ក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ ព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះបន្ទូលមួយចំនួន ហើយបានបំពេញដំណាក់កាលមួយនៃកិច្ចការ។ មានបរិបទមួយពាក់ព័ន្ធនឹងព្រះបន្ទូល និងកិច្ចការទាំងអស់នោះ ហើយព្រះបន្ទូលនិងកិច្ចការទាំងអស់នោះ សមស្របសម្រាប់ស្ថានភាពនៃមនុស្សនៅគ្រានោះ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះបន្ទូល និងធ្វើកិច្ចការឱ្យត្រូវនឹងបរិបទនាពេលនោះ។ ព្រះអង្គក៏បានមានព្រះបន្ទូលពីទំនាយមួយចំនួនដែរ។ ព្រះអង្គបានទាយថា ព្រះវិញ្ញាណនៃសេចក្តីពិតនឹងយាងមកនៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយ ហើយនឹងអនុវត្តដំណាក់កាលមួយនៃកិច្ចការ។ គឺអាចនិយាយបានថា ព្រះអង្គមិនយល់អ្វីក្រៅពីកិច្ចការដែលទ្រង់ត្រូវធ្វើនៅក្នុងយុគសម័យនោះទេ។ ក្នុងន័យម៉្យាងទៀត កិច្ចការព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សបាននាំយកមកនោះ មាននូវដែនកំណត់។ ដូច្នេះព្រះអង្គធ្វើតែកិច្ចការណាដែលព្រះអង្គមានក្នុងយុគសម័យនោះ ហើយព្រះអង្គមិនធ្វើកិច្ចការផ្សេងទៀតដែលមិនទាក់ទងនឹងព្រះអង្គឡើយ។ នៅពេលនោះ ព្រះយេស៊ូវមិនបានធ្វើការស្របតាមអារម្មណ៍ ឬនិមិត្តទេ ប៉ុន្តែត្រូវនឹងពេលវេលានិងបរិបទប៉ុណ្ណោះ។ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹកនាំ ឬណែនាំទ្រង់ឡើយ។ ការងារទាំងមូលរបស់ទ្រង់ គឺជាអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ ពោលគឺជាកិច្ចការដែលគួរតែត្រូវបានអនុវត្តដោយព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស ជាកិច្ចការដែលបាននាំមកដោយការយកកំណើតជាមនុស្ស។ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើកិច្ចការតែតាមអ្វីដែលទ្រង់បានទតឃើញ និងឮតែប៉ុណ្ណោះ។ ម៉្យាងទៀត ព្រះវិញ្ញាណបានធ្វើកិច្ចការដោយផ្ទាល់។ មិនត្រូវការអ្នកនាំសារបង្ហាញចំពោះទ្រង់ ហើយផ្តល់ក្តីសុបិន្តដល់ទ្រង់ទេ ហើយក៏មិនឱ្យពន្លឺដ៏អស្ចារ្យណាមួយភ្លឺចាំងមកលើទ្រង់ និងអនុញ្ញាតឱ្យទ្រង់ទតឃើញដែរ។ ព្រះអង្គបានធ្វើកិច្ចការដោយសេរី និងគ្មានការត្រួតត្រា ដែលនេះគឺដោយសារតែកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គមិនផ្អែកលើអារម្មណ៍។ ក្នុងន័យម៉្យាងទៀត នៅពេលដែលព្រះអង្គធ្វើកិច្ចការ ព្រះអង្គមិនបានធ្វើព្រាវៗ និងស្មាននោះទេ ប៉ុន្តែបានសម្រេចកិច្ចការដោយភាពងាយស្រួលទាំងការធ្វើកិច្ចការ និងការមានព្រះបន្ទូលតាមព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ និងអ្វីដែលទ្រង់បានទតឃើញដោយផ្ទាល់ភ្នែក ដោយផ្តល់នូវអាហារដល់សាវ័កម្នាក់ៗដែលបានដើរតាមទ្រង់។ នេះគឺជាភាពខុសគ្នារវាងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងកិច្ចការរបស់មនុស្ស៖ នៅពេលដែលមនុស្សធ្វើកិច្ចការ ពួកគេស្វែងរក និងធ្វើព្រាវៗ តែងតែត្រាប់តាម និងពិចារណាដោយផ្អែកលើគ្រឹះដែលបានដាក់ដោយអ្នកដទៃដើម្បីទទួលបានការចូលកាន់តែស៊ីជម្រៅ។ កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺជាការផ្ដល់នូវអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើ ហើយព្រះអង្គធ្វើកិច្ចការដែលព្រះអង្គត្រូវធ្វើ។ ព្រះអង្គមិនផ្តល់ការគាំទ្រដល់ក្រុមជំនុំដោយប្រើចំណេះដឹងពីកិច្ចការរបស់មនុស្សណាម្នាក់ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គធ្វើកិច្ចការបច្ចុប្បន្នដោយផ្អែកលើសភាពរបស់មនុស្ស។ ដូច្នេះការធ្វើការតាមរបៀបនេះ គឺមានសេរីភាពរាប់ពាន់ដងជាងកិច្ចការដែលមនុស្សធ្វើ។ ចំពោះមនុស្ស វាអាចបង្ហាញថាព្រះជាម្ចាស់មិនគោរពនូវភារកិច្ច និងការប្រព្រឹត្ដរបស់ទ្រង់ ទោះជាយ៉ាងណាទ្រង់គាប់ព្រះហឫទ័យ ប៉ុន្តែរាល់កិច្ចការដែលទ្រង់ធ្វើគឺថ្មី។ ប៉ុន្ដែអ្នកគួរតែដឹងថាកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស គឺមិនដែលមានមូលដ្ឋានលើអារម្មណ៍ទេ។ នៅពេលនោះ បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានបញ្ចប់កិច្ចការរបស់ព្រះអង្គដែលត្រូវគេឆ្កាង ពេលដែលពួកសាវ័កដែលបានដើរតាមព្រះយេស៊ូវ បានឈានដល់ចំណុចជាក់លាក់មួយសម្រាប់បទពិសោធរបស់ពួកគេ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថាថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជិតមកដល់ហើយ ហើយពួកគេនឹងជួបជាមួយព្រះអម្ចាស់ឆាប់ៗនេះ។ នោះគឺជាអារម្មណ៍ដែលពួកគេមាន ហើយចំពោះពួកគេ អារម្មណ៍នេះមានសារៈសំខាន់បំផុត។ ប៉ុន្តែតាមពិតអារម្មណ៍នៅក្នុងខ្លួនមនុស្សមិនអាចពឹងផ្អែកបានទេ។ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថាប្រហែលជាពួកគេហៀបនឹងឈានដល់ចុងបញ្ចប់នៃផ្លូវ ឬអ្វីៗដែលពួកគេបានធ្វើ និងរងទុក្ខត្រូវបានកំណត់ដោយព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ុលក៏បាននិយាយផងដែរថា គាត់បានបញ្ចប់ការរត់ប្រណាំងរបស់គាត់ ហើយគាត់បានតយុទ្ធ និងបានទទួលម្កុដនៃសេចក្ដីសុចរិត។ នោះគឺជាអារម្មណ៍របស់គាត់ ហើយគាត់បានសរសេររឿងនេះនៅក្នុងសំបុត្រ ហើយបញ្ជូនទៅក្រុមជំនុំ។ សកម្មភាពបែបនេះបានមកពីបន្ទុកដែលគាត់បានដាក់សម្រាប់ក្រុមជំនុំ ហើយដូច្នេះ មិនបានទទួលស្គាល់ដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឡើយ។ នៅពេលប៉ុលបាននិយាយពាក្យទាំងនោះ គាត់មិនមានអារម្មណ៍ថាមិនស្រួល