ថ្ងៃមួយនៅខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០២០ អ្នកដឹកនាំម្នាក់បានចូលរួមក្នុងការជួបជុំរបស់ពួកយើង ហើយក្រោយមក បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការជួបជុំ គាត់បានលើកឡើងថា គាត់ចង់ឱ្យពួកយើងជ្រើសរើសអ្នកដឹកនាំក្រុម ដែលអាចទទួលខុសត្រូវលើកិច្ចការកែសម្រួលឯកសារ។ គួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះខ្ញុំ ដែលខ្ញុំទទួលបានសម្លេងឆ្នោតច្រើនជាងគេ។ ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលមែនទែន៖ តើខ្ញុំត្រូវបានជ្រើសរើសជាអ្នកដឹកនាំក្រុមឬ? ខ្ញុំពិបាកមានច្រកចូលទៅក្នុងជីវិតណាស់ ហើយខ្ញុំខ្វះខាតតថភាពនៃសេចក្ដីពិត។ តើខ្ញុំពិតជាអាចបំពេញភារកិច្ចជាអ្នកដឹកនាំក្រុមបានទេ? ប្រសិនបើបញ្ហាកើតឡើងចំពោះកិច្ចការរបស់ពួកយើង តើមិនមែនជារឿងធម្មជាតិក្នុងការរង់ចាំឱ្យអ្នកដឹកនាំទទួលយកទំនួលខុសត្រូវឬ? ចុះបើខ្ញុំមិនអាចដោះស្រាយបញ្ហានោះបាន ហើយជាលទ្ធផល កិច្ចការរបស់ពួកយើងទទួលរងទុក្ខវិញនោះ វាយ៉ាងម៉េចទៅវិញ? ខ្ញុំបានគិតអំពីបទពិសោធន៍នានាដែលខ្ញុំបានធ្វើជាអ្នកដឹកនាំ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែបិទបាំង ដោយមិនបានយកសេចក្ដីពិតទៅអនុវត្តឡើយ។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានឃើញមនុស្សរំខាន និងរារាំងកិច្ចការរបស់ក្រុមជំនុំ នោះខ្ញុំមិនបញ្ឈប់ការរំខាននោះភ្លាមៗឡើយ ដោយខ្លាចប្រមាថពួកគេ។ ជាលទ្ធផល កិច្ចការរបស់ក្រុមជំនុំ ត្រូវបានធ្វើឱ្យខូច ហើយខ្ញុំត្រូវបានបណ្ដេញចេញ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា នៅពេលនេះប្រសិនបើខ្ញុំមិនបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំបានល្អទេ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំអូសបន្លាយកិច្ចការនៃដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងច្រកចូលទៅក្នុងជិវិតរបស់បងប្អូន នោះនឹងដូចគ្នាទៅនឹងការធ្វើអាក្រក់មិនខាន។ ការត្រូវបានបណ្ដេញចេញមិនមែនជាក្ដីកង្វល់តែមួយមុខរបស់ខ្ញុំឡើយ ខ្ញុំក៏អាចត្រូវបានលុបបំបាត់ទៀតផង។ ខ្ញុំមិនចង់ឃើញរឿងនោះកើតឡើងឡើយ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំមិនអាចទទួលយកភារកិច្ចជាអ្នកដឹកនាំបានទេ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានប្រាប់អ្នកដឹកនាំថា ខ្ញុំមិនមានច្រកចូលទៅក្នុងជីវិតគ្រប់គ្រាន់ ហើយខ្ញុំមិនអាចដោះស្រាយបញ្ហារបស់អ្នកដទៃបានទេ ដូច្នេះ ខ្ញុំមិនសក្ដិសមនឹងតួនាទីនេះឡើយ។ ខ្ញុំគិតឃើញការដោះសារទាំងអស់។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំគួរតែទទួលយកភារកិច្ចនោះ ហើយចុះចូលចំពោះវា ប៉ុន្តែខ្ញុំគ្រាន់តែមិនអាចរកឃើញភាពស្ងប់នៅក្នុងភារកិច្ចនោះសោះ។ គំនិតរបស់ខ្ញុំកំពុងតែជ្រួលច្របល់។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានគិតភ្លាមៗអំពីអត្ថបទព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់៖ «អ្នកគួរតែប្រគល់ និងសហការយ៉ាងសកម្ម។ នេះគឺជាកាតព្វកិច្ច និងទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នក។ មិនថាផ្លូវនៅខាងមុខយ៉ាងណានោះទេ អ្នកគួរតែមានដួងចិត្តនៃការស្ដាប់បង្គាប់។ ភាពអាម៉ាស់ ភាពភ័យខ្លាច សេចក្ដីព្រួយបារម្ភ និងការមន្ទិលសង្ស័យ គ្មានមួយណាគួរតែជាឥរិយាបថដែលអ្នកប្រើក្នុងកាតព្វកិច្ចរបស់អ្នកនោះទេ» («តើអ្វីជាការបំពេញកាតព្ចកិច្ចដ៏សមស្រប?» នៅក្នុងសៀវភៅ កំណត់ហេតុនៃការសន្ទនាអំពីព្រះគ្រីស្ទនៃគ្រាចុងក្រោយ)។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំសញ្ជឹងគិតអំពីអត្ថបទព្រះបន្ទូលនេះ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ស្ងប់ ហើយខ្ញុំដឹងថា ភារកិច្ចដែលដាក់នៅចំពោះមុខខ្ញុំនេះ គឺមកពីការត្រួតត្រា និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទោះបីជាពេលនេះ ខ្ញុំមិនយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំត្រូវតែឱ្យខ្លួនឯងត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់ដឹកនាំ និងឱ្យខ្លួនឯងចុះចូល។

បន្ទាប់ពីនោះមក ខ្ញុំដឹងថាខ្លួននឹងជួបប្រទះបញ្ហា និងការលំបាកគ្រប់ប្រភេទនៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ ហើយជាពិសេស ខ្ញុំគ្មានការរីកចម្រើននៅក្នុងកិច្ចការរបស់ក្រុមពួកយើងឡើយ។ ការព្រួយបារម្ភរបស់ខ្ញុំបានកើតឡើងម្ដងទៀតថា បើការធ្វើកិច្ចការរបស់ពួកយើងមិនរីកចម្រើនទេ នោះខ្ញុំមិនអាចគេចចេញពីទំនួលខុសត្រូវរបស់ខ្ញុំជាអ្នកដឹកនាំបានឡើយ។ ដោយគិតអំពីបញ្ហានេះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំធ្លាក់ទៅក្នុងសភាពច្របូកច្របល់មែនទែន។ នៅល្ងាចមួយ នៅពេលដែលខ្ញុំកំពុងជជែកអំពីសភាពរបស់ពួកយើង ជាមួយប្អូនស្រីម្នាក់ដែលធ្វើការយ៉ាងជិតស្និទ្ធបំផុតជាមួយខ្ញុំ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍មិនស្រួលទាល់តែសោះ ខណៈពេលដែលនាងបាននិយាយអំពីអ្នកដឹកនាំក្រុមចាស់ ដែលត្រូវបានបណ្ដេញចេញ ពីព្រោះគាត់មិនបានតាមរកសេចក្ដីពិត ឬប្រឹងប្រែងធ្វើឱ្យកាន់តែប្រសើរឡើយ។ គាត់មិនមានការរីកចម្រើនណាមួយនៅក្នុងជំនាញអាជីពរបស់គាត់ឡើយ ហើយគាត់មិនអាចធ្វើកិច្ចការជាក់ស្ដែងបានឡើយ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំនឹងធ្វើការជាអ្នកដឹកនាំក្រុមសម្រាប់ក្រុមមួយ ដោយប្រឈមមុខនឹងការលំបាក និងបញ្ហាជាច្រើន ដូច្នេះ ប្រសិនបើខ្ញុំមិនដោះស្រាយបញ្ហាទាំងអស់នោះ និងធ្វើកិច្ចការជាក់ស្ដែង តើខ្ញុំនឹងប្រឈមការបណ្ដេញចេញដែរឬ? ខ្ញុំចង់ត្រឡប់ទៅក្លាយជាសមាជិកធម្មតាវិញ ដោយគ្មានទំនួលខុសត្រូវច្រើនឡើយ។ ខ្ញុំកំពុងតែគិតដូច្នោះ ខ្ញុំនឹងធ្វើភារកិច្ចនេះមួយរយៈ ដោយសារតែខ្ញុំទើបតែត្រូវបានជ្រើសរើស បន្ទាប់មក បើខ្ញុំឃើញថា វាមិនគ្រប់គ្រាន់ នោះខ្ញុំគួរតែចុះចេញយ៉ាងសម ឱ្យបានឆាប់តាមតែអាចធ្វើទៅបាន ដូច្នេះ ខ្ញុំនឹងមិនធ្វើអំពើអាក្រក់ ដែលអាចរំខាន និងបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់កិច្ចការរបស់ក្រុមជំនុំ និងក្រោយមកត្រូវបានបណ្ដេញចេញឡើយ។ បើរឿងនោះកើតឡើង នោះមានន័យថា ខ្ញុំបាត់បង់វាសនាចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំទៀតផង។ ខ្ញុំដឹងថាខ្លួនឯងកំពុងតែជាប់នៅក្នុងសភាពបែបនោះ ដោយខ្លាចមិនអាចបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំបានល្អ ខ្លាចត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះបញ្ហានានា។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានជួបប្រទះបញ្ហានៅក្នុងកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំដឹងខ្លួនថា ខ្ញុំខ្លាចមិនអាចដោះស្រាយវាបាន ខ្ញុំជាប់គាំងយ៉ាងយូរនៅក្នុងលោកិយនៃការឈឺចាប់ និងការរងទុក្ខ។

បន្ទាប់មក អត្ថបទព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលខ្ញុំបានអានថ្ងៃមួយ ដែលបើកសម្ដែងនូវសារជាតិនៃនិស្ស័យរបស់ពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ បានធ្វើឱ្យខ្ញុំយល់ខ្លះៗអំពីសភាពខ្លួនឯង៖ «នៅពេលដែលការកែតម្រូវត្រូវបានធ្វើនៅក្នុងភារកិច្ចរបស់អ្នក ចូរធ្វើតាមដែលគេប្រាប់ និងធ្វើអ្វីដែលអ្នកអាចធ្វើបាន ហើយមិនថាអ្វីដែលអ្នកធ្វើឡើយ ចូរធ្វើវាឱ្យល្អដូចជានៅក្នុងអំណាចរបស់អ្នក ដោយអស់ពីចិត្តរបស់អ្នក និងអស់ពីកម្លាំងរបស់អ្នក។ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ មិនមានកំហុសឆ្គងឡើយ។ ទោះបីជាសាមញ្ញដូចសេចក្ដីពិតក៏ដោយ ក៏នេះមិនមែននៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទឡើយ។ តើនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេមានអ្វី? ការមន្ទិល ការសង្ស័យ ការរឹងទទឹង សេចក្ដីល្បួង...។ នេះជាបញ្ហាសាមញ្ញ ប៉ុន្តែពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទបង្កើតក្ដីកង្វល់ដ៏ធំអំពីបញ្ហានេះ ហើយត្រិះរិះហើយត្រិះរិះទៀត រហូតដល់ពួកគេមិនអាចគេងលក់មួយប៉ប្រិចភ្នែកឡើយ។ ហេតុអ្វីបានជានេះជាវិធីដែលពួកគេគិត? ហេតុអ្វីបានជាពួកគេគិតស្មុគស្មាញខ្លាំងម៉្លេះ អំពីរឿងធម្មតាមួយ? ហេតុផលគឺសាមញ្ញ ហើយមានតែមួយប៉ុណ្ណោះ៖ ក្នុងកិច្ចការ ឬការរៀបចំនីមួយៗនៃដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលពាក់ព័ន្ធនឹងពួកគេ ពួកគេនឹងចងយ៉ាងណែន ដោយភ្ជាប់រឿងនោះទៅនឹងវាសនារបស់ពួកគេ និងចេតនារបស់ពួកគេក្នុងការទទួលបានព្រះពរ។ នេះគឺជាហេតុផលដែលពួកគេគិតថា 'ខ្ញុំត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្ន។ មួយជំហានខុសនឹងនាំទៅរកការខុសគ្រប់ជំហាន ហើយខ្ញុំអាចនិយាយថាលាហើយចំពោះចេតនាក្នុងការទទួលបានព្រះពរ ហើយនោះនឹងក្លាយជាទីបញ្ចប់របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនអាចធ្វេសប្រហែសឡើយ! ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ បងប្អូនប្រុសស្រី ថ្នាក់ដឹកនាំខាងលើ សូម្បីតែព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេទាំងអស់សុទ្ធតែមិនអាចជឿជាក់បានឡើយ។ ខ្ញុំមិនទុកចិត្តលើនរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេឡើយ។ បុគ្គលដែលគួរឱ្យជឿជាក់បំផុត និងគួរឱ្យទុកចិត្តបំផុតគឺខ្លួនឯង។ បើអ្នកមិនបង្កើតផែនការសម្រាប់ខ្លួនឯងទេ តើនរណាផ្សេងនឹងអាចរកឱ្យអ្នក? តើនរណាផ្សេងនឹងគិតគូរអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់អ្នក និងថាអ្នកនឹងទទួលបានព្រះពរឬអត់នោះ? ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវតែប្រឹងប្រែងយ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីបង្កើតផែនការសម្រាប់ខ្លួនឯង ហើយបង្កើតការរៀបចំ និងការគិតគូរដ៏ប្រយ័ត្នប្រយែង។ ខ្ញុំមិនអាចភ្លាត់ ហើយខ្ញុំមិនអាចធ្វេសប្រហែសបន្តិចឡើយ បើមិនដូច្នោះទេ មនុស្សនឹងងាយបំភាន់ខ្ញុំ ហើយទាញយកផលប្រយោជន៍ពីខ្ញុំ'» («ពួកគេចង់ដកថយ នៅពេលដែលគ្មានតួនាទី និងគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃការទទួលបានព្រះពរ» នៅក្នុងសៀវភៅ ការលាតត្រដាងពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ)។ មានតែបន្ទាប់ពីអានព្រះបន្ទូលដែលមកពីព្រះជាម្ចាស់ទាំងនេះប៉ុណ្ណោះ ទើបខ្ញុំបានយល់ថា វាជារឿងធម្មតាទេ ក្នុងការជួបប្រទះនូវការផ្លាស់ប្ដូរនៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ពួកយើង ហើយយល់ថា ខ្ញុំគួរតែធ្វើវាដោយអាកប្បកិរិយាសមរម្យ។ ខ្ញុំគួរតែធ្វើឱ្យអស់លទ្ធភាព ដើម្បីកែលម្អកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ និងបំពេញទំនួលខុសត្រូវរបស់ខ្ញុំ ហើយបើខ្ញុំនៅតែមិនអាចធ្វើឱ្យរីកចម្រើន ជាមួយនឹងការប្រឹងប្រែងអស់ពីលទ្ធភាពរបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងរីករាយទទួលយកការបណ្ដេញចេញ។ ភារកិច្ចត្រូវបានផ្លាស់ប្ដូរអាស្រ័យលើតម្រូវការនៃដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏ដូចជាអាស្រ័យលើសមត្ថភាពផ្ទាល់ខ្លួនរបស់មនុស្ស ក្នុងការធ្វើភារកិច្ចដែលត្រូវបានប្រគល់ឱ្យ។ វាមិនពាក់ព័ន្ធនឹងលទ្ធផល និងវាសនារបស់មនុស្សឡើយ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំខ្វះខាតសេចក្ដីជំនឿពិតចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយខ្ញុំមិនអាចយល់យ៉ាងសមស្រប នូវការផ្លាស់ប្ដូរដ៏សមរម្យឥតខ្ចោះនៅក្នុងភារកិច្ចរបស់មនុស្ស ក្នុងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ខ្ញុំមានការយល់ឃើញដែលបត់បែន ដោយគិតថា ភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំមានទំនាក់ទំនឹងយ៉ាងចាក់ស្រេះជាមួយនឹងវាសនា និងលទ្ធផលរបស់ខ្ញុំ មិនថាទីបញ្ចប់ខ្ញុំត្រូវបានប្រទានពរឡើយ។ ខ្ញុំប៉ាន់ស្មានគ្រប់យ៉ាងពាក់ព័ន្ធនឹងការរារាំងរបស់ខ្ញុំចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដោយខ្លាចថា ខ្ញុំត្រូវបានលាតត្រដាង និងលុបបំបាត់បើខ្ញុំមិនអាចបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំបានល្អទេនោះ ហើយក្រោយមក ខ្ញុំនឹងមិនមានឋានៈ ឬអនាគតណាមួយឡើយ។ ខ្ញុំពិតជាគិតច្រើនអំពីរឿងនេះ ដូច្នេះ ខ្ញុំជាប់នៅក្នុងសេចក្ដីអាក្រក់! ខ្ញុំព្យាយាមប្រើកលល្បិច និងលេងសើចជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីការពារផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ ដោយរៀបចំផែនការបោះបង់ បើខ្ញុំមិនអាចធ្វើការបានល្អនៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំមិនខ្ជះខ្ជាយគំនិតណាមួយដើម្បីគិតពីវិធីដើម្បីបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំឱ្យបានល្អឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំផ្ចង់ទៅលើទិដ្ឋភាពនៃអនាគតផ្ទាល់ខ្លួន។ ព្រះជាម្ចាស់លើកស្ទួយខ្ញុំឱ្យធ្វើជាអ្នកដឹកនាំក្រុម គឺជាការប្រទានឱកាសឱ្យខ្ញុំបណ្ដុះបណ្ដាលខ្លួនឯង ដើម្បីឱ្យខ្ញុំអាចរីកចម្រើនខ្លះនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ និងនៅក្នុងច្រកចូលទៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ នោះគឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំផ្លាស់ប្ដូរគំនិតរបស់ខ្ញុំអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយគិតថា ខ្ញុំប្រាកដជារៀបនឹងត្រូវលាតត្រដាង និងលុបបំបាត់ហើយ។ តើនោះមិនមែនជាការប្រមាថប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ទេឬ? តើខ្ញុំកំពុងតែបើកសម្ដែងយ៉ាងច្បាស់អំពីនិស្ស័យអាក្រក់នៃពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទឬ?

ខ្ញុំបានគិតត្រឡប់ទៅរកអ្វីដែលខ្ញុំបានបើកសម្ដែងនៅក្នុងអំឡុងពេលនោះ៖ ខ្ញុំមិនបានយល់ពីព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងយូរ ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវបានគ្របដណ្ដប់ដោយការប៉ាន់ស្មាន និងការរារាំង។ ខ្ញុំពិបាកចិត្តមែនទែន ហើយខ្ញុំមិនអាចបញ្ឈប់នូវចម្ងល់អំពីមូលហេតុដែលខ្ញុំស្ថិតនៅក្នុងសភាពបែបនោះ និងពីឫសគល់នៃបញ្ហាទាំងនោះឡើយ។ ក្រោយមកខ្ញុំបានអានអត្ថបទព្រះបន្ទូលមួយទៀតនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលលាតត្រដាងនូវនិស្ស័យរបស់ពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ ដែលពិតជាត្រូវនឹងស្ថានភាពខ្ញុំ៖ «ពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទមិនជឿថាមានសេចក្ដីពិតនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ហើយពួកគេមិនជឿលើនិស្ស័យ អត្តសញ្ញាណ ឬសារជាតិរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ពួកគេគិតអំពីចំណុចទាំងអស់នេះដោយប្រើគំនិត និងការយល់ឃើញរបស់មនុស្ស ដើម្បីវិភាគ និងត្រួតពិនិត្យគ្រប់យ៉ាងដែលកើតឡើងជុំវិញពួកគេ ហើយពួកគេក៏ប្រើការយល់ឃើញរបស់មនុស្ស គំនិតរបស់មនុស្ស និងឧបាយកលរបស់មនុស្សទៅគិតអំពីវិធីដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សដែរ ពោលគឺកិច្ចការនានាដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើនៅក្នុងមនុស្ស។ លើសពីនោះ ពួកគេប្រើគំនិតរបស់មនុស្ស និងវិធីសាស្ត្ររបស់មនុស្ស ដោយប្រើប្រាស់ហេតុផល និងការគិតរបស់សាតាំង ក្នុងការទទួលស្គាល់និស្ស័យ អត្តសញ្ញាណ និងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ពិតណាស់ ពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទមិនគ្រាន់តែមិនទទួលយក និងមិនទទួលស្គាល់និស្ស័យ អត្តសញ្ញាណ និងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះទេ តែពួកគេថែមទាំងពេញដោយសញ្ញាណ និងភាពស្រពេចស្រពិល ទស្សនៈរាក់កំផែលអំពីនិស្ស័យ អត្តសញ្ញាណ និងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀតផង។ គ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេមាន គឺពេញទៅដោយការយល់ដឹងរបស់មនុស្ស។ ពួកគេគ្មានចំណេះដឹងពិតបន្តិចឡើយ។ បើដូច្នេះ នៅទីបញ្ចប់ ធ្វើដូចម្ដេចទើបពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទផ្ដល់និយមន័យចំពោះនិស្ស័យ អត្តសញ្ញាណ និងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់? តើពួកគេអាចបង្កើតថា ព្រះជាម្ចាស់សុចរិត និងថា ចំពោះមនុស្ស ទ្រង់ជាសេចក្ដីស្រឡាញ់បានឬទេ? ពួកគេច្បាស់ជាមិនអាចទេ។ ការផ្ដល់និយមន័យរបស់ពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទអំពីសេចក្ដីសុចរិត និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាសញ្ញាសួរ ជាភាពមិនច្បាស់។ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់កំណត់អំពីអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ហើយពួកគេបញ្ចេញអារម្មណ៍មើលស្រាលចំពោះនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ និងពេញដោយមន្ទិលសង្ស័យ ព្រមទាំងពេញដោយការបដិសេធ និងការមើលងាយចំពោះនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ ដូច្នេះតើអ្វីជាអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់? និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់តំណាងឱ្យអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់។ ដោយការចាត់ទុកអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់ជារបស់ខ្លួនឯង ការចាត់ទុករបស់ពួកគេចំពោះអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ គឺជាភាស្ដុតាងស្រាប់ដែលបញ្ជាក់ពីការបដិសេធយ៉ាងច្បាស់ណាស់។ នេះជាសារជាតិរបស់ពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ» («ពួកគេស្អប់ខ្ពើមសេចក្ដីពិត បំពានជាសាធារណៈលើគោលការណ៍នានា និងមិនយកចិត្តទុកដាក់លើការរៀបចំនៃដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ (ផ្នែកទីប្រាំមួយ)» នៅក្នុងសៀវភៅ ការលាតត្រដាងពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ)។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញថា ពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ មិនជឿថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្ដីពិតឡើយ លើសពីនេះទៀត ពួកគេក៏មិនទទួលស្គាល់និស្ស័យដ៏សុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀតផង។ ពួកគេមិនដែលយកព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាមូលដ្ឋាននៃយោបល់របស់ពួកគេឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេធ្វើរឿងគ្រប់យ៉ាងដោយផ្អែកលើការយល់ដឹងរបស់មនុស្ស និងតក្កវិជ្ជារបស់សាតាំង។ ខ្ញុំបានឃើញថា ខ្ញុំក៏មាននិស្ស័យរបស់ពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទប្រភេទនោះដែរ ថាខ្ញុំគ្មានការយល់ពីនិស្ស័យដ៏សុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ដោយសារវាទាក់ទងនឹងក្រុមជំនុំ អំពីការកែសម្រួលតួនាទី ឬបណ្ដេញ ឬលុបបំបាត់មនុស្ស។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំពិនិត្យមើលបញ្ហាទាំងនេះ តាមរយៈតក្កវិជ្ជាបែបសាតាំងដូចជា «មនុស្សមាឌកាន់តែធំ ធ្លាក់មកកាន់តែឈឺ» «បុគ្គលណាដែលចេញមុខចេញមាត់ជាងគេ នឹងត្រូវរងការរិះគន់ និងស្ដីបន្ទោស» និង «មនុស្សមានឋានៈខ្ពស់ជាងគេ ឯកោណាស់»។ ខ្ញុំបានគិតថា ការមានឋានៈ និងទំនួលខុសត្រូវកាន់តែច្រើន នឹងលាតត្រដាងខ្ញុំ កាន់តែលឿន ហើយក្រោយមកនាំទៅរកការលុបបំបាត់ខ្ញុំ។ ដូច្នេះហើយ ទោះបីជានៅខាងក្រៅ ខ្ញុំទទួលយកតួនាទីរបស់ខ្ញុំជាអ្នកដឹកនាំក្រុមក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែរារាំងព្រះជាម្ចាស់ដែរ ដោយភ័យខ្លាចត្រូវបានលាតត្រដាង និងលុបបំបាត់បើខ្ញុំភ្លាត់ ដូច្នេះនៅទីបំផុត ខ្ញុំបាត់បង់វាសនាចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំគឺជាអ្នកជឿដែលអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែការយល់ឃើញរបស់ខ្ញុំអំពីអ្វីៗមិនផ្លាស់ប្ដូរទាល់តែសោះ ហើយខ្ញុំមិនដែលស្វែងរកសេចក្ដីពិតនៅពេលដែលជួបបញ្ហា ឬសម្លឹងរកអ្វីដែលពាក់ព័ន្ធនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំបានវាយតម្លៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយផ្អែកលើសញ្ញាណអាក្រក់ ដោយគិតស្រមៃថា ព្រះជាម្ចាស់អាចជាជនផ្ដាច់ការ ដែលនឹងលាតត្រដាង និងលុបបំបាត់ខ្ញុំដោយមិនឱ្យថ្លោះធ្លោយឡើយ តើនោះ មិនមែនខ្ញុំកំពុងបដិសេធនិស្ស័យដ៏សុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬ? តើខ្ញុំមិនមែនកំពុងតែប្រមាថព្រះជាមា្ចស់ឬ? សេចក្ដីពិតគឺថា នៅពេលដែលនរណាម្នាក់ត្រូវបានបណ្ដេញចេញ ឬត្រូវបានលុបបំបាត់ដោយក្រុមជំនុំ គឺផ្អែកលើគោលការណ៍។ វាផ្អែកលើការពិចារណាដ៏ល្អិតល្អន់អំពីគុណសម្បត្តិរបស់បុគ្គលម្នាក់ ថាពួកគេជាមនុស្សល្អឬមនុស្សអាក្រក់ ថាពួកគេតាមរកសេចក្ដីពិតឬអត់ និងអ្វីជាប្រភេទមាគ៌ាដែលពួកគេកំពុងឈរលើ។ ពួកគេមិនត្រូវបានកំណត់ថាជាបុគ្គលត្រូវបានបណ្ដេញ និងត្រូវបានលុបបំបាត់ ដោយផ្អែកលើអំពើរំលងម្ដងម្កាល ឬការសម្ដែងចេញមួយរយៈ ឬថាពួកគេមានឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់ឬអត់នោះឡើយ។ ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងផ្ដល់ឱកាសដល់អ្នកដឹកនាំដែលពិតជាលះបង់ខ្លួនសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ និងស្វែងរកសេចក្ដីពិត ទោះជាមានអំពើរំលងណាមួយក៏ដោយ។ ពួកគេនឹងត្រូវបានលួសកាត់និងដោះស្រាយ ក្រើនរំលឹកនិងព្រមាន ហើយនរណាដែលអាចស្គាល់ខ្លួនឯងបាន នរណាដែលប្រែចិត្ត និងបំផ្លាស់បំប្រែ នឹងបន្តមានប្រយោជន៍ និងប្រមូលផលបាន។ មានអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយមួយចំនួន ដែលមិនធ្វើកិច្ចការជាក់ស្ដែង ដែលលោភលន់ចង់បានភាពសុខស្រួល មិនខ្វល់ពីភារកិច្ចរបស់ពួកគេ និងជាអ្នកដែលមានតួនាទីជាអ្នកដឹកនាំមួយរូបដែលមិនបំពេញកាតព្វកិច្ចដែលអ្នកដឹកនាំគួរបំពេញឡើយ។ បុគ្គលប្រភេទនោះ នឹងត្រូវបានបណ្ដេញចេញពីតួនាទីរបស់ពួកគេមិនខានឡើយ ប៉ុន្តែដរាបណាពួកគេមិនមែនជាបុគ្គលអាក្រក់ ដែលធ្វើអំពើអាក្រក់គ្រប់ប្រភេទ នោះពួកគេនឹងមិនត្រូវបានលុបបំបាត់ ឬត្រូវបណ្ដេញចេញពីក្រុមជំនុំយ៉ាងងាយៗឡើយ។ ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងរៀបចំភារកិច្ចផ្សេងសម្រាប់ពួកគេ ដោយផ្ដល់ឱកាសឱ្យពួកគេប្រែចិត្ត និងឆ្លុះបញ្ចាំងខ្លួន។ មានអ្នកជាពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ ដែលបដិសេធមិនទទួលយកសេចក្ដីពិតណាមួយឡើយ ដែលធ្វើកិច្ចការដើម្បីតែផលប្រយោជន៍នៃឋានៈ និងអំណាចផ្ទាល់ខ្លួន ដែលគ្រាន់តែចង់រឹបអូសអំណាច ដើម្បីត្រួតត្រាក្រុមជំនុំប៉ុណ្ណោះ មានតែពួកគេទេ ដែលត្រូវបានលាតត្រដាងយ៉ាងលម្អិត និងត្រូវបានលុបបំបាត់ ដោយបណ្ដេញចេញជាអចិន្ត្រៃយ៍ពីក្រុមជំនុំ។ ខ្ញុំបានឃើញថា ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សតាមវិធីដែលស្មើភាព និងយុត្តិធម៌ ឃើញថាក្រុមជំនុំមានឥទ្ធិពលនៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ គ្មានបុគ្គលល្អណាម្នាក់នឹងអាចត្រូវបានចោទប្រកាន់ដោយភាន់ច្រឡំឡើយ ហើយគ្មានបុគ្គលអាក្រក់ណាម្នាក់នឹងត្រូវរួចខ្លួនដោយងាយៗឡើយ។ នរណាម្នាក់ត្រូវបានលាតត្រដាង និងលុបបំបាត់ឬអត់នោះ គឺគ្មានអ្វីទាក់ទងនឹងតួនាទីរបស់ពួកគេទេ។ អ្វីដែលសំខាន់នោះគឺថា ពួកគេអាចទទួលយក និងដេញតាមសេចក្ដីពិតឬអត់។ ចំពោះអ្នកដែលតាមរកសេចក្ដីពិត នៅពេលដែលពួកគេបំពេញភារកិច្ចសំខាន់ នៅពេលដែលពួកគេទទួលខុសត្រូវកាន់តែច្រើន នោះពួកគេទទួលបានឱកាសកាន់តែច្រើនដើម្បីអភិវឌ្ឍខ្លួន និងកាន់តែអាចត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់ធ្វើឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍។ ប៉ុន្តែអ្នកដែលមិនតាមរកសេចក្ដីពិត ដែលមិនស្វែងរកគោលការណ៍នៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ពួកគេ និងបដិសេធមិនទទួលយកការជំនុំជម្រះ ការវាយផ្ចាល ការលួសកាត់ និងការដោះស្រាយ ដែលនិស្ស័យដ៏ពុករលួយរបស់ពួកគេមិនផ្លាស់ប្ដូរបន្តិចទាល់តែសោះ នោះ មិនថាឋានៈរបស់ពួកគេជាអ្វីឡើយ គឺទីបំផុត ពួកគេនឹងត្រូវបានលុបបំបាត់។ ដោយការគិតយូរបន្តិច នោះខ្ញុំបានដឹងថា នៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវបានបណ្ដេញចេញពីតួនាទីជាអ្នកដឹកនាំក្រុមកាលពីមុន គឺដោយសារតែខ្ញុំអាត្មានិយម និងជាធម្មជាតិគឺគួរឱ្យស្អប់ ព្រមទាំងមិនយកសេចក្ដីពិតទៅអនុវត្តទាល់តែសោះ។ ខ្ញុំកំពុងតែរារាំងកិច្ចការរបស់ក្រុមជំនុំ។ នោះគឺជានិស្ស័យដ៏សុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានមករកខ្ញុំ ហើយគឺជាព្រះជាម្ចាស់ដែលប្រទានឱកាសឱ្យខ្ញុំប្រែចិត្ត និងបំផ្លាស់បំប្រែ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តដូចជាអ្នកមិនជឿ ដោយគ្មានសេចក្ដីជំនឿលើសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយយល់ច្រឡំទ្រង់ទៀតផង។ គឺពេលនោះហើយដែលទីបញ្ចប់ ខ្ញុំបានដឹងអំពីភាពធ្ងន់ធ្ងរដែលទស្សនៈវិជ្ជាដ៏អាក្រក់នៃ «មនុស្សមាឌកាន់តែធំ ធ្លាក់មកកាន់តែឈឺ» បានបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនត្រឹមតែគ្របដណ្ដប់ដោយការយល់ច្រឡំ និងការរារាំងព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ខ្ញុំកាន់តែមានល្បិចកល និងអាក្រក់ថែមទៀតផង។ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំមិនអាចបន្តរស់នៅដោយតក្កវិជ្ជា