល? ជាដំបូង វាមានកម្លាំង ប៉ុន្តែសាតាំងនៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ខ្ញុំ។ ប្រសិនបើខ្ញុំបង្គាប់ឱ្យវាក្រាបចុះ នោះវាត្រូវតែក្រាបចុះ ហើយប្រសិនបើខ្ញុំបង្គាប់ឱ្យវាក្រោកឡើងដើម្បីថ្វាយការបម្រើចំពោះខ្ញុំ នោះវាត្រូវតែក្រោកឡើង ហើយថ្វាយការបម្រើចំពោះខ្ញុំ ហើយធ្វើយ៉ាងល្អ។ វាមិនមែនដោយសារសាតាំងចង់ធ្វើបែបនេះឡើយ។ វាដោយសារតែដំបងដែករបស់ខ្ញុំត្រួតត្រាសាតាំង ហើយមានតែវិធីនេះទេ ទើបវាជឿក្នុងចិត្ត និងក្នុងពាក្យសម្ដី។ បញ្ញត្តិរដ្ឋបាលរបស់ខ្ញុំគ្រប់គ្រងវា ហើយខ្ញុំមានព្រះចេស្ដារបស់ខ្ញុំ ដូច្នេះ សាតាំងមិនអាចធ្វើអ្វីបានក្រៅពីជឿទាំងស្រុងឡើយ។ វាត្រូវតែបានជាន់នៅក្រោមទ្រនាប់ព្រះបាទរបស់ខ្ញុំ ដោយគ្មានដាននៃភាពរឹងទទឹងឡើយ។ នៅក្នុងអតីតកាល នៅពេលដែលវាកំពុងតែថ្វាយការបម្រើចំពោះពួកកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ សាតាំងព្រហើនខ្លាំងណាស់ ហើយចង់សម្លុតពួកគេ ដោយសង្ឃឹមថានឹងធ្វើឱ្យខ្ញុំអាម៉ាស់ និងចង់អះអាងថា ខ្ញុំគ្មានសមត្ថភាព។ អីក៏ងងឹតងងុលម៉្លេះ! ខ្ញុំនឹងជាន់ឈ្លីអ្នកដល់ស្លាប់! ធ្វើទៅ។ ខ្ញុំមិនខ្លាចនឹងឱ្យអ្នកសាហាវម្ដងទៀតឡើយ! ខ្ញុំមិនខ្លាចនឹងឱ្យអ្នកប្រព្រឹត្តចំពោះពួកកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំដោយភាពព្រងើយកន្តើយដ៏ឥតមេត្តាម្ដងទៀតឡើយ! កាលណាមនុស្សកាន់តែស្មោះត្រង់ ហើយពួកគេកាន់តែស្ដាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ និងចុះចូលចំពោះខ្ញុំ នោះអ្នកអ្នកកាន់តែបំពានពួកគេ និងទុកពួកគេចោល (ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំកំពុងតែសំដៅលើការប្រមូលផ្ដុំអ្នកផ្សំគំនិតរបស់អ្នក ដើម្បីបង្កើតក្រុមបះបោរ)។ ពេលនេះ ពេលវេលានៃភាពសាហាវរបស់អ្នកបានមកដល់ទីបញ្ចប់ហើយ ហើយបន្តិចម្ដងៗ ខ្ញុំនឹងបញ្ចប់អ្នក។ ខ្ញុំនឹងមិនឱ្យអ្នកយកអ្វីបន្តិចដែលអ្នកបានធ្វើចេញទៅបានឡើយ។ ពេលនេះ វាមិនមែនអ្នកទេ សាតាំងអើយ ដែលបានទទួលអំណាចនោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំបានទទួលអំណាចនោះមកវិញហើយ ហើយពេលវេលាដើម្បីកោះហៅពួកកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីដោះស្រាយជាមួយអ្នក បានមកដល់ហើយ។ អ្នកត្រូវតែស្ដាប់បង្គាប់ ហើយមិនត្រូវរឹងទទឹងសូម្បីតែបន្តិចឡើយ។ មិនថាអ្នកបានប្រព្រឹត្តល្អបែបណានៅចំពោះខ្ញុំកាលពីអតីតកាលឡើយ ទង្វើនោះនឹងមិនជួយអ្នកនៅបច្ចុប្បន្ននេះឡើយ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនមែនជាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ទេ នោះខ្ញុំមិនចង់បានអ្នកឡើយ។ ចំនួនច្រើនពេក គឺមិនអាចទទួលយកបានឡើយ។ វាត្រូវតែជាចំនួនដែលខ្ញុំបានកំណត់ ហើយតិចជាងចំនួននោះតែមួយ គឺកាន់តែអាក្រក់ថែមទៀត។ សាតាំងអើយ ចូរកុំរំខានអី! តើអាចទេដែលខ្ញុំមិនច្បាស់នៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ខ្ញុំថានរណាដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ និងនរណាដែលខ្ញុំស្អប់នោះ? តើខ្ញុំត្រូវការឱ្យអ្នករំលឹកខ្ញុំឬ? តើសាតាំងអាចបង្កើតពួកកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំបានទេ? គ្រប់យ៉ាងគឺមិនសមហេតុផលឡើយ! គ្រប់យ៉ាងគឺអាក្រក់ណាស់! ខ្ញុំនឹងបោះបង់ចោលគ្រប់យ៉ាងទាំងស្រុង។ ខ្ញុំមិនសព្វព្រះទ័យចង់បានសូម្បីតែម្នាក់ឡើយ។ គ្រប់គ្នាត្រូវតែចេញទៅ! ផែនការគ្រប់គ្រងរយៈពេលប្រាំមួយពាន់ឆ្នាំដល់ទីបញ្ចប់ កិច្ចការរបស់ខ្ញុំត្រូវបានបំពេញ ហើយខ្ញុំត្រូវតែជម្រះចេញនូវហ្វូងសត្វតិរច្ឆាន និងមនុស្សតិរច្ឆាននេះ!