ហើយគាត់ក៏មិនមានអារម្មណ៍អាម៉ាស់ដែរ ដូច្នេះគាត់ជឿជាក់ថារឿងបែបនេះគឺធម្មតានិងត្រឹមត្រូវណាស់ ហើយថាវាមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ប៉ុន្តែការប្រមើលមើលពីថ្ងៃនេះទៅ ពួកគេមិនបានកើតចេញពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទាល់តែសោះ។ ពួកគេមិនមានអ្វីក្រៅពីការបំភាន់របស់មនុស្ស។ មានការបំភាន់ជាច្រើននៅក្នុងមនុស្ស ហើយព្រះអង្គមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកគេទេ ឬបញ្ចេញមតិណាមួយនៅពេលការទាំងនោះកើតឡើងឡើយ។ កិច្ចការភាគច្រើនរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនត្រូវបានអនុវត្តតាមអារម្មណ៍របស់មនុស្សទេ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនមានឥទ្ធិពលនៅក្នុងអារម្មណ៍របស់មនុស្សក្រៅពីពេលវេលាដ៏ខ្មៅងងឹតមុនពេលដែលព្រះអង្គក្លាយជាសាច់ឈាម ឬអំឡុងពេលដែលគ្មានសាវ័ក ឬអ្នកធ្វើកិច្ចការនោះទេ។ នៅដំណាក់កាលនោះ កិច្ចការនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធធ្វើឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ពិសេស។ ឧទាហរណ៍៖ នៅពេលមនុស្សគ្មានការណែនាំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេមានអារម្មណ៍រីករាយដែលមិនអាចពិពណ៌នាបាននៅពេលពួកគេអធិស្ឋាន។ ពួកគេមានអារម្មណ៍រីករាយនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេមានសេចក្ដីសុខសាន្ដ និងស្រណុកចិត្ត។ នៅពេលដែលពួកគេមានការណែនាំពីព្រះបន្ទូល មនុស្សមានអារម្មណ៍ភ្លឺស្វាងនៅក្នុងវិញ្ញាណពួកគេ ពួកគេមានផ្លូវអនុវត្តក្នុងសកម្មភាពរបស់ពួកគេ ហើយប្រាកដណាស់ ពួកគេក៏មានអារម្មណ៍សុខសាន្ត និងស្រណុកចិត្តផងដែរ។ នៅពេលដែលមនុស្សប្រឈមមុខនឹងគ្រោះថ្នាក់ ឬព្រះជាម្ចាស់បញ្ឈប់ពួកគេពីការប្រព្រឹត្តជាក់លាក់ណាមួយនៅក្នុងចិត្តពួកគេ ពួកគេមានអារម្មណ៍ស្រងាកចិត្ត និងមានអារម្មណ៍មិនស្រណុកចិត្ត។ ទាំងនេះគឺជាអារម្មណ៍ដែលផ្តល់មកកាន់មនុស្សដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទាំងស្រុង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រសិនបើមជ្ឈដ្ឋានមិនល្អផ្តល់ឱ្យមានការកើនឡើងនៃបរិយាកាសគួរឱ្យភ័យខ្លាច បណ្តាលឱ្យមនុស្សមានភាពអន្ទះអន្ទែង និងខ្វះភាពជឿជាក់ នោះគឺជាការសម្ដែងចេញភាពជាធម្មតារបស់មនុស្ស ហើយមិនទាក់ទងនឹងកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឡើយ។