និងក្រិត្យក្រមអាក្រក់ដូចនោះទៀតឡើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវតែសម្លឹងមើល និងធ្វើអ្វីៗដោយផ្អែកលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ការទទួលបានភារកិច្ចជាអ្នកដឹកនាំក្រុមនេះ គឺជាការលើកស្ទួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគឺព្រះជាម្ចាស់ដែលប្រទានឱកាសដល់ខ្ញុំក្នុងការរៀនសូត្រ។ ខ្ញុំត្រូវតែផ្ដល់តម្លៃដល់ឱកាសនេះ។ ខ្ញុំគឺជាឧបសគ្គនៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំកាលពីអតីតកាល ប៉ុន្តែពេលនេះ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំត្រូវសងថ្លៃនៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីប៉ះប៉ូវភាពបរាជ័យកាលពីអតីតកាលរបស់ខ្ញុំ ស្វែងរកគោលការណ៍នៃសេចក្ដីពិតកាន់តែច្រើន និងប្រឹងប្រែងឱ្យអស់លទ្ធភាព ដើម្បីបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំឱ្យបានល្អ។

ការយល់អ្វីៗទាំងនេះ គឺជាសេរីភាពសម្រាប់ខ្ញុំផងដែរ។ ពេលនេះ នៅពេលដែលខ្ញុំគិតដល់វិធីដែលខ្ញុំបានយល់ច្រឡំ និងរារាំងព្រះជាម្ចាស់ នោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំពិតជាគ្មានហេតុផល ឆ្កួត និងងងឹតងងល់មែន ដោយគ្មានការយល់ដឹងពីព្រះជាម្ចាស់អ្វីទាំងអស់។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់នៅក្នុងចិត្ត ទៅព្រះជាម្ចាស់ «ឱព្រះជាម្ចាស់អើយ សូមអរព្រះគុណទ្រង់ ចំពោះការដឹកនាំរបស់ទ្រង់ ចំពោះការអនុញ្ញាតឱ្យទូលបង្គំឃើញភាពកខ្វក់របស់ខ្លួន និងចំពោះការបង្ហាញទូលបង្គំអំពីឧបសគ្គដ៏ធំ ដែលសញ្ញាណដ៏អាក្រក់ទាំងនេះ បានបង្កើតរវាងទ្រង់ និងទូលបង្គំ។ ទូលបង្គំគ្មានចិត្ត និងមិនបានដឹង ដោយយល់ច្រឡំអ្វីៗ និងប្រុងប្រយ័ត្នខ្លួន ហើយទូលបង្គំដឹងច្បាស់ថាទ្រង់មានអារម្មណ៍បែបណា។ ទូលបង្គំបះបោរ ហើយទូលបង្គំបានប្រែចិត្តទាំងស្រុងចំពោះទ្រង់»។

ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានអានអត្ថបទ ដែលអ្នកនិពន្ធបានសម្ដែងចេញយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះនូវសភាពផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ និងបានដកស្រង់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលបានផ្ដល់ឱ្យខ្ញុំនូវមាគ៌ានៃការអនុវត្តមួយ៖ «ការបំពេញភារកិច្ចរបស់មនុស្ស តាមពិតទៅ គឺជាការសម្រេចនូវគ្រប់កិច្ចការទាំងអស់ដែលត្រូវធ្វើក្នុងនាមជាមនុស្ស ដែលនេះមានន័យថា ជាកិច្ចការដែលមនុស្សអាចធ្វើបាន។ គឺនៅពេលនោះហើយដែលគេអាចបំពេញកិច្ចការរបស់គេបាន។ ភាពខ្វះខាតរបស់មនុស្សក្នុងអំឡុងពេលនៃការបម្រើរបស់គេ គឺត្រូវកាត់បន្ថយបន្តិចម្ដងៗតាមរយៈបទពិសោធន៍ជឿនលឿនទៅមុខ និងដំណើរការនៃការឆ្លងកាត់ ការជំនុំ ជម្រះ។ ពួកគេពុំបង្កការរំខាន ឬប៉ះពាល់ដល់ភារកិច្ចរបស់មនុស្សឡើយ។ អស់អ្នកណាដែលឈប់បម្រើ ឬផ្ដល់ផល និងធ្លាក់ទៅវិញដោយខ្លាចថា អាចនឹងមានកំហុសចំពោះការបម្រើរបស់ពួកគេ គឺជាមនុស្សកំសាកខ្លាំងជាងគេបំផុត។ ... ភារកិច្ចរបស់មនុស្ស និងការដែលគេត្រូវទទួលបានព្រះពរ ឬបណ្ដាសានោះ គឺពុំមានជាប់ទាក់ទងគ្នាទេ។ ភារកិច្ចគឺជាអ្វីដែលមនុស្សត្រូវបំពេញ។ វាជារបរចិញ្ចឹមជីវិតដែលប្រទានពីស្ថានសួគ៌មក ហើយមិនគប្បីត្រូវពឹងផ្អែកលើរង្វាន់ លក្ខខណ្ឌ ឬមូលហេតុអ្វីឡើយ។ មានតែពេលនោះប៉ុណ្ណោះដែលគេនឹងបំពេញភារកិច្ចរបស់គេ។ ការទទួលបានព្រះពរ គឺនៅពេលដែលមនុស្ស ម្នាក់ត្រូវបានធ្វើឲ្យគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយត្រេកអរសប្បាយនឹងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្រោយពីឆ្លងកាត់ការជំនុំជម្រះរួច។ ការទទួលបណ្ដាសាគឺនៅពេលដែលនិស្ស័យរបស់មនុស្សម្នាក់មិនបានផ្លាស់ប្ដូរ ក្រោយពេលដែលពួកគេឆ្លងកាត់ការជំនុំជម្រះ និងការវាយផ្ចាលរួច គឺនៅពេលដែលពួកមិនបានឆ្លងកាត់នូវការធ្វើឲ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍ ប៉ុន្តែត្រូវរងនូវការដាក់ទោសទៅវិញ។ ប៉ុន្តែ មិនថាពួកគេត្រូវទទួលបានព្រះពរ ឬការដាក់ បណ្ដាសានោះទេ ភាវៈដែលត្រូវបង្កើតមក គប្បីបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេ ធ្វើអ្វីដែលពួកគេត្រូវធ្វើ និងធ្វើអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើបាន។ នេះគឺជាកិច្ចការតិចតួចបំផុតដែលមនុស្សម្នាក់ ជាមនុស្សដែលស្វែងរកព្រះជាម្ចាស់ គប្បីត្រូវធ្វើ។ អ្នកមិនគួរបំពេញ ភារកិច្ចរបស់អ្នក ដើម្បីតែការប្រទានពរនោះទេ ហើយអ្នកមិនគួរបដិសេធមិនបំពេញកិច្ចការដោយការភ័យខ្លាចចំពោះការដាក់បណ្ដាសានោះទេ។ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាពីរឿងមួយនេះចុះ៖ ការបំពេញភារកិច្ចផ្ទាល់ខ្លួន របស់មនុស្ស គឺជាអ្វីដែលគេត្រូវធ្វើ ហើយប្រសិនបើគេ មិនអាចបំពេញភារកិច្ច របស់គេបានទេ នោះគឺដោយសារតែការបះបោររបស់ពួកគេ» («ភាពខុសគ្នារវាងព័ន្ធកិច្ចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស និងភារកិច្ចរបស់មនុស្ស» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំពិចារណាអំពីអត្ថបទនេះ នោះខ្ញុំបានយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់មិនរំពឹងចង់បានច្រើនបែបនោះពីមនុស្សជាតិឡើយ។ ទ្រង់គ្រាន់តែចង់ឱ្យយើងតាមរកសេចក្ដីពិត ធ្វើរឿងគ្រប់យ៉ាងដែលពួកយើងអាចធ្វើបានប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីយកអ្វីដែលពួកយើងយល់ អ្វីដែលពួកយើងអាចសម្រេចបានទៅអនុវត្ត ដោយមិនវៀចវេរ មិនរប៉ិលរប៉ូច និងបោកបញ្ឆោត ប៉ុន្តែដោយការប្រឹងប្រែងឱ្យអស់លទ្ធភាព និងធ្វើអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ពួកយើងធ្វើ។ ទោះបីជាពួកយើងមានបទពិសោធន៍នូវការបរាជ័យខ្លះៗ និងដើរខុសភ្លាត់នៅក្នុងដំណើរការដ៏ដោយ ដរាបណាពួកយើងអាចទទួលយកសេចក្ដីពិត ហើយទទួលយកការលួសកាត់ និងការដោះស្រាយ នោះបញ្ហាទាំងនេះអាចត្រូវបានដោះស្រាយ។ ពួកយើងអាចមើលឃើញការរីកចម្រើន និងការផ្លាស់ប្ដូរ។ ចាប់តាំងពីទទួលបញ្ជាបេសកកម្មនោះមក ខ្ញុំខ្វះខាតទាំងស្រុងនូវអាកប្បកិរិយានៃការទទួលយក និងការចុះចូល។ ខ្ញុំភ័យខ្លាចថា បើមានការខុសភ្លាត់តែបន្តិច បើមានអំពើរំលងណាមួយ នោះខ្ញុំនឹងត្រូវបានលុបបំបាត់ ដោយភ័យខ្លាចថា ខ្ញុំនឹងបាត់បង់លទ្ធផល និងវាសនាចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានឃើញថា ខ្ញុំពិតជាមិនមានការយល់ដឹងណាមួយអំពីសេចក្ដីពិតឡើយ ហើយថាខ្ញុំពិតជាមិនយល់កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ជាពិសេស ខ្ញុំបានឃើញថា អស់ជាច្រើនឆ្នាំនៃការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ និងការបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ គឺមិនបានធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យឡើយ ប៉ុន្តែវាគ្រាន់តែជាការប្រឹងប្រែងដើម្បីប្រយោជន៍នៃអនាគត និងវាសនាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំពិតជាអាត្មានិយម និងមានល្បិចកលមែន! ភារកិច្ចមួយគឺជាបញ្ជាបេសកកម្មពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយវាគឺជាទំនួលខុសត្រូវដែលភាវៈត្រូវបានបង្កើតនីមួយៗត្រូវតែបំពេញ។ មិនខ្វល់ថា នៅទីបញ្ចប់ ពួកយើងត្រូវបានប្រទានព្រះពរ ឬត្រូវបណ្ដាសាឡើយ ពួកយើងទាំងអស់ត្រូវតែបំពេញភារកិច្ចផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកយើង។ ខ្ញុំមិនអាចបដិសេធមិនធ្វើភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ ដោយគ្រាន់តែខ្ញុំភ័យខ្លាចការប្រព្រឹត្តអាក្រក់ឡើយ។ ទោះបីជាច្រកទៅក្នុងជីវិតដ៏ឥតខ្លឹមសាររបស់ខ្ញុំ និងកង្វះខាតនៃតថភាពនៃសេចក្ដីពិតក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់បានលើកស្ទួយខ្ញុំ ដើម្បីបម្រើការងារជាអ្នកដឹកនាំក្រុមដែរ។ នៅពេលនេះ វាមិនមែនដោយសារខ្ញុំផ្ដល់តម្លៃដល់តួនាទីឡើយ ប៉ុន្តែដោយសារសង្ឃឹមថា តាមរយៈមាគ៌ាដែលខ្ញុំបំពេញភារកិច្ចនេះ នោះខ្ញុំនឹងអាចតាមរកសេចក្ដីពិតបាន ទទួលយកការជំនុំជម្រះ ការវាយផ្ចាល ការលួសកាត់ និងការដោះស្រាយ ហើយបន្តកែលម្អចំណុចខ្វះខាតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ។ ដូច្នេះ សង្ឃឹមថានៅទីបញ្ចប់ ខ្ញុំអាចបំពេញភារកិច្ចនេះយ៉ាងសមស្រប។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះខ្ញុំបានទទួលភាពជឿជាក់កាន់តែច្រើននៅក្នុងការប្រឈមមុខនឹងបញ្ហា និងការលំបាកនានាដែលកើតឡើងនៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានទទួលនូវការតាំងចិត្តដើម្បីធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាសសព្វព្រះហឫទ័យ តាមរយៈការបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ។

បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានអានសេចក្ដីនេះនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់៖ «តើការសម្ដែងចេញរបស់មនុស្សស្មោះត្រង់មានអ្វីខ្លះ? ចំណុចសំខាន់នៃបញ្ហានេះ គឺត្រូវអនុវត្តសេចក្ដីពិតនៅគ្រប់កិច្ចការទាំងអស់។ ប្រសិនបើអ្នកនិយាយថាអ្នកស្មោះត្រង់ ប៉ុន្តែអ្នកតែងតែទុកព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនសំខាន់ដូចការគិតរបស់អ្នក និងធ្វើអ្វីតាមអ្នកចង់ ដូច្នេះតើនេះជាការសម្ដែងចេញរបស់មនុស្សស្មោះត្រង់មែនទេ? អ្នកនិយាយថា៖ «គុណសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំទាប ប៉ុន្តែខ្ញុំមានដួងចិត្តស្មោះត្រង់»។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលមានភារកិច្ចឱ្យអ្នកធ្វើ អ្នកខ្លាចរងទុក្ខលំបាក ឬខ្លាចថាប្រសិនបើអ្នកមិនបានបំពេញភារកិច្ចឱ្យបានល្អទេ អ្នកនឹងត្រូវទទួលខុសត្រូវ ដូច្នេះ អ្នកយកលេសដោះសាដើម្បីឱ្យរួចផុតពីការទទួលខុសត្រូវ និងណែនាំឱ្យអ្នកដទៃធ្វើវាវិញ។ តើនេះគឺជាការសម្ដែងចេញរបស់មនុស្សស្មោះត្រង់មែនទេ? ច្បាស់ណាស់ វាមិនមែននោះទេ។ ដូច្នេះ តើមនុស្សស្មោះត្រង់គប្បីមានអាកប្បកិរិយាបែបណា? ពួកគេគប្បីទទួលយក និងស្ដាប់បង្គាប់ ហើយបន្ទាប់មក ពួកគេលះបង់ទាំងស្រុងក្នុងការបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេ ទៅតាមសមត្ថភាពរបស់ពួកគេ ដោយខិតខំបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ការនេះត្រូវបានសម្ដែងចេញឱ្យឃើញតាមវិធីជាច្រើន។ វិធីមួយគឺថា អ្នកគប្បីទទួលយកភារកិច្ចរបស់អ្នកដោយភាពស្មោះត្រង់ មិនត្រូវគិតអំពីអ្វីផ្សេងឡើយ ហើយមិនត្រូវមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងកិច្ចការនោះទេ។ មិនត្រូវរៀបចំផែនការដើម្បីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួននោះទេ។ នេះគឺជាការបើកសម្ដែងអំពីភាពស្មោះត្រង់។ វិធីមួយទៀត គឺការដាក់ចិត្តដាក់កាយធ្វើវាតែម្ដង។ អ្នកនិយាយថា៖ «នេះគឺអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន។ ខ្ញុំនឹងខំប្រឹងប្រែងធ្វើវា និងទុកឱ្យព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកសម្រេចវាទាំងស្រុង» តើនេះមិនមែនជាការសម្ដែងចេញអំពីភាពស្មោះត្រង់ទេឬ? អ្នកបានលះបង់អ្វីទាំងអស់ដែលអ្នកមាន និងអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកធ្វើ។ នេះគឺជាការសម្ដែងចេញអំពីភាពស្មោះត្រង់។ ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចលះបង់អ្វីទាំងអស់ដែលអ្នកមាន ប្រសិនបើអ្នកលាក់វាទុក និងមិនព្រមនិយាយចេញមក មានល្បិចកលនៅក្នុងទង្វើរបស់អ្នក គេចវេះពីភារកិច្ចរបស់អ្នក និងឱ្យមនុស្សផ្សេងទៀតធ្វើកិច្ចការនោះ ដោយសារអ្នកខ្លាចត្រូវទទួលរងផលលំបាកពីការដែលមិនបានធ្វើការងារនោះឱ្យបានល្អ ដូច្នេះ តើនេះជាការស្មោះត្រង់ដែរឬទេ? ទេ វាមិនមែនទេ។ ហេតុនេះ ការធ្វើជាមនុស្សស្មោះត្រង់ គឺមិនគ្រាន់តែមានចំណង់ធ្វើវានោះទេ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនបានអនុវត្តវាទេ នៅពេលមានរឿងអ្វីកើតឡើងចំពោះអ្នក នោះអ្នកលែងជាមនុស្សស្មោះត្រង់ទៀតហើយ។ នៅពេលអ្នកជួបបញ្ហា អ្នកត្រូវអនុវត្តសេចក្ដីពិត និងមានការសម្ដែងចេញជាក់ស្ដែង។ នេះគឺគ្រាន់តែជាវិធីធ្វើជាមនុស្សស្មោះត្រង់ប៉ុណ្ណោះ ហើយទាំងអស់នេះ គឺជាការសម្ដែងចេញអំពីដួងចិត្តស្មោះត្រង់» («មនុស្សអាចអរសប្បាយបានដោយពិតប្រាកដ លុះត្រាណាតែមានភាពស្មោះត្រង់» នៅក្នុងសៀវភៅ កំណត់ហេតុនៃការសន្ទនាអំពីព្រះគ្រីស្ទនៃគ្រាចុងក្រោយ)។ ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យអ្នកដែលស្មោះត្រង់ ហើយអ្នកដែលស្មោះត្រង់ មិនអំពល់នឹងព្រះពរឡើយ។ ពួកគេមិនភ័យខ្លាចក្នុងការទទួលខុសត្រូវឡើយ ប៉ុន្តែពួកគេព្យាយាមយ៉ាងអស់ពីចិត្តដើម្បីបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេឱ្យបានល្អ ដើម្បីបំពេញព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេប្រឹងប្រែងអស់ពីលទ្ធភាព ធ្វើអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើបាន។ ដោយគិតអំពីចំណុចនេះ ពិតជាធ្វើឱ្យខ្ញុំអាម៉ាស់មែន។ ខ្ញុំតែងតែនិយាយអំពីវិធីដែលខ្ញុំចង់បំពេញព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវទទួលយកបញ្ជាបេសកកម្ម ដើម្បីដាក់ចិត្តយ៉ាងពិតប្រាកដទៅក្នុងអ្វីមួយ នោះខ្ញុំមានគំនិតអាក្រក់ ហើយចង់គេចចេញពីវាទៅវិញ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំកំពុងតែនិយាយអ្វីដែលល្អៗ ប៉ុន្តែតាមពិត ខ្ញុំកំពុងតែព្យាយាមបំភាន់ព្រះជាម្ចាស់សោះ ហើយនៅក្នុងចិត្ត ខ្ញុំមិនស្មោះត្រង់ទាល់តែសោះ។ នៅពេលខ្ញុំបានដឹងរឿងនេះ នោះខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំមិនអាចបន្តតាមវិធីនោះតទៅទៀតទេ។ ទោះបីជាខ្ញុំមានបញ្ហា និងចំណុចខ្សោយច្រើនក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំត្រូវតែអនុវត្តការក្លាយជាបុគ្គលស្មោះត្រង់ ដែលស្របនឹងសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ខ្ញុំត្រូវតែថ្វាយចិត្តរបស់ខ្ញុំទៅព្រះជាម្ចាស់ ហើយបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំឱ្យអស់ពីលទ្ធភាពរបស់ខ្ញុំ ដោយឈរយ៉ាងរឹងមាំ។ ហើយមិនថាអ្វីមួយកើតឡើងឡើយ គឺខ្ញុំចង់ស្ដាប់បង្គាប់ការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំស្រាកស្រាន្តច្រើនមែនទែន។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានជួបប្រទះការលំបាកនៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីស្វែងរក និងដោះស្រាយបញ្ហាទាំងនោះ ហើយនៅពេលដែលខ្ញុំភាន់ច្រឡំ នោះខ្ញុំស្រាវជ្រាវរកអ្វីៗជាមួយបងប្អូន ដោយការស្វែងរកគោលការណ៍នៃសេចក្ដីពិត។ ខ្ញុំដឹងថា កន្លងមក ខ្ញុំអាចដោះស្រាយបញ្ហា និងការលំបាកជាច្រើន។

បទពិសោធន៍នេះបានបង្ហាញថា ការជំនុំជម្រះ និងការវាយផ្ចាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពិតជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់សម្រាប់មនុស្សជាតិ។ ខ្ញុំបាត់ភាពភ័យខ្លាចក្នុងការទទួលខុសត្រូវ ហើយខ្ញុំលែងការពារខ្លាំង ឬឆាប់យល់ច្រឡំទៀតហើយ។ ទោះបីជាខ្ញុំនៅតែមាននិស្ស័យពុករលួយជាច្រើនក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំចង់ទទួលយកការជំនុំជម្រះ ការវាយផ្ចាល ការលួសកាត់ និងការដោះសា្រយ ដោយព្រះជាម្ចាស់ និងដើម្បីតាមរកការបន្សុទ្ធ និងការបំផ្លាស់បំប្រែដែរ។ ខ្ញុំថ្វាយការអរព្រះគុណទៅព្រះជាម្ចាស់!