អ្នកដែលជឿលើព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ និងអនុវត្តព្រះបន្ទូល ត្រូវតែជាអ្នកដែលខ្ញុំស្រឡាញ់។ ខ្ញុំនឹងមិនបោះបង់ចោលពួកគេសូម្បីតែម្នាក់ឡើយ ហើយខ្ញុំនឹងមិនឱ្យនរណាម្នាក់ទៅឡើយ។ ដូច្នេះ អ្នកដែលជាពួកកូនប្រុសច្បង មិនត្រូវព្រួយបារម្ភឡើយ។ ដោយសារតែព្រះពរនោះត្រូវបានខ្ញុំប្រទានឱ្យ នោះគ្មាននរណាម្នាក់អាចយកព្រះពរនោះទៅណាបានឡើយ ហើយខ្ញុំត្រូវតែប្រទានព្រះពរនោះដល់អ្នកដែលខ្ញុំប្រទានពរ។ អ្នកដែលខ្ញុំបានយល់ព្រម (មុនពេលបង្កើតពិភពលោក) នោះខ្ញុំប្រទានព្រះពរ (ថ្ងៃនេះ)។ នេះគឺជាវិធីដែលខ្ញុំធ្វើកិច្ចការ ហើយវាក៏ជាគោលការណ៍ចម្បងនៅពីក្រោយខនីមួយៗដែលមានចែងនៅក្នុងបញ្ញត្តិរដ្ឋបាលរបស់ខ្ញុំដែរ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់អាចផ្លាស់ប្ដូរវាបានឡើយ។ គ្មានមួយពាក្យ ឬគ្មានមួយប្រយោគណាត្រូវបានបន្ថែមឡើយ ហើយក៏គ្មានសូម្បីតែមួយពាក្យ ឬមួយប្រយោគត្រូវបានរំលងដែរ។ នៅក្នុងអតីតកាល ខ្ញុំតែងតែបានមានបន្ទូលថា អង្គរបស់ខ្ញុំលេចមកចំពោះអ្នករាល់គ្នា។ ដូច្នេះ តើអ្វីជា «អង្គ» របស់ខ្ញុំ ហើយតើអង្គរបស់ខ្ញុំលេចមកយ៉ាងដូចម្ដេច? តើនេះគ្រាន់តែសំដៅលើអង្គរបស់ខ្ញុំឬ? តើវាគ្រាន់តែសំដៅលើប្រយោគនីមួយៗដែលខ្ញុំមានបន្ទូលឬ? ខណៈដែលមិនអាចកាត់ផ្ដាច់ពីគ្នាបាន ចំណុចទាំងពីរនេះគ្រាន់តែបង្កើតជាផ្នែកដ៏តូចមួយប៉ុណ្ណោះ។ មានន័យថា ចំណុចទាំងពីរនេះ មិនមានការពន្យល់ដ៏ពេញលេញអំពីអង្គរបស់ខ្ញុំឡើយ។ អង្គរបស់ខ្ញុំរួមមាន អង្គជាសាច់ឈាមរបស់ខ្ញុំ ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ និងទង្វើរបស់ខ្ញុំផងដែរ ប៉ុន្តែ ការពន្យល់ដ៏ចំបំផុតគឺថា ពួកកូនប្រុសច្បងរបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំ គឺជាអង្គរបស់ខ្ញុំ។ មានន័យថា ក្រុមគ្រីស្ទបរិស័ទមួយក្រុមដែលសោយរាជ្យ និងកាន់កាប់អំណាច គឺជាអង្គរបស់ខ្ញុំ។ ដូច្នេះ ពួកកូនប្រុសច្បងម្នាក់ៗគឺមិនអាចកាត់ផ្ដាច់ចេញពីគ្នាបានឡើយ ហើយគឺជាផ្នែកមួយនៃអង្គរបស់ខ្ញុំ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំសង្កត់ធ្ងន់ថា ចំនួនមនុស្សមិនអាចច្រើនពេកឡើយ (ដូច្នេះ នឹងនាំភាពអាម៉ាស់ដល់ព្រះនាមរបស់ខ្ញុំ) ហើយកាន់តែសំខាន់ជាងនេះ ចំនួនមនុស្សក៏មិនអាចតិចពេកដែរ (ដូច្នេះ មិនអាចបើកបង្ហាញខ្ញុំយ៉ាងពេញលេញឡើយ)។ ជាងនេះទៅទៀត ខ្ញុំសង្កត់ធ្ងន់ម្ដងហើយម្ដងទៀថា ពួកកូនប្រុសច្បងគឺជាមនុស្សជាទីស្រឡាញ់បំផុតរបស់ខ្ញុំ ជារតនសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំ និងជាការបង្ហាញឱ្យឃើញនៃផែនការគ្រប់គ្រងរយៈពេលប្រាំមួយពាន់ឆ្នាំរបស់ខ្ញុំ។ មានតែពួកគេទេដែលអាចតំណាងការបើកបង្ហាញដ៏ពេញលេញរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំផ្ទាល់អាចត្រឹមតែជាការបើកបង្ហាញដ៏ពេញលេញនៃអង្គរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ មានតែជាមួយគ្នានឹងពួកកូនប្រុសច្បងប៉ុណ្ណោះ ទើបខ្ញុំផ្ទាល់អាចត្រូវបាននិយាយថា ជាការបើកបង្ហាញដ៏ពេញលេញ និងគ្រប់លក្ខណ៍។ ដូច្នេះ ខ្ញុំដាក់ការទាមទារយ៉ាងតឹងរ៉ឹងលើពួកកូនប្រុសច្បងរបស់ខ្ញុំ ដោយគ្មានរំលងអ្វីមួយឡើយ ហើយខ្ញុំកាត់បន្ថយ និងសម្លាប់ម្ដងហើយម្ដងទៀតចំពោះអ្នកដែលក្រៅពីពួកកូនប្រុសច្បងរបស់ខ្ញុំ។ នេះគឺជាឫសគល់នៃគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំបានមានបន្ទូល ហើយជាគោលដៅចុងក្រោយនៃគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំបានមានបន្ទូល។ ជាងនេះទៅទៀត ម្ដងហើយម្ដងទៀត ខ្ញុំសង្កត់ធ្ងន់ថា ពួកគេត្រូវតែជាមនុស្សដែលត្រូវបានខ្ញុំទទួល ជាអ្នកដែលខ្ញុំបានរើសតាំងដោយផ្ទាល់ចាប់តាំងពីការបង្កើតពិភពលោក។ ដូច្នេះ តើពាក្យ «លេចមក» អាចត្រូវបានពន្យល់យ៉ាងដូចម្ដេច? តើវាស្ដីអំពីពេលវេលាដែលមនុស្សចូលទៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណឬទេ? មនុស្សភាគច្រើនជឿថា វាគឺជាពេលវេលាដែលអង្គជាសាច់ឈាមរបស់ខ្ញុំត្រូវបានតែងតាំង ឬជាពេលវេលាដែលពួកគេបានឃើញអង្គជាសាច់ឈាមរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែការនិយាយទាំងអស់នេះគឺខុសទាំងអស់។ សូម្បីតែក្បែរក៏មិនក្បែរផង។ ផ្អែកតាមអត្ថន័យដើម ពាក្យ «លេចមក» គ្មានពិបាកយល់សោះ ប៉ុន្តែដើម្បីយល់វាដោយផ្អែកលើចេតនារបស់ខ្ញុំ គឺពិបាកជាងនេះ។ វាអាចត្រូវបាននិយាយដូច្នេះ៖ នៅពេលដែលខ្ញុំបានបង្កើតមនុស្សជាតិ ខ្ញុំបានដាក់លក្ខណសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំចូលទៅក្នុងក្រុមមនុស្សដែលខ្ញុំបានស្រឡាញ់នេះ ហើយមនុស្សក្រុមនេះគឺជាអង្គរបស់ខ្ញុំ។ និយាយមួយបែបទៀត ពេលនោះអង្គរបស់ខ្ញុំបានលេចមករួចហើយ។ វាមិនមែនអង្គរបស់ខ្ញុំបានលេចមកបន្ទាប់ពីព្រះនាមនេះត្រូវបានទទួលឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គឺវាបានលេចមកបន្ទាប់ពីខ្ញុំបានកំណត់មនុស្សក្រុមនេះទុកជាមុន ពីព្រោះពួកគេមានលក្ខណសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំ (ធម្មជាតិរបស់ពួកគេមិនផ្លាស់ប្ដូរ ហើយពួកគេនៅតែជាផ្នែកមួយនៃអង្គរបស់ខ្ញុំ)។ ដូច្នេះ ចាប់ពីពេលនៃការបង្កើតពិភពលោករហូតដល់ពេលបច្ចុប្បន្ន