មនុស្សតែងតែរស់នៅចំកណ្តាលនៃអារម្មណ៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ហើយបានធ្វើបែបនេះអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ នៅពេលដែលពួកគេមានសន្តិភាពនៅក្នុងចិត្ត ពួកគេធ្វើសកម្មភាព (ជឿថាពួកគេមានអារម្មណ៍សុខសាន្ត) ហើយនៅពេលដែលពួកគេមិនមានសេចក្ដីសុខសាន្ដនៅក្នុងចិត្ត ពួកគេមិនធ្វើសកម្មភាពទេ (ដោយជឿថាការដកខ្លួន ឬការមិនចូលចិត្តរបស់ពួកគេ គឺជាអារម្មណ៍មិនស្រណុកចិត្ត)។ ប្រសិនបើអ្វីៗដំណើរការទៅដោយរលូន ពួកគេគិតថាវាជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ (តាមពិតវាគឺជាអ្វីដែលគួរតែដំណើរការទៅដោយរលូនដែលអ្វីៗទាំងអស់នេះជាច្បាប់ធម្មជាតិ។) នៅពេលអ្វីៗមិនដំណើរការទៅដោយរលូន ពួកគេគិតថាវាមិនមែនជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលដែលពួកគេជួបប្រទះអ្វីមួយដែលមិនរលូន ពួកគេក៏ឈប់។ អារម្មណ៍បែបនេះមិនមានភាពត្រឹមត្រូវទេ ហើយការប្រព្រឹត្ដស្របតាមពួកគេនឹងបណ្តាលឱ្យមានការពន្យារពេលជាច្រើន។ ឧទាហរណ៍ វាប្រាកដជាមានការលំបាកក្នុងការអនុវត្តសេចក្តីពិត ហើយជាងនេះទៅទៀត គឺការធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ រឿងវិជ្ជមានជាច្រើននឹងពិបាកដឹង។ ដូចពាក្យភាសិតថា «ការសម្រេចបានរបស់ល្អជាធម្មតាមិនកើតឡើងដោយងាយស្រួលនោះទេ»។ មនុស្សមានអារម្មណ៍ច្រើនពេកនៅក្នុងជីវិតជាក់ស្តែងរបស់ពួកគេ ដោយធ្វើឱ្យពួកគេបាត់បង់ជានិច្ច ហើយមិនប្រាកដអំពីរឿងជាច្រើន។ គ្មានអ្វីដែលអាចយល់ច្បាស់ចំពោះមនុស្សទេ លុះត្រាតែពួកគេអាចយល់ពីសេចក្ដីពិត។ ប៉ុន្តែជាទូទៅ នៅពេលពួកគេធ្វើសកម្មភាព ឬនិយាយតាមអារម្មណ៍របស់ពួកគេ ដរាបណាវាមិនមែនជាអ្វីដែលបំពានគោលការណ៍ចម្បង នោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនមានប្រតិកម្មអ្វីទាំងអស់។ វាប្រៀបដូចជា «ម្កុដនៃសេចក្ដីសុចរិត» ដែល ប៉ុល មានអារម្មណ៍៖ អស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ គ្មានអ្នកណាជឿថាអារម្មណ៍របស់គាត់ខុសទេ ហើយ ប៉ុល ក៏មិនដែលមានអារម្មណ៍ថាអារម្មណ៍គាត់ខុសដែរ។ តើអារម្មណ៍របស់មនុស្សកើតមកពីណា? ជាការពិត ជាប្រតិកម្មដែលកើតចេញពីខួរក្បាលរបស់ពួកគេ។ អារម្មណ៍ខុសគ្នាត្រូវបានបង្កើតឡើងស្របតាមមជ្ឈដ្ឋាន និងអ្វីៗផ្សេងគ្នា។ ភាគច្រើនមនុស្សធ្វើសេចក្តីសន្និដ្ឋានជាមួយតក្កវិជ្ជារបស់មនុស្សតាមរយៈការទទួលបានរូបមន្តដែលជាលទ្ធផលបង្កើតបានជាអារម្មណ៍របស់មនុស្សជាច្រើន។ ដោយគ្មានការយល់ដឹង មនុស្សចូលទៅក្នុងការបង្ហាញសេចក្តីសន្និដ្ឋានប្រកបដោយភាពសមហេតុផលរបស់ពួកគេផ្ទាល់ ហើយតាមរបៀបនេះអារម្មណ៍ទាំងនេះក្លាយជាអ្វីដែលមនុស្សផ្អែកលើជីវិតរបស់ពួកគេ ពួកគេក្លាយជាមនុស្សដែលពឹងផ្អែកលើអារម្មណ៍នៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ដូចជា «ម្កុដនៃសេចក្តីសុចរិត» របស់ ប៉ុល ឬ «ការជួបជាមួយព្រះអម្ចាស់នៅលើអាកាស» របស់ ស្មរបន្ទាល់ លី។ ព្រះជាម្ចាស់ស្ទើរតែគ្មានផ្លូវទៅរកអារម្មណ៍របស់មនុស្សទាំងនេះទេ ហើយត្រូវតែអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេអភិវឌ្ឍតាមដែលពួកគេនឹងត្រូវអភិវឌ្ឍ។ ថ្ងៃនេះខ្ញុំបានមានព្រះបន្ទូលទៅកាន់អ្នកយ៉ាងច្បាស់អំពីទិដ្ឋភាពផ្សេងៗនៃសេចក្តីពិត។ ប្រសិនបើអ្នកបន្តទៅមុខដោយអារម្មណ៍របស់អ្នក តើអ្នកនៅតែមិនរស់នៅចំកណ្តាលនៃភាពមិនច្បាស់លាស់មែនទេ? អ្នកមិនទទួលយកព្រះបន្ទូលដែលបានកំណត់យ៉ាងច្បាស់សម្រាប់អ្នក ហើយតែងតែពឹងលើអារម្មណ៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក។ នៅក្នុងន័យនេះ តើអ្នកមិនដូចជាមនុស្សខ្វាក់ម្នាក់ដែលប្រើអារម្មណ៍ស្ទាបដំរីទេឬ? ហើយចុងក្រោយអ្នកនឹងទទួលបានអ្វី?

កិច្ចការទាំងអស់ដែលបានធ្វើដោយព្រះដែលយកកំណើតជាមនុស្សនាពេលសព្វថ្ងៃនេះ គឺពិតប្រាកដ។ នេះមិនមែនជាអ្វីដែលអ្នកអាចមានអារម្មណ៍ ឬជាអ្វីដែលអ្នកអាចស្រមៃបានទេ វាជាអ្វីដែលអ្នកអាចយល់បាន វាគ្រាន់តែជាអ្វីដែលអ្នកនឹងអាចយល់នៅពេលដែលការពិតបានមកដល់ចំពោះមុខអ្នក។ ពេលខ្លះ សូម្បីតែពេលពួកគេធ្វើ អ្នកនៅតែមិនអាចមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់ ហើយមនុស្សនឹងមិនយល់ទេ រហូតដល់ព្រះជាម្ចាស់ចាត់វិធានការដើម្បីផ្តល់នូវភាពច្បាស់លាស់ចំពោះអង្គហេតុពិតនៃអ្វីដែលកំពុងកើតឡើង។ នៅពេលនោះ មានការបំភាន់ជាច្រើនក្នុងចំណោមពួកសាវ័កដែលដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។ ពួកគេជឿថា ថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជិតមកដល់ ហើយពួកគេនឹងត្រូវស្លាប់សម្រាប់ព្រះអម្ចាស់ ហើយឆាប់អាចជួបជាមួយព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ។ ប៉ុលបានរង់ចាំអស់រយៈពេលប្រាំពីរឆ្នាំដោយសារតែអារម្មណ៍នេះ ប៉ុន្តែវានៅតែមិនទាន់មកដល់។ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ជីវិតរបស់ពួកគេបានពេញវ័យហើយ។ អារម្មណ៍របស់ពួកគេកើនឡើង ហើយអារម្មណ៍ទាំងនេះកាន់តែមានភាពស្រួចស្រាវ ប៉ុន្តែពួកគេបានឆ្លងកាត់ការបរាជ័យជាច្រើន ហើយមិនអាចទទួលបានជោគជ័យឡើយ។ ពួកគេខ្លួនឯងមិនដឹងថាមានរឿងអ្វីកើតឡើងឡើយ។ តើអ្វីៗដែលបានមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនអាចបំពេញបានទេឬ? អារម្មណ៍របស់មនុស្សគឺមិនអាចទុកចិត្តបាន។ ដោយសារតែមនុស្សមានរបៀបផ្ទាល់ខ្លួនក្នុងការគិតនិងគំនិតរបស់ខ្លួន ពួកគេបង្កើតបានជាការចូលរួមដែលមានមូលដ្ឋានលើបរិបទ និងសណ្ឋាននាពេលនោះ។ ជាពិសេស នៅពេលមានអ្វីកើតឡើងចំពោះមនុស្សដែលរបៀបនៃការគិតរបស់ពួកគេមានភាពប្រសើរ ពួកគេនឹងមានការរំភើបចិត្តហួសហេតុ ហើយមិនអាចធ្វើអ្វីបានក្រៅតែពីការបង្កើតបានជាធនធានដោយមានការចូលរួមជាច្រើនទៅវិញ។ ជាពិសេស ការនេះត្រូវបានអនុវត្តចំពោះ «អ្នកជំនាញ» ដែលមានចំណេះដឹង និងទ្រឹស្តីខ្ពស់ ដែលការចូលរួមរបស់ពួកគេកាន់តែមានភាពសំបូរបែប បន្ទាប់ពីរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំនៃការទំនាក់ទំនងជាមួយពិភពលោក។ បើពួកគេមិនស្គាល់វាទេ ពួកគេកាន់កាប់លើដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ហើយក្លាយជាអារម្មណ៍ដែលមានឥទ្ធិពលបំផុតរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេពេញចិត្តនឹងខ្លួនពួកឯង។ នៅពេលដែលមនុស្សចង់ធ្វើអ្វីមួយ អារម្មណ៍និងការស្រមើស្រមៃនឹងលេចចេញនៅក្នុងខ្លួនពួកគេ ហើយពួកគេនឹងគិតថាពួកគេត្រូវ។ ក្រោយមក នៅពេលពួកគេឃើញថាពួកគេមិនទាន់បំពេញបាន មនុស្សមិនអាចដោះស្រាយនូវអ្វីដែលខុសបានឡើយ។ ប្រហែលជាពួកគេជឿថាព្រះជាម្ចាស់បានផ្លាស់ប្តូរផែនការរបស់ព្រះអង្គ។

វាជារឿងជៀសមិនផុតទេដែលមនុស្សទាំងអស់មានអារម្មណ៍។ ក្នុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ មនុស្សជាច្រើនក៏មានអារម្មណ៍ជាក់លាក់ដែរ ប៉ុន្តែកំហុសក្នុងអារម្មណ៍របស់ពួកគេ គឺតិចជាងមនុស្សនាពេលសព្វថ្ងៃនេះ។ នោះគឺដោយសារតែពីមុននេះ មនុស្សអាចមើលឃើញពីរូបរាងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកគេអាចមើលឃើញអ្នកនាំសារ ហើយពួកគេមានក្តីសុបិន្ត។ មនុស្សនាពេលសព្វថ្ងៃនេះមិនអាចមើលឃើញការនិមិត្ត ឬអ្នកនាំសារបានទេ ដូច្នេះហើយកំហុសនៅក្នុងអារម្មណ៍របស់ពួកគេបានកើនឡើង។ នៅពេលដែលមនុស្សនាពេលសព្វថ្ងៃនេះមានអារម្មណ៍ថាមានអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ ហើយត្រូវអនុវត្តវានោះ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនដែលស្តីបន្ទោសពួកគេឡើយ ហើយពួកគេមានសេចក្តីសុខសាន្តណាស់នៅក្នុងចិត្ត។ បន្ទាប់ពីព្រឹត្តការណ៍នោះ វាមានតែតាមរយៈការរួបរួមគ្នា ឬអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ដែលពួកគេរកឃើញថាពួកគេធ្វើខុស។ ទិដ្ឋភាពមួយនៃរឿងនេះ គឺថាមិនមានអ្នកបញ្ជូនសារមកបង្ហាញខ្លួនចំពោះមនុស្សទេ ដោយក្តីសុបិន្តគឺកម្រមានណាស់ ហើយមនុស្សមិនបានឃើញនិមិត្តទាំងអស់នៅលើមេឃឡើយ។ ទិដ្ឋភាពមួយទៀតគឺថាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនបង្កើនការស្តីបន្ទោស និងលត់ដំរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សឡើយ។ ស្ទើរតែគ្មានកិច្ចការណាមួយនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងខ្លួនពួកគេឡើយ។ ដូច្នេះប្រសិនបើមនុស្សមិនហូប និងផឹកព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចូរកុំស្វែងរកការពិតតាមរបៀបជាក់ស្តែង ហើយមិនយល់ពីផ្លូវនៃការអនុវត្ត នោះពួកគេនឹងមិនទទួលបានអ្វីទាំងអស់។ គោលការណ៍នៃកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមានដូចតទៅ៖ ព្រះអង្គមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្វីដែលមិនទាក់ទងនឹងកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គឡើយ ប្រសិនបើមានអ្វីមួយមិនស្ថិតនៅក្នុងដែនសមត្ថកិច្ចរបស់ទ្រង់នោះទ្រង់មិនដែលបដិសេធ ឬអង្វរឡើយ ដោយអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សបង្កើតបញ្ហាអ្វីដែលពួកគេចង់បាន។ អ្នកអាចធ្វើសកម្មភាពអ្វីក៏ដោយតាមដែលអ្នកចង់ ប៉ុន្តែថ្ងៃនោះនឹងមកដល់ ដែលអ្នកនឹងឃើញថាខ្លួនឯងភ័យស្លន់ស្លោ និងវង្វេងវង្វាន់។ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើកិច្ចការតែមួយអង្គឯងក្នុងសាច់ឈាមរបស់ព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ មិនដែលជ្រៀតជ្រែកក្នុងកិច្ចការរបស់មនុស្សឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់ចៀសវាងពីពិភពលោករបស់មនុស្ស ហើយធ្វើកិច្ចការដែលព្រះអង្គត្រូវធ្វើ។ អ្នកនឹងមិនត្រូវបានគេស្តីបន្ទោសទេ ប្រសិនបើអ្នកធ្វើអ្វីមួយខុសនៅថ្ងៃនេះ ហើយអ្នកក៏នឹងមិនទទួលបានរង្វាន់ដែរប្រសិនបើអ្នកធ្វើអ្វីៗដែលល្អនៅថ្ងៃស្អែក។ ទាំងនេះគឺជាបញ្ហារបស់មនុស្ស ហើយមិនមានការទាក់ទងនឹងកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទេ នេះមិនមែននៅក្នុងវិសាលភាពនៃកិច្ចការរបស់ខ្ញុំឡើយ។

នៅពេលដែលពេត្រុសកំពុងធ្វើកិច្ចការ គាត់បាននិយាយពាក្យជាច្រើន ហើយបានធ្វើកិច្ចការច្រើនផងដែរ។ តើវាមិនអាចទៅរួចទេឬ ដែលរឿងទាំងអស់មិនមែនមកពីគំនិតរបស់មនុស្ស? ត្បិតវាបានមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទាំងស្រុង គឺមិនអាចទៅរួចទេ។ ពេត្រុសគ្រាន់តែជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើត គាត់ជាអ្នកដើរតាម គាត់គឺពេត្រុស មិនមែនជាព្រះយេស៊ូវទេ ហើយខ្លឹមសារទាំងនេះគឺមិនដូចគ្នាទេ។ ទោះបីពេត្រុសត្រូវបានបញ្ជូនដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏ដោយ ក៏មិនមែនអ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់បានធ្វើ បានមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែរ ព្រោះគាត់គឺជាមនុស្ស។ ពេត្រុសក៏បាននិយាយពាក្យជាច្រើន ហើយសរសេរសំបុត្រមិនបានមួយចំនួនតូចផងទៅកាន់ក្រុមជំនុំ ដោយសំបុត្រត្រូវបានប្រមូលចងក្រងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនបានបង្ហាញគំនិតអ្វីឡើយ ត្បិតពេលនោះជាពេលដែលពេត្រុសត្រូវបានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប្រើប្រាស់។ គាត់ទទួលបានបទពិសោធនិងចំណេះដឹងមួយចំនួន ហើយគាត់បានសរសេរនិងបញ្ជូនបន្តទៅបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ព្រះអម្ចាស់។ ព្រះយេស៊ូវមិនមានប្រតិកម្មអ្វីឡើយ។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនបានបញ្ឈប់គាត់នៅពេលនោះ? វាដោយសារតែមានភាពមិនបរិសុទ្ធមួយចំនួនដែលកើតឡើងពីរបៀបនៃការគិតធម្មតារបស់មនុស្ស គឺវាជៀសមិនផុតឡើយ។ លើសពីនេះទៅទៀត សកម្មភាពរបស់ព្រះអង្គមិនបានឈានដល់ការជ្រៀតជ្រែក ឬរំខានឡើយ។ នៅពេលដែលឃើញមានកិច្ចការរបស់មនុស្សបែបនេះមួយចំនួន មនុស្សងាយនឹងទទួលយក។ ចំពោះលក្ខខណ្ឌដែលថា ការគិតថាភាពមិនបរិសុទ្ធនៃរបៀបគិតធម្មតារបស់មនុស្ស វាមិនប៉ះពាល់អ្វីទេ ពួកគេរាប់ថាជារឿងធម្មតា។ ម៉្យាងទៀត មនុស្សដែលមានរបៀបគិតធម្មតា គឺសុទ្ធតែមានសមត្ថភាពក្នុងការគិតតាមរបៀបនោះ។ នៅពេលដែលមនុស្សរស់នៅក្នុងសាច់ឈាម ពួកគេមានរបៀបគិតគូរផ្ទាល់ខ្លួន ប៉ុន្តែមិនមានវិធីនៃការច្របាច់យករបស់ទាំងនេះចេញទេ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ បន្ទាប់ពីបានពិសោធកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់មួយរយៈ ហើយយល់ពីការពិតខ្លះៗ វានឹងមានរបៀបគិតទាំងនេះតិចជាងមុន។ នៅពេលដែលពួកគេមានបទពិសោធពីរឿងផ្សេងៗកាន់តែច្រើន ពួកគេនឹងអាចមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់ ហើយដូច្នេះ រឿងរ៉ាវរំខាននានានឹងតិចតួច។ ក្នុងន័យម្យ៉ាងទៀត នៅពេលការស្រមើស្រមៃរបស់មនុស្ស និងការបង្ហាញសេចក្តីសន្និដ្ឋានប្រកបដោយហេតុផលត្រូវបានបដិសេធ អារម្មណ៍មិនធម្មតារបស់ពួកគេនឹងថយចុះ។ អ្នករាល់គ្នាដែលរស់នៅក្នុងសាច់ឈាមសុទ្ធតែមានរបៀបគិតគូររៀងៗខ្លួន ប៉ុន្តែនៅទីបំផុត ព្រះជាម្ចាស់នឹងធ្វើឱ្យពួកគេឈានដល់ចំណុចមួយដែលរបៀបនៃការគិតរបស់ពួកគេនឹងមិនអាចរំខានដល់ពួកគេ ពួកគេនឹងលែងពឹងផ្អែកលើអារម្មណ៍នៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេទៀត។ កម្ពស់ពិតប្រាកដរបស់ពួកគេនឹងកើនឡើង ហើយពួកគេនឹងអាចរស់នៅដោយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងភាពជាក់ស្តែង ហើយនឹងលែងធ្វើអ្វីដែលមិនច្បាស់លាស់ ឬទទេទៀតហើយ បន្ទាប់មក ពួកគេនឹងមិនធ្វើអ្វីដែលបណ្តាលឱ្យមានការរំខានឡើយ។ តាមវិធីនេះ ការបំភាន់របស់ពួកគេនឹងមិនមានទៀតឡើយ ហើយចាប់ពីពេលនេះតទៅសកម្មភាពរបស់ពួកគេនឹងក្លាយជាកម្ពស់ជាក់ស្ដែងរបស់ពួកគេ។