ដោយ ស៊ីនរួយ (កូរ៉េខាងត្បូង)

ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដាមានបន្ទូលថា៖ «ការបម្រើព្រះជាម្ចាស់មិនមែនជាកិច្ចការសាមញ្ញនោះឡើយ។ អស់អ្នកដែលមាននិស្ស័យពុករលួយ និងមិនផ្លាស់ប្រែ មិនអាចបម្រើព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ ប្រសិនបើនិស្ស័យរបស់អ្នកមិនត្រូវបានវិនិច្ឆ័យ និងវាយប្រដៅដោយ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះនិស្ស័យរបស់អ្នក នៅតែតំណាងឲ្យសាតាំងនៅឡើយ ហើយនេះបញ្ជាក់ថា អ្នកបម្រើព្រះជាម្ចាស់ ដោយចេញពីចេតនាល្អរបស់អ្នក និងបញ្ជាក់ថា ការបម្រើរបស់អ្នក ផ្អែកតាមនិស្ស័យដែលមកពីសាតាំងតែប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកបម្រើព្រះជាម្ចាស់ដោយអត្តចរិតពីកំណើតរបស់អ្នក និងអាស្រ័យតាមចំណង់ចំណូលចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក។ លើសពីនេះទៀត អ្នកតែងតែគិតថា អ្វីដែលអ្នកព្រមធ្វើ គឺជាកិច្ចការដែលគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយអ្វីដែលអ្នកមិនចង់ធ្វើ ជាកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់ស្អប់ ដូច្នេះ អ្នកធ្វើកិច្ចការគ្រប់យ៉ាង អាស្រ័យទៅតាមចំណង់ចំណូលចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកទេ។ តើការធ្វើដូចនេះ អាចរាប់ថាជាការបម្រើព្រះជាម្ចាស់បានដែរឬទេ? នៅទីបំផុត និស្ស័យរបស់អ្នកនឹងមិនមានការផ្លាស់ប្តូរបន្តិចណាសោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ការបម្រើរបស់អ្នកនឹងធ្វើឲ្យអ្នកមានចិត្តរឹងរូសកាន់តែខ្លាំង ដូច្នេះ ការប្រកាន់ខ្ជាប់នូវនិស្ស័យពុករលួយរបស់អ្នកបែបនេះ នឹងបង្កើតឲ្យមានច្បាប់ អំពីការបម្រើព្រះជាម្ចាស់ដែលពឹងផ្អែកជាចម្បងលើចរិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក និងអាងលើបទពិសោធន៍ដែលត្រូវបានដកចេញពីការបម្រើរបស់អ្នក ដោយផ្អែកលើនិស្ស័យផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក។ ទាំងនេះជាបទពិសោធន៍ និងជាមេរៀនរបស់មនុស្ស។ វាជាទស្សនៈវិជ្ជានៃការរស់នៅរបស់មនុស្សនៅលើពិភពលោក។ មនុស្សដែលចូលចិត្តបែបនេះ អាចត្រូវបានចាត់ថ្នាក់ជាពួកផារីស៊ី និងជាអ្នកដឹកនាំសាសនា។ ប្រសិនបើពួកគេនៅតែមិន ព្រមភ្ញាក់ខ្លួន ហើយកែប្រែចិត្តទេ នោះនៅទីបញ្ចប់ ពួកគេនឹងក្លាយទៅជាព្រះគ្រីស្ទក្លែងក្លាយ ដែលនឹងលេចមកនៅគ្រាចុងក្រោយ ហើយក្លាយជាមេបញ្ឆោតមនុស្ស។ ព្រះគ្រីស្ទក្លែងក្លាយ និងមេបញ្ឆោតដែលគេនិយាយនោះ នឹងកើតចេញពីក្នុងចំណោមមនុស្សបែបនេះ» («ការបម្រើសាសនា ត្រូវតែផាត់ចោលជាដាច់ខាត» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ អត្ថបទព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះធ្លាប់ធ្វើឱ្យខ្ញុំគិតដល់ពួកផារិស៊ី និងបុព្វជិតដែលពុតត្បុត ព្រមទាំងពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទដ៏អាក្រក់ទាំងអស់នោះ ដែលឈ្លក់វង្វេងនឹងឋានៈ។ ខ្ញុំបានគិតថា ពួកគេគឺជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល។ ខ្ញុំបានដឹងថា ជាគោលការណ៍ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែបើកសម្ដែងអ្វីមួយដែលនៅក្នុងពួកយើងទាំងអស់គ្នា ហើយថាខ្ញុំមាននិស្ស័យពុករលួយប្រភេទនោះដែររ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនមានការយល់ដឹងពីខ្លួនឯងដ៏ពិតប្រាកដឡើយ ដូច្នេះពេលខ្លះ ពួកផារិស៊ី ពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ និងពួកបោកបញ្ឆោតហាក់ដូចជាអ្វីមួយដែលពិតជាត្រូវបានយកចេញពីខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនដូច្នោះឡើយ ហើយខ្ញុំមិនដែលក្លាយជាបែបនោះឡើយ។ ខ្ញុំបានក្លាយជាអ្នកជឿជាច្រើនឆ្នាំ ខ្ញុំបានធ្វើអំពើល្អ ហើយខ្ញុំបានលះបង់នៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ។ មិនថាភារកិច្ចអ្វីដែលក្រុមជំនុំបានចាត់តាំងឱ្យខ្ញុំធ្វើឡើយ ក៏ខ្ញុំបានស្ដាប់បង្គាប់ និងអនុវត្តវាដែរ។ បន្ថែមពីនេះ ខ្ញុំមិនប្រឹងប្រែងដើម្បីក្លាយជាអ្នកដឹកនាំឡើយ ហើយខ្ញុំបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ មិនថាខ្ញុំមានឋានៈ ឬអត់ឡើយ។ តើខ្ញុំអាចក្លាយជាពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទដែលជាមនុស្សបោកបញ្ឆោតដោយរបៀបណា? ប៉ុន្តែតាមពិត ខ្ញុំកំពុងតែរស់នៅក្នុងសញ្ញាណ និងការគិតស្រមៃរបស់ខ្ញុំទាំងស្រុង ហើយក្រោយមកនៅពេលប្រឈមមុខនឹងការពិត ទើបខ្ញុំបានដឹងថាទស្សនៈរបស់ខ្ញុំខុសទាំងស្រុង។

ខ្ញុំបានចាកចេញទៅទទួលខុសត្រូវកិច្ចការដំណឹងល្អរបស់ក្រុមជំនុំមួយនៅក្រៅទីក្រុង។ កិច្ចការរបស់ពួកគេផ្នែកនោះបានចាប់ផ្ដើមជ្រើសរើសតាំងពីយូរមកហើយ ហើយអ្នកដឹកនាំនានាពិតជាផ្ដល់តម្លៃឱ្យខ្ញុំណាស់។ ពេលខ្លះពួកគេស្វែងរកខ្ញុំ ដើម្បីពិភាក្សាទិដ្ឋភាពផ្សេងទៀតនៃកិច្ចការរបស់ពួកគេ ដើម្បីប្រឹក្សាយោបល់ជាមួយខ្ញុំ។ លើសពីនេះ ខ្ញុំជាអ្នកជឿយូរមកហើយ ហើយអាចរងទុក្ខការលំបាកសម្រាប់ភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំបាន ដូច្នេះបងប្អូនប្រុសស្រីហាក់ដូចជាសរសើរខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានឃើញខ្លួនឯងថាកំពុងនៅលើជន្ទល់មួយផងដែរ។ ខ្ញុំមានសេចក្ដីជំនឿជាច្រើនឆ្នាំ ហើយខ្ញុំជាអ្នកទទួលខុសត្រូវ ដូច្នេះខ្ញុំបានគិតថា ខ្ញុំមិនអាចដូចអ្នកដទៃឡើយ ថាខ្ញុំត្រូវតែធ្វើឱ្យល្អជាងពួកគេ។ ខ្ញុំបានគិតថា ខ្ញុំមិនអាចបើកសម្ដែងសេចក្ដីពុករលួយណាមួយដែលអាក្រក់ជាងអ្វីដែលពួកគេបានបើកសម្ដែងឡើយ គិតថាខ្ញុំមិនអាចបង្ហាញភាពទន់ខ្សោយ ឬភាពអវិជ្ជមានដូចពួកគេឡើយ។ បើមិនដូច្នោះទេ តើពួកគេគិតដូចម្តេចពីខ្ញុំ? តើពួកគេមិននិយាយថាកម្ពស់របស់ខ្ញុំនៅតែតូចទាប បន្ទាប់ពីមានសេចក្ដីជំនឿជាច្រើនឆ្នាំ ហើយមើលងាយខ្ញុំទេឬ? ក្រោយមក ខ្ញុំត្រូវបានអ្នកដឹកនាំម្នាក់ដោះស្រាយជាមួយ ដោយសារការបំពានគោលការណ៍នៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ។ គាត់បាននិយាយថា ខ្ញុំនៅតែខ្វះការយល់ដឹងជ្រៅជ្រះអំពីរឿងរ៉ាវនានា បន្ទាប់ពីក្លាយជាអ្នកជឿជាច្រើនឆ្នាំ ហើយខ្ញុំខ្វះតថភាពនៃសេចក្ដីពិត។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍អាម៉ាស់ និងបាក់មុខមែនទែន ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនបានឆ្លុះបញ្ចាំងពីសេចក្ដីពុករលួយ និងគុណវិបត្តិផ្ទាល់ខ្លួន ឬតាមរកសេចក្ដីពិតដើម្បីបំពេញចំណុចខ្វះខាតរបស់ខ្ញុំឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំបែរជាបញ្ចេញនូវពាក្យសម្ដី និងគោលលទ្ធិឥតបានការ ដោយធ្វើពុតជាស្គាល់ខ្លួនឯង ធ្វើដូចជាបុគ្គលខាងវិញ្ញាណអ៊ីចឹង ដើម្បីបិទបាំងអ្វីដែលខ្ញុំខ្វះតថភាពនៃសេចក្ដីពិត។

ខ្ញុំធ្លាប់ចាំបានថា អ្នករួមការងារដែលបានជឿលើព្រះជាម្ចាស់បាននិយាយថា គាត់ចង់ស្រាវជ្រាវផ្លូវពិត។ អ្នកដឹកនាំបានប្រាប់ខ្ញុំឱ្យទៅភ្លាមៗ ដើម្បីធ្វើទីបន្ទាល់ចំពោះកិច្ចការនៃគ្រាចុងក្រោយរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ខ្ញុំបាននិយាយថាខ្ញុំនឹងទៅ ប៉ុន្តែខ្ញុំរកឃើញថាអ្នករួមការងារម្នាក់នោះមានសញ្ញាណជាច្រើនដែលពិបាកដោះស្រាយ។ ខ្ញុំធ្វើជារវល់ខ្លាំងនៅពេលនោះ ដូច្នេះខ្ញុំបានទុកកិច្ចការនោះមួយរយៈ។ ពីរបីសប្ដាហ៍ក្រោយមក អ្នកដឹកនាំបានសួរខ្ញុំថា «ម៉េចបានជាប្អូនស្រីមិនបានចែកចាយទីបន្ទាល់ជាមួយគាត់រយៈពេលកន្លេងមកនេះ? គាត់ចង់ពិនិត្យមើលផ្លូវពិត ហើយគាត់ដឹកនាំអ្នកជឿជាច្រើនដែលសុទ្ធតែទន្ទឹងរង់ចាំការយាងត្រឡប់មកវិញរបស់ព្រះអម្ចាស់។ ម៉េចបានជាប្អូនស្រីមិនទាន់ផ្ដល់ទីបន្ទាល់នៃកិច្ចការគ្រាចុងក្រោយរបស់ព្រះជាម្ចាស់អ៊ីចឹង? ដោយមានអារម្មណ៍ខុសឆ្គងដែរនោះ ខ្ញុំប្រញាប់ដោះសាខ្លួនដោយនិយាយថា «ខ្ញុំមិនអាចធ្វើវាបាន ដោយសារមានរឿងផ្សេងត្រូវធ្វើ»។ អ្នកដឹកនាំខឹងយ៉ាងខ្លាំងនៅពេលដែលគាត់បានឮបែបនេះ ដោយនិយាយថាខ្ញុំគ្មានទំនួលខុសត្រូវ និងព្រងើយកន្តើយនៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ ថាខ្ញុំរួញរា ហើយខ្ញុំបានធ្វើឱ្យរាំងស្ទះកិច្ចការដំណឹងល្អរបស់ពួកយើងយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ គាត់បានស្ដីបន្ទោសខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង។ ពេលនោះ បងប្អូនប្រុសស្រីជាច្រើននៅទីនោះ ហើយខ្ញុំអាចមានអារម្មណ៍ថាមុខរបស់ខ្ញុំឡើងក្រហម។ ខ្ញុំបានគិតថា «ម៉េចបានជាបងស្រីមិនទុកកិត្តយសឱ្យខ្ញុំបន្តិច និងធ្វើតឹងតែងដាក់ខ្ញុំម៉្លេះ? ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំខុស តើពេលនេះខ្ញុំមិនអាចទៅចែកចាយដំណឹងល្អជាមួយអ្នករួមការងារនោះបានទេឬ? មិនចាំបាច់ដោះស្រាយជាមួយខ្ញុំយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរបែបនេះទេ»។ ខ្ញុំបានបង្ហាញហេតុផលចំពោះខ្លួនឯងផងដែរ ដោយគិតថាខ្ញុំមិនកម្ជិលឡើយ ថាពេលវេលារបស់ខ្ញុំពេញដោយការអធិប្បាយដំណឹងល្អតាំងពីព្រឹកទល់យប់។ ប៉ុន្តែគាត់នៅតែនិយាយថាខ្ញុំប្រើអារម្មណ៍ និងគ្មានទំនួលខុសត្រូវ។ តើមាននរណាអាចសុំឱ្យខ្ញុំជួយតទៅទៀត? ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំពិបាកខ្លាំងណាស់។ បន្ទាប់ពីការជួបជុំនោះ ខ្ញុំពួននៅក្នុងបន្ទប់ ហើយយំយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខុស និងអវិជ្ជមាន ហើយខ្ញុំពេញដោយការយល់ច្រឡំលើព្រះជាម្ចាស់។ អារម្មណ៍នៃមនុស្សក្បត់បានកើតឡើងនៅក្នុងខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានគិតថា ដោយសារតែអ្នកដឹកនាំធ្វើតឹងតែងដាក់ខ្ញុំ នោះព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែស្អប់ខ្ញុំមិនខាន ដូច្នេះតើខ្ញុំអាចបន្តបំពេញភារកិច្ចនោះម្ដេចនឹងកើត? ប្រហែលជាខ្ញុំគួរតែទទួលយកការស្ដីបន្ទោស លេបវាទុក ហើយលាឈប់ ដូច្នេះកិច្ចការនៃដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនត្រូវបានពន្យារពេល ហើយខ្ញុំនឹងមិនធ្វើកិច្ចការដែលគេមិនទទួលស្គាល់ឡើយ។ ដោយការស្រែកជំទាលយំ នោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំមិនស្ថិតក្នុងសភាពត្រឹមត្រូវឡើយ។ ខ្ញុំជាអ្នកជឿជាច្រើនឆ្នាំ ហើយពេលដែលខ្ញុំត្រូវបានដោះស្រាយជាមួយធ្ងន់បន្តិច ខ្ញុំបែរជាមិនអាចទទួលយកបានទៅវិញ។ ខ្ញុំតវ៉ា និងប្រណាំងប្រជែងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏ចង់បោះបង់ចោលទៀតផង។ ខ្ញុំមិនមានកម្ពស់ដ៏ពិតណាមួយឡើយ។ ខ្ញុំត្រូវបានដាស់តឿនដោយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឱ្យរក្សាការពិតចំពោះភារកិច្ចរបស់ពួកយើង សូម្បីតែមេឃរលំក៏ដោយ។ ការគិតដល់រឿងនេះពិតជារុញច្រានខ្ញុំមែនទែន។ មិនថាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ ឬអ្នកដឹកនាំគិតពីខ្ញុំឡើយ ខ្ញុំមិនអាចដួលឡើយ ហើយខ្ញុំត្រូវតែក្រោកឈរចំពោះបញ្ហាប្រឈម មិនថាភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំលំបាកយ៉ាងណាឡើយ។ ខ្ញុំមិនមានអារម្មណ៍ទុក្ខព្រួយឡើយនៅពេលដែលខ្ញុំគិតបែបនោះ។ ខ្ញុំបានជូតទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំចេញភ្លាម ហើយបានទៅពិភាក្សាជាមួយបងប្អូនប្រុសស្រី។ ក្នុងរយៈពេលតែពីរបីថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំបាននាំអ្នករួមការងារនោះចូលធ្លុងវិញ។ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីនោះ ខ្ញុំមិនបានស្វែងរកសេចក្ដីពិត និងឆ្លុះបញ្ចាំងលើបញ្ហារបស់ខ្ញុំយ៉ាងអស់ពីចិត្តឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំទទូចក្នុងការបន្តបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំផ្អែកលើមនសិការ និងបំណងផ្ទាល់ខ្លួន។ ខ្ញុំបានគិតថាខ្ញុំមានកម្ពស់ និងភាពជាក់ស្ដែងមួយចំនួន។

តាមពិត អ្នកដឹកនាំបានដោះស្រាយជាមួយខ្ញុំចំពោះការមិនទទួលខុសត្រូវ និងការព្រងើយកន្តើយ ព្រមទាំងមិនធ្វើកិច្ចការជាក់ស្ដែង។ ទាំងអស់នេះគឺជាបញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ ខ្ញុំកំពុងដឹកនាំកិច្ចការដំណឹងល្អរបស់ពួកយើង ហើយនៅពេលដែលខ្ញុំបានឃើញនរណាម្នាក់មានសញ្ញាណជាច្រើន ខ្ញុំមិនចង់ចូលខ្លួនទៅក្នុងការប្រកបគ្នា និងស្មរបន្ទាល់របស់ខ្ញុំឡើយ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែទុកវាចោលយ៉ាងធម្មតា ហើយឱ្យរយៈពេលកន្លះខែកន្លងផុតទៅប៉ុណ្ណោះ។ នោះគឺជាការពន្យារពេលមនុស្សច្រើនណាស់ក្នុងការពិនិត្យមើលផ្លូវពិត និងស្វាគមន៍ការយាងត្រឡប់មកវិញរបស់ព្រះអម្ចាស់! ការព្រងើយកន្តើយយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំគឺជាការរឹងទទឹងនឹងព្រះជាម្ចាស់ និងបំពាននិស្ស័យរបស់ទ្រង់។ ខ្ញុំមិនដែលខ្ជិលឡើយ ហើយខ្ញុំអាចលះបង់ក្នុងភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលខ្ញុំប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាប្រឈម ខ្ញុំមិនអាចផ្ដោតលើការស្វែងរកសេចក្ដីពិតដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហា និងបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំឱ្យបានល្អឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំបានរារាំង និងធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំចង់ធ្វើ គ្រាន់តែទុកបញ្ជាបេសកកម្មរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចោលយ៉ាងព្រងើយកន្តើយប៉ុណ្ណោះ។ តើការលះបង់នោះបែបណា? អ្នកដឹកនាំបាននិយាយអំពីអាកប្បកិរិយាគ្មានទំនួលខុសត្រូវ និងឥតខ្វល់របស់ខ្ញុំនៅក្នុងភារកិច្ច និងអំពីនិស្ស័យបែបសាតាំងដ៏បោកបញ្ឆោតរបស់ខ្ញុំ ហើយវាមិនមែនជាលើកទីមួយទេ ដែលខ្ញុំបានធ្វើរឿងដូចនោះ។ អ្នកដឹកនាំបានវែកញែកវាសម្រាប់ខ្ញុំដើម្បីឱ្យខ្ញុំអាចស្គាល់ខ្លួនឯង ប្រែចិត្ត និងផ្លាស់ប្ដូរ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនឆ្លុះបញ្ចាំងយ៉ាងពិតប្រាកដពីខ្លួនឯង ឬមើលពីឫសគល់នៃបញ្ហារបស់ខ្ញុំឡើយ។ ខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តដូចជាខ្ញុំបានទទួលយកការលួសកាត់ និងការដោះស្រាយជាមួយអ៊ីចឹង ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនមានការយល់ដឹងណាមួយពីខ្លួនឯងឡើយ។ ហេតុនេះហើយខ្ញុំបាននិយាយអ្វីៗ និងគោលលទ្ធិដែលគ្មានខ្លឹមសារនៅក្នុងការជួបជុំ ហើយបន្ទាប់មក ខ្ញុំធ្វើពុតថាខ្ញុំបានទទួលការយល់ដឹងពីខ្លួនឯង។ ខ្ញុំបាននិយាយថាខ្ញុំគ្មានទំនួលខុសត្រូវនៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ ហើយកំពុងតែធ្វើឱ្យរាំងស្ទះដល់កិច្ចការនៃដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ បំផ្លាញកិច្ចការនោះយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ថាអ្នកដឹកនាំនោះមានភាពសមហេតុផលនៅក្នុងការស្ដីបន្ទោសរបស់គាត់ចំពោះខ្ញុំ ហើយថាគាត់បានលើកឡើងពីអ្វីៗនៅក្នុងធម្មជាតិរបស់ខ្ញុំ នៅក្នុងនិស្ស័យបែបសាតាំងរបស់ខ្ញុំ ដូច្នេះខ្ញុំមិនអាចវិភាគខុសត្រូវអំពីអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើឡើយ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដែលបានធ្វើការប្រកបគ្នាអំពីចំណុចដែលខ្ញុំធ្វើខុស ធម្មជាតិ និងផលវិបាកនៃសកម្មភាពរបស់ខ្ញុំ ក៏ដូចជាប្រភេទនៃនិស្ស័យពុករលួយដែលខ្ញុំបានបើកសម្ដែងឡើយ នៅក្នុងអាកប្បកិរិយាមិនខ្វល់របស់ខ្ញុំចំពោះភារកិច្ច និងប្រភេទនៃការគិត ព្រមទាំងសញ្ញាណដែលខ្ញុំមាន។ ខ្ញុំមិនបានខ្វល់ពីទិដ្ឋភាពទាំងនេះឱ្យកាន់តែលម្អិតឡើយ។ ចុះខ្ញុំនិយាយអ្វីវិញ? វិធីដែលខ្ញុំពឹងពាក់លើព្រះជាម្ចាស់ និងវិធីដែលខ្ញុំបានចូលទៅក្នុង គឺចេញមកពីភាពវិជ្ជមាន។ ខ្ញុំចេះតែបន្តការយល់ឃើញវិជ្ជមានប្រភេទទាំងនេះ។ ខ្ញុំបាននិយាយថា ខ្ញុំមានអារម្មណ៍អវិជ្ជមាន និងរអ៊ូរទាំ នៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវបានដោះស្រាយជាមួយ ហើយខ្ញុំចង់បោះបង់ចោល ប៉ុន្តែដោយគិតដល់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះពិតជាលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំមិនអាចរួញរាឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើកិច្ចការជាច្រើននៅក្នុងខ្ញុំ ហើយទ្រង់បានប្រទានឱ្យខ្ញុំជាច្រើន ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវតែមានមនសិការ ហើយខ្ញុំមិនអាចឱ្យព្រះជាម្ចាស់ខកព្រះហឫទ័យឡើយ។ ដូច្នេះខ្ញុំបានគិតថា មិនថាខ្ញុំត្រូវបានលួសកាត់ ឬដោះស្រាយជាមួយយ៉ាងណា មិនថាភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំលំបាកយ៉ាងណាឡើយ ខ្ញុំត្រូវតែធ្វើវាឱ្យបានល្អ ហើយអ្នកដឹកនាំដោះស្រាយជាមួយខ្ញុំគឺដើម្បីឱ្យខ្ញុំឆ្លុះបញ្ចាំង និងស្គាល់ខ្លួនឯង ដើម្បីប្រែចិត្ត និងផ្លាស់ប្ដូរ។ នៅពេលដែលអ្នកដទៃបានឮពីរឿងនេះ ពួកគេមិនមានសុភវិនិច្ឆ័យណាមួយលើបញ្ហា និងសេចក្ដីពុករលួយរបស់ខ្ញុំឡើយ ហើយពួកគេមិនមានអារម្មណ៍ដូចជាខ្ញុំបានបង្កគ្រោះថ្នាក់ដ៏ធំដុំចំពោះកិច្ចការនៃដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេមានអារម្មណ៍ដូចជាអ្នកដឹកនាំតឹងតែងចំពោះខ្ញុំ ថាខ្ញុំត្រូវបានលួសកាត់ និងដោះស្រាយជាមួយគ្រាន់តែរឿងភ្លាត់បន្តិចបន្តួចនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ។ ពួកគេពិតជាមានចិត្តឈឺឆ្អាល និងយោគយល់។ ហើយដោយឃើញខ្ញុំមិនមានភាពអវិជ្ជមានបន្ទាប់ពីត្រូវបានដោះស្រាយជាមួយយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ប៉ុន្តែខ្ញុំបែរជាអាចបន្តទទួលខុសត្រូវលើភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំពិតជាបានយល់សេចក្ដីពិត និងមានកម្ពស់។ ពួកគេពិតជាសរសើរខ្ញុំ និងលើកតម្កើងខ្ញុំ។ ពួកគេមួយចំនួនបាននិយាយនៅពេលនោះថា ការនៅតែរឹងមាំ និងបន្តបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំនៅពេលដែលត្រូវបានដោះស្រាយជាមួយយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរគឺពិតជាគួរឱ្យសរសើរណាស់។ ហើយអ្នកខ្លះបាននិយាយថាភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំមិនងាយស្រួលទេ ថាខ្ញុំមិនត្រឹមតែប្រើថាមពលទាំងអស់ធ្វើវាទេ ខ្ញុំថែមទាំងត្រូវបានស្ដីបន្ទោសនៅពេលដែលអ្វីមួយភ្លាត់ស្នៀតទៀតផង។ ពួកគេបានឃើញខ្ញុំជូតទឹកភ្នែក ដើម្បីត្រឡប់ទៅកាន់ភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំវិញ ហើយបាននិយាយថាពួកគេបានបែកខ្ញែកតាំងពីយូរមកហើយ ហើយមិនមានកម្ពស់នោះឡើយ។ ពួកគេបានស្ដាប់ការប្រកបគ្នារបស់ខ្ញុំ ហើយមិនយល់មាគ៌ានៃការអនុវត្តចំពោះការទទួលយកការដោះស្រាយជាមួយ និងការលួសកាត់ឡើយ ឬមិនយល់ថាការត្រូវបានលួសកាត់ និងដោះស្រាយជាមួយ គឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេយល់ច្រឡំលើព្រះជាម្ចាស់ ប្រយ័ត្នប្រយែង និងដកខ្លួននៅឱ្យឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់ដោយការខិតឱ្យជិតខ្ញុំ។ ខ្ញុំត្រូវបានដោះស្រាយជាមួយពីរបីលើកបន្ទាប់ពីនោះ ហើយធ្វើរឿងដដែលគ្រប់ពេល។ ខ្ញុំតែងតែនិយាយអំពីគោលលទ្ធិត្រង់ៗ ហើយធ្វើពើចំពោះផ្នែកខាងវិញ្ញាណ និងការស្គាល់ខ្លួនឯងដោយធ្វើពុតថាមានកម្ពស់ និងភាពជាក់ស្ដែង ហើយខ្ញុំបានបំភាន់បងប្អូនប្រុសស្រីទាំងអស់។ ខ្ញុំមិនដឹងទាល់តែសោះ គឺស្ពឹកទាំងស្រុងតែម្ដង ហើយខ្ញុំពិតជាមានមោទនភាពចំពោះខ្លួនឯងដែលនៅតែឆ្លងកាត់បាន។ ខ្ញុំពិតជាសរសើរខ្លួនឯងខ្លាំងមែនទែន ហើយមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំមានកម្ពស់ និងតថភាពនៃសេចក្ដីពិត។ ខ្ញុំកាន់តែក្រអឺតក្រទម និងប្រាកដខ្លួនឯង។

ពេលមួយ បងប្រុសម្នាក់បានលើកឡើងពីបញ្ហាមួយចំនួននៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានបដិសេធមិនទទួលយកវាទេ ដោយរអ៊ូថាគាត់សម្លឹងមើលតែបញ្ហា ថាគាត់ចាប់កំហុសរឿងតូចតាច។ ខ្ញុំពិតជាធុញទ្រាន់ជាមួយគាត់មែន។ ប៉ុន្តែខ្ញុំខ្លាចនរណាម្នាក់អាចឃើញថាខ្ញុំក្រអឺតក្រទម ទោះបីជាក្រោយពីក្លាយជាអ្នកជឿច្រើនឆ្នាំក៏ដោយ ហើយអាចគិតអាក្រក់ពីខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏ខ្លាចអ្នកដឹកនាំដឹង ហើយនិយាយថាខ្ញុំមិនអាចទទួលយកសេចក្ដីពិតបានដែរ ដូច្នេះខ្ញុំក្លែងបន្លំ ហើយបង្ខំខ្លួនឯងមិនឱ្យរអ៊ូរទាំអំពីរឿងនេះឡើយ។ ខ្ញុំបាននិយាយទៅកាន់គាត់ដោយការធ្វើជាស្ងប់ស្ងាត់ថា «បងប្រុស សូមប្រាប់អំពីបញ្ហាទាំងអស់ដែលបានឃើញនៅទីនេះ ហើយពួកយើងនឹងជជែកពីវាម្ដងមួយៗ។ បើពួកយើងមិនអាចដោះស្រាយពួកវាបានទេ ពួកយើងអាចជជែកជាមួយអ្នកដឹកនាំបាន»។ ដូច្នេះ គាត់ក៏បានលើកបញ្ហានោះម្ដងមួយៗ ហើយខ្ញុំបានពន្យល់ពីការបដិសេធរបស់ខ្ញុំចំពោះបញ្ហានីមួយៗ។ នៅទីបញ្ចប់ ខ្ញុំបានពន្យល់បញ្ចប់នូវបញ្ហាភាគច្រើនដែលគាត់បានលើកឡើង។ ខ្ញុំបានឃើញថាបញ្ហាត្រូវបានដោះស្រាយ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ពេញចិត្ត។ ប៉ុន្តែគាត់មានអារម្មណ៍ទើសទាល់ ដូច្នេះគាត់ក៏ទៅពិភាក្សារឿងនេះជាមួយអ្នកដឹកនាំម្នាក់។ បញ្ហាមួយចំនួនដែលគាត់បានលើកឡើងពិតជាបញ្ហាមែន ហើយនៅពេលដែលអ្នកដឹកនាំដឹង គាត់បានដោះស្រាយជាមួយ និងលួសកាត់ខ្ញុំភ្លាមៗនៅចំពោះមុខមនុស្សគ្រប់គ្នា។ គាត់បាននិយាយថាខ្ញុំក្រអឺតក្រទម និងមិនអាចទទួលយកការផ្ដល់យោបល់របស់អ្នកផ្សេងឡើយ ថាខ្ញុំមិនធ្វើតាមគោលការណ៍នៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំទេ ហើយខ្ញុំខ្វះតថភាពនៃសេចក្ដីពិតទាំងស្រុង ទោះបីជាមានសេចក្ដីជំនឿជាច្រើនឆ្នាំក៏ដោយ។ គាត់បាននិយាយថា ខ្ញុំមិនអាចដោះស្រាយបញ្ហាជាក់ស្ដែងណាមួយឡើយ ថាខ្ញុំក្រអឺតក្រទមទាំងងងឹតងងល់ ហើយគ្មានហេតុផលទាល់តែសោះ។ ការនិយាយបែបជារឿងដែលខ្ញុំពិបាកស្ដាប់ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនជឿទាំងស្រុងឡើយ។ ខ្ញុំបានគិតថា «ខ្ញុំក្រអឺតក្រទម ហើយពេលខ្លះដូចប្រាកដចំពោះខ្លួនឯងដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំអាចទទួលយកការផ្ដល់យោបល់មួយចំនួន។ ខ្ញុំមិនក្រអឺតក្រទមបែបនោះទាំងស្រុងឡើយ»។

មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីនោះ ខ្ញុំត្រូវបានលាតត្រដាងម្ដងទៀតនៅក្នុងការប្រជុំការងារ។ អ្នកដឹកនាំបានរកឃើញថា ខ្ញុំកំពុងតែពន្យារពេលនៅក្នុងកិច្ចការដែលខ្ញុំទទួលខុសត្រូវ ហើយបានសួរខ្ញុំថា «ម៉េចបានជាប្អូនស្រីធ្វើកិច្ចការមិនទទួលបានលទ្ធផលល្អលើរឿងនេះ? តើមានបញ្ហាអី្វទៅ? តើប្អូនស្រីអាចធ្វើឱ្យល្អជាងនេះបានទេ?» ចម្លើយរបស់ខ្ញុំគឺ «ទេ ខ្ញុំមិនអាចធ្វើបានទេ»។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចជាអ្នកដឹកនាំមិនយល់ពីស្ថានភាពជាក់ស្ដែងរបស់ពួកយើង ថាគាត់រំពឹងច្រើនពេក។ បន្ទាប់មក គាត់បានអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មួយចំនួនសម្រាប់ពួកយើង ហើយបានធ្វើការប្រកបគ្នាអំពីសារៈសំខាន់នៃការចែកចាយដំណឹងល្អ។ គាត់ក៏បាននិយាយថា ពេលវេលាពិតជាមមាញឹកណាស់ ហើយពួកយើងត្រូវតែបង្កើនប្រសិទ្ធិផលរបស់ពួកយើង។ ខ្ញុំពិតជាមិនបានទទួលយកអ្វីមួយដែលគាត់បាននិយាយឡើយ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែជាប់ជាមួយសញ្ញាណ និងបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ ដោយគិតថា «ខ្ញុំពិតជាមិនអាចបង្កើនប្រសិទ្ធិផលរបស់ពួកយើងបានឡើយ»។ ខ្ញុំបានសួរបងប្អូនដែលនៅក្បែរយ៉ាងស្ងាត់ៗថា «តើអ្នកគិតថាពួកយើងអាចបង្កើនប្រសិទ្ធិផលរបស់ពួកយើងបានទេ?» បំណងចិត្តរបស់ខ្ញុំដែលនៅពីក្រោយការសួរពួកគេបែបនេះ គឺដើម្បីឱ្យពួកគេកាន់ជើងខ្ញុំ ដើម្បីឱ្យពួកគេនិយាយអ្វីដែលដូចខ្ញុំ ដើម្បីវាយបកត្រឡប់ទៅអ្នកដឹកនាំ និងធ្វើឱ្យជំហានបន្តយឺតដដែល។ វាជារឿងច្បាស់ណាស់ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនបានដឹងទាល់តែសោះ។ ពួកគេមិនមានសុភវិនិច្ឆ័យណាមួយចំពោះខ្ញុំឡើយ។ អ្នកអាចនិយាយថា ពួកគេមិនប្រើប្រាស់ការវិនិច្ឆ័យណាមួយឡើយ។ ពួកគេទាំងអស់ឈរនៅខាងខ្ញុំ ហើយស្រុះស្រួលជាមួយខ្ញុំ។

ក្រោយមក ដោយសារតែខ្ញុំក្រអឺតក្រទម និងបំពេញភារកិច្ចមិនមានប្រសិទ្ធភាព ហើយមិនត្រឹមតែមិនអាចគ្រប់គ្រងកិច្ចការរបស់ក្រុមបានល្អទេ ថែមទាំងរារាំងផ្លូវទៀត ដូច្នេះខ្ញុំក៏ត្រូវបានផ្លាស់ចេញពីភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើល នៅពេលដែលដល់ពេលជ្រើសតាំងអ្នកដឹកនាំក្រុមម្ដងទៀត បងប្អូនប្រុសស្រីមិនត្រឹមតែនៅបោះឆ្នោតឱ្យខ្ញុំទេ ថែមទាំងបោះឆ្នោតដោយមិនបង្ហាញអត្តសញ្ញាណទៀតផង។ ខ្ញុំបានឮពួកគេមួយចំនួននិយាយថា ដោយការបណ្ដេញខ្ញុំចេញ ក្រុមទាំងមូលបានបែកខ្ញែកគ្នា ហើយតើនរណាដែលអាចគ្រប់គ្រងក្រុមនោះបាន? ដូច្នេះហើយ ទើបខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំមានបញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ថាគ្រប់គ្នាបានស្ដាប់ខ្ញុំ ហើយគាំទ្រខ្ញុំដោយមិនគិតពីវិធីដែលខ្ញុំធ្វើកិច្ចការឡើយ។ គ្រប់គ្នាបានបោះឆ្នោតឱ្យខ្ញុំ ទោះបីជាអ្នកដឹកនាំបានបណ្ដេញខ្ញុំក៏ដោយ ហើយពួកគេថែមទាំងតវ៉ាឱ្យគេប្រព្រឹត្តចំពោះខ្ញុំយ៉ាងយុត្តិធម៌ទៀតផង។ ខ្ញុំពិតជាបានដឹកនាំបងប្អូនដើរខុសផ្លូវមែន។