អង្គរបស់ខ្ញុំតែងតែបានលេចមកជានិច្ច។ មនុស្សភាគច្រើនជឿលើសញ្ញាណថា អង្គជាសាច់ឈាមរបស់ខ្ញុំ គឺជាអង្គរបស់ខ្ញុំ ដែលពិតជាមិនមែនដូច្នោះឡើយ។ ការយល់ឃើញនោះ គ្រាន់តែកើតឡើងក្នុងគំនិត និងសញ្ញាណរបស់ពួកគេប៉ុណ្នោះ។ ប្រសិនបើអង្គជាសាច់ឈាមរបស់ខ្ញុំ គឺជាអង្គរបស់ខ្ញុំ នោះនឹងគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធ្វើឱ្យសាតាំងអាម៉ាស់។ វានឹងមិនផ្ដល់សិរីល្អដល់ព្រះនាមរបស់ខ្ញុំឡើយ ហើយពិតណាស់ វានឹងមានលទ្ធផលផ្ទុយ ដែលនោះនឹងនាំយកភាពអាម៉ាស់ចំពោះព្រះនាមរបស់ខ្ញុំ និងក្លាយជាសញ្ញាសម្គាល់មួយនៃការធ្វើឱ្យអាម៉ាស់របស់សាតាំង ចំពោះព្រះនាមរបស់ខ្ញុំ ទូទាំងយុគសម័យនានា។ ខ្ញុំគឺជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គប្រកបដោយព្រះប្រាជ្ញាញាណ ហើយខ្ញុំនឹងមិនដែលធ្វើរឿងដែលឆ្កួតលេលាបែបនេះឡើយ។

កិច្ចការរបស់ខ្ញុំត្រូវតែមានលទ្ធផល ហើយជាងនេះទៅទៀត ខ្ញុំត្រូវតែថ្លែងព្រះបន្ទូលដោយវិធីសាស្ត្រ។ គ្រប់កិច្ចការ និងសូរសៀងរបស់ខ្ញុំ ត្រូវបានមានបន្ទូលព្រមជាមួយនឹងព្រះវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំមានបន្ទូលដោយផ្អែកលើគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំធ្វើ។ ដូច្នេះហើយ តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ គ្រប់គ្នាគួរតែមានអារម្មណ៍អំពីព្រះវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ និងមើលឃើញអ្វីដែលព្រះវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំកំពុងតែធ្វើ។ ពួកគេគួរតែឃើញអ្វីដែលខ្ញុំចង់ធ្វើយ៉ាងពិតប្រាកដ ពួកគេគួរតែឃើញវិធីសាស្ត្រដែលខ្ញុំធ្វើកិច្ចការដោយផ្អែកលើព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ហើយឃើញអ្វីដែលជាគោលការណ៍នៃផែនការគ្រប់គ្រងទាំងមូលរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំទតមើលរូបភាពទាំងមូលនៃពិភពលោក៖ គ្រប់មនុស្ស គ្រប់ព្រឹត្តិការណ៍ និងគ្រប់ទីកន្លែងទាំងអស់ គឺស្ថិតក្រោមការបញ្ជារបស់ខ្ញុំ។ គ្មាននរណាម្នាក់ហ៊ានបំពានផែនការរបស់ខ្ញុំបានឡើយ។ គ្រប់យ៉ាងគឺបោះជំហានទៅមុខជាជំហានៗតាមលំដាប់លំដោយដែលខ្ញុំបានបង្គាប់បញ្ជា។ នេះគឺជាព្រះចេស្ដារបស់ខ្ញុំ។ នេះគឺជាកន្លែងដែលព្រះប្រាជ្ញាញាណនៃការគ្រប់គ្រងផែនការទាំងមូលរបស់ខ្ញុំស្ថិតនៅ។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចយល់ទាំងស្រុង ឬនិយាយយ៉ាងច្បាស់បានឡើយ។ គ្រប់យ៉ាងត្រូវបានបំពេញដោយខ្ញុំផ្ទាល់ និងត្រូវបានត្រួតត្រាដោយខ្ញុំតែមួយអង្គគត់។