ខ្ញុំបានគិតដល់អត្ថបទព្រះបន្ទូលមួយចំនួនរបស់ព្រះជាម្ចាស់៖ «ទាក់ទិននឹងអ្នករាល់គ្នាវិញ បើពួកជំនុំនៅក្នុងតំបន់មួយត្រូវបានប្រគល់ទៅឲ្យអ្នករាល់គ្នា ហើយគ្មាននរណាម្នាក់មើលខុសត្រូវលើអ្នករយៈពេលប្រាំមួយខែទេ នោះអ្នករាល់គ្នានឹងចាប់ផ្ដើមវង្វេងមិនខាន។ បើគ្មាននរណាម្នាក់មើលខុសត្រូវលើអ្នករយៈពេលមួយឆ្នាំ នោះអ្នកនឹងនាំពួកគេឲ្យចាកឆ្ងាយ និងវង្វេង។ បើរយៈពេលពីរឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅ ហើយនៅតែគ្មាននរណាម្នាក់មើលខុសត្រូវលើអ្នកទៀត នោះអ្នកនឹងនាំពួកគេចូលមកនៅចំពោះមុខអ្នក។ ហេតុអ្វីបានជាបែបនេះ? កាលពីមុន តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់បានពិចារណាលើសំណួរនេះដែរឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នាអាចក្លាយជាបែបនេះដែរឬទេ? ចំណេះដឹងរបស់អ្នករាល់គ្នាអាចផ្ដល់ទៅឲ្យមនុស្សបានតែមួយរយៈពេលប៉ុណ្ណោះ។ កាលពេលវេលាកន្លងហួសទៅ បើអ្នកនៅតែបន្តនិយាយរឿងដដែលៗ នោះមនុស្សមួយចំនួននឹងយល់ពីការនេះ ហើយពួកគេនឹងនិយាយថា ចំណេះដឹងរបស់អ្នកមានភាពរាក់កំផែល និងខ្វះភាពស៊ីជម្រៅពេកហើយ។ អ្នកនឹងគ្មានជម្រើសអ្វី ក្រៅពីល្បងល និងបោកបញ្ឆោតមនុស្ស ដោយអធិប្បាយអំពីគោលលទ្ធិនោះឡើយ។ បើអ្នកតែងតែធ្វើបែបនេះ មនុស្សខាងក្រោមអ្នកនឹងដើរតាមវិធីសាស្ត្រ ជំហាន និងគំរូនៃសេចក្តីជំនឿ និងបទពិសោធន៍របស់អ្នក ហើយអនុវត្តតាមពាក្យពេចន៍ និងគោលលទ្ធិទាំងនោះមិនខាន។ នៅទីបំផុត នៅពេលដែលអ្នកបន្តអធិប្បាយម្ដងហើយម្ដងទៀត ពួកគេគ្រប់គ្នានឹងយកអ្នកធ្វើជាគំរូរបស់គេ។ នៅក្នុងការដឹកនាំមនុស្សរបស់អ្នក ដោយបង្រៀនពួកគេអំពីគោលលទ្ធិ នោះមនុស្សដែលនៅថ្នាក់ក្រោមអ្នកនឹងរៀនអំពីគោលលទ្ធិពីអ្នក ហើយពេលដែលអ្វីៗវិវឌ្ឍទៅមុខ អ្នកនឹងដើរតាមផ្លូវខុស។ មនុស្សដែលនៅខាងក្រោមអ្នក នឹងបោះជំហានតាមផ្លូវដែលអ្នកដើរ។ ពួកគេគ្រប់គ្នានឹងរៀនពីអ្នក ហើយដើរតាមអ្នក ដូច្នេះអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ថា៖ «ឥឡូវនេះ ខ្ញុំជាបុគ្គលមានអំណាច ដូច្នេះ មនុស្សជាច្រើនស្ដាប់តាមខ្ញុំ ហើយពួកជំនុំចាំតែធ្វើតាមបញ្ជាខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ»។ ធម្មជាតិនៃការក្បត់នៅក្នុងមនុស្សនេះ ធ្វើឲ្យអ្នកប្រែក្លាយព្រះជាម្ចាស់ទៅជារូបសំណាកទាំងមិនដឹងខ្លួន ហើយបន្ទាប់មកអ្នកបង្កើតចេញជានិកាយណាមួយដោយខ្លួនឯង។ តើនិកាយផ្សេងៗកើតឡើងដោយរបៀបណា? និកាយទាំងនោះកើតឡើងតាមបែបនេះហើយ។ សូមមើលទៅកាន់ថ្នាក់ដឹកនាំនៃនិកាយនីមួយៗចុះ។ ពួកគេទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែក្អេងក្អាង និងរាប់ខ្លួនថាសុចរិត ហើយការបកស្រាយព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេក៏ខ្វះនូវបរិបទ និងត្រូវបាននាំមុខដោយការស្រមើស្រមៃរបស់ពួកគេផងដែរ។ ពួកគេគ្រប់គ្នាពឹងអាងលើអំណោយទាន និងចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះ ដើម្បីធ្វើកិច្ចការរបស់ខ្លួន។ បើពួកគេមិនចេះអធិប្បាយសោះ តើនឹងមានមនុស្សដើរតាមពួកគេដែរឬ? ហេតុដូចនេះ ពួកគេពិតជាមានចំណេះដឹងខ្លះ ហើយអាចអធិប្បាយគោលលទ្ធិបានខ្លះ ឬមួយពួកគេចេះពីរបៀបបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមនុស្សជឿ និងចេះប្រើសិល្បៈបញ្ឆោតមួយចំនួន។ ពួកគេប្រើការទាំងនេះ ដើម្បីនាំមនុស្សមកកាន់ពួកគេ និងបញ្ឆោតពួកគេ។ មនុស្សទាំងនោះជឿលើព្រះជាម្ចាស់តែឈ្មោះប៉ុណ្ណោះ តែតាមពិតទៅ ពួកគេដើរតាមអ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេវិញទេ។ នៅពេលដែលពួកគេជួបមនុស្សម្នាក់ដែលកំពុងតែអធិប្បាយអំពីផ្លូវពិត អ្នកខ្លះនិយាយថា «យើងត្រូវតែពិគ្រោះជាមួយអ្នកដឹកនាំរបស់យើងអំពីសេចក្តីជំនឿរបស់យើង»។ មនុស្សម្នាក់គឺជាមធ្យោបាយនៃសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេនៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់ តើនេះមិនមែនជាបញ្ហាទេឬ? បើដូច្នេះ តើអ្នកដឹកនាំទាំងនោះបានក្លាយជាអ្វីទៅ? តើពួកគេមិនបានក្លាយជាពួកផារីស៊ី គង្វាលក្លែងក្លាយ ពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ និងជាថ្មជំពប់ដួលចំពោះការទទួលយកផ្លូវដ៏ពិតរបស់មនុស្សទេឬ? មនុស្សបែបនេះគឺជាប្រភេទតែមួយនឹងប៉ុល» («មានតែការប្រដេញតាមសេចក្ដីពិតទេ ទើបជាជំនឿពិត ចំពោះព្រះជាម្ចាស់» នៅក្នុងសៀវភៅ កំណត់ហេតុនៃការសន្ទនាអំពីព្រះគ្រីស្ទនៃគ្រាចុងក្រោយ)។ ខ្ញុំអាចឃើញចេញពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ថា ខ្ញុំពិតជាប្រភេទនៃពួកផារិស៊ីដែលទ្រង់លាតត្រដាង ហើយខ្ញុំមិនត្រឹមតែមាននិស្ស័យបែបសាតាំងដ៏អាក្រក់ និងបោកបញ្ឆោតប៉ុណ្ណោះទេ ឥរិយាបថរបស់ខ្ញុំក៏ឈានដល់ចំណុចមួយដែលខ្ញុំកំពុងតែបំភាន់ និងត្រួតត្រាអ្នកដទៃ ព្រមទាំងទុកព្រះជាម្ចាស់មួយឡែកទៀតផង។ ខ្ញុំបានគិតអំពីពួកផារិស៊ីដ៏ពុតត្បុត និងសមាជិកបុព្វជិតទាំងនោះ ដែលគ្រាន់តែនិយាយអំពីគោលលទ្ធិ និងធ្វើសកម្មភាពដូចជាពួកគេប្រឹងប្រែងធ្វើកិច្ចការអ៊ីចឹង ដើម្បីបំភាន់មនុស្ស។ ពួកគេនិយាយថា ពួកគេជាប់ជំពាក់នឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេហាក់ដូចជាបន្ទាបខ្លួន និងស្គាល់ខ្លួនឯងយ៉ាងពិតប្រាកដ ប៉ុន្តែពួកគេតែងតែបង្ហាញថា ពួកគេថ្វាយទៅព្រះអម្ចាស់ប៉ុនណា ពួកគេរងទុក្ខ និងធ្វើកិច្ចការច្រើនប៉ុនណា។ ជាលទ្ធផល អ្នកជឿថ្វាយបង្គំពួកគេ ហើយគិតថា គ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេនិយាយ ស្របតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ អ្នកជឿមិនមានសុភវិនិច្ឆ័យលើពួកគេឡើយ។ អ្នកជឿក៏គិតផងដែរថា ការស្ដាប់បង្គាប់ពួកគេ គឺជាការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះអម្ចាស់។ នោះជាការជឿលើព្រះជាម្ចាស់តែឈ្មោះ ប៉ុន្តែការពិត វាជាការដើរតាមបុព្វជិតសោះ។ ចុះផ្លូវដែលខ្ញុំកំពុងដើរ ខុសគ្នាពីផ្លូវរបស់ពួកបុព្វជិត និងពួកផារិស៊ីទេ? ខ្ញុំក៏បានផ្ដោតលើគោលលទ្ធិ និងការលះបង់តិចតួច ដើម្បីឱ្យបងប្អូនអាចគិតថាខ្ញុំលះបង់ចំពោះភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំដែរ។ នៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវបានដោះស្រាយជាមួយ នោះខ្ញុំមិនស្វែងរកសេចក្ដីពិត ឬពិតជាឆ្លុះបញ្ចាំងពីខ្លួនឯងឡើយ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែនិយាយអ្វី ដែលហាក់ដូចជាត្រឹមត្រូវអ៊ីចឹង ដើម្បីបំភាន់មនុស្សគ្រប់គ្នា ដូច្នេះពួកគេគិតថា ខ្ញុំកំពុងតែចុះចូលចំពោះភាពត្រឹមត្រូវនោះ ថាខ្ញុំមានកម្ពស់ ដូច្នេះហើយពួកគេនឹងស្រឡាញ់ខ្ញុំ ព្រមទាំងស្ដាប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បាននាំពួកគេឱ្យងើបឈរប្រឆាំងនឹងសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះខ្ញុំទៀតផង។ ខ្ញុំគឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលពិតជាកាន់កាប់អំណាច។ តើខ្ញុំខុសពីពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទយ៉ាងម៉េចទៅ? ខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកដឹកនាំ ហើយមិនមានតួនាទីខ្ពង់ខ្ពស់ណាមួយឡើយ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចែកចាយទំនួលខុសត្រូវចំពោះកិច្ចការមួយចំនួនជាមួយបងប្អូនស្រីៗពីរនាក់ទៀត ក្រោមការត្រួតពិនិត្យរបស់អ្នកដឹកនាំប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែទោះបីជាបែបនេះក៏ដោយ ក៏បញ្ហារបស់ខ្ញុំបានក្លាយជាអាក្រក់បែបនោះដែរ។ បើខ្ញុំពិតជាមានតំណែងខ្ពស់ជាងនេះ ដែលខ្ញុំមានទំនួលខុសត្រូវតែម្នាក់ឯងចំពោះអ្វីមួយ នោះខ្ញុំមិនដឹងថាអំពើអាក្រក់ប្រភេទណាទេ ដែលខ្ញុំអាចប្រព្រឹត្ត។ ខ្ញុំបានគិតថា ដោយសារតែខ្ញុំជាអ្នកជឿដ៏យូរមកហើយ ហើយខ្ញុំបន្តបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ មិនថាខ្ញុំបានប្រឈមមុខនឹងការលំបាក ឬការល្បងលប្រភេទណាក៏ដោយ ខ្ញុំដូចជាមានភាពជាមនុស្សល្អដែរ ហើយខ្ញុំមិនដែលតស៊ូដើម្បីក្លាយជាអ្នកដឹកនាំឡើយ ដូច្នេះខ្ញុំនឹងមិនដែលក្លាយជាពួកផារិស៊ី ឬពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទឡើយ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលប្រឈមមុខនឹងតថភាព នោះខ្ញុំស្រឡាំងកាំង ហើយមិនដឹងនិយាយអ្វីទេ។ ទីបញ្ចប់ ខ្ញុំបានឃើញថា សញ្ញាណរបស់ខ្ញុំគួរឱ្យគ្រោះថ្នាក់ និងមិនសមហេតុផលសោះ ហើយនិស្ស័យរបស់ខ្ញុំគួរឱ្យខ្លាច និងអាក្រក់ណាស់។ ខ្ញុំបានឃើញថា ក្នុងនាមជាអ្នកជឿម្នាក់ ខ្ញុំមិនបានតាមរកសេចក្ដីពិតឡើយ ហើយខ្ញុំមិនទទួលយក ឬចុះចូលចំពោះការត្រូវបានជំនុំជម្រះ បន្សុទ្ធ ដោះស្រាយជាមួយ ឬលួសកាត់ដោយព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ខ្ញុំមិនបានឆ្លុះបញ្ចាំង និស្គាល់ពីធម្មជាតិបែបសាតាំងរបស់ខ្ញុំ ដោយគិតដល់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ខ្ញុំចង់ស្ដាប់បង្គាប់សើៗ ហើយទទួលស្គាល់តែមាត់ប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែមិនថាខ្ញុំដូចជាប្រកាន់ខ្ជាប់ច្បាប់ទម្លាប់ ឬល្អយ៉ាងណាឡើយ នៅពេលដែលឱកាសមួយកើតឡើង នោះធម្មជាតិបែបសាតាំងរបស់ខ្ញុំដែលក្បត់ព្រះជាម្ចាស់បានកើតឡើងយ៉ាងពេញទំហឹង ហើយខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់ដោយអចេតនា ដោយខ្ញុំមិនទាំងដឹងខ្លួន។ វាពិតជាដូចព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា៖ «ហើយឱកាសដែលអ្នករាល់គ្នានឹងក្បត់ខ្ញុំក៏នៅមួយរយភាគរយដែរ»។

ព្រះជាម្ចាស់បានជ្រាបថា ខ្ញុំរឹងរូស ស្ពឹក នឹងត្រូវបានសាតាំងធ្វើឱ្យពុករលួយយ៉ាងខ្លាំងបែបណា។ ខ្ញុំមិនអាចសម្រេចបានការផ្លាស់ប្ដូរដោយគ្រាន់តែស្គាល់ខ្លួនឯងបន្តិចបន្តួចឡើយ។ ដូច្នេះក្រោយមក ខ្ញុំត្រូវបានបងប្អូនប្រុសស្រីលាតត្រដាង និងដោះស្រាយជាមួយ។ ខ្ញុំចាំបាននៅពេលមួយនោះ បងស្រីម្នាក់បាននិយាយមកកាន់ខ្ញុំ ដោយពាក្យសម្ដីត្រង់ៗថា «ខ្ញុំមានសុភវិនិច្ឆ័យមួយចំនួនអំពីប្អូនស្រី នៅពេលនេះ។ ប្អូនស្រីកម្រធ្វើការប្រកបគ្នាអំពីគំនិតដ៏ជ្រៅខាងក្នុងចិត្តរបស់ប្អូនស្រី ឬបើកសម្ដែងសេចក្ដីពុករលួយផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ប្អូនស្រីណាស់។ ប្អូនស្រីគ្រាន់តែនិយាយអំពីច្រកចូលវិជ្ជមាន និងការយល់ឃើញមួយចំនួនរបស់ប្អូនស្រីប៉ុណ្ណោះ ហាក់ដូចជាសេចក្ដីពុករលួយរបស់ប្អូនស្រីត្រូវបានដោះស្រាយទាំងស្រុង ហាក់ដូចជាប្អូនស្រីគ្មានសេចក្ដីពុករលួយអ៊ីចឹង»។ គាត់ក៏បាននិយាយថា គាត់ធ្លាប់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ថាគាត់គិតថាខ្ញុំជាអ្នកជឿដ៏យូរមកហើយដែលបានយល់សេចក្ដីពិត ថាខ្ញុំស្គាល់ពីវិធីដើម្បីដកបទពិសោធន៍នៅក្នុងអ្វីៗជាច្រើន ហើយខ្ញុំអាចរងទុក្ខ និងលះបង់នៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ ជាពិសេសខ្ញុំអាចទទួលយកការត្រូវបានដោះស្រាយជាមួយ និងលួសកាត់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ ហេតុដូច្នេះហើយទើបគាត់សរសើរខ្ញុំ។ គាត់បានគិតថាគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំនិយាយគឺត្រឹមត្រូវ ហើយគាត់តែងតែស្ដាប់ខ្ញុំ ដោយការផ្ដល់ឱ្យខ្ញុំយ៉ាងជាក់ស្ដែងនូវទីកន្លែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់។ ដោយបានឮគាត់និយាយថា គាត់បានមកជួបខ្ញុំយ៉ាងជាក់ស្ដែងដូចព្រះជាម្ចាស់ គឺដូចជាខ្ញុំត្រូវបានវាយប្រហារដោយផ្លេកបន្ទោរអ៊ីចឹង។ ខ្ញុំពិតជាខ្លាច និងពិតជាជាប់គាំងចំពោះរឿងនេះ។ ខ្ញុំបានគិតថា «បើរឿងនោះជាការពិត តើខ្ញុំមិនក្លាយជាពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទទេឬ? ម៉េចបានជាបងស្រីឆ្កួត និងគ្មានសុភវិនិច្ឆ័យខ្លាំងម៉្លេះ? ខ្ញុំក៏ត្រូវបានសាតាំងធ្វើឱ្យពុករលួយផងដែរ។ ម៉េចបានជាបងស្រីមើលឃើញខ្ញុំបែបនេះ?» ខ្ញុំត្រូវបានបំផ្លាញជាច្រើនថ្ងៃ។ ខ្ញុំស្រៀវពោះគ្រប់ពេលដែលខ្ញុំគិតពីអ្វីដែលគាត់បាននិយាយ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍នៃភាពភ័យខ្លាចដ៏ចម្លែកនេះ ថាអ្វីមួយអាក្រក់កំពុងតែរំកិលជិតដល់ខ្ញុំហើយ។ ខ្ញុំបានដឹងថានេះគឺជាសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះខ្ញុំ ថានិស្ស័យដ៏សុចរិតរបស់ទ្រង់កំពុងតែមករកខ្ញុំ ហើយខ្ញុំត្រូវតែទទួលយកផលវិបាកនៃការប្រព្រឹត្តអាក្រក់បែបនោះ។ ខ្ញុំបានដឹងថានិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនបណ្ដាលឱ្យមានការប្រមាថឡើយ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់ថ្កោលទោសរួចហើយ ដូច្នេះខ្ញុំគិតថា មាគ៌ានៃសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំដល់ទីបញ្ចប់ហើយ។ ខ្ញុំមិនអាចទប់ទឹកភ្នែកបានឡើយនៅពេលដែលគិតពីរឿងនេះ។ ខ្ញុំមិនដែលស្រមៃគិតថាខ្ញុំដែលជាមនុស្សម្នាក់ហាក់ដូចជាមិនប្រព្រឹត្តអាក្រក់ធ្ងន់ធ្ងរ ឬធ្វើអ្វីដែលពិតជាអាក្រក់នោះ អាចមកដល់ចំណុចដែលធ្ងន់ធ្ងរបែបនេះសោះ។ ខ្ញុំមិនត្រឹមតែបំភាន់មនុស្សដោយគោលលទ្ធិប៉ុណ្ណោះទេ ខ្ញុំថែមទាំងដឹកនាំពួកគេឱ្យថ្វាយបង្គំខ្ញុំ ដូចខ្ញុំជាព្រះជាម្ចាស់ទៀតផង។ នោះគឺជាការប្រែក្លាយព្រះជាម្ចាស់ទៅជារូបសំណាក ហើយវាប្រមាថយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរចំពោះនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ខ្ញុំពិតជាមានអារម្មណ៍អវិជ្ជមាន ហើយអំពើរំលង និងទង្វើអាក្រក់របស់ខ្ញុំ បានឆេះឆួលនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចខ្ញុំជាពួកផារិស៊ី ជាពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ មានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំជាសាតាំង ជាអ្នកស៊ីឈ្នួលដែលគួរតែបានលុបបំបាត់។ ខ្ញុំគ្រាន់តែមិនយល់ថា ម៉េចបានជាខ្ញុំបណ្ដោយឱ្យខ្លួនឯងទៅដល់ចំណុចនោះ។ ដោយវិប្បដិសារី ខ្ញុំបានចូលមកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយប្រែចិត្តដោយនិយាយថា «ព្រះជាម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ ទូលបង្គំបានប្រមាថនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ ហើយទូលបង្គំគួរតែត្រូវបានដាក់បណ្ដាសា និងដាក់ទោស! ទូលបង្គំមិនមែនកំពុងតែសុំឱ្យទ្រង់ប្រទានការអភ័យទោសឡើយ ទូលបង្គំគ្រាន់តែសុំឱ្យទ្រង់បំភ្លឺទូលបង្គំ ដូច្នេះទូលបង្គំអាចយល់ពីធម្មជាតិបែបសាតាំងរបស់ទូលបង្គំ និងឃើញសេចក្ដីពិតនៃសេចក្ដីពុករលួយរបស់ទូលបង្គំដែលបង្កដោយសាតាំង។ ព្រះជាម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំចង់ប្រែចិត្ត ចង់ស្មោះត្រង់ និងទៀងត្រង់»។

ប៉ុន្មានថ្ងៃបន្ទាប់ពីនោះ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមឆ្លុះបញ្ចាំងពីមូលហេតុដែលខ្ញុំបានទៅដល់ចំណុចដ៏ធ្ងន់ធ្ងរបែបនេះ និងឫសគល់នៃបញ្ហានេះ។ ខ្ញុំបានអានចំណុចនេះនៅក្នុងការថ្វាយបង្គំរបស់ខ្ញុំ៖ «ដូច្នេះ តើលក្ខណៈផ្ទាល់ខ្លួនអ្វីដែលពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទសន្សំទុកនឹងខ្លួនឯង? តើពួកគេធ្វើពុតជានរណា? ជាការពិតណាស់ ការក្លែងបន្លំរបស់ពួកគេ គឺដើម្បីឋានៈ និងកេរ្តិ៍ឈ្មោះ។ វាមិនអាចបំបែកចេញពីចំណុចទាំងនោះបានទេ ឬបើពុំដូច្នោះទេ ពួកគេនឹងមិនអាចធ្វើពុតបែបនោះបានទេ។ គ្មានផ្លូវណាដែលពួកគេអាចធ្វើអ្វីដែលល្ងង់ខ្លៅដូច្នេះឡើយ។ ប្រសិនបើឥរិយាបថបែបនេះ ត្រូវចាត់ទុកថាគួរតែត្រូវស្ដីបន្ទោស គួរឱ្យស្អប់ និងគួរឱ្យខ្ពើម តើហេតុអ្វីបានជាពួកគេនៅបន្តធ្វើវាទៀត? មិនបាច់ឆ្ងល់នោះទេ ពួកគេមានគោលបំណង និងការជំរុញចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ។ ពួកគេមានគោលបំណង និងការជំរុញចិត្តនៅក្នុងនោះ។ ប្រសិនបើពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទត្រូវទទួលបានឋានៈនៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស ពួកគេត្រូវធ្វើឱ្យមនុស្សទាំងអស់គិតថាពួកគេខ្ពង់ខ្ពស់។ តើអ្វីដែលធ្វើឱ្យមនុស្សធ្វើបែបនេះ? បន្ថែមលើការក្លែងបន្លំឥរិយាបថ និងសម្ដីមួយចំនួន ដែលតាមសញ្ញាណរបស់មនុស្សជឿថាល្អនោះ ពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទក៏ក្លែងបន្លំឥរិយាបថ និងរូបភាពជាក់លាក់មួយចំនួនដែលមនុស្សជឿថាឧត្តុង្គឧត្តមផងដែរ ដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សដទៃកោតសរសើរចំពោះពួកគេ» («ពួកគេបំពេញកាតព្វកិច្ចដើម្បីតែញែកខ្លួនឯង និងបំពេញផលប្រយោជន៍ និងមហិច្ឆតាផ្ទាល់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេមិនដែលគិតគូរដល់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយថែមទាំងលក់ផលប្រយោជន៍ទាំងនោះដូរយកសិរីល្អផ្ទាល់ខ្លួនទៀតផង (ផ្នែកទីដប់)» នៅក្នុងសៀវភៅ ការលាតត្រដាងពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ)។ «មិនថានៅកន្លែងណា ឬពួកគេបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេនៅកន្លែងណាទេ ពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ បង្ហាញថាខ្លួនមិនទន់ខ្សោយ មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាខ្លាំងចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ពោរពេញដោយសេចក្ដីជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ និងមិនធ្លាប់អវិជ្ជមាន លាក់បាំងឥរិយាបថពិត និងទស្សនៈពិតដែលពួកគេមាននៅក្នុងជម្រៅចិត្តរបស់ពួកគេអំពីសេចក្ដីពិត និងព្រះជាម្ចាស់។ ការពិតទៅ នៅក្នុងជម្រៅចិត្តរបស់ពួកគេ តើពួកគេពិតជាជឿថា ពួកគេពោរពេញដោយអំណាចមែនទេ? តើពួកគេពិតជាជឿថាខ្លួនពួកគេគ្មានចំណុចខ្សោយមែនទេ? អត់ទេ។ ដូច្នេះ ដោយដឹងថាពួកគេមានចំណុចខ្សោយ មានការបះបោរ និងនិស្ស័យពុករលួយ តើហេតុអ្វីបានជាពួកគេនិយាយ និងសម្ដែងឥរិយាបថដោយបែបនេះនៅចំពោះមុខអ្នកដទៃ? គោលដៅរបស់ពួកគេគឺច្បាស់លាស់ណាស់៖ វាគឺគ្រាន់តែដើម្បីការពារឋានៈរបស់ពួកគេក្នុងចំណោម និងចំពោះមុខអ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេជឿថា ប្រសិនបើនៅចំពោះមុខអ្នកដទៃ ពួកគេបង្ហាញចំណុចអវិជ្ជមានដោយបើកចំហ និយាយអ្វីដែលទន់ខ្សោយដោយបើកចំហ បើកសម្ដែងពីការបះបោរ និងនិយាយពីការស្គាល់ខ្លួនឯង ដូច្នេះ នេះគឺជាអ្វីដែលប៉ះពាល់ដល់ឋានៈ និងកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់ពួកគេ វាគឺជាការខាតបង់មួយ។ ហេតុនេះ ពួកគេសុខចិត្តស្លាប់ មិននិយាយថាពួកគេទន់ខ្សោយ និងអវិជ្ជមាន និងថាពួកគេមិនគ្រប់លក្ខណ៍ និងជាមនុស្សធម្មតាម្នាក់នោះទេ។ ពួកគេគិតថា ប្រសិនបើពួកគេទទួលស្គាល់ថា ពួកគេមាននិស្ស័យពុករលួយ ថាពួកគេជាមនុស្សធម្មតាម្នាក់ ជាសត្តនិករតូចទាប និងគ្មានតម្លៃ ដូច្នេះពួកគេនឹងបាត់បង់ឋានៈរបស់ពួកគេនៅក្នុងគំនិតរបស់មនុស្ស។ ដូច្នេះហើយ មិនថាបែបណាក៏ដោយ ពួកគេមិនអាចឱ្យឋានៈរបស់ពួកគេបាត់បង់ឡើយ ប៉ុន្តែពួកគេខិតខំយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីធានាវាឱ្យបានគង់វង្ស។ នៅរាល់ពេលដែលពួកគេជួបបញ្ហា ពួកគេដើរទៅមុខ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលឃើញថាពួកគេអាចត្រូវគេបើកបង្ហាញឱ្យឃើញ ថាមនុស្សមើលធ្លុះពួកគេ ពួកគេលាក់ខ្លួនយ៉ាងរហ័ស។ ប្រសិនបើមានចន្លោះអាចឱ្យគេប្រើកលល្បិចបាន ប្រសិនបើពួកគេនៅតែមានឱកាសក្នុងការបង្អួតខ្លួនពួកគេ ធ្វើពុតថាពួកគេបានខំប្រឹង ថាពួកគេដឹងអំពីបញ្ហានេះ និងយល់ពីវា ព្រមទាំងអាចដោះស្រាយបញ្ហានេះបាន នោះពួកគេប្រញាប់ប្រញាល់ទៅមុខចាប់យកឱកាសនេះដើម្បីទទួលបានការកោតសរសើរពីអ្នកដទៃ ដើម្បីឱ្យមនុស្សដឹងថាពួកគេមានជំនាញក្នុងផ្នែកនេះ» («ពួកគេបំពេញកាតព្វកិច្ចដើម្បីតែញែកខ្លួនឯង និងបំពេញផលប្រយោជន៍ និងមហិច្ឆតាផ្ទាល់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេមិនដែលគិតគូរដល់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយថែមទាំងលក់ផលប្រយោជន៍ទាំងនោះដូរយកសិរីល្អផ្ទាល់ខ្លួនទៀតផង (ផ្នែកទីដប់)» នៅក្នុងសៀវភៅ ការលាតត្រដាងពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ)។ «ពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទចង់ដើរតួជាមនុស្សខាងវិញ្ញាណ ពួកគេចង់ក្លាយជាមនុស្សដែលធំលើសគេក្នុងចំណោមបងប្អូនប្រុសស្រី ចង់ក្លាយជាមនុស្សដែលមានសេចក្ដីពិត និងយល់ពីសេចក្ដីពិត ហើយអាចជួយអ្នកដែលទន់ខ្សោយ និងមិនទាន់ចាស់ទុំ។ ហើយតើអ្វីទៅជាគោលបំណងរបស់ពួកគេក្នុងការដើរតួនាទីបែបនេះ? ដំបូង ពួកគេជាថាខ្លួន គេបានយកកំណើតជាសាច់ឈាមរួចហើយ បានដោះស្រាយក្ដីកង្វល់ខាងលោកិយ បានបាត់អស់ភាពទន់ខ្សោយនៃភាពជាមនុស្សធម្មតា ហើយបានយកឈ្នះលើតម្រូវការខាងសាច់ឈាមនៃភាពជាមនុស្សធម្មតា។ ពួកគេជឿថាខ្លួនពួកគេជាមនុស្សដែលអាចបំពេញកិច្ចការសំខាន់នៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់បាន ជាមនុស្សដែលអាចគិតគូរដល់បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន ជាមនុស្សដែលមានគំនិតពោរពេញដោយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេប្រព្រឹត្តខ្លួនពួកគេជាមនុស្សដែលបានសម្រេចនូវសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងបានគាប់បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយជាមនុស្សដែលអាចគិតគូរពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន និងអាចសម្រេចបានវាសនាដ៏ផូរផងតាមការសន្យាដោយព្រះឱស្ឋរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះហើយពួកគេតែងតែពេញចិត្តនឹងខ្លួនឯង ហើយពួកគេគិតថាខ្លួនពួកគេខុសប្លែកពីអ្នកដទៃ។ ពួកគេប្រើពាក្យ និងឃ្លាដែលពួកគេអាចចងចាំបាន និងអាចយល់នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេបាន ពួកគេទូន្មាន ថ្កោលទោស និងបង្កើតសេចក្ដីសន្និដ្ឋានអំពីអ្នកដទៃ។ ដូចគ្នាដែរ ពួកគេតែងតែប្រើការអនុវត្តនិងសម្ដីដែលកើតចេញពីការស្រមើស្រមៃនៃសញ្ញាណផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ដើម្បីបង្កើតសេចក្ដីសន្និដ្ឋានអំពីអ្នកដទៃ និងបង្រៀនពួកគេ ដើម្បីធ្វើឱ្យអ្នកដទៃដើរតាមការអនុវត្ត និងសម្ដីទាំងអស់នេះ ហេតុដូច្នេះក៏សម្រេចបានឋានៈដែលពួកគេប្រាថ្នាចង់បានក្នុងចំណោមបងប្អូនប្រុសស្រី។ ពួកគេគិតថា ឱ្យតែពួកគេអាចនិយាយពាក្យ និងឃ្លាដែលត្រឹមត្រូវ និងគោលលទ្ធិត្រឹមត្រូវបាន អាចនិយាយពាក្យស្លោកពីបីឃ្លា អាចទទួលខុសត្រូវបន្តិចបន្តួចក្នុងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ អាចយល់ពីកិច្ចការសំខាន់មួយចំនួន សុខចិត្តដឹកនាំ និងអាចរក្សាសណ្ដាប់ធ្នាប់ធម្មតានៅក្នុងក្រុមមនុស្សបាន នោះមានន័យថា ពួកគេជាបុគ្គលខាងវិញ្ញាណ ហើយដូច្នេះ តួនាទីរបស់ពួកគេក៏អាចធានាបានដែរ។ ដូច្នេះហើយ នៅពេលកំពុងបន្លំធ្វើជាបុគ្គលខាងវិញ្ញាណ និងអួតអាងពីភាពខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ ពួកគេក៏បន្លំធ្វើជាមនុស្សដែលមានអំណាចជាងគេ និងមានសមត្ថភាពជាងគេផងដែរ ជាបុគ្គលគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយពួកគេគិតថា ពួកគេអាចធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងបាន និងពូកែគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់» («ពួកគេបំពេញកាតព្វកិច្ចដើម្បីតែញែកខ្លួនឯង និងបំពេញផលប្រយោជន៍ និងមហិច្ឆតាផ្ទាល់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេមិនដែលគិតគូរដល់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយថែមទាំងលក់ផលប្រយោជន៍ទាំងនោះដូរយកសិរីល្អផ្ទាល់ខ្លួនទៀតផង (ផ្នែកទីដប់)» នៅក្នុងសៀវភៅ ការលាតត្រដាងពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ)។

ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញខ្ញុំពីមូលហេតុដែលខ្ញុំតែងតែពុតត្បុតខ្លាំង ហើយគ្រាន់តែបង្ហាញផ្នែកល្អរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងការប្រកបគ្នា ខណៈដែលព្យាយាមលាក់បាំង នូវផ្នែកអាក្រក់ និងស្មោកគ្រោករបស់ខ្ញុំ ដូច្នេះគ្មាននរណាម្នាក់អាចមើលឃើញឡើយ។ នោះគឺដើម្បីការពារទីកន្លែងរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស ដើម្បីរក្សាកេរ្ដិ៍ឈ្មោះដែលមនុស្សមានចំពោះខ្ញុំក្នុងនាមជាអ្នកជឿដ៏យូរមកហើយ។ ដូច្នេះពួកគេនឹងគិតថាខ្ញុំពិសេសដោយសេចក្ដីជំនឿជាច្រើនឆ្នាំរបស់ខ្ញុំដែលខុសពីបងប្អូនប្រុសស្រីដទៃ ថាខ្ញុំបានយល់ពីសេចក្ដីពិត ហើយមានកម្ពស់ ដូច្នេះពួកគេសរសើរខ្ញុំ និងស្រឡាញ់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំក្រអឺតក្រទម អាក្រក់ និងបោកបញ្ឆោតណាស់! ខ្ញុំបានគិតថា ខ្ញុំជាអ្នកជឿដ៏យូរ និងយល់គោលលទ្ធិមួយចំនួន ដូច្នេះខ្ញុំយកខ្លួនឯងជាជន្ទល់ ហើយចាប់ផ្ដើមធ្វើពុតជាបុគ្គលខាងវិញ្ញាណ។ ខ្ញុំខ្វះតថភាពនៃសេចក្ដីពិត ហើយមិនផ្ដោតលើការស្វែងរក និងការតាមរកសេចក្ដីពិតឡើយ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែប្រើប្រាស់គោលលទ្ធិ អាកប្បកិរិយាល្អ និងការលះបង់បន្តិចបន្តួចមួយចំនួន ដើម្បីបិទបាំងការពិតដ៏អាក្រក់ ដែលខ្ញុំខ្វះតថភាពនៃសេចក្ដីពិតប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំមិនបានឆ្លុះបញ្ចាំង និងស្គាល់ខ្លួនឯងឡើយ នៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវបានលួសកាត់ និងដោះស្រាយជាមួយ ខ្ញុំមិនបានវែកញែកបញ្ហា និងសេចក្ដីពុករលួយរបស់ខ្ញុំឡើយ។ ខ្ញុំបានលាក់បាំងបំណងចិត្តដ៏អាក្រក់ និងនិស្ស័យពុករលួយរបស់ខ្ញុំ។ ដូច្នេះ គ្មាននរណាម្នាក់អាចរកឃើញអំពីចំណុចទាំងនោះឡើយ ដើម្បីការពារតួនាទី និងកេរ្ដិ៍ឈ្មោះរបស់ខ្ញុំ។ តើការសម្ដែងចេញដ៏ពុតត្បុតទាំងនេះខុសពីរបស់ពួកផារិស៊ីដែលប្រឆាំងនឹងព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវយ៉ាងម៉េចទៅ? ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានស្ដីបន្ទោសពួកផារិស៊ីថា៖ «ពួកអាចារ្យ និងពួកផារីស៊ីដ៏មានពុតអើយ អ្នករាល់គ្នាវេទនាហើយ! ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាប្រៀបដូចជាផ្នូរខ្មោចដែលលាបពណ៌ស មើលពីខាងក្រៅល្អស្អាតណាស់ ប៉ុន្តែខាងក្នងវិញ ពោរពេញដោយឆ្អឹងខ្មោច និងសេចក្តីស្មោកគ្រោកសព្វបែបយ៉ាង។ ឯអ្នករាល់គ្នាវិញ ក៏ដូច្នោះដែរ មើលពីខាងក្រៅ ដូចជាសុចរិតចំពោះមនុស្ស ប៉ុន្តែខាងក្នុងវិញ អ្នកពោរពេញដោយសេចក្តីពុតត្បុត និងសេចក្តីទុច្ចរិត» (ម៉ាថាយ ២៣:២៧-២៨)។ «ឱមគ្គុទេសក៍កង្វាក់អើយ អ្នករាល់គ្នាច្រោះមមង់ចេញ ហើយលេបអូដ្ឋវិញ» (ម៉ាថាយ ២៣:២៤)។ តើខ្ញុំមិនពិតជាដូចនោះឬ? វាដូចជាខ្ញុំបានប្រកបគ្នាពីបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំអ៊ីចឹង ប៉ុន្តែខ្ញុំគ្រាន់តែនិយាយអំពីអ្វីៗដែលគ្រប់គ្នាអាចឃើញ គ្រាន់តែជាគោលលទ្ធិដែលឥតខ្លឹមសារប៉ុណ្ណោះ ខណៈពេលដែលលាក់បាំង ខ្ញុំមិនដែលលើកឡើងម្ដងណាឡើយអំពីគំនិតពិត និងអ្វីៗដែលអាក្រក់ ព្រមទាំងពុករលួយនៅក្នុងខ្ញុំ។ តាមវិធីនោះ មនុស្សនឹងគិតថា ទោះបីជាខ្ញុំមានសេចក្ដីពុករលួយ និងការបះបោរក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែប្រសើរជាងអ្នកដទៃច្រើនណាស់។ ខ្ញុំកំពុងតែខ្ជាក់សត្វមមាច ខណៈពេលដែលលេបសត្វអូដ។ ខ្ញុំមើលពីក្រៅដូចជាបន្ទាបខ្លួនណាស់ ប៉ុន្តែនៅខាងក្នុងវិញ ខ្ញុំគ្រាន់តែការពារកេរ្ដិ៍ឈ្មោះ និងឋានៈរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ ការពារកេរ្ដិ៍ឈ្មោះដែលអ្នកដទៃមានចំពោះខ្ញុំ។ ខ្ញុំពិតជាមានពុតត្បុត រប៉ិលរប៉ូច និងបោកបញ្ឆោតខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំបានបំភាន់បងប្អូនប្រុសស្រីទាំងអស់ ខ្ញុំមិនមែនជាបុគ្គលទៀងត្រង់ ល្អ ឬសមជាភាវៈដែលត្រូវបានបង្កើតមកឡើយ ហើយខ្ញុំមិនទទួលយកបទពិសោធន៍អំពីកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចេញពីទស្សនៈរបស់មនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវបានសាតាំងធ្វើឱ្យពុករលួយយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ដោយការទទួលយកការត្រូវបានជំនុំជម្រះ វាយផ្ចាល លួសកាត់ និងដោះស្រាយជាមួយដោយព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីយកសេចក្ដីពុករលួយរបស់ខ្ញុំចេញឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំកំពុងតែប្រើប្រាស់ភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីអួតសម្ញែង ដើម្បីបង្កើតខ្លួនឯង និងបំភាន់អ្នកដទៃ ដោយការប្រណាំងប្រជែងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីដើណ្ដើមយករាស្ត្ររើសតាំង។ តើនោះមិនមែនជាផ្លូវដែលប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការក្លាយជាពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទទេឬ? វាគឺជាផ្លូវដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្កោលទោស។ ចំណែកខ្ញុំវិញ ក្រៅពីមានសេចក្ដីជំនឿដ៏យូរ ខ្ញុំមិនអាចប្រៀបធៀបគុណសម្បត្តិ ឬការតាមរកសេចក្ដីពិត ជាមួយអ្នកដទៃបានឡើយ។ និយាយរួម ខ្ញុំមិនមានតថភាពនៃសេចក្ដីពិតឡើយនៅពេលនោះ ហើយនិស្ស័យជីវិតរបស់ខ្ញុំមិនបានផ្លាស់ប្ដូរឡើយ។ ខ្ញុំនៅតែដូចសាតាំងដែលយល់ថាកេរ្ដិ៍ឈ្មោះខ្លួនឯងសំខាន់ និងក្រអឺតក្រទមដដែល ហើយខ្ញុំមិនបានអនុវត្តគោលការណ៍នៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំឡើយ។ ខ្ញុំមិនត្រឹមតែមិនអាចយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលើកតម្កើងព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ខ្ញុំថែមទាំងរារាំងកិច្ចការដំណឹងល្អរបស់ពួកយើងទៀតផង។ «ដោយពិចារណាដល់ប៉ុន្មានឆ្នាំទាំងអស់របស់ខ្ញុំក្នុងនាមជាអ្នកជឿម្នាក់ ពិតជារឿងគួរឱ្យអាម៉ាស់ណាស់». ប៉ុន្តែខ្ញុំបានគិតថា នោះគឺជាធនធានដែលខ្ញុំអាចប្រើប្រាស់បានដើម្បីលើកតម្កើងខ្លួនឯង និងឱ្យមនុស្សសរសើរខ្ញុំ។ ខ្ញុំពិតជាគ្មានហេតុផល ពិតជាឥតអៀនខ្មាសមែន!

ខ្ញុំបានអានអត្ថបទព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងការថ្វាយបង្គំមួយរបស់ខ្ញុំ៖ «ប្រសិនបើមនុស្សមិនតាមរកសេចក្ដីពិតទេ នោះគេនឹងមិនយល់រហូត។ អ្នកអាចនិយាយពីអក្សរ និងគោលលទ្ធិបានរាប់ពាន់ដង ប៉ុន្តែពួកវានៅត្រឹមតែជាអក្សរ និងគោលលទ្ធិប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកខ្លះគ្រាន់តែនិយាយថា 'ព្រះគ្រីស្ទ គឺជាសេចក្ដីពិត ជាផ្លូវ និងជាជីវិត'។ ទោះបីជាអ្នកនិយាយពាក្យទាំងនេះរាប់ពាន់ដងក៏ដោយ ក៏វានឹងគ្មានប្រយោជន៍អ្វីដែរ អ្នកមិនយល់ពីអត្ថន័យរបស់វាទេ។ ហេតុអ្វីបានជាគេនិយាយថា ព្រះគ្រីស្ទគឺជាសេចក្តីពិត ជាផ្លូវ និងជាជីវិត? តើអ្នកអាចបញ្ចេញឱ្យច្បាស់នូវចំណេះដឹងអំពីពាក្យនេះដែលអ្នកបានទទួលតាមរយៈបទពិសោធន៍បានឬទេ? តើអ្នកបានចូលក្នុងភាពជាក់ស្ដែងនៃសេចក្ដីពិត ផ្លូវ និងជីវិតឬទេ? ព្រះជាម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលដើម្បីឱ្យអ្នករាល់គ្នាអាចដកពិសោធន៍ព្រះបន្ទូលទាំងនោះ ហើយទទួលបានចំណេះដឹង គ្រាន់តែបញ្ចេញសំឡេងអក្សរ និងគោលលទ្ធិ គឺគ្មានប្រយោជន៍អ្វីទេ។ អ្នកអាចស្គាល់ខ្លួនឯងបាន លុះត្រាតែអ្នកបានយល់ និងចូលក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ប្រសិនបើអ្នកមិនយល់ពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះអ្នកមិនអាចស្គាល់ខ្លួនឯងបានឡើយ។ អ្នកអាចវិនិច្ឆ័យដោយវាងវៃបានតែនៅពេលណាអ្នកមានសេចក្ដីពិតប៉ុណ្ណោះ បើគ្មានសេចក្ដីពិតទេ អ្នកមិនអាចវិនិច្ឆ័យដោយវាងវៃបានឡើយ។ អ្នកអាចយល់បញ្ហាបានទាំងស្រុងតែនៅពេលណាអ្នកមានសេចក្ដីពិតប៉ុណ្ណោះ បើគ្មានសេចក្ដីពិតទេ អ្នកមិនអាចយល់បញ្ហាបានឡើយ។ អ្នកអាចស្គាល់ខ្លួនឯងបានតែនៅពេលណាអ្នកមានសេចក្ដីពិតប៉ុណ្ណោះ បើគ្មានសេចក្ដីពិតទេ អ្នកមិនអាចស្គាល់ខ្លួនឯងបានឡើយ។ និស្ស័យរបស់អ្នកអាចផ្លាស់ប្ដូរបានតែនៅពេលណាអ្នកមានសេចក្ដីពិតប៉ុណ្ណោះ បើគ្មានសេចក្ដីពិតទេ និស្ស័យរបស់អ្នកមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរបានឡើយ។ មានតែបន្ទាប់ពីអ្នកមានសេចក្ដីពិតប៉ុណ្ណោះ ទើបអ្នកអាចធ្វើការបម្រើស្របតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន បើគ្មានសេចក្ដីពិតទេ អ្នកមិនអាចធ្វើការបម្រើស្របតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ មានតែបន្ទាប់ពីអ្នកមានសេចក្ដីពិតប៉ុណ្ណោះ ទើបអ្នកអាចថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់បាន បើគ្មានសេចក្ដីពិតទេ ការថ្វាយបង្គំរបស់អ្នកគ្រាន់តែជាការអនុវត្តពិធីសាសនាប៉ុណ្ណោះ។ អ្វីៗទាំងអស់នេះអាស្រ័យលើការទទួលសេចក្ដីពិតពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់» («របៀបស្គាល់ពីធម្មជាតិរបស់មនុស្ស» នៅក្នុងសៀវភៅ កំណត់ហេតុនៃការសន្ទនាអំពីព្រះគ្រីស្ទនៃគ្រាចុងក្រោយ)។ ការអានអត្ថបទព្រះបន្ទូលនេះបានជួយខ្ញុំឱ្យយល់កាន់តែច្បាស់ពីមូលហេតុដែលខ្ញុំបានដើរលើផ្លូវខុសក្នុងការប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ ដូចជាពួកផារិស៊ី។ គឺដោយសារតែខ្ញុំមិនដែលតាមរកសេចក្ដីពិត ឬយកសេចក្ដីពិតទៅអនុវត្តឡើយអស់ជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ ហើយនៅពេលដែលអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ខ្ញុំគ្រាន់តែផ្ដោតលើន័យត្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំមិនចូលទៅក្នុង ឬអនុវត្តព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ឡើយ ហើយខ្ញុំមិនមានការយល់ឃើញដ៏ពិតណាមួយអំពីសេចក្ដីពិតឡើយ។ ដូច្នេះជាធម្មជាតិ ខ្ញុំគ្រាន់តែអាចអធិប្បាយគោលលទ្ធិតាមន័យត្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ នៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនស្រឡាញ់សេចក្ដីពិត ឬស្រេកឃ្លានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយខ្ញុំកម្រប្រើពេលស្ងៀមស្ងាត់នៅចំពោះព្រះជម្ចាស់ ដើម្បីសញ្ជឹងគិតពីព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ដូចជាទិដ្ឋភាពនៃសេចក្ដីពិតដែលព្រះបន្ទូលបានបើកសម្ដែង ខ្ញុំបានយល់ បានអនុវត្ត និងបានចូលទៅក្នុងបានប៉ុន្មាន អ្វីជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយតើព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់បានសម្រេចប៉ុន្មាននៅក្នុងខ្ញុំ។ នៅពេលដែលអ្វីមួយបានកើតឡើង ខ្ញុំមិនបានព្យាយាមគិតអំពីសភាពផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំដោយពិចារណាពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីឆ្លុះបញ្ចាំងបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ និងត្រូតពិនិត្យពីប្រភេទនៃសេចក្ដីពុករលួយដែលខ្ញុំកំពុងតែបើកសម្ដែង ព្រមទាំងអ្វីជាប្រភេទនៃសញ្ញាណខុសឆ្គងដែលខ្ញុំមានឡើយ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែបន្តឱ្យខ្លួនឯងរវល់ជានិច្ច ដូចជាប៉ុលអ៊ីចឹង ដោយគិតអំពីការរងទុក្ខចំពោះកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ និងការផ្គាប់មហិច្ឆតាផ្ទាល់ខ្លួន។ ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សនៅគ្រាចុងក្រោយ បានសម្ដែងចេញនូវសេចក្ដីពិតជាច្រើន ហើយទ្រង់បានធ្វើការប្រកបគ្នាយ៉ាងលម្អិតអំពីទិដ្ឋភាពទាំងអស់នៃសេចក្ដីពិត។ ដូច្នេះហើយ ពួកយើងអាចយល់ពីសេចក្ដីពិត យល់ពីសេចក្ដីពិតនៃសេចក្ដីពួករលួយរបស់ពួកយើងដែលបង្កឡើងដោយសាតាំង ហើយប្រែចិត្ត និងផ្លាស់ប្ដូរ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ខ្ញុំមិនពិចារណា ឬស្វែងរកព្រះបន្ទូលឡើយ ហើយខ្ញុំមិនបានគិតពីការអនុវត្ត ឬការចូលទៅក្នុងព្រះបន្ទូលឡើយ។ តើនេះមិនផ្ទុយទាំងស្រុងពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការសង្គ្រោះមនុស្សជាតិទេឬ? តើនេះមិនដូចទាំងស្រុងទៅនឹងផ្លូវដែលពួកផារិស៊ី និងគ្រូគង្វាលនៅក្នុងសាសនាដើរទេឬ? ពួកផារិស៊ីគ្រាន់តែខ្វល់អំពីការអធិប្បាយ ការរងទុក្ខនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ពួកគេ និងការការពារតួនាទីរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេមិនដែលអនុវត្តព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយពួកគេមិនអាចចែកចាយបទពិសោធន៍ និងការយល់ឃើញផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ពួកគេមិនអាចដឹកនាំមនុស្សចូលទៅក្នុងការពិតនៃសេចក្ដីពិតបានឡើយ ប៉ុន្តែអាចគ្រាន់តែបំភាន់មនុស្សដោយបទគម្ពីរ ចំណេះដឹង និងគោលលទ្ធិតាមន័យត្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ ធ្វើបែបនោះ ធ្វើឱ្យពួកគេក្លាយជាមនុស្សប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់។ ខ្ញុំក៏មិនបានព្យាយាមអនុវត្តសេចក្ដីពិតនៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំដែរ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែធ្វើតាមច្បាប់វិន័យមួយចំនួនប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំមិនមែនកំពុងតែប្រព្រឹត្តអាក្រក់ ឬប្រព្រឹត្តកំហុសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរឡើយនៅក្នុងការជួបជុំ ខ្ញុំហាក់ដូចជាប្រព្រឹត្តល្អ ហើយបានចែកចាយអ្វីដែលហាក់ដូចជាត្រឹមត្រូវ ដូច្នេះខ្ញុំបានគិតថា ខ្ញុំកំពុងតែធ្វើរឿងដែលត្រឹមត្រូវនៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានដឹងថា តើខ្ញុំមិនមែនជាមនុស្សពុតត្បុតទេឬ? តើសេចក្ដីជំនឿពិតលើព្រះជាម្ចាស់នោះ យ៉ាងម៉េចទៅវិញ? បើខ្ញុំនៅបន្តជាមួយសេចក្ដីជំនឿប្រភេទនោះដោយគ្មានតថភាពនៃសេចក្ដីពិតណាមួយទេ ដោយគ្មានការផ្លាស់ប្ដូចំពោះនិស្ស័យពុករលួយរបស់ខ្ញុំទេ តើទីបញ្ចប់ ខ្ញុំនឹងមិនត្រូវបានលុបបំបាត់ទេឬ? ខ្ញុំពេញដោយវិប្បដិសារី ហើយខ្ញុំបានអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់ថា «ទូលបង្គំមិនចង់ក្លាយជាមនុស្សពុតត្បុតតទៅទៀតឡើយ។ ទូលបង្គំចង់តាមរកសេចក្ដីពិត ទទួលយក និងចុះចូលចំពោះការជំនុំជម្រះ និងការវាយផ្ចាលរបស់ទ្រង់ ហើយផ្លាស់ប្ដូរខ្លួនឯង»។

បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានអានអត្ថបទព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ នៅក្នុងការថ្វាយបង្គំរបស់ខ្ញុំ៖ «ឧទាហរណ៍ អ្នកគិតថា នៅពេលដែលអ្នកមានឋានៈ អ្នកត្រូវតែមានការតំណាងនៃសិទ្ធិអំណាចមួយប្រភេទ ហើយនិយាយដោយចរិតលក្ខណៈមួយ។ បន្ទាប់ពីអ្នកដឹងថា នេះគឺជាវិធីខុសឆ្គងនៃការគិត នោះអ្នកគួរតែបោះបង់វាចោល។ ចូរកុំដើរលើផ្លូវនោះអី។ នៅពេលដែលអ្នកមានគំនិតដូចនេះ នោះអ្នកត្រូវតែយកសភាពនោះចេញ ហើយមិនអនុញ្ញាតឱ្យខ្លួនអ្នកជាប់នៅក្នុងសភាពនោះឡើយ។ នៅពេលដែលអ្នកជាប់នៅក្នុងសភាពនោះ ហើយគំនិត និងទស្សនៈទាំងនោះកកើតនៅក្នុងអ្នក នោះអ្នកនឹងក្លែងបន្លំខ្លួនឯង អ្នកនឹងលាក់ពុត ដោយធ្វើវាយ៉ាងតឹងរ៉ឹង ដើម្បីកុំឱ្យនរណាម្នាក់អាចឃើញនៅក្នុងអ្នក ឬមានញាណដឹងពីចិត្ត និងគំនិតរបស់អ្នកឡើយ។ អ្នកនឹងនិយាយជាមួយអ្នកដទៃ ហាក់ដូចជាលាក់បាំងអ៊ីចឹង។ ពួកគេនឹងមិនអាចឃើញចិត្តរបស់អ្នកបានទេ។ អ្នកត្រូវតែរៀនឱ្យអ្នកដទៃឃើញចិត្តរបស់អ្នក។ រៀនបើកចិត្តចំពោះពួកគេ និងចូលទៅជិតពួកគេ អ្នកគ្រាន់តែប្រើវិធីសាស្ត្រផ្ទុយប៉ុណ្ណោះ។ តើនេះមិនមែនជាគោលការណ៍ទេឬ? តើនេះមិនមែនជាមាគ៌ាក្នុងការអនុវត្តទេឬ? ចូរចាប់ផ្ដើមពីក្នុងគំនិត និងការយល់ដឹងរបស់អ្នក៖ នៅពេលដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ដូចជាការបិទបាំងខ្លួនឯង អ្នកត្រូវតែអធិស្ឋានដូច្នេះ៖ «ឱព្រះជាម្ចាស់អើយ! ទូលបង្គំចង់ក្លែងបន្លំខ្លួនម្ដងទៀត ហើយ រៀបនឹងជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងល្បិចកល និងការបោកបញ្ឆោតម្ដងទៀត។ ទូលបង្គំពិតជាអារក្សមែន! ទូលបង្គំធ្វើឱ្យទ្រង់ស្អប់ទូលបង្គំ! ថ្មីៗនេះ ទូលបង្គំស្អប់ខ្លួនឯងណាស់។ សូមទ្រង់ប្រៀនប្រដៅទូលបង្គំ ស្ដីបន្ទោសទូលបង្គំ និងដាក់ទោសទូលបង្គំចុះ»។ អ្នកត្រូវតែអធិស្ឋាន ហើយនាំយកអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកចេញទៅក្នុងពន្លឺ។ បញ្ហានេះពាក់ព័ន្ធនឹងរបៀបដែលអ្នកអនុវត្ត។ តើការអនុវត្តនេះមានបំណងលើទិដ្ឋភាពអ្វីរបស់មនុស្ស? វាមានបំណងចំពោះគំនិត និងទស្សនៈ ព្រមទាំងគោលបំណង ដែលមនុស្សបានបើកសម្ដែង ពាក់ព័ន្ធនឹងបញ្ហាមួយ ក៏ដូចជាផ្លូវដែលពួកគេដើរ និងទិសដៅដែលពួកគេជ្រើសយក។ មានន័យថា នៅពេលដែលទស្សនៈបែបនេះកើតឡើងចំពោះអ្នក ហើយអ្នកចង់ធ្វើសកម្មភាពលើចំណុចទាំងនេះ នោះអ្នកគួរតែបំព្រួញពួកវា ហើយបន្ទាប់មកញែកពួកវា។ ពេលដែលអ្នកបំព្រួញ និងញែកគំនិតរបស់អ្នក តើអ្នកនឹងមិនសម្ដែងចេញ និងធ្វើសកម្មភាពលើគំនិតទាំងនោះតិចជាងមុនច្រើនទេឬ? ជាងនេះទៅទៀត តើនិស្ស័យពុករលួយខាងក្នុងរបស់អ្នក មិនរងទុក្ខនូវឧបសគ្គទេឬ?» («ដើម្បីដោះស្រាយនិស្ស័យពុករលួយរបស់ខ្លួន មនុស្សម្នាក់ត្រូវតែមានមាគ៌ានៃការអនុវត្តដ៏ជាក់លាក់មួយ» នៅក្នុងសៀវភៅ កំណត់ហេតុនៃការសន្ទនាអំពីព្រះគ្រីស្ទនៃគ្រាចុងក្រោយ)។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានចង្អុលបង្ហាញខ្ញុំពីមាគ៌ានៃការអនុវត្ត។ ដើម្បីដោះស្រាយនូវភាពពុតត្បុត និងនិស្ស័យបែបសាតាំងដ៏អាក្រក់ និងបោកបញ្ឆោតរបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំត្រូវតែអនុវត្តសេចក្ដីពិត ហើយក្លាយជាបុគ្គលស្មោះត្រង់ រៀនបើកចិត្តចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងចែកចាយការប្រកបគ្នាដ៏អស់ពីចិត្តជាមួយអ្នកដទៃ ហើយចំពោះមុខបញ្ហា ចែកចាយការយល់ឃើញ និងគំនិតពិតរបស់ខ្ញុំ។ នៅពេលដែលខ្ញុំចង់ក្លាយជាមនុស្សវៀចវេរម្ដងទៀត នោះខ្ញុំត្រូវតែអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់ បោះបង់ចោលខ្លួនឯង និងធ្វើអ្វីដែលផ្ទុយពីនោះ។ ខ្ញុំត្រូវតែបើកចំហ បើកសម្ដែង និងវែកញែកសេចក្ដីពុករលួយរបស់ខ្ញុំ ហើយមិនឱ្យនិស្ស័យបែបសាតាំងយកឈ្នះបានឡើយ។ ខ្ញុំត្រូវបានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដាស់តឿន៖ «ប្រសិនបើអ្នកមានការសម្ងាត់ច្រើនដែលមិនចង់ចែករំលែកប្រសិនបើអ្នកមិនពេញចិត្តក្នុងការលាតត្រដាងអាថ៌កំបាំងរបស់អ្នក ការលំបាករបស់អ្នកចំពោះមុខអ្នកដទៃ ដើម្បីស្វែងរកផ្លូវនៃពន្លឺទេ នោះខ្ញុំនិយាយថាអ្នកជាមនុស្សដែលមិនទទួលបានការសង្គ្រោះដោយងាយទេ ហើយនឹងមិនងាយចេញផុតពីភាពងងឹតបានឡើយ» («សេចក្ដីដាស់តឿនទាំងបី» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ ក្រោយមក ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា បុគ្គលស្មោះត្រង់មានសារៈសំខាន់បែបណា។ ក្នុងសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះ ខ្ញុំមិនបានអនុវត្ត ឬចូលទៅក្នុងព្រះបន្ទូលនោះ ទុកដូចជាមូលដ្ឋាននៃសេចក្ដីពិតឡើយ។ ខ្ញុំគួរឱ្យអាណិតណាស់! ដូច្នេះ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់ សុខចិត្តប្រែចិត្ត អនុវត្តសេចក្ដីពិត និងក្លាយជាបុគ្គលស្មោះត្រង់។

ចាប់ពីពេលនោះមក ពេលដែលខ្ញុំឮនរណាម្នាក់និយាយថាខ្ញុំយល់សេចក្ដីពិត ហើយមានកម្ពស់ នោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ពិតជាមិនស្រួល ហើយអាម៉ាស់ណាស់។ ខ្ញុំមិនបានរីករាយនឹងការនិយាយបែបនោះ ដូចដែលខ្ញុំមានពីមុនឡើយ។ មានពេលមួយនោះ ខ្ញុំបានជួបប្អូនស្រីម្នាក់ដែលជាអ្នកជឿយូរហើយ ហើយអាចរងទុក្ខចំពោះភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ។ ហើយគាត់ពិតជាសរសើរខ្ញុំ។ គាត់និយាយត្រង់ថា «បងស្រី ខ្ញុំដឹងថាបងស្រីមានសេចក្ដីជំនឿយូរហើយ បងស្រីបានស្ដាប់ការអធិប្បាយព្រះបន្ទូលជាច្រើន ហើយយល់សេចក្ដីពិតជាច្រើន។ ខ្ញុំពិតជាសេសើរបងស្រីណាស់»។ ដោយឮគាត់និយាយដូចនេះ បានធ្វើឱ្យខ្ញុំភ័យខ្លាច ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ព្រឺរោម។ ខ្ញុំបានពន្យល់សេចក្ដីពិតនៃបញ្ហាភ្លាមៗ ដោយនិយាយថា «ប្អូនស្រី វាមិនពាក់ព័ន្ធនឹងករណីដូច្នោះឡើយ។ កុំមើលតែសម្បកខាងក្រៅអី។ ខ្ញុំបានជឿលើព្រះជាម្ចាស់យូរហើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំខ្វះគុណសម្បត្តិ ហើយខ្ញុំមិនស្រឡាញ់ និងតាមរកសេចក្ដីពិតឡើយ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែលះបង់បន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះក្នុងសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះ។ ខ្ញុំធ្វើរឿងល្អខ្លះ ហើយអាចលះបង់ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនបានធ្វើតាមគោលការណ៍នៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំឡើយ ហើយខ្ញុំមិនបានប្ដូរច្រើនឡើយ នៅក្នុងនិស្ស័យជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនអាចទទួលយកភារកិច្ច ដែលព្រះជាម្ចាស់បានដាក់បញ្ជាបេសកកម្មឱ្យខ្ញុំឡើយ។ ខ្ញុំមិនពិចារណាអំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬតម្កើងទ្រង់ឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយនាំភាពអាម៉ាស់ដល់ទ្រង់»។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានចែកចាយការប្រកបគ្នានេះជាមួយគាត់៖ «ការយល់ឃើញរបស់ប្អូនស្រីមិនស្របនឹងសេចក្ដីពិតឡើយ។ កុំគ្រាន់តែសរសើរមនុស្សយ៉ាងងងឹតងងល់ ប៉ុន្តែត្រូវសម្លឹងមើលមនុស្ស និងអ្វីៗដោយផ្អែកលើសេចក្ដីពិតនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើព្រះជាម្ចាស់ទតមើលមនុស្សយ៉ាងដូចម្ដេច? ទ្រង់មិនខ្វល់ថាពួកគេបានជឿប៉ុន្មានឆ្នាំ ពួកគេបានរងទុក្ខ និងលះបង់ប៉ុនណា ឬពួកគេអាចអធិប្បាយបានច្រើនប៉ុនណាឡើយ។ ទ្រង់គ្រាន់តែខ្វល់ថាពួកគេតាមរកសេចក្ដីពិតឬអត់ និស្ស័យរបស់ពួកគេបានផ្លាស់ប្ដូរឬអត់ ហើយពួកគេអាចធ្វើបន្ទាល់នៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ពួកគេឬអត់»។ «មនុស្សមួយចំនួនដែលមានសេចក្ដីជំនឿថ្មីៗអាចតាមរកសេចក្ដីពិត ហើយពួកគេផ្ដោតលើការអនុវត្ត និងច្រកចូលរបស់ពួកគេ។ ពួកគេរីកចម្រើនយ៉ាងលឿន។ ពួកគេល្អជាងខ្ញុំច្រើនណាស់។ ប្អូនស្រីគួរតែសរសើរពួកគេចំពោះភាពស្មោះស្ម័គ្រ និងការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគេនៅក្នុងការតាមរកសេចក្ដីពិត មិនមែនសរសើរខ្ញុំដែលជាអ្នកជឿយូរហើយ ឬបានរងទុក្ខឡើយ។ ពេលវេលារបស់មនុស្សម្នាក់នៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿគឺត្រូវបានត្រួតត្រាដោយព្រះជាម្ចាស់។ គ្មានអ្វីត្រូវសរសើរអំពីពេលវេលាឡើយ។ បើអ្នកជឿដ៏យូរមិនតាមរកសេចក្ដីពិត ហើយនិស្ស័យជីវិតរបស់ពួកគេមិនបានផ្លាស់ប្ដូរទេ ប៉ុន្តែពួកគេគ្រាន់តែធ្វើរឿងល្អបន្តិចបន្តួច នោះពួកគេនៅតែជាពួកផារិស៊ីដែលបំភាន់មនុស្សដដែល។ ហេតុដូច្នេះហើយការតាមរកសេចក្ដីពិត និងមានការផ្លាស់ប្ដូរផ្នែកនិស្ស័យគឺជារឿងសំខាន់បំផុត»។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលច្រើន បន្ទាប់ពីចែកចាយការប្រកបគ្នានោះ។ បន្ទាប់ពីនោះ ខ្ញុំឈប់និយាយអំពីគោលលទ្ធិ និងការអួតអាងតទៅទៀតហើយនៅក្នុងការជួបជុំ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែចែករំលែកការយល់ឃើញផ្ទាល់ខ្លួនដោយពិចារណាអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំក៏បានប្រកាសថា «ខ្ញុំគ្រាន់តែទទួលបានចំណេះដឹងពីខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំនៅតែមិនបានផ្លាស់ប្ដូរ ហើយខ្ញុំមិនបានអនុវត្ត ឬចូលទៅក្នុងព្រះបន្ទូលនៅឡើយទេ»។ ការប្រកបគ្នារបស់ខ្ញុំសើៗ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលជាងមុន។

តាមរយៈបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំប្រាកដជាបានឃើញរឿងមួយ ហើយខ្ញុំមានបទពិសោធន៍យ៉ាងជ្រាលជ្រៅពីវា។ មិនថានរណាម្នាក់ជាអ្នកជឿយូរប៉ុនណា ពួកគេហាក់ដូចជាជឿយូរប៉ុនណា ពួកគេប្រព្រឹត្តបានល្អប៉ុនណា ពួកគេរងទុក្ខ និងធ្វើកិច្ចការច្រើនប៉ុនណាឡើយ បើពួកគេមិនតាមរកសេចក្ដីពិត បើពួកគេមិនទទួលយកសេចក្ដីពិត និងចុះចូលនៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ជំនុំជម្រះ វាយផ្ចាល លួសកាត់ និងដោះស្រាយជាមួយពួកគេ បើពួកគេមិនព្យាយាមស្គាល់ខ្លួនឯង និងចូលទៅក្នុងការពិតនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅពេលដែលបញ្ហាកើតឡើង បើនិស្ស័យបែបសាតាំងរបស់ពួកគេមិនផ្លាស់ប្ដូរទេ នោះពួកគេកំពុងតែនៅលើផ្លូវរបស់ពួកផារិស៊ី និងពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទហើយ។ ពេលដែលឱកាសល្អមកដល់ នោះពួកគេនឹងក្លាយជាពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ ជាអ្នកបោកបញ្ឆោត។ រឿងនេះមិនបាច់សង្ឃ័យទេ។ វាគឺជាលទ្ធផលដែលចៀសមិនរួចឡើយ។ ខ្ញុំបានឃើញថា វាពិតជាសំខាន់ណាស់សម្រាប់មនុស្សក្នុងការតាមរកសេចក្ដីពិត ទទួលយក និងចុះចូលចំពោះការត្រូវបានជំនុំជម្រះ វាយផ្ចាល និងដោះស្រាយជាមួយដោយព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីត្រូវបានសង្គ្រោះ និងផ្លាស់ប្ដូនិស្ស័យរបស់ពួកគេ។ អរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់!